Η κυρά Σοφούλα και ο Καρπουζοκέφαλος

    Τον είδε λέει να έρχεται από μακριά, αδύνατος και "μάγκας", φορώντας ένα φανελάκι και με το πουκάμισο στον ώμο και τον ερωτεύτηκε αμέσως. Λίγο μετά αποφάσισε και ότι αυτόν τον άνθρωπο θα τον παντρευτεί μία μέρα!

    Κάτι τέτοιες "βλακείες" θα δείτε μόνο στον κινηματογρά-

φο, στην πραγματική ζωή σπάνια συμβαίνουν. Κι όμως η γιαγιά σας τον ερωτεύτηκε τον Καρπουζοκέφαλο με αυτόν τον τρόπο. Και έγιναν ζευγάρι. 

   Δεν έχει σημασία πως ήταν στην πραγματικότητα ή πως έμοιαζαν να είναι στα μάτια των άλλων, έχει σημασία όμως ότι στα μάτια τουλάχιστον τα δικά μου (δεν ξέρω για τον θείο και την θεία σας) έμοιαζαν να αγαπιούνται τρελά, όσα νεύρα κι αν είχε ο Καρπουζοκέφαλος (είπαμε, κληρονομικό χάρισμα το έχετε!). Η αλήθεια είναι ότι ίσχυε κιόλας, δεν ήταν μόνο ιδέα μου. Και αυτό σου δίνει μια υπέροχη αίσθηση ασφάλειας και ζεστασιάς όσο μεγαλώνεις.

     Οι γονείς της δεν ενέκριναν την σχέση, ουσιαστικά δεν ενέκριναν καμία σχέση, η Σοφουλίτσα είχε πάει από την Έδεσσα στην Θεσσαλονίκη για σπουδές, όχι για έρωτες. Άσε που υποψιάζομαι ότι ένας επιπρόσθετος λόγος ήταν ότι ο Καρπουζοκέφαλος, επίσης Εδεσσαίος, δεν είχε και πολύ καλό όνομα: ο μπαμπάς του ήταν αντάρτης και μετά τον Εμφύλιο σπαραγμό πάλευε να βρει δουλειά (παρά το γεγονός ότι ήταν -το '50- πτυχιούχος οικονομικής σχολής!!) για να ταΐσει την οικογένειά του... Αθάνατη Ελλάδα!

      Δεν είχε πάρει ακόμη το πτυχίο της και έμεινε έγκυος στον θείο σας. Εμφανίστηκαν μπροστά τους και τους είπαν ότι θα παντρευτούν, είτε με είτε χωρίς την ευχή τους. Κάποια στιγμή η κυρα-Σοφούλα μου είχε εκμυστηρευτεί ότι η εγκυμοσύνη της έδωσε το θάρρος να το κάνει. Βλέπεις τον μπαμπά της, αν και της είχε μεγάλη αδυναμία, τον φοβόταν, ήταν αυστηρός άνθρωπος. Τον γνώρισα λίγο, όσο ήμουν μωράκι, από όσα όμως έχω ακούσει, μάλλον δίκιο είχε...

      Όταν παντρεύτηκαν είχαν λέει μια νάυλον ντουλάπα στο νοικιασμένο σπίτι τους. Στην εποχή των γονιών σας, ο μέσος όρος των ζευγαριών, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις, έπρεπε να μπουν σε καινούργιο σπίτι, κατά προτίμηση ιδιόκτητο, με καινούργια έπιπλα, στην χειρότερη από Bo Concept... Όχι και πλαστική ντουλάπα! Δούλευε μόνο ο Καρπουζοκέφαλος. Την σχολή του δεν την τελείωσε ποτέ, ήδη την είχε παρατήσει πριν γνωρίσει την κυρα-Σοφούλα. Η κυρα-Σοφούλα, έγκυος και λεχώνα, διάβαζε για να πάρει το πτυχίο της. Ήταν αριστούχος με υποτροφίες κάθε χρόνο, αλλά ο Καρπουζοκέφαλος της "πρόσφερε" και πέμπτο έτος σπουδών. Ο χρόνος δικαίωσε τις επιλογές της, όχι πως το είδε ποτέ έτσι.

 

   Πολλά μπορώ να σας πω, αν και δεν ξέρω πως να περιγράψω με  λόγια την ζεστασιά που έβλεπα στα μάτια τους: ήταν σίγουρα ο ΘΕΟΣ της ("ο Γιαννάκης μου" έλεγε πάντοτε) και ήταν η γυναίκα της ζωής του - "το έτερον 1½ μου" έλεγε απίθανος!).  

