Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Μ' αγαπάθ!


  
   
   Είσαι μεγάλη μορφή μεγάλε! 
 Σου έχω ήδη πει ότι είσαι μεγάάάάάλος αγκαλίτσας, τουλάχιστον μέχρι τώρα!
Το πετυχημένο που κάνεις εδω και λίγο καιρό είναι που όταν μου λες (πολύ εύκολα είναι αλήθεια) "Θ' αγαπώ" και σου απαντώ "Σε λατρεύω" (ή στο λέω και μόνος μου), με διορθώνεις αμέσως με έντονο ύφος: "Μ' αγαπάθ"! 
Φυσικά, τί πάει να πει σε λατρεύω... Το σωστό είναι σ' αγαπώ, αυτό ξέρουμμε, αυτό εμπιστευόμαστε. Τί κι αν έχω προσπαθήσει να στο εξηγήσω, το σωστό πάντα είναι "Μ' αγαπάθ", με Θ στο τέλος, για να ακούγεται πιο εύηχα!!!
Ό,τι θες λοιπόν, σήμερα "θ' αγαπώ", αύριο μπορεί και να με αφήσεις να "θε λατρεύω".
     



Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Φυσαλίδα μου


     
     Δύο περιστατικά της εβδομάδας που πέρασε θέλω να σου μεταφέρω για να μη τα ξεχάσω μέσα στη βδομάδα που τρέχει σαν τρελή, κουκλίτσα μου.

     Το πρώτο ήταν όταν πήγαμε στο μικροβιολογικό την Τετάρτη να δώσεις για δεύτερη φορά αίμα μέσα σε δυο εβδομάδες.
   Παρένεθση εδώ: όλα τα στραβά μου τα πήρες, τις φλέβες μου που  πετάγονται, κάνουν μπαμ και βάζεις ακόμη και σωλήνα για να μου πάρεις αίμα δεν ήξερες; Εδώ θυμήθηκες να πάρεις από τη μαμάκα; 
    Κλείνει η παρένθεση.
   Έχουμε κάνει ειδικές συμφωνίες: θα σε ταλαιπωρήσουν μεν, αλλά μετά θα πάμε να πάρεις ένα βιβλίο ως δώρο για το ζόρι. Βλέπεις, την προηγούμενη φορά ήταν χαλασμένο το σωληνάριο και σε ταλαιπώρησαν μέχρι να το αντιληφθούν και πόνεσες. 
    Πάμε λοιπον, πρωί πρωί. Γκρίνια από τη στιγμή που ξεκινήσαμε από το σπίτι και για πέντε λεπτά (είπαμε, ζήτω το κέντρο) μέχρι το μικροβιολογικό. Γκρίνια μέχρι να μπούμε για λήψη αίματος. Αντίδραση και μέσα στην αίθουσα, καμία συνεργασία. Τελικά, μετά από υπερτιτάνιες προσπάθειες της κοπέλας που σου έπαιρνε αίμα (μιλάμε για πολλή υπομονή ρε Σοφουλίτσσα μου), κατόρθωσε να πάρει πέντε σταγονίτσες για την εξέταση, αν και έκανες τα πάντα για να την δυσκολέψεις: σου ζητούσε η καημένη να σφίξεις τη παλάμη σου (για να φανεί καμία φλέβα) και εσύ -παρά τα νεύρα- τίποτα. Το χέρι χαλαρό, με πείσμα βέβαια... Αχτύπητος συνδυασμός.
   Βγαίνουμε, κλαψουρίζεις, νιώθεις ετοιμοθάνατη! Σου παίρνουμε ένα σοκολατένιο να ξεχάσεις το δράμα σου και φεύγεις με τη μαμά για το σχολείο. Ο μπαμπάς σαν τον τρελό για τα Δικαστήρια. 
     Και στο δρόμο είπες το αμίμητο στη μαμάκα: "Να σου πω μαμά, εγώ έφταιγα που δυσκολεύτηκε η κυρία... Δεν την βοήθησα καθόλου"!!! 

    Να, τέτοια κάνεις και μένω άφωνος! Πόσο τα χάνω που βλέπω να μεγαλώνεις, να επεξεργάζεσαι... Τρέλα!


 ------


    Το δεύτερο ήταν προχθές στην Έδεσσα. 
    Ο αδερφούλης σου έχει "περίοδο", του φταίνε τα πάντα. Δεν θυμάμαι καν γιατί ουρλίαζει. Έχει μπει στη φάση των "terrible two's" και δεν παλεύεται ο άτιμος! Δεν έχει βέβαια την ένταση του "εξορκιστή" σου (μη ξεχνιόμαστε!), αλλά το κληρονομικό χάρισμα σε συνδυασμό με την ηλικία έχει κάνει κι εκεί τα θαύματά του... 
   Ενώ λοιπόν όλοι προσπαθούμε να κάνουμε κάτι "μαγικό", εμφανίζεσαι εσύ από το πουθενά με ένα σοκολατένιο πουράκι που σου έδωσε ο Φιλιππάκος. Στέκεσαι μπροστά στον παλαβό αδερφούλη σου, το σπας στα δύο και του δίνεις το μισό!!! 

