Βγάλαμε κάτι φωτογραφίες σου χθες, κουκλίτσα μου. Ήσουν στο μαιευτήριο και σε έβγαλαν φωτογραφίες, όπως συνηθίζουν.
Έπαθα σοκ πάλι, σε κοιτούσα και αναστέναζα. Και εσύ, με απόλυτη φυσικότητα:
Μπαμπά, γιατί τρελαίνεσαι όταν με βλέπεις μικρή;
Τί να σου λέω τώρα... Από που να αρχίσω;...
Από το μέγεθός σου, από τα μικρά σου χεράκια και ποδαράκια, από τα μαλλιά που είχες από το ύψος των φρυδιών σχεδόν (μιλάμε για πολύ μαλλί-τρελή αποτρίχωση όταν μεγαλώσεις!), από το καθαρό βλέμμα σου, τριών ημερών μωράκι ή από το πετάρισμα της καρδιάς μου όταν σε πρωτο-είδα, όταν σε πρωτο-κράτησα, όταν μου πρωτο-έκλαψες, όταν σου πρωτο-τραγούδησα, όταν σε πρωτο-κοίμησα, όταν ... όταν...
Νομίζω ότι αυτή την φορά βρήκαμε πολύ καλή περίπτωση.
Με σένα Σοφουλίτσα είχαμε ξεκινήσει από νεαρή ηλικία (όχι τώρα που γέρασες!), πριν τα δύο σου.
Σε πηγαίναμε για μία σεζόν (μισή για την ακρίβεια) στο κολύμβητήριο κάτω από το γήπεδο της Τούμπας (βρήκες φανατικό μπαμπά, τί να σου πω!!), καθώς ήταν από τα λίγα που είχαμε μάθει ότι έκαναν μαθήματα baby-swimming.
Στην πορεία δεν μου άρεσε που έμαθα ότι στην ίδια πισίνα έμπαινε πολύς λαός-διαφόρων ηλικιών και ... είμαστε και κοριτσάκια! Μια φορά μάλιστα μάλλον την είχαν υπερ-χλωριώσει και έκαιγαν τα ματάκια σου, ήταν κατα-κόκκινα. Οπότε σταματήσαμε λίγο άδοξα την καριέρα μας!
Φέτος βρήκαμε τους "Ιχθείς" και είμαι πολύ χαρούμενος: ξεκινήσαμε όλοι: η Σοφία, που μπαίνει μόνη της και ο Γιώργος, που μπαίνει μαζί με τον μπαμπά (μπας και κουνήσει κανέναν μυ κι αυτός ο έρμος ο μπαμπάς). Ο δάσκαλός σας είπε ότι έχετε πολύ μεγάλη εξοικείωση με το νερό και τα δύο. Μετά τις τρελές καλοκαιρινές βουτιές μας, απορώ γιατί...
Το κολύμπι ήταν πάντοτε η λατρεία μου. Ξεκίνησα και 'γω από πολύ μικρός στην ανοιχτή πισίνα της Έδεσσας, στην οποία μάλιστα τότε κάναμε βραδυνή προπόνηση και τον χειμώνα. Και ήταν ανοιχτό κολυμβητήριο! Κι αν νομίζετε ότι κάνει κρύους χειμώνες στην Θεσσαλονίκη, που να δείτε στην Έδεσσα. Και -όσο και αν σας φαίνεται περίεργο- ο μπαμπάς στα 6-7 έτη του ήταν "πετσί και κόκκαλο", ίχνος λίπους δεν είχε στα πρώτα μαθητικά του χρόνια... Μη βλεπετε τώρα που μου έχουν μείνει τα κιλά από τις δύο εγκυμοσύνες (μόνο σε μένα, η μαμά σας έγινε πιο αδύνατη από πριν!)...
Οι κακές γλώσσες λένε ότι εκεί -στο κολυμβητήριο της Έδεσσας- γνώρισα και τον "κολλητό από το κολυμβητήριο". Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε καν πότε και πως γνωριστήκαμε με τον "κολλητό από το κολυμβητήριο", δεν θυμόμαστε καν πόσο χρονών ήμασταν. Μικρή σημασία έχει επίσης αν ήταν "ο κολλητός από το κολυμβητήριο", αν έγινε πριν ή μετά το κολυμβητήριο κολλητός κλπ. Σημασία έχει ότι με αντέχει (με δυσκολία) και τον αντέχω τόσα χρόνια, ολόκληρα γαϊδούρια πια.
Εύχομαι πραγματικά να βρείτε, στο κολυμβητήριο ή εκτός αυτού, Μάρκους, Τάσους, Μαρίες. Είναι το πιο ακριβό πράγμα, αληθινά ανεκτίμητο. Κι ας μένουν στην άλλη άκρη της χώρας ή στην άλλη άκρη της γης.
Σήμερα είναι μια ωραία μέρα, από αυτές που ξυπνάς με μια γλύκα και δεν θες να τελειώσουν.
