Θυσίες πατέρα (που τον παιδεύουν τα τέκνα του)

    Και που λέτε έχετε μεγαλώσει πάάάάρα πολύ! 

   Εσύ Σοφουλίτσα μου έχεις ήδη γίνει 9 ήδη, ενώ ο "μπεμπούλης" σου, όπως τον λες, είναι 6,5, τον Σεπτέμβριο 7!

   Στο μεταξύ έχουμε κάνει τα πάντα: Η νοημοσύνη και η ωριμότητά σου Σοφουλίτσα μου έχει χτυπήσει κόκκινα, η ανάπτυξή σου Γιώργο μου, αλλά και η συναισθηματική σου νοημοσύνη είναι σε επίπεδα που ξεπερνάνε τα επίπεδα πίεσής μου όταν τσατίζομαι. Και όλοι ξέρουμε τί σημαίνει αυτό...

     Μέσα σε όλα, αλλάξαμε και σχολείο για την τρίτη και πρώτη σας αντίστοιχα. Πήγαμε σε άλλο σχολείο, που η μαμάκα για να στο πούμε Σοφούλα μου, αγχώθηκε σαν τρελή. Για τον ΓΙώργο δεν είχαμε άγχος, από το νηπιαγωγείο στην πρώτη, είναι ούτως ή άλλως νέα αρχή. Έλεγα λοιπόν εγώ στη μαμά ότι δεν χρειάζεται να αγχώνεται, ότι η Σοφία θα καταλάβει, όόόχι η μαμά, άγχος! Τελικά, όταν σας το ανακοινώσαμε, μόνο που δεν πανηγύριζες εσύ Σοφία μου. Και προφανώς το είχες πάρει χαμπάρι ήδη, λόγω των ερωτήσεων που σας κάναμε για το προηγούμενο σχολείο σας (πως σας φαίνεται, πως θα βαθμολογούσατε τις δασκάλες σας κλπ). Μια χαρά μας βγήκε κι αυτό τελικά.

    Κι εσύ όμως Γιώργο μου έχεις ξεφύγει λίγο. Από πέρυσι έχεις ερωτευτεί το ποδόσφαιρο! Αν είναι δυνατόν, το παιδί μου να τρελαίνεται για ποδόσφαιρο. Εγώ που βλέπω το πολύ δύο ποδοσφαιρικούς αγώνες το χρόνο, κυρίως διεθνείς! Έβλεπα δηλαδή, γιατί κι αυτό άλλαξε... Μεταξύ μας, αυτό μάλλον γονίδιο του παππού σου, του Καρπουζοκέφαλου ήταν, αυτός έπαιζε ποδόσφαιρο στα νιάτα του, πριν μαλώσει και βρίσει τον προπονητή του (όταν λέω σόι πάει το βασίλειο..). Έτσι, λοιπόν, Γιώργο μου, μας "ανάγκασες" να σε γράψουμε πέρυσι στο ποδοσφαιρικό τμήμα της ΧΑΝΘ, στο οποίο πηγαίνεις με τρελή χαρά. Πέρυσι, λίγο μετά τις πρώτες σου προπονήσεις (στις οποιες δεν είχα έρθει γιατί δούλευα), πήγαμε σε έναν φιλικό αγώνα και πείσθηκα πως ό,τι κι αν γίνει, το ποδόσφαιρο πρέπει να το συνεχίσουμε: παίζατε 14 παιδάκια και έβλεπες 13 από αυτά να τρέχουν ή να περπατάνε και ένα παιδάκι να χοροπηδάει από την χαρά του!!! Χοροπηδώντας πήγαινες πάνω-κάτω, φώναζες από χαρά όταν βάζατε γκολ, χτυπιόσουν όταν τρώγατε, το ζούσες όσο κανείς άλλος. Κατάλαβα ότι, ακόμη κι αν δε μου αρέσει, είναι μια δραστηριότητα που σε κάνει τόσο -μα τόσο- χαρούμενο, που θα πρέπει να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε. Από τότε βέβαια έχουμε μεγαλουργήσει, τσατίζεσαι όταν πρέπει να χάσεις προπόνηση, γυρίζεις τσατισμένος όταν δεν βάζεις γκολ... Δεν την παλεύω σου λέω!!! 

       Είναι ωραίο όμως: αν μου έλεγες κάποτε ότι θα πήγαινα σε αγώνα ποδοσφαίρου -έστω και παιδικό- δεν θα το πίστευα. Θα μου πεις, εδώ προχθές η Σοφουλίτσα με "ανάγκασε" να δω την παράσταση χορού της! Εγώ και χορό;;;;; (Παρεμπιπτόντως, μικρή μου, ήσουν μία κούκλα!)

