Μην τους αφήσεις

Πέρυσι το καλοκαίρι το διάβαζα, πριν καν γεννηθείς.

Με είχε συνεπάρει η ιδέα του βιβλίου, ταίριαζε και με την ιδέα που είχα λίγους μήνες νωρίτερα, για την δημιουργία αυτών των γραμμάτων προς εσάς. Κυρίως όμως με συνέπαιρναν οι ιδέες του βιβλίου, ο λόγος του Σαβατέρ.

Δεν τον ήξερα, άκουσα γι' αυτόν στο ραδιόφωνο (νομίζω στην εκπομπή της Αναστασίας) και στη συνέχεια πήρα και το δεύτερο βιβλίο του.

Μου άρεσαν πολύ και τα δύο βιβλία, αλλά εγώ και δεν θέλω και δεν έχω το υποβαθρο να σου κάνω μαθήματα, νομίζω ότι όσα θα μάθετε -και ο καλύτερος τρόπος να τα μάθετε- είναι μέσα από την συμπεριφορά και την στάση της μαμάς και του μπαμπά. Και προς εσάς, αλλά -κυρίως- από την συμπεριφορά μας στους άλλους, τους όχι τόσο αγαπητούς μας, τους τρίτους, τους ξένους.

Όλα αυτά όμως είναι λίγο άσχετα με αυτά που θέλω να σου πώ σ' αυτό το γραμματάκι μου, απλώς συνειρμικά μου ήρθαν όλα τα παραπάνω, με βάση τις νουθεσίες του πατέρα προς τον γιο.

Ελπίζω μέχρι σήμερα να μην σε έχω πρήξει με συμβουλές, ή αν το έκανα, που είναι το πιθανότερο, να το αντέχεις μέχρι στιγμής. "Δεν θα γίνετε μάνες;" μας έλεγε η γιαγιά σου σε μένα και τον θείο Κώστα όταν είμασταν μικροί, "Θα καταλάβετε". Έτσι κι εσύ...

Αυτό που θέλω να σου πώ λοιπόν είναι να μην αφήσεις ποτέ κανέναν και για κανένα λόγο να σου πει ότι επειδή είσαι άντρας έχει λιγότερες δυνατότητες ως προς το μεγάλωμα των παιδιών σου, αν ποτέ επιθυμείς και κάνεις παιδιά.

Μην τους αφήσεις να πιστέψουν έστω και για ένα λεπτό ότι επειδή είσαι άντρας δεν μπορείς να τα ταΐσεις, να τα αλλάξεις, να τα κοιμήσεις, να τα ησυχάσεις όταν κλαίνε και κυρίως να μείνεις μαζί τους ένα Σαββατοκύριακο, μία εβδομάδα, ένα μήνα... Αν δεν μπορείς εσύ, ο μπαμπάς τους, δεν μπορεί και κανείς άλλος. Τελεία και παύλα.

Προφανώς μέχρι σήμερα θα έχεις αντιληφθεί την ιδιαίτερη εκτίμηση που τρέφω για το γυναικείο φύλο, το πόσο ουσιαστικά τις εκτιμάω. Έτσι με μεγάλωσαν η γιαγιά σου και ο Καρπουζοκέφαλος παππούς σου, να πιστεύω στην ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων, όχι στα λόγια.

Όμως αυτό σημαίνει αυτόματα ότι μπορείς -και κυρίως οφείλεις στον εαυτό σου- να κάνεις ότι κάνει και η μητέρα των παιδιών σου. Και πίστεψέ με, ίσως είναι πιο κουραστική θεωρία από αυτήν του "εγώ έκανα το χρέος μου κατά την σύλλληψη", αλλά σε ανταμοίβει καθημερινά και μάλιστα πλουσιοπάροχα!

