Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Το ασχημόπαπο.


Φίλε,
όταν ήσουν νεογέννητος, ήσουν πολύ κόκκινος, πολύ πρησμένος και τρελά παραμορφωμένος! Είσαι το μόνο μωρό που ξέρω ότι βγήκε με καισαρική και χρησιμοποιήθηκε και βεντούζα! Δεν ήθελες να βγεις από την κοιλιά της μαμάς και τέντωνες το σώμα σου (κληρονομικό χάρισμα το νεύρο...). Αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν βεντούζα για να ακινητοποιήσουν το κεφάλι σου (!) και να μη το τεντώνεις - τρεις γιατροί χρειάστηκαν για να σε βγάλουν από την κοιλίτσα της μαμάκας!
Δεν θα σου πω ψέμματα: όμορφο δεν σε έλεγες!!
Όταν μπήκα να δω την μαμάκα στην ανάνηψη, μου λέει: "Τον είδες; Δεν είναι κούκλος;"
Και ο μπαμπάς, με την (καταραμένη πολλές φορές) ειλικρίνειά του: 
- Όχι, αγάπη μου, κούκλος δεν είναι! Πολλά είναι, αλλά κούκλο δεν τον λες!!! Αλλά είναι το παιδάκι μας...
Ωραίος γονιός! Kαι συμπονετικός σύζυγος: η άλλη μόλις γέννησε ρε κόπρε, άφησέ την να χαρεί λίγο...
Πάντως, ό,τι και να λένε αγόρι μου, όταν γεννήθηκες, όμορφο δε μπορούσε να σε πει κανείς, παρά μόνο από συμπόνοια προς τους γονείς σου! 
Για να λέμε την αλήθεια, εγώ έλεγα στους φίλους που με βρίζανε: "Δεν πειράζει, βγάλαμε ένα όμορφο παιδί, το δεύτερο θα το πάμε για πλαστικές...!!!". Τρελά γέλια (μόνο ο μπαμπάς γελούσε βέβαια, οι υπόλοιποι βρίζανε)...


Παρόλα αυτά, η αλλαγή της εξωτερικής σου εμφάνισης ήταν άμεση και εντυπωσιακή! Μέσα σε μία εβδομάδα μεταμορφώθηκες σε ένα κουκλάκι! Ήδη από τις πρώτες ημέρες φάνηκαν τα πραγματικά γλυκά χαρακτηριστικά σου (ολόϊδιος η μάνα σου και 'συ - προδότη!) και τα λαμπερά ματάκια σου.
Σήμερα είσαι (αντικειμενικά μιλώντας - αλοίμονο...) ένα κουκλάκι! Και πίστεψέ με, αν δεν ήσουν, θα στο έλεγα. Ή τουλάχιστον δεν θα σου έλεγα ότι είσαι αφοπλιστικά όμορφο αγοράκι. Και ότι όταν χαμογελάς ... παράδεισος! Και το κάνεις και πολύ συχνά-είσαι μέσα στο χαμόγελο συνήθως.


Σου έχουμε μακρύνει και τα μαλλάκια -διότι οι γονείς σου σε θέλουν "αλήτη"- και είσαι πολύ μεγάλη "μούρη" με μακριά μαλλιά. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι έχουμε ακούσει άπειρες φορές το "αχ, τί γλυκό κοριτσάκι είναι αυτό!", αλλά -εμάς τουλάχιστον- δεν μας απασχολεί καθόλου. Οι άλλοι κοκκινίζουν μετά! Βλέπεις, έχεις μακρύ μαλλί, έχεις και πολύ γλυκά χαρακτηριστικά, μπερδεύεται ο κόσμος και μετά νιώθει άσχημα (ο κόσμος, γιατί εμείς...).
Η περί ης ο λόγος κώμη! 
Δεν ξέρω πως μου ήρθαν όλα αυτά, έτσι, αποφάσισα να στα γράψω. 
Μάλλον γιατί τέτοιες μέρες σε συλλάβαμε και λίγο μετά, στα τέλη του μήνα το μάθαμε...



 






Υ.Γ.: (κυριολεκτικά της στιγμής:) Μόλις τώρα, που τελείωσα το γράμμα μου, θυμήθηκα ότι το αγαπημένο μου παιδικό παραμυθάκι όταν ήμουν μικρός ήταν το ασχημόπαπο! Βρήκα και τίτλο για το γράμμα (και έβαλα και την εικόνα)! 
Πρέπει να το βρούμε σε βιβλίο να στο διαβάσω...



Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Ενηλικίωση...


     
από εδώ

    Πριν δέκα μέρες "ενηλικιωθήκαμε" με τη μαμάκα σας (το ξέρω, είμαστε πολύ μικροί για τέτοια νούμερα, σας ευχαριστούμε παιδιά μου!!!). 
"Τί λες να σπούδαζε το παιδί μας τώρα, εάν είχαμε κάνει παιδί από το πρώτο χρόνο;", τη ρώτησα. 
Δε μου απάντησε, με κοίταξε με το βλέμμα "και που να πιούμε"....
      
  Έτσι απλά, πριν 18 χρόνια, εκεί κάτω, στην κάτω δεξιά γωνία της φωτογραφίας, βράδι, στο στενάκι που οδηγεί στον κινηματογράφο Αριστοτέλειο πριν την παράσταση των 9... 
  


   Την βγάλαμε στο σπίτι αυτή τη φορά. Σάββατο βράδι με κρασάκι και εσάς να το ξενυχτάτε μαζί μας. Η μαμά και ο μπαμπάς να διαβάζουν, εσείς να παίζετε μέχρι αργά το βράδι. Ωραία φάση, γλυκιά ρουτίνα, χωρίς φανφάρες.


   Μέχρι που και εσείς είπατε ότι νυστάξατε, λίγο μετά τις 11. Ακόμη κι εσύ Σοφουλίτσα μου, που είσαι νυχτοπούλι (για σένα Γιώργο, εντυπωσιάστηκα και μόνο που άντεξες μέχρι εκείνη την ώρα!)...
    Ωραία βραδιά.


 
     Σας εύχομαι και στα δικά σας παιδιά μου, όπως και με όποιον (κυριολεκτικά) επιθυμείτε. Να ξέρετε μόνο ότι υπάρχει, δεν είναι μύθος. 
     Σας αφήνω με μια πολύ αγαπημένη μελωδία, με διασκευασμένους ελληνικούς στίχους. Όποτε το ακούω, σκέφτομαι τη μαμάκα σας.