Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Ρίχνω το βλέμμα στου προσώπου σου τα μήλα
δεν βρήκες μου 'πες το θεό μα δε σε νοιάζει
εγώ όμως βρήκα αυτό το κάτι που του μοιάζει
το λεν' αγάπη κι είναι στης καρδιάς τα φύλλα.

(ολόκληρο το -υπέροχο- κομμάτι εδώ)

Είναι αλήθεια κουκλίτσα μου -και μεγαλώνοντας θα το καταλάβεις- ότι ο μπαμπάς δεν έχει και την ... καλύτερη σχέση με την θρησκεία, τους θεούς (κάθε δόγματος) και κυρίως τους εμπαθείς θρησκευόμενους.
Μπορώ να σου πω και σε τί άλλο δεν πιστεύω, το σημαντικό όμως είναι να σου πω σε τί πιστεύω: Πιστεύω λοιπόν γενικά στους ανθρώπους και ειδικά στους ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ανθρώπους.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι οι "Θεοί" του καθενός μας, αυτοί μας δίνουν τύχη, αυτοί μας βοηθάνε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας ή μας γεμίζουν στις εύκολες και βρίσκονται εκεί στην καθημερινότητά μας.
Γι' αυτό άλλωστε ο μπαμπάς, όταν είναι με τους φίλους του, τους πραγματικούς του φίλους, τους καλύτερους ανθρώπους που έχει γνωρίσει (και είναι λίγοι, μετά από χρόνιες δοκιμασίες), είναι σαν παιδάκι σε μαγαζί με καραμέλες, όπως λέει και η μαμά.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος άνθρωπος, χωρίς τον οποίο ο μπαμπάς σου δεν θα μπορούσε (τα τελευταία 16 χρόνια) να σταθεί στον κόσμο. Ένας άνθρωπος, χωρίς τον οποίο οι φίλοι του μπαμπά λένε ότι είναι σαν χαμένος...
Και, όπως λέει συνήθως ο μπαμπάκας λατρεία μου, αυτός ο άνθρωπος είναι η "Θεά" του, η μαμάκα σου. Και πιστεύω ότι πράγματι έχω βρει "αυτό το κάτι που του μοιάζει" και το αισθάνεσαι και 'συ ότι υπάρχει ανάμεσα στους γονείς σου.
Γι' αυτό μας κοιτάζεις με γλύκα και χαμογελάς όταν αγκαλιαζόμαστε με την μαμάκα... Πόσο θα ήθελα να ξέρω τί σκέφτεσαι σε κάτι τέτοιες στιγμές!
Θέλω να πιστεύω πάντως ότι αυτές οι σκηνές αγάπης σου δίνουν συναισθηματική ασφάλεια και θα σε κάνουν έναν άνθρωπο με αισθήματα και ικανότητα να αγαπάς και να το δείχνεις. Γιατί, λατρεία μου, αν δεν το δείχνεις σ' αυτούς που αγαπάς, ο μόνος χαμένος είσαι εσύ...
Αυτά τα λίγα για τώρα.
Σε φιλώ όμως, για να δουλέψω λίγο και να επιστρέψω και σπίτι στις γυναίκες μου.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Θα μου ... "βαβάσεις";


"Μπαμπά, θα μου βαβάσεις αυτό;"
Κάθε τόσο (ανά μισάωρο το λιγότερο), έρχεσαι και μου ζητάς (ή στην μαμάκα) να σου "βαβάσουμε" ένα ... "βιγλίο" που κρατάς στο χέρι. Η σχέση σου με το διάβασμα, τα "βιγλία" σου και τα παραμυθάκια είναι πραγματικά πολύ όμορφη.
Όταν ήσουν λοιπόν λίγο πιο μικρούλα (πριν τα δύο σου δηλαδή, όχι τώρα που είσαι ... έμπειρη στην λογοτεχνία!!!), είχες έρθει πάλι να μου ζητήσεις να "βαβάσουμε" ένα παραμύθι, που νομίζω ότι ήταν με την κοκκινοσκουφίτσα ("Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο τελευταίος λύκος").
Εγώ λοιπόν, επειδή αυτό το παραμυθάκι το είχαμε διαβάσει ήδη πριν από καμία ωρίτσα, αποφάσισα να σου πω ένα ... δικής μου έμπνευσης!