      Επειδή όμως, όπως έχουμε ήδη πει, ο μπαμπάς σας συνδέει μέρη και μουσικές με σκηνές από την ζωή του, θα σας βάλω δυο-τρία τραγουδάκια, που όταν τα ακούω μέχρι και σήμερα μου έρχονται στο μυαλό οι παππούδες σας, αγκαλιασμένοι. Ο Καρπουζοκέφαλος να της τραγουδάει και να την κοιτάει στα μάτια και αυτή να λιώνει δίπλα του...

   Νομίζω ότι το "Πήρα τους δρόμους μια βραδιά" ήταν το σήμα κατατεθέν τους στα μάτια μου, ακόμη και τώρα που σας γράφω και το ακούω ταυτόχρονα, τους "βλέπω" (χάζεψε ο μπαμπάκας σας!). Φυσικά, καμία σχέση εμείς με Ελευσίνα, αλλά αυτό πολύ μικρή σημασία είχε γι' αυτούς. Αχ να βλέπατε πως έλεγε αυτό το "...κορίτσι μου, που ήταν καμάρι...".

    Όπως επίσης ξέρετε, καμία σχέση και με την Δραπετσώνα, αλλά ο "Sir Μπιθι" ήταν πολύ αγαπητός στο σπίτι. Σ' αυτό το τραγούδι πολλές φορές ο Καρπουζοκέφαλος σηκωνόταν να χορέψει (ναι, παππούς σας χόρευε, αυτό δεν το κληρονόμησα!) και η κυρα-Σοφούλα τον κοιτούσε λες και ήταν ο Baryshnikov! Μεγαλεία!

Αυτά και άλλα τέτοια άκουγε ο μπαμπάς στο σπίτι του όταν ήταν μικρός. Ακόμη και τώρα θυμάμαι να μου λέει η κυρα-Σοφούλα να βάλω κάτι στο πικάπ και να επιλέγω (10-12 ετών) τον διπλό δίσκο του Μπίθι (για βινύλιο μιλάμε πάντοτε), που μου άρεζε πάρα πολύ. Τον είχα λιώσει το δίσκο.

     

  Αλλά, για να γυρίσω στους παππούδες σας, θα σας πω ένα δύο τελευταία πραγματάκια: 

   

    Πρώτον, μακάρι να πάρετε έστω και ελάχιστη παρόμοια ζεστασιά από την σχέση μας με τη μαμάκα σας και μακάρι να σας οδηγεί σε ασφαλή μέρη αυτό. Νομίζω ότι είναι από τα σημαντικότερα συναισθήματα που μπορεί να χαρίσει σε κάποιον η οικογενειακή γαλήνη.

   

     Δεύτερον, μη έχετε ψευδαισθήσεις: η γιαγιά αυτή (που προφανώς, τώρα που διαβάζετε αυτό το γράμμα, είτε δεν ζει, είτε είναι αρκετά μεγάλη και αρκετά "χαμένη") ήταν ο απόλυτος κέρβερος στο σπίτι μας σε θέματα ήθους, τάξης και συγκρότησης. Ο λόγος της ήταν νόμος και όσες φορές τον παραβήκαμε με τον θείο σας ο πέλεκυς (και άλλα είδη - οικιακά, αλλά και υπόδησης...) έπεφτε βαρύς στα (τότε) κοκαλιάρικα μέλη του μπαμπά σας (είπαμε, τότε έπεφτε ξύλο)! Μη βλέπετε που μετά τον χαμό του "Γιαννάκη" της έχασε τη γη κάτω απ' τα πόδια της και εσείς (ειδικά εσύ μικρέ) της κάνατε και μαγκιές και σχεδόν φοβόταν τις αντιδράσεις σας! Εμάς μας αγριοκοιτούσε μόνο και ...

   

        Και τρίτον, ότι η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ καν να φανταστώ τον πόνο της κυρα-Σοφούλας, δεν μπορώ καν να φανταστώ πως είναι να χάνεις τον άνθρωπο που λατρεύεις (όχι που απλώς συνήθισες να ζεις μαζί του - αυτό είναι άλλου είδους σχέση) μετά από 41 χρόνια σχέσης. Και μπορεί πολλές φορές να είμαι αυστηρός μαζί της, να της ζητάω περισσότερη συγκέντρωση από όση έχει (τέτοιος γάϊδαρος είμαι), αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν έβαλα τον εαυτό μου στη θέση της, μόνο με την υποθετική σκέψη του χαμού της μαμάς σας, πόνεσα και άλλαξα σκέψη αμέσως! Κάποια πράγματα δεν αντέχονται...

   Υ.Γ.: Αυτό το γράμμα μου σας το έγραψα επειδή πριν λίγο άκουσα το πρώτο από τα παραπάνω τραγούδια και τους θυμήθηκα πάλι μαζί...