Όντως δεν είμαι μπαμπάς έτσι!

Κουκλίτσα μου,

χθες ξεκίνησες την σχολική σου χρονιά στον παιδικό και ο μπαμπάς δεν μπόρεσε να σε πάει! Τα νεύρα μου! Δεν ήταν βέβαια η πρώτη σχολική ημέρα της ζωής σου, σε εκείνη κατάφερα να τα παρατήσω όλα και να πάμε όλοι μαζί στο σχολείο. Ήταν όμως η πρώτη σου φετινή ημέρα και 'γω δεν ήμουν εκεί.

Έπρεπε να είμαι στην Καβάλα για δουλειά και μάλιστα δεν την τελείωσα κιόλας, θα ξαναπάω την Πέμπτη! Τα νεύρα μου ρε Σοφουλίτσα, παλεύω να προλάβω και να είμαι σε όλα σας τα γεγονότα, αλλά νιώθω ότι χάνω τις πιο σημαντικές σας στιγμές.

Μπορεί εσύ να μην κατάλαβες τίποτα από όλα αυτά, εμένα όμως μου στοίχησε...

Μου χρυσώνει το χάπι το ότι σκέφτομαι ότι ο μοναδικός λόγος που τρέχω στην δουλειά είστε εσείς και η μαμάκα σας, αφού με τα χρήματα δεν το έχω καθόλου (Γι' αυτό και η μαμά είναι ο υπουργός οικονομικών στο σπίτι. Αν περιμέναμε από τον μπαμπά, θα είχαμε χρεωκοπήσει πολύ νωρίτερα από κάτι γνωστές μας χώρες!).

Αλλά φοβάμαι ότι έτσι κινδυνεύει κανείς να κατρακυλήσει σε ένα ανούσιο κυνηγητό σαν τα χάμστερ στον τροχό, να τρέχει "για την οικογένεια" και στον δρόμο να έχει χάσει την οικογένεια... Είπαμε όμως, το παλεύω να βρω την ισορροπία...

Σήμερα βέβαια, δεύτερη ημέρα σου, πήγαμε μαζί στο σχολείο, χεράκι - χεράκι.

Τρελή χαρά ο μπαμπάς, κι ας είχε ψιλο-τρέξιμο μετά και έπρεπε να προλάβει τον χρόνο και και και ...

Περπατούσαμε όμως και μου μιλούσες ακατάπαυστα. Για τα πάντα! Για τον Μάξιμο που "έμαθε να μιλάει ελληνικά"  (λες και μιλούσε μόνο γερμανικά πριν!), για τη καινούργια τάξη και φυσικά για την ηχηρή απουσία την πρώτη ημέρα: έλειπε ο Β...... μας!!! 

Και σε πήρα και το μεσημεράκι από το σχολείο, την κοπάνησα νωρίς από το γραφείο.

Πριν αποκτήσω παιδάκια, έβλεπα μπαμπάδες να περπατάνε στον δρόμο πρωί - πρωί και να κρατάνε τα παιδάκια τους και μου άρεζε πολύ η σκηνή. Ήξερα ότι πολλοί από αυτούς δεν το χαίρονταν, άλλοι ήταν αγχωμένοι, άλλοι ίσως και να μην άκουγαν καν τί τους έλεγαν τα μικρά, όμως ήταν ωραία σκηνή από μόνη της: δύο άνθρωποι στην αρχή της ημέρας τους! Ο ένας συνήθως πιο βαρύς και το άλλο, "ανθρωπατάκι" όπως λέω, ανάλαφρο και χαρωπό.

Και έλεγα ότι θα έρθει και η ώρα μου και εγώ θα το διασκεδάζω. Και μέχρι στιγμής, το διασκεδάζω!

Στην φωτογραφία είσαι δύο μηνών, πριν ακόμη πας σχολείο!