   Αν δεν φοβόμουν ότι θα σας χαλάσω τη στιγμή σας, θα σου ορμούσα να σε λιώσω στα φιλιά. Όταν βλέπω την καλοσύνη της μαμάκας σου στις κινήσεις και τα λόγια σου τρελαίνομαι, το καλύτερο δώρο.
   Όχι ότι έπιασε βέβαια με τον "ψυχοπαθή"! Συνέχιζε να ουρλιάζει, μάλιστα στη συνέχεια ούρλιαζε γιατί ήθελε και τα δύο κομμάτια του σοκολατένιου... Πίστεψέ με, θα περάσει, μόνο ένας χρόνος ακόμη! Όποιος αντέξει μέχρι τότε...


Υ.Γ.: Το αστείο είναι ότι σου λέμε για τον "εξορκισμό" σου και σου κάνει εντύπωση! Λες και πέρασαν αιώνες!




Φιλάκια, "καληνύχτα γεια χαρά σου"

(και σε σένα πανέμορφε ψυχοπαθή!) 




    
    

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

θριξ


     Μας έσφιξες τις τελευταίες εβδομάδες κουκλίτσα μου. Η μαμάκα ειδικά...
       Ξαφνικά, από το πουθενά, άρχισες να χάνεις τα μαλλάκια σου. Αρχικά στο μπροστά μέρος, πίσω ακριβώς από την φράντζα σου. Μετά, και σε όλο το υπόλοιπο κεφαλάκι, πιο διακριτά στο πίσω μέρος.
      Έχουμε τρέξει σε πολλούς γιατρούς, από δερματολόγους μέχρι ψυχολόγους ("πήγα σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες"...) και όλα πλέον οδηγούν ότι είναι αλλεργική αντίδραση, ατοπική δερματίτιδα.
      Θα μπορούσε και χειρότερα, θα μπορούσε ας πούμε να ήταν αυτοάνοσο, το οποίο έχει κατά 99% αποκλειστεί, αν και ποτέ δεν ξέρεις. 
    Δε λένε, "μη μπλέξεις με γιατρούς και δικηγόρους...";! Άστα, αυτή την περίοδο έχεις λιώσει, φουλ στους γιατρούς. Αλλά είσαι υποδειγματική άρρωστη. Η γκρίνια σου είναι το 1/10 αυτής που θα έβγαζα εγώ. Και είναι γνωστό το πόσο ... υπομονετικός άνθρωπος είναι ο μπαμπάς!


   Πάντως, είναι πολύ αστείο: όταν δεν έχεις "τραβήξεις" βαριά κουπιά με τα παιδιά σου, ακόμη και ένα μικρό, αν και εμφανές εξωτερικά, πρόβλημα (από το οποίο δεν κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου) γίνεται ξαφνικά βαρύ και ασήκωτο! Ξεφυσούσαμε στην αρχή με την μαμάκα. Αθώοι γονείς που είναι οι δικοί σου... Τί να πουν άλλοι που τρέχουν ασταμάτητα. 
   Περαστικά είναι λατρεία μου, ήδη έχει αρχίσει να αποκαθίσταται το πρόβλημα και ξαναβγάζεις τριχούλες μπροστά (από όπου ξεκίνησε) και σε λίγο δεν θα φαίνεται τίποτα. Το αστείο είναι ότι όταν γεννήθηκες είχες τρίχες στο κεφάλι που ξεκινούσαν λίγο πάνω από το μέτωπο! Θυμάμαι ότι έλεγα ο γρουσούζης ότι θα φάμε όλα μας τα λεφτά σε αποτριχώσεις..!


   Ευτυχώς είσαι μεγάλος τσαμπουκάς και δεν καταλαβαίνεις τίποτα, δεν σε πτοεί τίποτα. Η ψυχολόγος που επισκεφτήκαμε (γιατί φοβηθήκαμε μην είναι από άγχος ή ζήλεια) μας είπε ότι δεν έχεις τίποτα απολύτως (από ψυχολογικής άποψης) και επιπλέον ότι έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση! "Έπεσα από τα σύννεφα", τί να σου πω! 
    Να ξέρεις ότι σε λατρεύω.
    
   Άντε, το κλείνω για να έρθω να σας σκεπάσω.








"...and I feel wonderful because I see
the love light in your eyes.
and the wonder of it all
is that you just don't realize how much I love you..."