Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Ο Sigi και ο Κροκόλ


Λες και μεγάλωσαν με αλλοδαπή νταντά οι γονείς σου μεγάλε!
Σου ονόμασαν το ένα κουκλάκι Sigi (το λαγουδάκι) και τον άλλον Κροκόλ (το κροκοδειλάκι)!
Είχαν και στο χωριό τους Sigi και Κροκόλ... (μη χέσω!)

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το θέμα λοιπόν έχει ως εξής:
Πριν δύο χρόνια περίπου ο μπαμπάς και η μαμά έμαθαν τυχαία γι' αυτό το πολύ καλό βιβλίο, που άλλαξε την ζωή τους

Το Ευαγγέλιο!
Και λέω τυχαία, διότι μπορεί να είχαμε κάποια προβλήματα με τον ύπνο της αδερφούλας σου, η οποία μία ή δύο φορές κάθε βράδι μας "χρειάζονταν" για πιπίλα, νερό, καφέ, πατατάκια, κέντημα, ή ό,τι άλλο σας έρχεται να ζητήσετε στις 04:00 τη νύχτα από τους γονείς σας, αλλά οι ηλίθιοι οι γονείς σας δεν το είχαν ανακαλύψει το βιβλίο.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ λοιπόν, στον κήπο του σπιτιού της νουνάς της Σοφουλίτσας, μία μαμά, την οποία ούτε την ξέραμε, ούτε έχουμε ξαναδεί από τότε (εγώ που είμαι πολύ θρήσκος άνθρωπος, πιστεύω ότι ήταν άγγελος Κυρίου-νομίζω έτσι το λένε οι Χριστιανοί!), μας λέει ότι υπάρχει αυτό το βιβλίο και ότι το εφάρμοσε εξαρχής στα παιδιά της και ότι -κυρίως- λειτουργεί το σύστημα!!
Το πήραμε, το διαβάσαμε και ένα μήνα μετά (δεν βόλευε λόγω διακοπών), το εφαρμόσαμε στην Σοφούλα. Το ξεκινήσαμε από τον μεσημεριανό ύπνο, πήγαν όλα καλά και το βράδι η Σοφία κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως, χωρίς πρόβλημα.
Όμως, τη μέρα που αποφάσισαν οι γονείς της να την ανεξαρτηροποιήσουν, ο θεός της βροχής (των Ινδιάνων) έστειλε μπόρα μεγατόνων με τρομερές βροντές και αστραπές! Η Σοφουλίτσα λοιπόν, ενώ κοιμόταν αμέριμνη και οι γονείς της, αρχικά πετούσαν απο χαρά και μετά ροχάλιζαν από αγαλλίαση, ξύπνησε από τις βροντές κατατρομαγμένη και άρχισε να κλαίει. Όταν πηγαίναμε στο δωμάτιό της σύμφωνα με το πρόγραμμα, η μικρή μας έδειχνε την μπαλκονόπορτα και έλεγε "μπουμ-μπουμ"...
Κάποια στιγμή η αδερφούλα σου ξανακοιμήθηκε, αλλά ο μπαμπάς και η μαμάκα πρέπει να έκαναν τουλάχιστον μία ώρα μετά για να τους ξαναπάρει ο ύπνος - και ήταν τρεις τα ξημερώματα! Πολύ κακιά φάση μεγάλε!

