Γιατί να μην γίνεται δικηγόροι...

   Πριν λίγο καιρό σε άκουσα, Σοφουλίτσα μου, να λες για πρώτη φορά ότι ξέρεις τί δουλειά κάνει ο μπαμπάκας:

- Είναι δικηγόρος! 

    
   Σίγουρα κάποιος στο "σφύριξε", μάλλον η Μαρία όταν είχες έρθει με την μαμά και τον Γιώργο στο γραφείο.

   Βέβαια, είμαι σίγουρος ότι δεν ξέρεις τί σημαίνει αυτό, ούτε καν στο περίπου, αφού ο μπαμπάκας δεν μιλάει για την δουλειά στο σπίτι (μιλάει πολύ στο γραφείο, στα Δικαστήρια, φτάνει!).

    Κι επειδή, η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων μου συνηθίζει να "σπρώχνει" τα παιδιά του προς την δικηγορία, αποφάσισα να σας δώσω ένα οπλοστάσιο από επιχειρήματα σε περίπτωση που αλλάξω γνώμη και θέλω και 'γω να σας κάνω σαν τα μούτρα μου.

      Γιατί τώρα μπορεί να λέω ότι δεν θέλω με τίποτα να σας σπρώξω και να γίνεται δικηγόροι (αν το κάνετε με τη θέλησή σας, όπως ο ανόητος ο μπαμπάκας, δικό σας πρόβλημα), αλλά επειδή ο άνθρωπος γερνώντας αλλάζει (συνήθως -αν όχι σχεδόν πάντοτε- προς το χειρότερο), καλύτερα να προσέχουμε από τώρα...! 

    Πρώτα όμως μία διευκρίνιση: όπως σας έχω πει ήδη, ο μπαμπάκας είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος και σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής του η τύχη τον βοήθησε με το παραπάνω: τον πλαισιώνουν οι καλύτεροι φίλοι που μπορεί να ευχηθεί κανείς, έχει βρει από μικρός τη γυναίκα της ζωής του, έχει σταθεί σε όλα του τυχερός (μόνο τζόκερ δε μας έκατσε, αλλά δεν πειράζει καθόλου).

    Έτσι και στον επαγγελματικό τομέα: αν και οικογενειακώς δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον χώρο της δικηγορίας, από νεαρός δικηγόρος ο μπαμπάκας βρέθηκε σε ένα γραφείο που σχεδόν υιοθετήθηκε! Βρέθηκε δίπλα σε έναν δικηγόρο που αποκαλεί ακόμη και σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά τον χαμό του, "Δάσκαλο". Ήταν (κυριολεκτικά) ο πνευματικός του πατέρας και ο χαμός του έκανε τον μπαμπάκα να "χαθεί" για λίγο (ρωτήστε τη μαμάκα, θα σας πει...). Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν έμαθε στον μπαμπάκα τί είναι το επαγγελματικό ήθος, του πρόσφερε απλόχερα γνώσεις και επαγγελματική στάση ζωής, αλλά κυρίως του παρείχε ασφάλεια και του έδειχνε απόλυτη εμπιστοσύνη στο μυαλό του μπαμπάκα. Και πιστέψτε με, η καφρίλα στον χώρο απέναντι στους νεαρούς συναδέλφους του μπαμπάκα ήταν και είναι, και τότε και τώρα, ατελείωτη! Δεν θα το πιάσω αυτό το θέμα, δεν θα τελειώσει το γράμμα μου...

     Το γεγονός λοιπόν ότι ο μπαμπάκας στάθηκε τυχερός δεν σημαίνει ότι είναι ευχάριστος χώρος, ούτε ότι όσα σας πω δεν ισχύουν.

   Λοιπόν, οι -κατά μπαμπάκα- λόγοι για να μην γίνετε δικηγόροι, τουλάχιστον όπως τους σκέφτομαι σήμερα, είναι:

1ος λόγος:

Χωρίς σχόλια...

    Αν νομίζετε ότι έτσι θα πολεμάτε το άδικο, στο 99% των περιπτώσεων δεν ισχύει.

      Η Δικαιοσύνη απέχει πολύ από την απονομή Δικαίου, του ηθικού δικαίου. Να μη σας πω ότι μεταξύ τους είναι μάλλον μαλωμένες! Ελάχιστες είναι οι φορές που νιώθεις πραγματικά υπερήφανος για τη συμμετοχή σου στην απονομή Δικαιοσύνης.