Ξυπνήσατε, Γιώργο μου, το πρωί -ευτυχώς όχι ξημερώματα- και η αδερούλα σου, από το διπλανό κρεβατάκι, σου ψυθίριζε!!! Ήταν τόσο όμορφο να σε ακούμε Σοφουλίτσα με την μαμάκα από το δωμάτιό μας. Φυσικά, μετά σκαρφάλωσες από το δικό σου στο κρεβατάκι του Γιώργου για να κάνετε αγκαλίτσες. Βλέπετε το δωμάτιό σας δεν είναι τεράστιο και αναγκαστικά τα δύο κρεβατάκια σας είναι ενωμένα σε σχήμα Γ. Έτσι το κατσικάκι μπορεί και σκαρφαλώνει στο δικό σου Γιώργο μου. Σε λίγο φαντάζομαι και 'συ το ίδιο θα κάνεις. Παίξατε λίγο στο κρεβάτι και όταν ακούσατε ότι η μαμά ήταν ξύπνια: "ΜΑΜΑΑΑΑΑ", ακούστηκε η Σοφουλίτσα. Ήταν ένα από αυτά τα υπέροχα πρωινά ξυπνήματα!
Μετά, αφού μαμά πήγε για μάθημα, μείναμε μαζί, όπως κάθε Σάββατο πρωί. Παίξαμε και διαβάσαμε, εσύ μικρέ νομίζω ότι αρχίζεις και κολλάς την "ασθένεια" της Σοφίας με το διάβασμα. Και φυσικά δεν αφήνεις κανέναν να γυρίζει τις σελίδες, πρέπει να τις γυρίζεις εσύ (πηδώντας δυο-τρεις)!
Το καλύτερο μικρέ μου το άφησες για μετά: είμασταν στην κουζίνα, σε είχα πάνω στον πάγκο και σας καθάριζα φρουτάκι. Φυσικά, γκρίνιαζες και ήθελες ένα κομμάτι, οπότε σου το δίνω και μου έκανες "ευχαριστώ", χτυπώντας με το χεράκι σου το στήθος σου!!! Σου το έχει μάθει η μαμάκα και ήταν υπέροχο αγοράκι μου! Και μετά, κάθε φορά που σου έδινα κομμάτι φρούτο, μου έκανες "ευχαριστώ"...
Αυτή η σκηνή μου θύμισε το τραγούδι του Αλκίνοου και θυμήθηκα μια ωραία διπλή ηχογράφηση που έχω βρει με τον Φοίβο
Σας λατρεύω (και δεν εννοώ τον Αλκίνοο και τον Φοίβο!)
είχα τρομάξει την τελευταία περίοδο. Λίγο ο φόβος μου για τα νεύρα μου και τον απότομο τρόπο μου κάποιες φορές, λίγο το γεγονός ότι ό,τι και να έκανες τελευταία ήθελες να το κάνεις "με την μαμά", νόμιζα ότι σε "χάνω", κουκλίτσα μου.
Έτσι εξηγείται και το τελευταίο γράμμα μου, μέσα στην μαυρίλα. Και φυσικά, από τότε, ούτε να σας γράψω μπορούσα.
Αλλά προσπάθησα στο μεταξύ. Στην αρχή ανεπιτυχώς βέβαια. Αλλά μετά θμήθηκα τον παλιό "καλό" μπαμπάκα (λέμε τώρα...!), χαλάρωσα και άρχισα να διασκεδάζω με τα καμώματά σου. Η αλήθεια είναι ότι σ' αυτήν την φάση κάνεις όόόό,τι μπορείς για να μας εκνευρίσεις με την μαμάκα (η οποία, όπως θα έχεις διαπιστώσει, είναι πολύ πράος άνθρωπος), αλλά σίγουρα, αν είμαι πιο χαλαρός (σα να πίνω ηρεμιστικά χάπια κάθε μέρα!), βγάζεις μικρότερη αντίδραση και είμαστε όλοι ευτυχισμενοι. Είμα σίγουρος ότι είναι φάση και θα περάσει.
Σήμερα όμως ήταν η καλύτερή μου! Γενικά νομίζω ότι οι ημέρες απεργίας με πάνε!
Η μαμά απεργούσε, αλλά είχε χωθεί για να πάει την θεία Γεωργία στο αεροδρόμιο (σιγά που θα πετούσε σήμερα!), οπότε έπρεπε να σε πάρω εγώ από τον παιδικό. Και επειδή και ο παιδικός υπολειτουργούσε, έπρεπε να σε πάρω νωρίς-νωρίς, στις 13:30. Έτσι, πήρα το κουκλάκι μου και περάσαμε μία ημέρα μαζί, μέχρι το απόγευμα στις 19:00 που επέστρεψε η μαμά.
Και αφού κάναμε μια βολτίτσα, έφαγα και βλέπαμε "ζωάκια" (animal planet), είχα και μία φαεινή ιδέα (λες και δεν σε είχα κακομάθει αρκετά μέχρι εκείνη την ώρα!): να κοιμηθούμε αγκαλίτσα το μεσημέρι, στο κρεβάτι μας! Σε ρώτησα αν θέλεις και δεν ήξερα τι θα μου απαντούσες. Δεν έχει ξαναγίνει και δεν έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι μαζί μας, οπότε δεν απέκλεια να μου έλεγες απλώς όχι!
