Ρίχνω το βλέμμα στου προσώπου σου τα μήλα
δεν βρήκες μου 'πες το θεό μα δε σε νοιάζει
εγώ όμως βρήκα αυτό το κάτι που του μοιάζει
το λεν' αγάπη κι είναι στης καρδιάς τα φύλλα.

(ολόκληρο το -υπέροχο- κομμάτι εδώ)

Είναι αλήθεια κουκλίτσα μου -και μεγαλώνοντας θα το καταλάβεις- ότι ο μπαμπάς δεν έχει και την ... καλύτερη σχέση με την θρησκεία, τους θεούς (κάθε δόγματος) και κυρίως τους εμπαθείς θρησκευόμενους.
Μπορώ να σου πω και σε τί άλλο δεν πιστεύω, το σημαντικό όμως είναι να σου πω σε τί πιστεύω: Πιστεύω λοιπόν γενικά στους ανθρώπους και ειδικά στους ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ανθρώπους.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι οι "Θεοί" του καθενός μας, αυτοί μας δίνουν τύχη, αυτοί μας βοηθάνε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας ή μας γεμίζουν στις εύκολες και βρίσκονται εκεί στην καθημερινότητά μας.
Γι' αυτό άλλωστε ο μπαμπάς, όταν είναι με τους φίλους του, τους πραγματικούς του φίλους, τους καλύτερους ανθρώπους που έχει γνωρίσει (και είναι λίγοι, μετά από χρόνιες δοκιμασίες), είναι σαν παιδάκι σε μαγαζί με καραμέλες, όπως λέει και η μαμά.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος άνθρωπος, χωρίς τον οποίο ο μπαμπάς σου δεν θα μπορούσε (τα τελευταία 16 χρόνια) να σταθεί στον κόσμο. Ένας άνθρωπος, χωρίς τον οποίο οι φίλοι του μπαμπά λένε ότι είναι σαν χαμένος...
Και, όπως λέει συνήθως ο μπαμπάκας λατρεία μου, αυτός ο άνθρωπος είναι η "Θεά" του, η μαμάκα σου. Και πιστεύω ότι πράγματι έχω βρει "αυτό το κάτι που του μοιάζει" και το αισθάνεσαι και 'συ ότι υπάρχει ανάμεσα στους γονείς σου.
Γι' αυτό μας κοιτάζεις με γλύκα και χαμογελάς όταν αγκαλιαζόμαστε με την μαμάκα... Πόσο θα ήθελα να ξέρω τί σκέφτεσαι σε κάτι τέτοιες στιγμές!
Θέλω να πιστεύω πάντως ότι αυτές οι σκηνές αγάπης σου δίνουν συναισθηματική ασφάλεια και θα σε κάνουν έναν άνθρωπο με αισθήματα και ικανότητα να αγαπάς και να το δείχνεις. Γιατί, λατρεία μου, αν δεν το δείχνεις σ' αυτούς που αγαπάς, ο μόνος χαμένος είσαι εσύ...
Αυτά τα λίγα για τώρα.
Σε φιλώ όμως, για να δουλέψω λίγο και να επιστρέψω και σπίτι στις γυναίκες μου.