    Επί της ουσίας, θα αναγκαστείτε, για να επιβιώσετε, να ασχοληθείτε με άχαρες (στην καλύτερη) υποθέσεις, που περισσότερο ικανοποιούν το ινάτι κάποιου από τους διαδίκους (έχω χάσει πολλούς πελάτες γιατί τους εξηγώ ότι αυτό που επιδιώκουν δεν έχει λογική-ούτε νομική, ούτε οικονομική), παρά την ουσία του Δικαίου. Σαν τον Έλληνα διάδικο δεν έχει!

     Επίσης, και λυπάμαι που το λέω και σας απογοητεύω από τόσο μικρή ηλικία, αλλά πολλές φορές έχω αισθανθεί (άλλες νιώθω με βεβαιότητα) ότι όχι μόνο κάτι είναι σάπιο, αλλά και βρωμάει (από χιλιόμετρα...) στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...

2ος λόγος:

    Ο μπαμπάς ξενυχτάει μέχρι τις πρωϊνές ώρες για να σταθεί στα πόδια του, εσείς γιατί νομίζετε ότι θα το αποφύγετε;

    Αν έχετε στο μυαλό σας ότι είναι "κυριλέ" επάγγελμα, να το ξεχάσετε! Ό,τι βλέπετε στην τηλεόραση, απλώς δεν ισχύει. Ίσως οι παλιές γενιές δικηγόρων να είχαν την "τύχη" να εργάζονται λίγες ώρες και να αποκτήσουν τα προς το ζην (και παραπάνω) από αυτό το επάγγελμα, τώρα όμως... Μιλάμε για τρελό ξενύχτι (και τα -οικονομικά- αποτελέσματα προφανώς τα έχετε βιώσει).

   Κακός χαμός γίνεται εκεί έξω και το γεγονός ότι εσείς θα έχετε και ένα γραφείο "έτοιμο" (που ο μπαμπάς δεν είχε) δεν νομίζω να βοηθήσει αύριο που θα βγείτε στην πιάτσα: η κατάσταση στον χώρο όσο πάει και χειροτερεύει, σε λίγο δεν θα μείνει μαρίδα να φάει το ... "καημένο" (!!) το μεγάλο ψάρι!

    Συνεπώς, δεν βλέπω γιατί να κάνετε ένα επάγγελμα εξαιτίας του οποίου θα βλέπετε την οικογένειά σας μόνο στην ηλεκτρονική κορνίζα του γραφείου...

3ος λόγος:

    Σας μεταφέρω λόγια που μου είχε πει ένας πολύ παλαιότερός μου δικηγόρος: "Αυτό το επάγγελμα είναι πληρωμένο άγχος: ο πελάτης σε πληρώνει για να κοιμάται ήσυχα και να αγχώνεσαι εσύ!".

    Διόρθωση από τον μπαμπάκα: Αν δεν γίνετε μοσχαροκεφαλές ισχύει σίγουρα το δεύτερο μισό: αγχώνεσαι του κερατά! Αν είστε "δεν βαριέσαι", το επάγγελμα δεν θα σας κλείσει καμία αρτηρία λόγω πίεσης, δεν θα σας προκαλέσει καρδιακές δυσλειτουργίες, θα κοιμάστε τα βράδια... Πόσες φορές την εβδομάδα αξίζει να επιστρέφεις σπίτι σου και να παλεύεις να αφήσεις το άγχος της δουλειάς πίσω; Να χοροπηδάς με τα παιδιά σου και να σε σφίγγει "κάτι", αυριανό, μεθαυριανό, οι προθεσμίες της της επόμενης ή μεθεπόμενης εβδομάδας...; Πρέπει να ξέρετε ότι ένα από τα μεγαλύτερα άγχη του μπαμπάκα είναι να μην ακολουθήσει την τύχη τόσων άλλων στο χώρο: να μην φύγει πάνω από βιβλία και δικόγραφα, άγρα μεσάνυχτα στο γραφείο, χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι...

   Σημείωση: αν γίνετε μοσχαροκεφαλές, μπορεί να σας είναι ευκολότερο το επάγγελμα, αλλά θα τις φάτε από εμένα! Και δεν σας έχω δείρει ποτέ μέχρι σήμερα!

   Όσον αφορά το δεύτερο τμήμα του ρητού, ο παλιός καλός συνάδελφος δεν ήξερε ότι με τον καιρό, δεν είναι "πληρωμένο άγχος", αλλά "κακο-πληρωμένο άγχος". Σε τέτοιες εποχές που ζούμε όμως, ας μη θέτουμε τέτοια ζητήματα... Κι ας είναι τυχερός ο μπαμπάκας.

   Αν θέλετε πάντως την γνώμη μου, δεν αξίζει, ούτε το πληρωμένο, ούτε το κακο-πληρωμένο άγχος... Δεν αξίζει να μην κοιμάσαι τα μισά βράδια της ζωής σου από άγχος. Και όχι τίποτα άλλο, αγαπάω και πολύ τον ύπνο!

