Ασήκωτο.

Θα είμαι πολύ σύντομος στο γράμμα μου αυτό παιδιά μου.

Νιώθω πολύ άσχημα για να επεκταθώ.

Έπρεπε να περάσουν 3½ χρόνια για να καταλάβει ο μπαμπάς σας ότι δεν κάνει για μπαμπάς.

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αρετή ενός γονιού είναι η υπομονή.

Δυστυχώς ο μπαμπάς, που κολυμπάει στα νεύρα (κληρονομικό χάρισμα...), δεν το κατέχει το άθλημα της υπομονής...

Δεν φταίτε εσείς όταν εκνευρίζομαι, το έχω ξαναπεί, εγώ φταίω. Ακόμη και όταν είναι "αντικειμενικά" εκνευριστικό αυτό που κάνετε, εγώ φταίω. Και είναι συγκλονιστικό να βλέπω την μαμάκα σας να σας φέρεται με τόσο ωραίο τρόπο, τόσο υπομονετικά και γλυκά, παρά την κούρασή της, που με κάνει να κατανοώ πόσο λάθος είμαι.

Δεν ξέρω αν μπορώ να το παλέψω.

37 χρόνια νεύρα είναι αυτά. Ακόμη και η μαμά σας με αγάπησε με αυτά, με συνήθισε (δυστυχώς) με αυτά, ελάχιστα τα χαλιναγώγησε. Ίσως γιατί δεν χρειάστηκε πολύ, μαζί της είμαι πραγματικά πολύ ήρεμος.

Το σίγουρο είναι ότι σας αγαπώ πολύ για να μην προσπαθήσω.

Και όσο εγωισμό και φιλοδοξία μου λείπουν στον επαγγελματικό μου χώρο, αφού ποτέ δεν με ένοιαξε να γίνω ο καλύτερος, να αποκτήσω φήμη και όνομα, τόσο σαν μπαμπάς θέλω να γίνω ο καλύτερος που μπορώ να γίνω για σας.

Σίγουρα δεν θα είμαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, αλλά θα προσπαθήσω να γίνω ο καλύτερος δυνατός που θα μπορούσατε να έχετε εσείς.  

Τα είπα και ξαλάφρωσα, άντε να τα εφαρμόσω κιόλας...