Εφτά ο τόκος, πέντε το φτιασίδι...

     "...Υπάρχουν στη ζωή καταστάσεις που δεν τις χωράει ο λόγος. Και τότε, ή παραχωρεί τη θέση του στη σιωπή, ή τρελαίνεται και γίνεται στίχος. Και στίχος που ξανατρελαίνεται και γίνεται τραγούδι..."  

    

    Σήμερα αποφάσισα να σας γράψω "αλλιώς", δε με έχετε συνηθίσει έτσι, τουλάχιστον όχι σ' αυτά τα γράμματά μου. Οι επικείμενες εκλογές και τα τραγελαφικά που βλέπω γύρω μου με εξαγριώνουν. Και ξέρω ότι η οργή είναι μεν χρήσιμη, όχι όμως ο καλύτερος συμβουλάτορας. Προφανώς στο σπίτι θα σας έχω πει περισσότερα, το καλό που μου θέλω...

    

     Όταν όμως αγόρασα πριν χρόνια το cd, εσάς σκεφτόμουν (εγώ το είχα αποκτήσει πρώτη φορά σε κασέτα ⇦η παραπομπή μήπως και δεν ξέρετε τί είναι αυτό!), την οποία είχα λιώσει από τις επαναλήψεις. Η μαμάκα λοιπόν ήταν ήδη έγκυος σε σένα Σοφουλίτσα και ήθελα να αφήσω κάτι σε σένα και σε όποιο άλλο αδερφάκι σου ερχόταν στο μέλλον. Για να μη σας ρωτήσουν τί έγινε την 3η του Σεπτέμβρη και απαντήσετε κι εσείς, όπως η Καρέζη στην παράσταση...

  

    

     Η αλήθεια είναι ότι ο μπαμπάκας το γνώρισε πολύ μεγάλος, νομίζω ήμουν μαθητής Λυκείου και με έσπρωξε εκεί η αγάπη μου για την Ιστορία (εγώ, ο Άδωνις και ο Βελόπουλος...!), αλλά και η λατρεία μου στον Ξυλούρη. Πρέπει να σας πω ότι ακόμη και σήμερα, όταν ακούω αυτόν τον άνθρωπο να τραγουδάει, ανατριχιάζω! Νομίζω ότι η φωνή του δεν ανήκει εδώ, έρχεται από αλλού και -όπως ξέρετε- δεν πιστεύω στα Θεία...

    Μπορείτε να ακούσετε και να διαβάσετε διάφορες λεπτομέρειες στο cd που έχουμε στο σπίτι, μη σας κουράσω τώρα. Το σημαντικό όμως είναι να ακούσετε πραγματικά, ν' αφουγκραστείτε τους διαχρονικούς στίχους και τα λόγια του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο οποίος στο ομώνυμο τραγούδι λέει, σα να γράφει για τη σημερινή (τώρα που σας γράφω) κατάσταση στην Ελλάδα: 

 

Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω

περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω

και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,

να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε

και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,

οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν

από 'ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν

κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,

αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες

και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα

και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή

κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει

το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.

Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες

με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι

και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί

προσμένουν κάτι νέο να φανεί.

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,

ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες,

εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,

σαράντα με το λάδι και το ξύδι

κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,

βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.

Οι αγώνες πού 'χεις κάνει δεν φελάνε

το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,

              του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

    Έχετε το νου σας λοιπόν, γιατί οι προηγούμενες από εσάς γενιές, μέσα και η δική μου φυσικά, μάλλον τα σκάτωσαν... Και φυσικά, ούτε ο μπαμπάκας καμαρώνει. Γιατί, μπορεί οι "ξένοι τραπεζίτες και οι Έλληνες μεσίτες" να τα κανόνισαν, δεν είμαι όμως από αυτούς που πιστεύουν ότι για όλα τους φταίνε οι άλλοι. Δυστυχώς μας κορόϊδεψαν και το χάψαμε, φταίνε κυρίως αυτοί, αλλά δεν φταίνε μόνο οι τραπεζίτες και οι μεσίτες... Δεν είναι ούτε συνολική, ούτε ισοβαρής η ευθύνη των μερών, σε καμία όμως περίπτωση δεν φταίνε μόνο αυτοί. Πάντοτε ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα διορθώσουμε το μεγαλύτερο πολιτικό μας λάθος σαν λαός: την πολιτική αμνησία. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα και θα συμβεί κι αυτό, δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει. Φοβάμαι ότι με το καιρό θα ξεχαστούμε και πάλι. 
     Δεν τα ξέρω όλα, δεν έχω απαντήσεις για όλα, μάλλον έχω απαντήσεις για ελάχιστα πράγματα σήμερα. Ξέρω ότι -γι' αυτά και για άλλα- πάντοτε απεχθανόμουν τους επαγγελματίες πολιτικούς κάθε πλευράς και για το λόγο αυτό (ευτυχώς) κανείς από αυτούς δε με προσέγγιζε, ακόμη και στο πανεπιστήμιο. Μάλλον έβλεπαν στο βλέμμα μου την αηδία ή με θεωρούσαν πολύ απολιτίκ (ήταν πιο βολικό γι' αυτούς).

    Δεν ξέρω επίσης τί θα βρείτε εσείς και σε ποια κατάσταση είμαστε σαν χώρα όταν τα διαβάζετε όλα αυτά. Ελπίζω όμως να μην επαναληφθεί (για πολλοστή φορά) η Ιστορία αυτού του τόπου... 

   Σας αφήνω λοιπόν με τα προφητικά (για το 1973 που γράφτηκαν) λόγια του Καμπανέλλη μέσα από την αισιόδοξη απαγγελία της Καρέζη και του Καζάκου και την αγγελική φωνή του Ψαρονίκου, όπως έκλεινε και η παράσταση (εν μέσω στρατιωτικής Χούντας παρακαλώ)...