 

4ος λόγος:

    Μπορεί ο μπαμπάκας να έχει αποκτήσει εξ αρχής (ευτυχώς) επαγγελματική εξειδίκευση (να 'ναι και πάλι καλά ο Δάσκαλος) και να μη κάνει γενική δικηγορία, αλλά πρέπει να ξέρετε ότι αυτό το επάγγελμα (και πάλι, αν δεν θες να γίνεις μοσχαροκεφαλή!) έχει πολύ, πολύ διάβασμα!

    Προφανώς το έχετε καταλάβει από τα βιβλία στο γραφείο, αν και αυτό είναι λίγο παραπλανητικό. Επί της ουσίας όμως θα σας πω το εξής: ο μπαμπάκας σ' αυτήν την φάση, που είναι δικηγόρος μόλις 12ετίας, έχει διαβάσει πολύ περισσότερο ως δικηγόρος απ' όλη την προ της δικηγορίας ζωή του. Και πιστέψτε με, ο μπαμπάκας διάβαζε πολύ στο σχολείο, ήταν τρελό φυτό (ρωτήστε την γιαγιά). Μιλάμε για τρελό διάβασμα, πολλές αγορές βιβλίων, συνεχείς αλλαγές και ανάγκη για διαρκή ενημέρωση... Άστα-βράστα που λες κι εσύ Σοφουλίτσα.

    Δεν λέω, προφανώς και σε άλλα επαγγέλματα έχει διάβασμα, αλλά εδώ είναι και συνεχώς ανανεούμενη η ύλη, αϊ-σιχτίρ που θα έλεγε και ο Καρπουζοκέφαλος! Σε συνδυασμό δε με τα υπόλοιπα παραπάνω, ξανά άστα-βράστα...

Εδώ ο Γιώργος με σαλιάρα-γραβάτα 

μέσα από το γιλέκο (πολύ γέλασα μεγάλε)!

Για τον κώδικα ενδυμασίας δεν σας 

αναφέρω καν! Η αλήθεια είναι ότι με τον 

καιρό την θεωρείς κάτι σα στολή εργασίας, 

όπως ο δύτης την δική του ας πούμε.

    

      Αυτά για την ώρα παιδάκια μου. Υπάρχουν σίγουρα κι άλλα (θα τα πούμε και στη πορεία), όπως ας πούμε ότι κάποτε το επάγγελμα ήταν αξιοσέβαστο, ίσως γιατί αποτελούνταν από αξιοσέβαστους ανθρώπους, που δεν έβγαζαν ο ένας τα μάτια του άλλου και σίγουρα δεν έβγαζαν τα μάτια των συνανθρώπων τους... Σήμερα είμαστε πιο πολλοί από τα περίπτερα, που έλεγε και ο Δάσκαλός μου, και αυτό έχει οδηγήσει σε εξαθλίωση τους δικηγόρους, τις περισσότερες φορές σε υποβάθμιση του ρόλου τους, αλλά και σε πραγματικά επικίνδυνες πρακτικές.
    Αλήθεια, δεν σας το συνιστώ, κι ας ξεκινήσετε όντως με το υποτιθέμενο αβαντάζ ενός "στημένου" γραφείου (αν ζει μέχρι τότε το γραφείο), αβαντάζ που ο μπαμπάκας δεν είχε. Φοβάμαι άλλωστε, ότι τα αρνητικά θα αυξάνονται με το χρόνο... 


    Βέβαια, για να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη, είναι ένα επάγγελμα που και σφαιρική μόρφωση σου δίνει (αν ξεστραβώνεσαι) και συγκινήσεις (σπανίως, είναι η αλήθεια) και κυρίως αυτή την αίσθηση -σε κάποιες περιπτώσεις- ότι πραγματικά βοηθάς κόσμο, ότι ο άλλος ακουμπάει πάνω σου και σε εμπιστεύεται με την ζωή του, γιατί και η πιο "μικρή" υπόθεση, για τον πελάτη είναι αλήθεια ότι είναι η υπόθεση της ζωής του. Και, στις λιγοστές περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό και το εισπράττεις από τον πελάτη (εννοώ, με ουσιαστική ευγνωμοσύνη, πράγμα επίσης σπάνιο) εγώ τουλάχιστον νιώθω πραγματικά υπέροχα. 
   
  
   Η επιλογή, σε κάθε περίπτωση, δική σας.


             Φιλιά, 

       ο μπαμπάκας
 (που θα αγωνιά στο μέλλον)