Ας έρθουμε τώρα σε σένα: έκανες διάφορες μαγκές φίλε και τα νεύρα της μαμάκας τα έκανες ψιλό-κρόσια... Και επειδή, όπως πολύ καλά ξέρετε, ο μπαμπάς έχει κληρονομικό χάρισμα στην κουφαμάρα (όταν μάλιστα γυρίζει στο σπίτι χαράματα από το γραφείο, ούτε βόμβες δεν τον ξυπνάνε!), ο κλήρος έπεφτε στην μαμάκα (μοσχάρι μπαμπά!) κατά την διάρκεια της νύχτας... Άντε να σας πετύχαινα καμιά φορά όρθιους χαράματα όταν γύριζα απο το γραφείο και βοηθούσα και λίγο την μαμά (σε κρατούσα στην αγκαλιά μου μέχρι να κοιμηθείς), γιατί αν έπεφτα στο κρεβάτι, τρία ξυπνητήρια ήθελα για να ξυπνήσω! Ευτυχώς η κουφαμάρα μου ήταν γνωστή και ομολογημένη πολύ πριν κάνουμε παιδιά με τη μαμά και δεν εκλαμβάνεται ως δικαιολογία!
Στην αρχή λοιπόν εσύ την γλύτωνες: μια τα δοντάκια σου (που δεν έπρεπε φυσικά να σε αρπάξουμε και για τον ύπνο), μια η αρρώστια σου, μια να τελειώσει τις πολλές δουλειές ο μπαμπάς...
Ε, φτάσαμε στο σήμερα.
 Η θεωρία λέει λοιπόν ότι πρέπει να μάθεις να κοιμάσαι μόνος σου, χωρίς να σε βάζουμε κοιμισμένο στο κρεβάτι και θα πρέπει να έχεις και κάποιο κουκλάκι συντροφιά, σε αντικατάσταση της αγκαλιάς του μπαμπά και της μαμάς και ένα μόμπιλο ή κάτι ανάλογο. Έτρεξε λοιπόν ο μπαμπάς μετά το γραφείο για να πάρει από την Ανέμη (που πολύ την τιμούμε για τα παιχνίδια σας) ένα ζωάκι για να το δέσουμε στα κάγκελα του κρεβατιού, μια και το κουκλάκι αγκαλιάς το είχαμε ήδη. Έτσι λοιπόν πήραμε τον υπέροχο κροκοδειλάκο σου.
Ο Κροκόλ
 
Το ... Ευαγγέλιο όμως λέει ότι όταν σου κάνουμε τον "πρόλογο"  (ότι τέρμα τα ψέμματα και ότι πλέον κοιμάσαι με τους λούτρινους φίλους σου, χωρίς να σε ναναουρίσει κανείς), πρέπει να σου τους ονοματίσουμε. Ο Κροκόλ ήταν εύκολος, πήρε το όνομά του από ένα από τα αγαπημένα βιβλία του μπαμπά, που εντελώς τυχαία ονομάζεται
 












Το κουκλάκι αγκαλιάς (οι Αγγλοσάξωνες τα λένε "snugglies", όπου snuggle [snAgl], ξαπλώνω-στριμώχνομαι πλάι σε άλλον για ζεστασιά ή τρυφερότητα, "φωλιάζω", "κουρνιάζω", "χώνομαι", "κουκουλώνομαι",    "χουζουρεύω" - όλα υπέροχα σαν ρήματα) το είχαμε ήδη αγοράσει παλιότερα. Πάλι ο μπαμπάς το έπαιξε νουνός και τον ονομάσαμε στα γρήγορα Sigi από την "μαμά" του-εταιρία παραγωγής Sigikid!
 
Μ' αυτά και μ' αυτά, βρέθηκες από προχθές Δευτέρα να κοιμάσαι (χωρίς την θέλησή σου φυσικά) με τον Sigi και τον Κροκόλ.
Αλλά το καλύτερο μας το άφησες για την Τρίτη το βράδι: όταν κάποια στιγμή ήρθα σιγά-σιγά στο δωμάτιό σας για να δω τί κάνεις, είχες πάρει αγκαλιά τον Sigi, ενώ όταν σε έβαλα στο κρεβάτι σου ήταν μακριά από σένα!! Από τις πιο ζεστές εικόνες που μου έχεις χαρίσει μικρούλι μου.


Φυσικά το σύστημα πετυχαίνει μέχρι στιγμής και σε σένα, η μαμάκα και εσύ μπορείτε και κοιμάστε σαν άνθρωποι, συνεχόμενα.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Για τον πατέρα ... τον βασανισμένο!

που έλεγε και ο Καρπουζοκέφαλος και γελούσαμε μικρά!