Μου την δίνει πολύ η βολική για πολλούς (άντρες και γυναίκες) ατάκα "το παιδί θέλει την μάνα του"! Τα νεύρα μου με πιάνουν όταν το ακούω! Και ξέρω πολύ καλά ότι κάθε φορά που κάνω τέτοιες συζητήσεις, οι μεν άντρες με μισούν και μου λένε ότι "χαλάω την πιάτσα", "η φύση έχει φροντίσει γι' αυτά τα πράγμα..." (ίσως να με θεωρούν και λίγο gay) και άλλες τέτοιες βλακείες. Οι δε γυναίκες, όσες δεν με ξέρουν καλά, με κοιτάνε και χαμογελάνε ειρωνικά, πιστεύωντας ότι τα λέω έτσι, χωρίς να τα πιστεύω και χωρίς να τα τηρώ. Θα πρέπει να ξέρεις όμως ότι, αν εξαιρέσεις την γέννα και τον θηλασμό (δηλαδή, για να λέμε και την αλήθεια, τις σημαντικότερες στιγμές των πρώτων ημερών ενός παιδιού!!!), σε τίποτα δεν υστερείς καλό μου παιδί από την γυναίκα σου, αν επιθυμείς και βρεις δίπλα σου μία γυναίκα κάποτε για να ζήσετε μαζί. Δεν την μειώνει αυτό την γυναίκα σου κι αν νοιώθει ότι την μειώνει, μάλλον κάτι δεν πάει καλά ανάμεσά σας...

Όλα αυτά στα λέω με αφορμή το ταξίδι που έκανε η μαμάκα σας το προηγούμενο Σαββατοκύριακο με την νουνά σου, τη νουνά της αδερφούλας σου και την "θεία από την Αγγλία-Δέσποινα" και πήγαν στην Χαλκιδικούλλλλα για μπανάκια.

Και πρέπει να σου πω ότι μου την δίνει ακόμη και που οι γύρω μας το θεωρούν "κάτι" το γεγονός ότι έμεινα μόνος μαζί σας για δύο μέρες... Ας μην επεκταθώ, νομίζω το νόημα το έπιασες.

Τέλος πάντων, για να το κλείσω λίγο πιο εύθυμα το γράμμα (και επειδή προφανώς σε έπρηξα και θα με βρίζεις για το "κήρυγμα") θα σου πω ένα περιστατικό που έγινε την πρώτη φορά που η μαμά σας άφησε την Σοφία (εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμη) μαζί μου και πήγε στον Βόλο, στην φίλη της, για ένα Σαβ/κο. Όταν μου το ανέφερε, εγώ πανηγύριζα, δεν είχα και πολύ δουλειά λόγω καλοκαιριού, τέλεια, ένα Σαβ/κο με το παιδί μου!

Οι γιαγιάδες μας λίγο τα έχασαν, αλλά δεν το έκαναν θέμα ("Δεν έχουμε συνηθίσει εμείς σε τέτοια, στα χρόνια μας..." - Όταν επισήμανα στην γιαγιά σου ότι έτσι μας έχουν μάθει με τον άντρα της, μου είπε ότι ναι μεν, αλλά και πάλι δεν το έχει συνηθίζει στην πράξη να συμβαίνει). Την καλύτερη αντίδραση βέβαια την είχε ο συνονόματος παππούς σου, που είναι και λίγο βαρύς ανατολίτης: "Αυτό να μην ξαναγίνει!", είπε επιτακτικά στην μαμά σου, αλλά το καλύτερο το άφησε για αργότερα:

Ανεβαίνει η μαμά κάποια στιγμή στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και στη συζήτηση πάνω της λένε ότι μία κοπέλα της παλιάς της γειτονιάς, που έκανε παρέα μικρή η μαμά μαζί της, είναι στα χωρίσματα με τον άντρα της.

- Γιατί έτσι; ρωτάει αθώα η μαμά.

- Μάλλον θα πήγαινε μόνη της στον Βόλο και θα άφηνε το παιδί της στον άντρα της, της λέει ο σοφός παππούς!

Κατουρηθήκαμε στα γέλια με την μαμά όταν μου το είπε!! Την έβαλε στην θέση της ο παππούς!

Υ.Γ.: Σοφουλίτσα, αν και αυτό το γράμμα απευθύνεται κυρίως στον αδερφό σου, διαβάζεται και αντίστροφα: Μην κάνεις το λάθος που κάνουν πολλές γυναίκες και θεωρούν ότι το παιδί είναι μόνο δικό τους, δική τους προέκταση, από κοινού το κάνατε με τον άντρα της ζωής σου...