Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Δεν είσαι μπαμπάς έτσι!!!


Ρε Σοφουλάκι δεν παίζεσαι!
Σ' αυτές τις διακοπές μας έδωσες ρέστα, ξεσάλωσες.
Το καλύτερο όμως το είπες την δεύτερη ημέρα των διακοπών, δεν προλάβαμε καν να μπούμε στο χαλαρό κλίμα...

Το καλοκαίρι αφήνω αξυρισιές συνήθως (δεν έχουμε και πολλή επαφή με το επάγγελμα και χαίρομαι που είμαι πιο άνετος) και καμία φορά το μουσάκι το κάνω μούσι από την βαρεμάρα του καθημερινού ξυρίσματος (γουρουνότριχα ο μπαμπάς!).
Κάποια στιγμή, ενώ ζητούσα φιλάκι από σένα, σε είδα διστακτική και μου είπες ότι "τσιμπάει".

- Σοφία, να τα ξυρίσω;
- Ναι.
- Όλα; Και το μουσάκι; 
- Ναι.
- Η μαμά όμως δεν μ' αφήνει...
Έχουμε διάσταση απόψεων ανάμεσα στις γυναίκες μου, οπότε υπερτερεί η άποψη της βασίλισσας έναντι της πριγκίπισσας (άσε που όταν ξυρίζομαι είμαι σαν κώλος μωρού, οπότε ούτε εμένα μου αρέσει!!!).

Η μαμά όμως μας έδωσε την άδειά της (μάλλον νόμιζε ότι εκτός από κώλος, θα γίνω και ηλικιακά "μωρό", αλλά δεν της έκατσε...). Έτσι, την επόμενη ημέρα αποφάσισα να ξυριστώ "γουλί". Είχα από τον στρατό να ξυριστώ έτσι, μιλάμε για πάνω από δέκα έτη! Ξυρίζομαι πρωί-πρωί, πριν ξυπνήσεις (ο αδερφούλης σου μας ξύπνησε από τα χαράματα!) και όταν ξυπνάς έρχομαι στο κρεβάτι, δίπλα σου και ξαπλώνω (στο Παλιό φέτος κοιμόσουν στο υπνοδωμάτιο μαζί με τον Γιώργο, εσύ στο διπλό κρεβάτι και ο Γιώργος στο πάρκο, ενώ εμείς στο καθιστικό, στον καναπέ-κραβάτι).
Ανοίγεις τα μάτια σου, νυσταγμένα.
Κοιτάς ότι λείπει κάτι, μου χαϊδεύεις το πρόσωπο.
Και ο νυσταγμένος κεραυνός:
- Δεν είσαι μπαμπάς έτσι!!!
Πήρα μόνο ένα φιλάκι, άντε δύο, όσο και να τραγουδούσα...

Το τραγούδι και το βίντεο κλιπ τα σπάει!!!


Υ.Γ.: Τα μούσια (στην αρχή) και το μουσάκι στην συνέχεια επανήλθαν!!!


Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Καρπουζοκαλόκαιρο 2011...


Γυρίσαμε Θεσσαλονίκη κουκλάκια μου.
Ήταν ένα πολύ ωραίο καλοκαίρι που τελείωσε με τις κοινές μας διακοπές στο Παλιό (είπαμε, να 'ναι καλά ο παππούς και οι γιαγιά και οι φάμπρικες της Γερμανίας...).

Νιώθω πραγματικά πολύ γεμάτος, ήταν ένα φανταστικό δεκαήμερο:
1. Γιώργο, εσύ κατόρθωσες να περπατήσεις, κανονικά πλέον! Είχες ήδη ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη, σχεδόν μόλις μπήκες στους 11 μήνες σου, όπως ακριβώς και η Σοφία! Αυτή η παράλληλη διαδρομή σας... Τέλος πάντων, στο Παλιό μεγαλούργησες. Στην αρχή μετρούσαμε βηματάκια, μετά χαθήκαμε και πλέον έχεις τον ασταμάτητο... Το καλό και με σένα είναι ότι δεν κλαις όταν πέφτεις, όπως και η Σοφία. Μάλλον το κόλπο είναι ότι δεν ακούγονται "αααχ", "ωωωχ" και λοιπά άλλα από εμάς, οπότε δεν θεωρείς ότι έγινε και κάτι. Αν και όταν είσαι κουρασμένος, μόνο αγκαλιά θέλεις και το πέσιμο σου έρχεται βαρύ...

