Προχθές έφυγα για Άμφισσα για δουλειά και έκλαιγες με παράπονο, λατρεία μου!
Μιλάμε για μαύρο δάκρυ, γεμάτο παράπονο...
Είσαι μωρακι, απλώς επειδή, από μωρό ακόμη, είσαι πολύ ανεξάρτητο (και έχεις ατελείωτο τσαμπουκά...) το ξεχνάμε!!
Σαν μωράκι έκλαιγες, όπως πρέπει...
Και ο μπαμπάς οδηγούσε και σκεφτόταν το προσωπάκι σου. Και δούλευε και σκεφτόταν το κλάμα σου. Και επέστρεψε και πάλι σκεφτόταν το παράπονό σου.
Και σου πήρε την κούκλα που του ζήτησες (φυσικά!)! Και ας μου την δίνει η Barbie ("Μπάμπι", που λέει και ο αδερφός σου)...
Και σου πήρε την κούκλα που του ζήτησες (φυσικά!)! Και ας μου την δίνει η Barbie ("Μπάμπι", που λέει και ο αδερφός σου)...
Τι μου θύμησες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν πολλά χρόνια είμαστε με τη μικρή κόρη τότε στην Αμερική για την γέννα της ανιψιάς μου. Όταν άκουγε τον πατέρα της στο τηλέφωνο έκλαιγε με αναφιλητά, μέχρι που κρυβόμουν για να μιλήσω στο τηλέφωνο. Μία δύο τρεις, δεν άντεξε ο πατέρας της και ήρθε, χαχαχα.
Γι αυτό σου λέω κάαατι καταλαβαίνω:)))
Χαίρομαι να σε διαβάζω.
Θαλασσένια:
ΔιαγραφήΈχεις δίκιο, ό,τι θέλουν μας κάνου τους μπαμπάδες!!!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Σε πάω πολύ ρε Καρπουζοκέφαλε γιατί τα λές όπως τα αισθάνεσαι. Ούτε φτιασιδωμένα λόγια, ούτε φανφάρες για να γίνει πιο "λογοτεχνικό" το post. Απλά, όμορφα και αληθινά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι ο μέσος όρος σύνταξης ενός "γράμματος" (γιατί αυτή είναι η λογική μου όταν τους γράφω) δεν ξεπερνά τα 5 λεπτά, εκτός αν ανεβάσω κανένα βίντεο ή φωτογραφία (είμαι και μπάζο στα θέματα υπολογιστών, οπότε εκεί θέλει κόπο...)
Α, χρόνια σας πολλά...
Ό,τι επιθυμεί ο παίδαρος!