           Τί θυσίες κάνει κανείς για τα παιδιά του...

    

7 χρόνια Σοφούλα (και όχι φαγούρα!)

     Στην αρχή γνωριστήκαμε κάπως έτσι. Είχα την "φωτογραφία" σου στο πορτοφόλι μου και οι φίλοι (νόμιζαν ότι) με κορόϊδευαν, λέγοντάς με "χαζομπαμπά"! "Είμαι και φαίνομαι", απαντούσα...

 

Σοφουλίτσα δύο μηνών!

       
       Μετά μου ήρθες έτσι και έπαθα την πλάκα μου...

    
      Μετά άρχισες να μεγαλώνεις και να με κάνεις να γελάω όλη την ώρα...

 

20 μηνών

     ...και να μοιάζεις όσο πάει ακόμη περισσότερο στη μαμάκα σου, κι αυτό με τρέλαινε ακόμη περισσότερο. 

  
      Μετά όμως σου ήρθε ο μικρούλης που βρίσκονταν στην κοιλιά της μαμάς...

  
      

















    ...και λίγο στρστράβωσες λίγο (όχι στην αρχή, μετά που σου πείραζε τα παιχνίδια και σου χωνόταν!).

      Μετά πήγες σχολείο και τρελαινόμουν να σε βλέπω σαν μικρό υπέροχο ανθρωπάκι.

     Και τώρα πια, ολοκληρο κοριτσάκι, με αφήνεις άφωνο σχεδόν κάθε μέρα. Αλήθεια σου λέω, είσαι καταπληκτικό πλάσμα. Και ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!

   

 

 

 

 

 

 

 

 ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ!

Και οι γραμμές τραβάνε μπροστά

 

 

 

 

Αυτό μου λέει κι η θεία Μελίνα!

       Σε φωνάζω που λες προχθές, μεγάλε, για "να με κάνεις μια αγκαλίτσα". Και φυσικά, έτρεξες αμέσως.

     

      Σε κάνω λοιπόν αγκαλίτσα και όπως σε σφίγγω, σου λέω: "Πόσο ωραία αγκαλιά κάνεις, αγάπη μου"! Και 'συ: "Αυτό μου λέει κι η θεία Μελίνα"!

     

     Το έχεις καταλάβει, ρε μαφιόζε, ότι μας λιώνεις που είσαι αγκαλίτσας και μας χειρίζεσαι μια χαρά!!! 

     Σου εύχομαι να στο λένε και όταν μεγαλώσεις, όποια/όποιος/όποιοι θέλεις, γιατί είναι πολύ σημαντικό να δίνεις και να παίρνεις ζεστασιά στη ζωή σου, φίλε! Το πιο σημαντικό απ' όλα, κι ας τους άλλους να λένε! Δεν έχει σημασία πως, γιατί και με ποιον βρίσκεσαι, η καρδιά σου είναι δική σου και μόνο εσένα πρέπει να απασχολεί το πως και με ποιο τρόπο θα την ζεστάνεις.

    Μάλλον σου φαίνονται λίγο ακαταλαβίστικα όλα αυτά, όταν θα μεγαλώσεις λίγο θα καταλάβεις, να ξέρεις όμως ότι σε λατρεύω όπως και ό,τι κι αν επιλέξεις να ερωτευτείς στη ζωή σου, αρκεί να είσαι εσύ ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος.

    Όλα τα άλλα, άστα να πάνε, είναι μόνο για μικρούς ανθρώπους, ανέραστους. Κι αυτοί, δεν ξέρουν ούτε να αγαπάνε, ούτε να αναγνωρίζουν και να αποδέχονται την αγάπη. Για την πραγματική μιλάω, όχι της τηλεόρασης...  

       Αυτά τα "γρήγορα", μετά από καιρό, αλλά έπρεπε να στα πω... Βλέπεις, έχω "μαλώσει" με αρκετούς για τα θέματα αυτά και ήθελα να τα ξέρεις προκαταβολικά.

Αυτόγραφο παρακαλώ...

     

    Έβλεπες προχθές "Winx". Mεγάλωσες, βλέπεις, και θες "κοριτσίστικα" και όχι "ουδέτερα" πράγματα. Κάποια στιγμή λοιπόν άκουσα να λέει ένας και καλά τυπάς σε μία πιτσιρίκα "να θυμάσαι ότι είμαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής σου"!

     Αυτό ακριβώς λατρεία μου. Μάλλον σου γκρινιάζω πολύ και ζητάω πολλά από σένα και γι' αυτό δεν το πιστεύεις τώρα που το διαβάζεις.