-Θέλεις να σου πω ένα άλλο παραμυθάκι;"
- Ναι (φυσικά).
-Ήταν, μία φορά και έναν καιρό, ένα αγοράκι, που το έλεγαν Βασίλη. Ο Βασίλης, όταν ήταν μικρός, είχε πάει σε ένα πάρτι, όπου κάποιος φίλος του του γνώρισε ένα κοριτσάκι, την Ελεωνόρα.
Κάποια στιγμή, αρκετή ώρα μετά, είδε την Ελεωνόρα να κάθεται μόνη της στο πάτωμα και να τρώει από ένα μπολ (πατατάκια έτρωγε, αλλά δεν στο λέμε!). Ο Βασίλης χάρηκε πολύ που είδε την κοπέλα να κάθεται στο πάτωμα, πάντοτε του άρεσε περισσότερο να κάθεται στο πάτωμα. Πήγε λοιπόν και κάθησε δίπλα στην Ελεωνόρα, αφού θυμήθηκε ότι την είχε γνωρίσει νωρίτερα.
Και αφού μίλησαν αρκετή ώρα, ο Βασίλης ρώτησε την Ελεωνόρα:
- Θέλεις να μου δώσεις το τηλέφωνό σου για να σε πάρω να βγούμε για κανά καφέ;
Και η Ελεωνόρα:
- Ναι, δεν θα είχα πρόβλημα! (Πολύ ωραία απάντηση, από τότε γελάνε οι δυο τους μ' αυτήν!!!)
- Θα ήθελες, ή δεν θα είχες πρόβλημα;
- Εεε, θα ήθελα.
Έτσι, ο Βασίλης και η Ελεωνόρα βγήκαν έξω (δύο-τρεις φορές) και έγιναν ζευγάρι. Αγαπούσε πολύ ο ένας τον άλλον και ήταν πολλά πολλά πολλά χρόνια μαζί, ώσπου αποφάσισαν ότι θέλουν να κάνουν ένα γλυκό παιδάκι, για να του δίνουν και σ' αυτό λίγη (τί λίγη δηλαδή...) από την αγάπη τους. Η Ελεωνόρα λοιπόν απέκτησε κοιλίτσα και μέσα σ' αυτήν μεγάλωνε το μικρό μωράκι τους, ώσπου μία μέρα πήγαν στο νοσοκομείο για το γεννήσουν.
Όταν έφεραν στον Βασίλη την μικρή κορούλα του, του κόπηκε η ανάσα...
Το μικρό μωράκι μεγάλωνε και μεγάλωνε και ήταν πολύ καλό και όμορφο κοριτσάκι. Ο Βασίλης και η Ελεωνόρα το αγαπούσαν "από δω ως τον ουρανό και πάλι πίσω" και χαίρονταν πάρα πολύ που έβλεπαν πόση ζεστασιά ανέπτυσε το κοριτσάκι τους.

Και, από τότε, έζησαν αυτοί ακόμη πιο καλά και εμείς ακόμη καλύτερα.


Το παραμυθάκι αυτό, που ίσως να ξεκίνησε πριν 16-17 χρόνια (έχω χάσει τον λογαριασμό), στο λέω σήμερα ξανά για να σου πω εν τέλει το εξής: είμαστε πολύ τυχεροί (και κυρίως εγώ) που ο Βασίλης πήγε σε 'κείνο το πάρτι!!!

Αν δεν είχε πάει, δεν θα είχε γνωρίσει την Ελεωνόρα, που είναι Η γυναίκα της ζωής του.

Και συ, λατρεία μου, δεν θα είχες αυτήν την υπέροχη μαμάκα.


