Και εκεί που δεν ξέραμε τί θα πει αρρώστια, τσουουουούπ, να σου και τα δύο ζωντοβολάκια μας αρρωστήσατε!

Όχι που θα γλύτωνες εσύ πιτσιρίκο! Σήμερα σε πήρε και σένα η μπάλα.

Το καλύτερο είναι ότι "συμβαδίζατε" σε πυρετό και οι δύο:

- 39,2 η μεγάλη,

  39,2 και ο μικρός (μικρός μόνο στο μάτι, γιατί στην κλίμακα Κελσίου....τεράστιος)!

- 38,8 η μεγάλη,

  38,8 ο μικρός, αλλά (πριν λίγα λεπτά-τελευταία ανταποκριση από το πολεμικό μέτωπο)

  

- 37 η μεγάλη (μετά από κουκούλωμα, πολύ ιδρώτα και άλλαγμα ρούχων μέσα στη μαύρη νύχτα),

  37 και ο μικρός (που σε κουκουλώναμε με κουβέρτα καλοκαιριάτικα, μία η μαμά και μία ο μπαμπάς για να ιδρώσει και να πέσει ο πυρετός!)...

Αυτή η σύμπνοια "απόψεων" σ' αυτήν την οικογένεια είναι που σπάει νεύρα των πάντων τριγύρω!!!

Ας ελπίσουμε ότι αύριο θα ξυπνήσετε χωρίς πυρετό μωράκια μου.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά εσένα ρε πιτσιρίκο σε αποσυντονίζει, δεν μπορείς να το διαχειριστείς καν λόγω ηλικίας και τρελαίνεσαι! Τουλάχιστον με το Σοφουλίνι είναι εύκολο να συνεννοηθείς
(αν και έχει τις δικές της απόψεις...).

Φιλιά σας, τελείωσα την "βάρδια" και πάω για "ύπνο".

Σήμερα ο μπαμπάς είναι βραδινή αποκλειστική "νοσοτοκόμα" (δυστυχώς όχι γιατρός), όπως τις έλεγε και η Σοφουλίτσα στην κλινική που γεννήθηκες Γιώργο!

3 χρόνια και 10 ημέρες μετά...

"Μας" αρρώστησαν Σοφουλίτσα μου ... (Μου θυμίζω τον Παπαγιαννόπουλο στο "Δις Διευθυντής"!!!)
Αχ, Σοφουλίτσα μου, όλα μαζί τα κάνατε με τον Β..... και όλα σε μία εβδομάδα!
Έρωτας, παιχνίδια, αρρώστια...

Τρίτη βράδι-Τετάρτη πρωί το ξενυχτήσαμε με βήχα και πυρετό.
Χθες φτάσαμε στα 39,5 (με πολύ ξενύχτι) και συνεχίζουμε. Βέβαια σήμερα έπεσε (μετά από μόλις 1,5 μέρα!) και ελπίζουμε ότι θα την γλυτώσουμε εύκολα. Η πρώτη σου σοβαρή αρρώστια...
Το "ωραίο" είναι ότι πρώτη φορά σε βλέπουμε με την μαμάκα να κλαψουρίζεις γιατί θες αγκαλίτσα!! Κι αυτό μας είναι παράξενο γιατί, δεν ξέρω πως είσαι τώρα που τα διαβάζεις όλα αυτά, αλλά τώρα που στα γράφω αυτά και είσαι μικρούλα είσαι από μικρό πολύ ανεξάρτητο παιδί. Αγκαλιά παίζει μόνο για να ζητήσεις καμία χάρη (γυναίκα γαρ...)!
Αν μου το έλεγες ότι έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια και δέκα μέρες για να αρρωστήσεις πρώτη φορά και να κολλήσεις πάνω μας ζητώντας αγκαλίτσες (αν και εμένα πάλι χεσμένο με έχεις, την μαμάκα ζητάς!), δεν θα το πίστευα.

Περαστικά σου κουκλίτσα μου.


Υ.Γ.: Φυσικά ο μικρός "κρέμονταν" από ένα χαμόγελό σου όσο ψηνόσουν στον πυρετό! "Παρακαλούσε"  για να του σκάσεις ένα χαμόγελο και σήμερα το απογευμα που σου "ορμούσε" και του χαμογέλασες και μετά ψιλο-παίξατε, ήταν μεσ' στην τρελή χαρά! Πολύ σας χαιρόμαστε...

Ερώτων συνέχεια...

Σε ρωτάω σήμερα το μεσημέρι Σοφουλίτσα μου:
- Σοφία, πώς περάσατε σήμερα στο σχολείο;
- Καλά.
- Τί κάνατε, παίξατε;
- Μπαμπά, ο Β....ς δεν ήρθε σήμερα!!!


Ε, ρε γλέντιαααα!!!
Τί θέλω και ρωτάω ο (αθώος) πατέρας...