     Η αλήθεια είναι ότι στο είπα αργά χθες το βράδυ, όταν σε πήγα στο κρεβατάκι σου. Η αλήθεια είναι επίσης ότι πρέπει να στο λέω πολύ πολύ συχνότερα, γιατί η αλήθεια είναι ότι

ΕΙΜΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΣΟΥ!  

    

     Είσαι εκπληκτικός χαρακτήρας, έχεις πραγματική ωριμότητα, αλλά, κυρίως, έχεις ολοζώντανη, βαθιά και αληθινή ανθρωπιά, αβίαστη, ανεπιτήδευτη. Και γι' αυτό σε λατρεύω περισσότερο απ' όλα. Μπορεί να γίνεις ό,τι θες εσύ όταν μεγαλώσεις, είμαι σίγουρος ότι θα το κάνεις με τη ψυχή σου και με όλες σου τις δυνάμεις (γιατί από τσαγανό έχουμε περίσσιο!), αλλά το σημαντικότερο είναι ότι είμαι σίγουρος ότι θα το κάνεις με ανθρωπιά. Και αυτό, λατρεία μου, είναι το πιο σημαντικό στη ζωή σου, μην αφήσεις να σε πείσουν για το αντίθετο.

     Και είμαι σίγουρος επίσης ότι δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω τί εννοώ με αυτό. Πάντοτε όμως να αναζητώ αυτόγραφο από σένα...

Σ' αφήνω με ένα κομμάτι από τον Αλκίνοο, που πλέον αγαπήσατε κι εσείς μαζί μας. Νομίζω ότι σου ταιριάζει τέλεια.

    

Γειά μας!

         Κι έτσι ξαφνικά, μετά από ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο στο Νυμφαίο με φίλους, Δευτέρα πρωί, χάσατε και τον δεύτερο παππού σας.

 

         Μας ξύπνησε η ταραγμένη φωνή της γιαγιάς στο κινητό στις 06:30: "Ελεωνόρα, ο μπαμπάς δεν είναι καλά...". Δεν πρόλαβε ούτε η μαμάκα σας να φτάσει... Ήταν πολύ ωραίος ο παππούς σας, κιμπάρης και μάγκας. Και είναι πολύ αστείο όταν το βλέπω, αλλά και η κόρη του έχει πάρει πολλά απ' αυτόν.

      Κι έτσι ξαφνικά λοιπόν, μετά από ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο στο Νυμφαίο με φίλους, Δευτέρα πρωί, χάσατε και τον παππού το Γιώργο. Ρωτήσαμε παιδοψυχολόγο αν πρέπει να σας ενημερώσουμε και με ποιο τρόπο, αν πρέπει να έρθετε στην εκκλησία και στα μνήματα.

       Είμαστε λοιπόν στο δωμάτιο του παππού και της γιαγιάς (όπου σας είχαμε κλείσει και παίζατε, ενώ έξω γίνονταν "διαδικασίες") και διστάζουμε να σας το ανακοινώσουμε, δεν ξέρουμε τί θα συναντήσουμε. Εσύ λοιπόν Σοφουλίτσα (που πολύ φοβάμαι, λατρεία μου, ότι κρύβεις βαθιά μέσα σου πολλά περισσότερα από όσα δείχνεις), είπες ένα "Ωωωωχ, και τώρα δεν θα έχω κανένα παππού;!!!", λες και είναι προαπαιτούμενο για την συνέχιση της ζωής σου... Και έπεσες στην αγκαλιά της μαμάς. Την επόμενη η δασκάλα σου (που το είχε μάθει από εμάς) μου είπε μπροστά σου "η Σοφία σήμερα μοιράστηκε ένα περιστατικό που πολύ τη στεναχώρησε".

 

      Το καλύτερο όμως το είπες εσύ ρε φίλε και δεν σου το 'χα, μη σου πω ψέμματα: "Και τώρα δηλαδή η γιαγιά θα μείνει μόνη της;"...

         Με την μαμά σας δαγκωθήκαμε, χαμογελάσαμε και σου είπαμε να το πεις και στη γιαγιά, θα της άρεσε. Και της το είπες. Και σε φίλησε "Έχω εσένα", νομίζω σου είπε.. Και η μαμάκα σας, που δε φημίζεται και για την δυσκολία της να κλαίει, έφυγε στη τουαλέτα.

      Φιλαράκο, έχεις αρχίσει και με εντυπωσιάζεις με τον τρόπο που σκέφτεσαι και κυρίως με τον τρόπο που νιώθεις. Δεν τα ξέρω καλά αυτά, αλλά κάτι μου λέει ότι γίνεσαι πολύ ώριμος συναισθηματικά, έχεις αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη και τελευταία μας αφήνεις άφωνους με διάφορες ανάλογες σκέψεις. Και δεν θα σου πω ψέμματα, πολύ μ' αρέσει. 