Αυτά -ή περίπου αυτά- σκεφτόμουν χθες λατρεία μου, όταν έβλεπα και κυρίως άκουγα πόσο όμορφα σου μιλάει και σου συμπεριφέρεται αυτός ο άνθρωπος, Η γυναίκα της ζωής μου, η μαμάκα σου. Δεν εκνευρίζεται σχεδόν ποτέ (βέβαια, αν την εκνευρίσεις...), σου μιλάει με απίστευτη γλύκα και ατελείωτη υπομονή, μπαίνει στην θέση σου και προσπαθεί να σε κερδίσει με τον διάλογο και όχι με απόλυτα "έτσι θέλω". Είναι πολύ δύσκολος αυτός ο δρόμος, ειδικά για ένα παιδάκι 2 ετών, πολύ δε περισσότερο που έχεις και μία ... κληρονομική τσατίλα (από μένα, μην τα ξαναλέμε!!!). Με αυτόν τον τρόπο όμως (που εγώ απλώς παλεύω να εφαρμόσω), έχουμε κατορθώσει να σε κάνουμε ένα πολύ συζητήσιμο κοριτσάκι, που ευτυχώς επεξεργάζεσαι πολύ αυτά που σου λέμε.

Με αυτό το γραμματάκι μου όμως, δεν ήθελα να σου πω πόσο φανταστικό κοριτσάκι έχεις γίνει (αυτά στα είπα στα προηγούμενα και προφανώς και στα επόμενα γραμματά μου), αλλά πόσο πολύ, από αυτό που είσαι και θα γίνεις, το οφείλεις στην γλυκύτατη μανούλα σου.

Πόσο τυχεροί είμαστε που πήγε ο Βασίλης σε κείνο το πάρτι...

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Γυρίσαμε (γεμάτοι)!