Η αλήθεια είναι ότι για το θέμα αυτό είμαστε με την μαμά κάθετοι: από την πρώτη ημέρα κοιμάστε και τα δύο στο κραβατάκι σας, στο δωμάτιό σας. Το δωμάτιό μας είναι για μένα και την μαμά, εσείς μπορείτε αν θέλετε να χοροπηδάτε πάνω στο στρώμα μας και να παίζουμε "παιδότοπο" σ' αυτό, αλλά μέχρι εκεί.
Ξέρω ότι υπάρχουν δύο απόψεις γονιών στο θέμα αυτό: κάποιοι κοιμούνται με τα παιδιά τους μαζί και λένε ότι δεν δημιουργεί πρόβλημα στο ζευγάρι και άλλοι θεωρούν ότι δεν πρέπει. Παλιότερα ήμουν πολύ πιο κάθετος στο θέμα, το θεωρούσα πραγματική καταστροφή για το ζευγάρι, τεράστια βλακεία των γονιών και η αλήθεια είναι ότι είχα και παραδείγματα. Πλέον ξέρω ότι, όπως σε όλα τα θέματα, ο καθένας παλεύει με ό,τι θεωρεί σωστό, δεν νομίζω ότι υπάρχει μαύρο - άσπρο στην ανατροφή σας.
Ένα είναι δεδομένο: ότι τρελαίνομαι και μόνο στην σκέψη να κοιμηθώ μαζί σας αγκαλίτσα, αλλά κάνω πίσω γιατί φοβάμαι την συνέχεια. Φοβάμαι μην σας γίνει συνήθεια και πάμε αγκαζέ μέχρι το Πανεπιστήμιο ή τον στρατό του Γιώργου!
Παρ' όλα αυτά σήμερα ενέδωσα. Δηλώνω ένοχος, μάλλον ήθελα να "σβήσω" τα προηγούμενα ανομήματά μου. Δεν είναι σωστός τρόπος, το ξέρω, αλλά τώρα πετάω στα σύννεφα!!! Και το σημαντικότερο: "ζεστάθηκε" η μεταξύ μας σχέση, κοιμήθηκες με χαμόγελο δίπλα μου (έκανες βέβαια κάτι "κατσικιές" στην αρχή!) και στην συνέχεια ξύπνησες με το χεράκι σου κάτω από το μάγουλό μου !!! Ήσουν όλο γέλια όταν ξυπνήσαμε και 'γω ακόμη πεθαίνω, λιώνω...
Ελπίζω να κάναμε μια καλή επανεκκίνηση.
Που θα μου πάει, λατρεία μου, θα καταφέρω να ανατρέψω το κλίμα! Στο κάτω - κάτω, λίγα περισσότερα χάπια χρειάζομαι...
Τώρα έχω τρελή δουλειά και θα πέσει ξενύχτι αξημέρωτο, αλλά ποιος νοιάζεται!
Θα είμαι πολύ σύντομος στο γράμμα μου αυτό παιδιά μου.
Νιώθω πολύ άσχημα για να επεκταθώ.
Έπρεπε να περάσουν 3½ χρόνια για να καταλάβει ο μπαμπάς σας ότι δεν κάνει για μπαμπάς.
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αρετή ενός γονιού είναι η υπομονή.
Δυστυχώς ο μπαμπάς, που κολυμπάει στα νεύρα (κληρονομικό χάρισμα...), δεν το κατέχει το άθλημα της υπομονής...
Δεν φταίτε εσείς όταν εκνευρίζομαι, το έχω ξαναπεί, εγώ φταίω. Ακόμη και όταν είναι "αντικειμενικά" εκνευριστικό αυτό που κάνετε, εγώ φταίω. Και είναι συγκλονιστικό να βλέπω την μαμάκα σας να σας φέρεται με τόσο ωραίο τρόπο, τόσο υπομονετικά και γλυκά, παρά την κούρασή της, που με κάνει να κατανοώ πόσο λάθος είμαι.
Δεν ξέρω αν μπορώ να το παλέψω.
37 χρόνια νεύρα είναι αυτά. Ακόμη και η μαμά σας με αγάπησε με αυτά, με συνήθισε (δυστυχώς) με αυτά, ελάχιστα τα χαλιναγώγησε. Ίσως γιατί δεν χρειάστηκε πολύ, μαζί της είμαι πραγματικά πολύ ήρεμος.
Το σίγουρο είναι ότι σας αγαπώ πολύ για να μην προσπαθήσω.
Και όσο εγωισμό και φιλοδοξία μου λείπουν στον επαγγελματικό μου χώρο, αφού ποτέ δεν με ένοιαξε να γίνω ο καλύτερος, να αποκτήσω φήμη και όνομα, τόσο σαν μπαμπάς θέλω να γίνω ο καλύτερος που μπορώ να γίνω για σας.
Σίγουρα δεν θα είμαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, αλλά θα προσπαθήσω να γίνω ο καλύτερος δυνατός που θα μπορούσατε να έχετε εσείς.
Τα είπα και ξαλάφρωσα, άντε να τα εφαρμόσω κιόλας...