         Ξέρω ότι είναι επικίνδυνο για τον σκατο-κόσμο που σας έχουμε φτιάξει, να πορευτείς (ή έτσι θέλω να ελπίζω) με ενσυναίσθηση, αλλά μ' αρέσει. Και νομίζω ότι θα βρεις τον δρόμο σου, μη τους ακούσεις όσους θα σου πουν για σκληρούς και μετρημένους συναισθηματικά: ο τελευταίος που θα σας πει να κρατάτε κάτι από τον εαυτό σας και να μη δίνετε το 100% στις σχέσεις σας, είμαι εγώ. 

         Καλύτερα να τσαλακωθείς δέκα φορές και να βρεις έστω και ένα τέλειο (ένα 100%) δέσιμο, παρά να έχεις χαλαρά δεσίματα και να μένεις ατσαλάκωτος. Δεν είναι κακό να τσαλακώνεσαι κάποιες φορές, να πληγώνεσαι και να κλαις, έτσι γίνεται με τους κανονικούς ανθρώπους. Κι ας στεναχωριέται ο μπαμπάς και η μαμά σας που θα κλείνεστε στο δωμάτιο για να κλαίτε. Έτσι γίνεται. Δε σημαίνει ότι θα το επιδικώκεις, αλλά εάν έρθει, ας είναι. Η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη, πιο αληθινός ο άνθρωπος που θα συναντήσετε και με τη διαδικασία αυτή ίσως κι εσείς να μαθαίνετε τα λάθη σας. Ή τουλάχιστον, έτσι πρέπει, έτσι ωριμάζουμε.

         Μη βλέπετε που η μαμάκα βρήκε νωρίς και με μεγάλη ευκολία τον τέλειο άντρα και δεν χρειάστηκε να τσαλακωθεί πολύ...!! Ήταν τυχερή, αυτό λένε όλοι οι φίλοι μας (η αλήθεια είναι ότι συνήθως με βρίζουν)!

 

  

  

  

  

Κι όμως...

 

Καιρό έχω να σας γράψω λατρρείες μου και στο μεταξύ έχουν συμβεί κοσμογονικά περιστατικά!

Καταρχήν περάσαμε ένα τέλειο καλοκαίρι, δέκα περίπου μέρες στο Παλιό ξεσαλώσαμε: βουτιές σαν τρελοί, επίθεση στη θάλασσα λες και έχετε γεννηθεί με λέπια και πολλοί γονείς και (κυρίως) γιαγιάδες να μας αγριοκοιτάζουν και πάλι, όποτε σας πετάω με τα χέρια μου και εκτοξεύεστε 3-4 μέτρα πιο πέρα!

Νομίζω ότι έχετε συνδέσει τόσο πολύ το καλοκαίρι με εποχή δικής μου χαλαρότητας και τρελό παιχνίδι, που με κάνει να εκνευρίζομαι γιατί καταλαβαίνω πόσο πολύ σας λείπω μέσα στη χρονιά. 

Έκανες λοιπόν το αμίμητο Σοφουλίτσα μου: ένα Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού είμασταν με την γιαγιά και τον παππού στην Καλλικράτεια και το σχέδιο ήταν την Κυριακή το απόγευμα να επιστρέψω Θεσσαλονίκη για να πάω γραφείο την επόμενη (μη χάσω!).

Είμαστε λοιπόν σε έναν υπάιθριο παιδότοπο όλοι μαζί και μετά εσείς με τη μαμά μπαίνεται σοτ αυτοκίνητο του παππού και εγώ στο δικό μας και φεύγω. Είμαι στο δρόμο, λίγο πριν φτάσω σπίτι και με παίρνει η μαμά: 

- Η Σοφουλίτσα μόλις απομακρυνθήκαμε άρχισε να κλαίει με λυγμούς γιατί έφυγες! Κάναμε αμάν για να τη συνεφέρουμε.

- Η Σοφία; Για μένα; 

Σοκ...

Την επόμενη μέρα το πρωί ξεκίνησα για πίσω... Η Σοφουλίτσα μου με ήθελε. Και μεις "στα κορίτσια μας" (που λέει και ο Γιώργος) δεν χαλάμε χατίρι!

Υ.Γ.: Τα υπόλοιπα του καλοκαιριού θα σας τα πω σε επόμενο γράμμα (ελπίζω όχι μετά παό 10 μήνες), τώρα να γράψω και τίποτα χαζό εδώ στο γραφείο που ξενυχτάω..