Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Κι όμως...

 
Καιρό έχω να σας γράψω λατρρείες μου και στο μεταξύ έχουν συμβεί κοσμογονικά περιστατικά!
Καταρχήν περάσαμε ένα τέλειο καλοκαίρι, δέκα περίπου μέρες στο Παλιό ξεσαλώσαμε: βουτιές σαν τρελοί, επίθεση στη θάλασσα λες και έχετε γεννηθεί με λέπια και πολλοί γονείς και (κυρίως) γιαγιάδες να μας αγριοκοιτάζουν και πάλι, όποτε σας πετάω με τα χέρια μου και εκτοξεύεστε 3-4 μέτρα πιο πέρα!
Νομίζω ότι έχετε συνδέσει τόσο πολύ το καλοκαίρι με εποχή δικής μου χαλαρότητας και τρελό παιχνίδι, που με κάνει να εκνευρίζομαι γιατί καταλαβαίνω πόσο πολύ σας λείπω μέσα στη χρονιά. 
Έκανες λοιπόν το αμίμητο Σοφουλίτσα μου: ένα Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού είμασταν με την γιαγιά και τον παππού στην Καλλικράτεια και το σχέδιο ήταν την Κυριακή το απόγευμα να επιστρέψω Θεσσαλονίκη για να πάω γραφείο την επόμενη (μη χάσω!).
Είμαστε λοιπόν σε έναν υπάιθριο παιδότοπο όλοι μαζί και μετά εσείς με τη μαμά μπαίνεται σοτ αυτοκίνητο του παππού και εγώ στο δικό μας και φεύγω. Είμαι στο δρόμο, λίγο πριν φτάσω σπίτι και με παίρνει η μαμά: 
- Η Σοφουλίτσα μόλις απομακρυνθήκαμε άρχισε να κλαίει με λυγμούς γιατί έφυγες! Κάναμε αμάν για να τη συνεφέρουμε.
- Η Σοφία; Για μένα; 
Σοκ...
Την επόμενη μέρα το πρωί ξεκίνησα για πίσω... Η Σοφουλίτσα μου με ήθελε. Και μεις "στα κορίτσια μας" (που λέει και ο Γιώργος) δεν χαλάμε χατίρι!


Υ.Γ.: Τα υπόλοιπα του καλοκαιριού θα σας τα πω σε επόμενο γράμμα (ελπίζω όχι μετά παό 10 μήνες), τώρα να γράψω και τίποτα χαζό εδώ στο γραφείο που ξενυχτάω..