Σήμερα σκέφτηκα να  σας στείλω κάποια τραγουδάκια που, σε διάφορες φάσεις, τα ακούω και σκέφτομαι εσάς. Μου θυμίζουν την σχέση παιδιού - γονιού.
Φαντάζομαι ότι, όπως όλοι, έτσι κι εσείς μεγαλώνοντας θα ακούτε ένα τραγούδι και θα σας έρχεται στο μυαλό μία εικόνα, μία σκέψη, ένα μέρος, ένας άνθρωπος, ένα παγωτό...!!
Με αυτά τα τραγουδάκια, αλλά και άλλα πολλά, σας σκέφτομαι πολύ έντονα, γενικά, σκέφτομαι την σχέση γονιού-παιδιού.

Το πρώτο ("Παιδί") είναι από τον αγαπημένο μου (προφανώς θα σας έχουμε πρήξει με την μαμά) Αλκίνοο.
Όταν το πρωτοάκουσα Σοφουλίτσα μου (Γιώργο, εσύ δεν είχες έρθει ακόμη) είχα μείνει άφωνος.
Νομίζω ότι δίνει με την πιο απλή εικόνα όλα όσα σκέφτομαι:

 
Το έβαλα και σε live εκτέλεση, γιατί με την μαμάκα τον έχουμε παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές(και φυσικά ήμασταν και στη ανωτέρω συναυλία).


Το επόμενο ("Για τον πατέρα") είναι από το "Η επιστροφή του τεμπέλη δράκου" του Γιώργου Χατζηπιερή, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Αυτό το cd το έχουμε λιώσει, και στο αμάξι και στο σπίτι. Κορυφαίο, όπως και το πρώτο.
Νομίζω ότι το τραγουδάκι τα λέει όλα για σας (και φυσικά με γυναικεία φωνή!):
"...Θα με κρατήσεις αγκαλιά,
τα μαλλιά μου θα χαϊδέψεις
κι ό,τι σου πω θα το πιστέψεις...

...Και θα σου κάνω ζαβολιές
και πολύ θα μου θυμώνεις,
μα αμέσως θα το μετανιώνεις..."

Ααααχ .....




Το επόμενο ("Γυάλινη μικρή κουκλίτσα"), με είχε οδηγήσει σε δάκρυα!
Είναι από το πρώτο (άπαιχτο) cd του Γιώργου Χατζηπιερή, "Ο τεμπέλης δράκος και άλλες ιστορίες", με τον Απόστολο Ρίζο.

Το ξέραμε από πριν, είπαμε, το είχαμε λιώσει το cd, όμως όταν η θεία Γιώτα μας το είχε βάλει ως μουσική υπόκρουση στο dvd της βάφτισής σου, Σοφούλα μου, και έβλεπε ο μπαμπάς και φωτογραφίες από την Σοφία μωράκι ... αλλαγή πάνας που λέω!





Με τα "Τερατάκια τσέπης", σε στίχους του Ισαάκ Σούση, με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, προετοιμάζομαι για το τί θα ακούσω στην εφηβεία σας!
Δεν του φαίνεται, αλλά έχει "σκληρό" στίχο (άντε, γιατί πολύ μελό έγινα με τα παραπάνω):
"...Τερατάκι ης τσέπης,
καθρεφτάκι της λύπης,
κάποτε ήμουν χίπης
και φρικιό και αντιεξουσιαστής.
- Και καρνάβαλος και κανίβαλος
εγώ δικός σου αντίλαλος
πως θα γίνω σχεδιάζεις,
μα απ' την μύτη θα σου βγει"!!!
................................................
Γι' αυτό μη μιλάς και μη μου κολλάς
και να το παίζεις χαζομπαμπάς
αν ζητάς κολλητιλίκια
μάθε να μη μου την σπας..."
Αουτστστστς




Για το τέλος, άφησα ένα τραγούδι ("Φώτης", από τον Φοίβο Δεληβοριά) που όταν το ακούω σκέφτομαι τον παππού σας, τον Καρπουζοκέφαλο.
Τον σκεφτόμουν πάντοτε όταν το άκουγα αυτό το τραγούδι (όπως πολλά άλλα, κυρίως από τα αγαπημένα του λαϊκά), κι όταν ζούσε ακόμη.
Είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπορέσατε να τον ζήσετε, ήταν υπέροχος άνθρωπος και πολύ καλός παππούς. Όσο σε πρόλαβε όμως Σοφουλίτσα μου, πραγματικά έλαμπε μαζί σου, ήσασταν υπέροχοι οι δυο σας.