2. Σοφουλίτσα μου, εσύ έδωσες ρέστα στην θάλασσα! Δεν νομίζω να υπάρχει παιδάκι στην ηλικία σου που να έχει πιει περισσότερο θαλασσινό νερό -από στόμα και μύτη παρακαλώ- από σένα! Υποτίθεται ότι κυνηγούσες την μπάλα σου μέσα στην θάλασσα και σε έπαιρνα στα χέρια και σε πετούσα προς αυτήν... Από την στιγμή που είδα ότι γελούσες μετά την πρώτη (και ήθελες και άλλο!), ήπιαμε όλο το Βόρειο Αιγαίο!!! "Και έκανα και κουλουτούμπες" έλεγες στην νουνά σου όταν επιστρέψαμε.
Θα σου εξομολογηθώ όμως κάτι σημαντικό: Αυτό που μου άρεσε περισσότερο δεν ήταν ότι δεν είχες κανέναν φόβο με την θάλασσα, ότι ξαφνικά γύρισες ανάσκελα και χτυπούσες μόνη σου τα πόδια σου, ότι "κουτούρτισες" ώρες ολόκληρες στην θάλασσα που έλεγε και η γιαγιά μου. Όλα τα λεφτά ήταν το χαμόγελό σου όταν έβγαινες από την τεράστια βουτιά σου, τρία - τέσσερα μέτρα μακριά μου, και έβλεπα τα γυαλιστερά πάνω δοντάκια σου και λίγο από τα πάνω ουλάκια  σου... Έλαμπες κοριτσάκι μου!

3. Κάτι τελευταίο: Ρε μεγάλε, όταν λέμε λέμε διακοπές, δεν εννοούμε να μας ξυπνάς στις 07:00, άντε βία 07:30 το πρωί (το έκανες και 06:30 ένα πρωινό)!!!!
Θέλουμε να κοιμηθούμε με την μαμάκα, ειδικά όταν πίνουμε ένα μπουκάλι κρασάκι οι δυο μας το βράδι... (εμείς οι χαλαροί!) Έχει και ωραία κρασιά η περιοχή της Καβάλας...
Εντάξει, εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι αποφάσισε να βγει κι άλλο σου δόντι, αλλά μία οργάνωση βρε αδερφέ δεν βλάπτει!
ΌΧΙ ΔΟΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ - ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΒΑΛΑΣ.


Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Μην τους αφήσεις


Πέρυσι το καλοκαίρι το διάβαζα, πριν καν γεννηθείς.
Με είχε συνεπάρει η ιδέα του βιβλίου, ταίριαζε και με την ιδέα που είχα λίγους μήνες νωρίτερα, για την δημιουργία αυτών των γραμμάτων προς εσάς. Κυρίως όμως με συνέπαιρναν οι ιδέες του βιβλίου, ο λόγος του Σαβατέρ.





Δεν τον ήξερα, άκουσα γι' αυτόν στο ραδιόφωνο (νομίζω στην εκπομπή της Αναστασίας) και στη συνέχεια πήρα και το δεύτερο βιβλίο του.


Μου άρεσαν πολύ και τα δύο βιβλία, αλλά εγώ και δεν θέλω και δεν έχω το υποβαθρο να σου κάνω μαθήματα, νομίζω ότι όσα θα μάθετε -και ο καλύτερος τρόπος να τα μάθετε- είναι μέσα από την συμπεριφορά και την στάση της μαμάς και του μπαμπά. Και προς εσάς, αλλά -κυρίως- από την συμπεριφορά μας στους άλλους, τους όχι τόσο αγαπητούς μας, τους τρίτους, τους ξένους.


Όλα αυτά όμως είναι λίγο άσχετα με αυτά που θέλω να σου πώ σ' αυτό το γραμματάκι μου, απλώς συνειρμικά μου ήρθαν όλα τα παραπάνω, με βάση τις νουθεσίες του πατέρα προς τον γιο.
Ελπίζω μέχρι σήμερα να μην σε έχω πρήξει με συμβουλές, ή αν το έκανα, που είναι το πιθανότερο, να το αντέχεις μέχρι στιγμής. "Δεν θα γίνετε μάνες;" μας έλεγε η γιαγιά σου σε μένα και τον θείο Κώστα όταν είμασταν μικροί, "Θα καταλάβετε". Έτσι κι εσύ...