Μπαμπά, να ο Β......ς!

Ένα από τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που άλλαξαν την ζωή μας, όπως σας είπα στο προηγούμενο γράμμα μας, είναι η αρχή της σχολικής σου ζωής, Σοφουλίτσα μου.

Για την πρώτη μέρα σου στο σχολείο και τα δάκρυα που συγκρατήθηκαν (για τα δικά μου μιλάω...) θα σου γράψω σε άλλο γράμμα μου.

Τώρα θέλω να σου γράψω για τον πρώτο (από πολλουουουουουούς που θα ακολουθήσουν...) έρωτά σου.

Την Δευτέρα, μετά τα γενεθλιοβαφτίσια σας, πήγαμε στο σχολείο σου και μία τουρτίτσα με κεράκια για να σβήσεις με τους συμμαθητές σου. Οι δασκάλες σου μας είπαν αν θέλουμε να πάμε και μία φωτογραφική μηχανή, για να σας απαθανατήσουν, πράγμα που ευτυχώς κάναμε.

Γυρίζω λοιπόν το μεσημέρι στο σπίτι από το γραφείο και σε ρωτάω πως περάσατε στο σχολείο. Έρχεσαι να μου δείξεις την φωτογραφική μηχανή με τις φωτογραφίες σας.

Βλέπω την πρώτη, εσύ και κάποια άλλα παιδάκια (ακόμη δεν ξέρουμε σχεδόν κανένα, είμαστε καινούργιοι). Μου δείχνεις την δεύτερη στα γρήγορα (δεν είχε ενδιαφέρον η πρώτη):

- Να ο Β.......ς μπαμπά!

- Αγάπη μου, γιατί τον λες Β......; Έτσι τον λένε στο επίθετο;

- Ναι.

- Το όνομά του ποιο είναι;

- Δημήτρης.

- Έτσι, Δημήτρης. Εσένα δηλαδή στο σχολείο δεν σε φωνάζουν Σοφία, σε φωνάζουν Κ........;

- Όχι.

- Τότε, γιατί τον φωνάζεις Β.... τον Δημήτρη;

- Έτσι τον φωνάζουν οι δασκάλες.

- Καλά αγάπη μου (υπέθεσα ότι υπάρχει και άλλος συμμαθητής με το ίδιο μικρό όνομα και γι' αυτό αυτόν τον φωνάζετε Β...., πράγμα που μας επιβεβαίωσαν οι δασκάλες σου).

Επόμενη φωτογραφία:

-Μπαμπα, να πάλι ο Β.....ς!

-......

Στην επόμενη:

-Μπαμπά, να ο Β.....ς!

-Α, έχουμε θέμα εδώ...

Δύο ημέρες μετά -και αφού έχει προηγηθεί ενημέρωσή μας από τις δασκάλες σου για την προσαρμογή σου και πορεία σου στο σχολείο (και επιβεβαίωση του αισθήματος!)- σε ρώτησα (ο προβοκάτορας) ποιον συμμαθητή σου συμπαθείς περισσότερο.

- Τον Δημήτρη! (άμεση απάντηση, χωρίς καν σκέψη)

- Ποιος είναι ο Δημήτρης; (δήθεν δεν ήξερα)

- Ο Β....ς!

- Ααα!

Άντε, και καλή αρχή!!!!

(Έχε χάρη που δεν ανεβάζω φωτογραφίες σας για να σου έχω και πειστήρια για το πώς τον κοιτάς/ψάχνεις στον χώρο...)

Τα γενεθλιοβαφτίσια μας

Ξέρω ότι έχω να γράψω αιώνες, αν και εσείς -αν ποτέ διαβάσετε αυτά τα γραμματάκια μου- δεν θα καταλάβετε την διαφορά, αλλά η αλήθεια είναι ότι έφαγα τρελό τρέξιμο όλη αυτή την περίοδο.

Έπεσε τρελό ξενύχτι και όταν τελείωνα από το γραφείο (και δεν ήταν ήδη πρωί!), δεν είχα και πολλή δύναμη-προτιμούσα να κοιμηθώ μια ωρίτσα μέχρι να ξαναφύγω για την δουλειά...

Όλη αυτή την περίοδο φυσικά έγιναν κοσμοϊστορικά(!) γεγονότα στο σπίτι μας, που άλλαξαν ή θα αλλάξουν τον ρου της ιστορίας, αλλά αυτά θα σας τα διηγηθώ στην πορεία.

Για σήμερα έχω να σας περιγράψω τα τέλεια γενεθλιοβαφτίσια μας. 

Λοιπόν,

το Σαββατοκύριακο αυτό ήταν πολύ γεμάτο διήμερο, κουκλάκια μου.

