Μία - μία μας "πάει"!

   Πρέπει να ξέρετε μικρά μου ότι στον μπαμπάκα (τώρα που είναι νέος, όχι όταν θα τα διαβάζετε όλα αυτά και θα τρέχω ολοταχώς προς το Αλσχάιμερ!), κάθε μέρος, όπως και κάθε τραγούδι, του φέρνει στο μυαλό συγκεκριμένες καταστάσεις και πρόσωπα, συγκεκριμένη σκηνή από την ζωή του. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλούς, η μαμά, ας πούμε, δεν το έχει, αν συμβαίνει και σε σας, από μένα το πήρατε κι αυτό το κουσούρι!
   Για παράδειγμα, όσες φορές κι αν περάσω -μόνος ή με τη μαμάκα- με το αμάξι από την είσοδο των Τεμπών θυμάμαι εσένα Σοφουλίτσα, που ήσουν 1½ έτους και έκανες εμετό μέσα στο αμάξι, στην επιστροφή μας από τον Βόλο. Κακάκια είχε κάνει ο μπαμπάς, ήταν και αργά το βράδι... Άστα-βράστα, που λες και συ Σοφουλίτσα. Κάθε φορά λοιπόν που περνάω από εκεί, τον ήχο του εμετού σου και το απλανές βλέμμα σου μετά θα θυμάμαι... 

   Στο προκείμενο λοιπόν. Πριν δυο περίπου εβδομάδες κατάλαβα ότι έχουμε "χαθεί" λιγάκι τα δυο μας Σοφία μου και είπα στη μαμάκα ότι το Σαβ/κο θα σε έπαιρνα να βγαίναμε μόνοι οι δυο μας.
   Έτσι κι έγινε. Πήγαμε Κυριακή απόγευμα βολτούλα οι δυο μας μαζί, για καφέ (ο μπαμπάς) και χυμό (η Σοφία). Ήταν άψογα: περάσαμε από το μαγαζί με τα ροζ μάφιν που είχες εντοπίσει, φυσικά και σου έκανα το χατίρι και αγοράσαμε (το ζήτησες όσο πιο γλυκά μπορούσες!!!), κάναμε βόλτα στο κέντρο, φάγαμε το μάφιν σε ένα παγκάκι... Κάποια στιγμή είναι η αλήθεια ένιωσα λίγο σαν "μπαμπάς του Σαββατοκύριακου", σαν αυτούς τους πονεμένους πατεράδες που βλέπουν τα παιδιά τους μόνο (και αν) μέσα στο Σαββατοκύριακο, λόγω διαζυγίου... Σου ανέφερα και κάτι σχετικό και σου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που υπάρχουν γονείς που δεν είναι μαζί.

   Στο τέλος καθίσαμε στο καφέ από το οποίο περνάμε το πρωί για να πάμε στο σχολείο (αυτά είναι τα καλά του κέντρου στη Θεσσαλονίκη: όλα είναι δίπλα σου) και πάντοτε, μέχρι τώρα φυσικά, μου θύμιζε το ραντεβού που είχα κάνει εκεί με έναν πελάτη μου, ο οποίος -η αλήθεια είναι- μας ... "πρόσφερε" πολλά "γάλατα" στην οικογένεια (και κούκλες και ρούχα και ταξίδια...).
   Όσο σημαντικό κι αν ήταν το προηγούμενο ραντεβού όμως, αυτό μαζί σου κουκλίτσα μου δεν παιζόταν! Ήσουν μέσα στα γέλια, μου πέταξες απίθανες ατάκες, κάναμε αγκαλίτσες, πετούσα στα ουράνια. Καθίσαμε και παρείγγειλες μόνη σου "ένα χυμό και πατατάκια!"
  - Δεν συμφωνήσαμε σε πατατάκια.
  - Ναι, αλλά είδα δίπλα (στις κυρίες που έπιναν μπύρα) και θέλω...
   Ο σερβιτόρος δεν μπορούσε (ούτε αυτός) να αντισταθεί στην γλύκα σου (δεν ήσουν και δικό του παιδί να σκέφτεται την υγεία σου!) και σου έφερε μια μπωλάρα πατατάκια (δεν θα τον πετύχω πουθενά εξω!). Τα βρήκαμε στην πορεία, έφαγες λίγα, γελάσαμε πολύ. 
   Στο τέλος μου είπες (και έλιωσα): Μπαμπά, περνάω πολύ ωραία μαζί σου!!! Φέρτε πάνες... Τέλεια ήταν.

από εδώ

    Βέβαια,για να μη ξεχνιόμαστε, την επόμενη Κυριακή σκοτωθήκαμε οι δυο μας...
    Αχ, Σοφουλίτσα μου, τί παιδάκι είσαι! Μία - μία μας πάει με σένα... Σαν την υπηρεσία στον Στρατό είσαι (που τέτοια τύχη εκεί βέβαια)!