Αυτό που θέλω να σου πώ λοιπόν είναι να μην αφήσεις ποτέ κανέναν και για κανένα λόγο να σου πει ότι επειδή είσαι άντρας έχει λιγότερες δυνατότητες ως προς το μεγάλωμα των παιδιών σου, αν ποτέ επιθυμείς και κάνεις παιδιά.
Μην τους αφήσεις να πιστέψουν έστω και για ένα λεπτό ότι επειδή είσαι άντρας δεν μπορείς να τα ταΐσεις, να τα αλλάξεις, να τα κοιμήσεις, να τα ησυχάσεις όταν κλαίνε και κυρίως να μείνεις μαζί τους ένα Σαββατοκύριακο, μία εβδομάδα, ένα μήνα... Αν δεν μπορείς εσύ, ο μπαμπάς τους, δεν μπορεί και κανείς άλλος. Τελεία και παύλα.
Προφανώς μέχρι σήμερα θα έχεις αντιληφθεί την ιδιαίτερη εκτίμηση που τρέφω για το γυναικείο φύλο, το πόσο ουσιαστικά τις εκτιμάω. Έτσι με μεγάλωσαν η γιαγιά σου και ο Καρπουζοκέφαλος παππούς σου, να πιστεύω στην ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων, όχι στα λόγια.
Όμως αυτό σημαίνει αυτόματα ότι μπορείς -και κυρίως οφείλεις στον εαυτό σου- να κάνεις ότι κάνει και η μητέρα των παιδιών σου. Και πίστεψέ με, ίσως είναι πιο κουραστική θεωρία από αυτήν του "εγώ έκανα το χρέος μου κατά την σύλλληψη", αλλά σε ανταμοίβει καθημερινά και μάλιστα πλουσιοπάροχα!
Μου την δίνει πολύ η βολική για πολλούς (άντρες και γυναίκες) ατάκα "το παιδί θέλει την μάνα του"! Τα νεύρα μου με πιάνουν όταν το ακούω! Και ξέρω πολύ καλά ότι κάθε φορά που κάνω τέτοιες συζητήσεις, οι μεν άντρες με μισούν και μου λένε ότι "χαλάω την πιάτσα", "η φύση έχει φροντίσει γι' αυτά τα πράγμα..." (ίσως να με θεωρούν και λίγο gay) και άλλες τέτοιες βλακείες. Οι δε γυναίκες, όσες δεν με ξέρουν καλά, με κοιτάνε και χαμογελάνε ειρωνικά, πιστεύωντας ότι τα λέω έτσι, χωρίς να τα πιστεύω και χωρίς να τα τηρώ. Θα πρέπει να ξέρεις όμως ότι, αν εξαιρέσεις την γέννα και τον θηλασμό (δηλαδή, για να λέμε και την αλήθεια, τις σημαντικότερες στιγμές των πρώτων ημερών ενός παιδιού!!!), σε τίποτα δεν υστερείς καλό μου παιδί από την γυναίκα σου, αν επιθυμείς και βρεις δίπλα σου μία γυναίκα κάποτε για να ζήσετε μαζί. Δεν την μειώνει αυτό την γυναίκα σου κι αν νοιώθει ότι την μειώνει, μάλλον κάτι δεν πάει καλά ανάμεσά σας...



Όλα αυτά στα λέω με αφορμή το ταξίδι που έκανε η μαμάκα σας το προηγούμενο Σαββατοκύριακο με την νουνά σου, τη νουνά της αδερφούλας σου και την "θεία από την Αγγλία-Δέσποινα" και πήγαν στην Χαλκιδικούλλλλα για μπανάκια.
Και πρέπει να σου πω ότι μου την δίνει ακόμη και που οι γύρω μας το θεωρούν "κάτι" το γεγονός ότι έμεινα μόνος μαζί σας για δύο μέρες... Ας μην επεκταθώ, νομίζω το νόημα το έπιασες.

Τέλος πάντων, για να το κλείσω λίγο πιο εύθυμα το γράμμα (και επειδή προφανώς σε έπρηξα και θα με βρίζεις για το "κήρυγμα") θα σου πω ένα περιστατικό που έγινε την πρώτη φορά που η μαμά σας άφησε την Σοφία (εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμη) μαζί μου και πήγε στον Βόλο, στην φίλη της, για ένα Σαβ/κο. Όταν μου το ανέφερε, εγώ πανηγύριζα, δεν είχα και πολύ δουλειά λόγω καλοκαιριού, τέλεια, ένα Σαβ/κο με το παιδί μου!
Οι γιαγιάδες μας λίγο τα έχασαν, αλλά δεν το έκαναν θέμα ("Δεν έχουμε συνηθίσει εμείς σε τέτοια, στα χρόνια μας..." - Όταν επισήμανα στην γιαγιά σου ότι έτσι μας έχουν μάθει με τον άντρα της, μου είπε ότι ναι μεν, αλλά και πάλι δεν το έχει συνηθίζει στην πράξη να συμβαίνει). Την καλύτερη αντίδραση βέβαια την είχε ο συνονόματος παππούς σου, που είναι και λίγο βαρύς ανατολίτης: "Αυτό να μην ξαναγίνει!", είπε επιτακτικά στην μαμά σου, αλλά το καλύτερο το άφησε για αργότερα:
Ανεβαίνει η μαμά κάποια στιγμή στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και στη συζήτηση πάνω της λένε ότι μία κοπέλα της παλιάς της γειτονιάς, που έκανε παρέα μικρή η μαμά μαζί της, είναι στα χωρίσματα με τον άντρα της.
- Γιατί έτσι; ρωτάει αθώα η μαμά.
- Μάλλον θα πήγαινε μόνη της στον Βόλο και θα άφηνε το παιδί της στον άντρα της, της λέει ο σοφός παππούς!
Κατουρηθήκαμε στα γέλια με την μαμά όταν μου το είπε!! Την έβαλε στην θέση της ο παππούς!



Υ.Γ.: Σοφουλίτσα, αν και αυτό το γράμμα απευθύνεται κυρίως στον αδερφό σου, διαβάζεται και αντίστροφα: Μην κάνεις το λάθος που κάνουν πολλές γυναίκες και θεωρούν ότι το παιδί είναι μόνο δικό τους, δική τους προέκταση, από κοινού το κάνατε με τον άντρα της ζωής σου...