Ξυπνάς και γίνεται η ζωή απ' την αρχή,
ξυπνάς και γίνομαι παιδί.
Στο μικρό σου χέρι, μια πεταλούδα οι αιώνες.
Οι κύβοι πέφτουν και γελάς που σε κοιτώ,
χρώματα γύρω σου παντού.
Φεγγοβολάς κι ανθίζεις,
άξιζε να ζήσω να σε δω...
(Αλκίνοος Ιωαννίδης, τραγούδι "Παιδί", δίσκος "Νεροποντή").
Είχα διαβάσει με την μαμάκα σου ένα άρθρο σε ένα περιοδικό, όταν ακόμη ήσουν λίγων μηνών ή σχεδόν ενός έτους - δεν θυμάμαι καλά, αλλά δεν έχει σημασία.
Στο άρθρο εκείνο, μία νεαρή μητέρα ανέφερε ότι με τον πατέρα του παιδιού τους συνήθιζαν να ξενυχτούν (παλιά και η μαμάκα μας μπορούσε...) και να πίνουν (τώρα μάλιστα!) στις διακοπές τους, χωρίς να υπολογίζουν ούτε που θα μείνουν, ούτε τί θα πάρουν μαζί τους, παρά λίγα μόνο ρούχα και φυσικά το μαγιό τους. Με την γέννηση του παιδιού τους -συνέχιζε το άρθρο- οι διακοπές τους ισοδυναμούσαν με μικρή "Μικρασιατική καταστροφή", όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούσε η αρθρογράφος.
Κανονικός ξεριζωμός, από βραστήρες μέχρι παρκοκρέβατο και από κουκλάκια μέχρι σακούλες με πάνες, αλλά κι άλλα, κι άλλα... Κατέληγε όμως στο άρθρο η μαμά-συντάκτρια ότι όλα αυτά δεν είχαν καμία απολύτως σημασία και η όποια κούραση διαγράφηκε άμεσα όταν είδε την φατσούλα του μικρού τους, μόλις ήρθε σε επαφή με το νερό!
Θυμάμαι ότι χαμογελούσα την ώρα που διάβαζα τις τελευταίες γραμμές του άρθρου, αλλά και πολύ μετά.
Όσον αφορά σε μας, από την πρώτη στιγμή, από το μαιευτήριο ακόμη, από τις πρώτες ώρες της ζωής σου, κατάλαβα σχεδόν ως αυτονόητο-δεδομένο (χωρίς καν να διανοηθώ να βαριαναστενάξω!!) ότι ο νέος ρόλος μου περιελάμβανε και το κουβάλημα ως συστατικό στοιχείο του!
Ως νέος μπαμπάς κουβαλάς από γλάστρες μέχρι σακούλες ... με παιδικά ρουχαλάκια (στην καλύτερη περίπτωση!) ή με ογκώδη παιχνίδια (στην χειρότερη)! Πάντως το χειρότερό μου ήταν οι γλάστρες.
Το κουβάλημα οδηγείται στο αποκορύφωμά του την περίοδο του καλοκαιριού και ειδικά των καλοκαιρινών διακοπών. Τότε είναι που η ζέστη (την οποία ο μπαμπάκας απεχθάνεται όπως οι γάτες το νερό...) συμμαχεί με το σύνολο των απαραίτητων, εντός ή εκτός εισαγωγικών, που πρέπει να κουβαλήσει ο μπαμπάκας (κυρίως ή κατά το μεγαλύτερο μέρος τους), πολύ δε μάλλον τώρα, που η μαμάκα μεταφέρει στην κοιλίτσα της και τον "μπεμπούλη", όπως λες τον αδερφούλη σου.
Εμείς μάλιστα κάνουμε χειρότερα από την αρθρογράφο: μεταφέρουμε ακόμη και στρωματάκι ειδικά κατασκευασμένο για το παρκοκρέβατό σου!!! Να 'ναι καλά το νέο τεράστιο "αυτοκινητάκι" μας, που αγοράσαμε ειδικά λόγω του ερχομού σου...
Βέβαια, εμείς δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε στο προσωπάκι σου την έκφραση χαράς σου όταν πρωτομπήκες στην θάλασσα, γιατί οι τρελοί οι γονείς σου σε έβαλαν στην θάλασσα μόλις είχες κλείσει τους τρεις μήνες της ζωής σου (όταν λέω ότι καμιά φορά θα μας κυνηγάει ο Εισαγγελέας...)!!! Μάλλον το σοκ σου ήταν μεγάλο εκείνη την πρώτη ημέρα, αν και στην συνέχεια (σιγά να μην πτοούμασταν - 10 συνεχόμενες ημέρες "κολυμπούσες" στην αγκαλιά μας) συνήθισες ακόμη και τις βουτιές που κάναμε αγκαλίτσα!!!
Όμως κουκλίτσα μου, στις τρεις του Αυγούστου πήρα για πολλοστή φορά την υπέροχη "επιβράβευση" του να είσαι γονιός - μία από αυτές τις υπέροχες στιγμές που μας προσφέρετε σχεδόν καθημερινά:
Σου είχαμε αγοράσει φέτος για τις διακοπές μας ένα καινούργιο σωσίβιο-γιλέκο, από αυτά που σας βοηθάνε να επιπλέετε. Στην αρχή δεν ήθελες να το φορέσεις, όταν όμως τελικά (και μετά από διαπραγματεύσεις-αυτές σε ποια ηλικία παύουν να είναι αναγκαίες;;;;) μπήκαμε στην θάλασσα και σε άφησα σιγά-σιγά ελεύθερη, χωρίς να σε κρατάω καθόλου, άρχισες κυριολεκτικά να ουρλιάζεις από έκσταση!!!
Ούρλιαζες και γελούσες σαν να έκανες ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο...
Και ήταν ΥΠΕΡΟΧΗ η αίσθηση του να είμαι δίπλα σου και να το βιώνω αυτό.
Να ζήσεις λουλούδι μου, να μας προσφέρεις κι άλλες τέτοιες "πρωτογενείς" συγκινήσεις...
Φιλάκια.
Υ.Γ.: Ήταν τόση η χαρά μου εκείνη την ημέρα, που το γραμματάκι μου αυτό σου το έγραψα την ημέρα εκείνη (αργά το βράδυ δηλαδή και αφού είχατε κοιμηθεί με την μανούλα σου) στο κινητό μου, για να αποτυπώσω όσον το δυνατόν περισσότερο αυθεντικά και άμεσα τις σκέψεις μου. Σήμερα, μετά την επιστροφή μας από την "θάλασσα", απλώς το δημοσιεύω.