Μικρούλη μου, το Σάββατο 14 Μαΐου το "θρησκευτικό κατεστημένο" σε ανάγκασε σε βαθιές βουτιές στην κολυμπήθρα, τις οποίες είναι αλήθεια ότι άντεξες με αξιοσημείωτο χαμόγελο. Και το όνομα αυτού: Γιώργος! 

Κι εσύ, Σοφουλίτσα μου, την ίδια μέρα έκλεινες τα τρία σου χρόνια, αμέσως μετά την βάφτιση λοιπόν είχαμε κανονίσει να γιορτάσουμε και τα γενέθλιά σου, εκεί στο προαύλιο της εκκλησίας, από όπου και η φωτογραφία

Εντάξει, αυτός είναι ο τοίχος του προαύλιου της εκκλησίας, παρ' όλα αυτά τα συγκεκριμένα σύνθηματα σε τοίχο εκκλησίας τα βρίσκω πολύ σουρεαλιστική ως εικόνα !

Η αλήθεια είναι ότι ο ναός, πέρα από σουρεαλιστικό τοίχο στο πλαϊνό του τμήμα, ήταν και υπέροχος μέσα-έξω
 
 

 

Οι φώτο από εδώ



Νομίζω πως γενικά ήταν ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο, με πολλά - πάρα πολλά - extra σκηνικά για τους σινεφίλ:

- Γιώργο εσύ δεν έκλαψες, παρά ελάχιστο. Όλοι έλεγαν τί γελαστό μωρό είναι αυτό.

Το καλύτερο ήταν ότι ενώ ψιλο-έκλαιγες, μόλις ο παπάς σου ακούμπησε τα ποδαράκια στο νερό, ηρέμησες, κατάλαβες ότι θα παίξει μπάνιο και χαλάρωσες!

- Φυσικά, το Σοφουλάκι σου έτρεξε να σε προστατέψει: στην αρχή, όσο έκλαιγες, μου έλεγε (στην αγκαλιά μου): εγώ θα τον σκοτώσω (εννοώντας τον παπά, που πίστευε ότι σε έκανε να κλαις!).

- Και στην συνέχεια, η Σοφία μας έπαιξε σε σκηνή για Oscar: την άφησα για να πάω δίπλα στην μαμάκα σας και πήγε και χτύπησε τον παπά, τσατισμένη!!!!! Ευτυχώς ο άνθρωπος ήταν εντυπωσιακά πράος, αληθινός χριστιανός: όχι μόνο χαμογελούσε (αν ήταν κανένας τύπος "Άνθιμος", θα σου έλεγα εγώ!), αλλά δικαιολόγησε την Σοφουλίτσα στην μαμά της: "Δεν πειράζει, το έκανε γιατί κλαίει το αδερφάκι της"!!! Κάτι τέτοιες συγκινητικές εξαιρέσεις βλέπω και θα με κάνετε Χριστιανό (μπαααα)... Και όχι, αν και πολλοί αναρωτήθηκαν, δεν της το είπα εγώ να πάει να χτυπήσει τον παπά, εγώ είμαι κατά της βίας!

Ο μπαμπάς σας φυσικά κολυμπούσε στην χαρά. Είχαν έρθει όλοι οι φίλοι του (πλην του Γιάννη) και αυτό από μόνο του είναι συνήθως υπέρ-αρκετό, δύο απο τους καλύτερους φίλους του ήταν οι νονοί του μικρού του, η Σοφουλίτσα του έλαμπε από χαρά και η μαμάκα απλώς έλαμπε!

Έξω από την εκκλησία, στον προαύλιο χώρο, είχαμε στρώσει τσίπουρα για τους μεγάλους και παγωτά και γλυκά για τα μικρά, ενώ με την μαμάκα σου σου είχαμε και μία έκπληξη: είχαμε παραγγείλει δύο νεράϊδες (που λατρεύεις) για να κάνουν face painting στα παιδάκια-καλεσμένους σου, αν και μερικοί μεγάλοι δεν κρατήθηκαν και ενέδωσαν κι αυτοί...

Γιώργο εσύ μετά την βάφτιση και σε όλη τη διάρκεια του πάρτυ κοιμόσουν στο καροτσάκι σου, καθώς οι χριστιανοί σε εξωθένωσαν!!!

Τέλεια ήταν μωράκια μου, πραγματικά άξιζε.

Το βράδι, κατά τις 22:30', λίγο πριν την ώρα που γεννήθηκες, με έπιασα να σκέφτομαι και πάλι εκείνη τη μέρα, το άγχος μου όταν με έβγαλαν έξω για να μπει η μαμάκα στο χειρουργείο, την χειρότερη ώρα της ζωής μου μέχρι να βγουν να μου πουν το "όλα καλά" και την πιο έντονη στιγμή της ζωής μου: όταν, -μετά από όλα αυτά, μου φέρανε το μωράκι μας να το δω... 

Αχ, Σοφουλίτσα μου, τρία χρόνια μετά και ακόμη κρέμομαι από το χαμογελάκι σου...