Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Χωρίς λόγια...

(Διαβάζεται πιο "εύκολα" αν ακούς αυτό ταυτόχρονα...)


Κυριακή 21/11, 18:53' μ.μ.:
- Έλα ρε, με πήρες. Τί κάνεις;
- Δεν είμαι καλά. Δηλαδή όχι εγώ, ο μικρός...
- Τί έγινε;
- Είχε ανησυχία όλη την εβδομάδα, την Πέμπτη είχε υπνηλία και του κάναμε εξετάσεις.
- ...
- Έχει όγκο στο κεφάλι του, καταλαμβάνει το μισό κεφάλι του !
- ...
- Δεν ξέρουμε αν είναι κακοήθης. Θα πρέπει να κατεβούμε Αθήνα για επέμβαση......
- ... 


 
Σήμερα, μετά το απίστευτο χθεσινό σοκ, προσπαθώ να κάνω λίγο πιο "ήρεμες" σκέψεις. Παρόλα αυτά:
1. Οργή. Ατελείωτη οργή. Όσος χρόνος και να περάσει, οργή θα νιώθω. Αυτά τα πράγματα απλώς δεν πρέπει να συμβαίνουν. Δεν πρέπει. Δεν θέλω κανένα ογκολογικό νοσοκομείο για παιδιά. Δεν πρέπει να υπάρχει, δεν με ενδιαφέρει πώς θα γίνει, πρέπει να εξαφανιστούν όλα. 
2. Πολύ κλάμα, μέσα και έξω μου. Ούτε ενός έτους παιδάκι, λίγο μεγαλύτερο από εσένα, αγοράκι μου, ανήμπορο να κάνει οτιδήποτε, ανίκανο να συλλάβει καν τί του συμβαίνει. Δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική σ' αυτό.
3. Δύο ώρες πριν, Σοφουλίτσα μου, τσακωθήκαμε γιατί δεν τήρησες την "συμφωνία" και δεν ήθελες να κοιμηθείς μετά τα δυο "βιγλία" που συμφωνήσαμε να διαβάσουμε! Πόσο βλάκας μοιάζω τώρα στα ίδια μου τα μάτια. "Δεν τήρησες την συμφωνία"...
4. Σήμερα το πρωί, αγοράκι μου, σε κουνούσα ελαφριά στον ήχο της μουσικής και (χαμο)γελούσες, φαφουτάκι μου! Χάνομαι στο χαμόγελό σου...

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Να ψηφίσουμε: εγώ ψηφίζω ότι η μαμά είναι χταπόδι!!!


Να ψηφίσουμε (είναι και επίκαιρο!).
Όχι δηλαδή, εσείς παιδάκια μου, τί πιστεύετε; Δεν είναι χταπόδι η μαμά μας;
Πώς εξηγείται δηλαδή διαφορετικά το πεντάωρο ταξίδι στην Αθήνα (και άλλες τόσες για επιστροφή!) με το ένα χέρι να "βαβάζει" στην Σοφούλα και με το άλλο να κρατάει την πιπίλα του μικρού για να μην κλαίει;!! Και μάλιστα ενώ καθόνταν στα μπροστά και όχι στα πίσω καθίσματα (στα οποία κάποια στιγμή αναγκάστηκε να μεταφερθεί γλυστρώντας ... σαν χταπόδι).
Εντάξει, όχι πέντε ώρες σε αυτή την κατάσταση, αλλά ένα μεγάλο μέρος του ταξιδιού...
Το καλύτερο που έκανε όμως το χταποδάκι μας ήταν που ήθελε να ταΐσει τον μπαμπά (που οδηγούσε) με το ένα χέρι της, όταν αυτό έμεινε ελεύθερο κάποια στιγμή!!!
Γι' αυτό σας λέω παιδιά μου, και οχτώ πόδια (ε, χέρια εννοώ) να είχε η μαμάκα, θα τα χρησιμοποιούσε και τα οχτώ... Και θα ήταν και χαρούμενη για το ταξίδι μας!
Εγώ λοιπόν ψηφίζω: η μαμάκα είναι χταπόδι.-

Υ.Γ.: Η "γαμήλια" αιτία και οι εντυπώσεις από το ταξίδι σε επόμενο γραμματάκι.