Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Μαθήματα Θρησκευτικών...


Από όταν ήμουν ακόμη μικρός, παιδάκια μου, αυτό που με τρέλαινε περισσότερο στα μικρά παιδιά, αυτό που με έκανε να τα λατρεύω, ήταν η αγνή -αλλά ανατρεπτική- λογική τους, που δεν ακολουθεί κανέναν γνωστό στους "λογικούς" ενήλικες κανόνα.
Με τρέλαινε (και με τρελαίνει) ο απίθανος τρόπος με τον οποίο "κοιτάτε" το κόσμο, που είναι μοναδικός και δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων οι άνθρωποι τον χάνουμε. 
Μπορούσα, ήδη απο νεαρή ηλικία (γνωστοί και φίλοι εκ των υστέρων μου έλεγαν ότι από μικρός μου φαινόταν η ... "μπαμπακίαση" -λες και είναι αρρώστια!- που θα αποκτούσα μεγαλώνοντας), να κοιτάω με τις ώρες ένα μικρό και να παρατηρώ την αγνότητα του βλέμματός του. Και, για να επαναλάβω το κλισέ, γινόμουν και γίνομαι μαζί του παιδί και 'γω. Πάντα έλεγα ότι η παιδική ηλικία είναι η ηλικία που ο άνθρωπος είναι στα καλύτερά του, ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη φύση, ο άνθρωπος είναι αγνός και απαλλαγμένος από τις ασχήμιες που του κολλάνε στην υπόλοιπη ζωή του.

Έτσι και 'συ, κουκλίτσα μου, με τρελαίνεις με την ματιά σου στα πράγματα, με την συνδυαστική ευφυΐα σου!
Είσαι μόλις 2,5 ετών (συγκεκριμένα σήμερα είσαι 2 ετών 9 μηνών και 2 ημερών!) και προχθές μου πέταξες ΤΗΝ ατάκα και με έστειλες πάλι με το τί ακούς και πώς το συγκρατείς και το συνδυάζεις στο μυαλουδάκι σου!

Σου βγάζω τα ρούχα για να μπούμε για μπάνιο προχθές το βράδι και εσύ βρίσκεσαι σε παραλήρημα πάρλας! Όταν φτάνουμε στην μπλούζα σου λέω: "χέρια ψηλά" (γιατί φυσικά συνεχώς μιλούσες -παρά την ώρα- και τα κουνούσες με θεατρικό νάζι). Οπότε και οι δύο μαζί συνεχίζουμε με το τραγουδάκι του "φίλου" της μαμάς, του Χατζηγιάννη:
"χέρια ψηλά, κι όλα τα φτάνω,
έλα να πάμε απ' την αγάπη πιο πάνω,
χέρια ψηλά, δώς μου να ανέβω,
σ' έναν ΘΕΟ, σε σένα τώρα πιστεύω...".

Για την σχέση μου με την εκκλησία και τα θεία σας έχω γράψει ξανά, παιδιά μου.
Ο μπαμπάς, λοιπόν, ως πονηρός (νομίζει!) προβοκάτορας, είπε να κάνει μία δύσκολη ερώτηση στην μικρή του:
- Σοφία, τί είναι ο Θεός;
Και η αποστομωτική απάντηση ήρθε άμεσα, σαν αστραπή:
- Η μαμά!!!!!!!! 


Αυτά ακούει η μικρή από τον μπαμπά της, αυτά λέει....


Μια άλλη άποψη, Σοφία μου, είναι αυτή!


Η πρώτη φώτο από εδώ, η δεύτερη από το www.arkas.gr.

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Γρίπες, γουρούνια, δολοφόνοι!!!


Η φώτο από εδώ

Πολύ καλό σύνθημα, το άκουσα στο ραδιόφωνο σήμερα!
Με εκφράζει απόλυτα, έτσι εκνευρισμένος που είμαι.
Δεν θυμάμαι να έχω εκνευριστεί περισσότερο σε προηγούμενη ασθένειά μου. Και εξηγούμαι:

Ο πυρετός παίζεται.
Άλλωστε πέρασε σχετικά γρήγορα, αν και έπιασε 39άρια.

Ο πόνος σε ολόκληρο το (ατελείωτο..!) μυικό μου σύστημα και τα οστά, επίσης παλεύεται.
Δύο μέρες πόνος, να μην μπορείς να βολευτείς το βράδι στο κρεβάτι λόγω πόνων, αλλά, μην τρελαθούμε κιόλας, δεν είσαι και στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ (θα σας πω και γι' αυτά, όχι ότι τα γνώρισα κι εγώ!).

Η αναταραχή στο στομάχι επίσης παίζεται.
Ένα απόγευμα διήρκησε και στο τέλος με οδήγησε να ξαλαφρώνω αγκαλιά με την τουαλέτα, την οποία άλλωστε αγαπούσα πολύ στα φοιτητικά μου χρόνια... (θα καταλάβετε τι εννοώ, μάλλον νωρίτερα από μένα!).


Το να έχεις όμως δύο παιδιά (από άποψη, όχι από "ατύχημα", αν και φαντάζομαι ότι δεν έχει καμία διαφορά) και να μην τα έχεις δει 4 μέρες τώρα, να τα ακούς μόνο στο τηλέφωνο (την μία να "κελαϊδάει", τον άλλο να κλαίει γιατί η μαμάκα του δεν του δίνει σημασία και μου μιλάει στο τηλέφωνο) και να μην ξέρεις και πότε θα τα δεις; Ε, όχι, αυτό πάει πολύ, το πατρικό μου ένστικτο μέσα, που ήθελα να τους στείλω στην γιαγιά για να μην τους κολλήσω.
Πέφτω να ξαπλώσω και δεν με παίρνει ο ύπνος (ίσως είναι που έχω ξεσκιστεί στην ξάπλα τόσες μέρες και δεν έχω συνηθίσει τόσο ύπνο!). Πάντως η ουσία είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Όλο το σπίτι είναι γεμάτο από πράγματά σας, τα οποία στην αρχή δεν μπορούσα και τώρα αρνούμαι να μαζέψω - θα γυρίσουν λέω... 
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, μικρή μου, σε άκουσα χθες στο τηλέφωνο να λες στη μαμά σου:
"δεν θα πάμε στον μπαμπά;"
"όχι, δεν είναι ακόμη καλά και θα μας κολλήσει", σου είπε εκείνη.
"γιατί, αφού φοράει μάσκα"!
Έχεις και επιχειρήματα, αυτό είναι που με τρελαίνει! Το Σάββατο πριν φύγετε, βλέπεις, φορούσα μάσκα, προληπτικά, ελπίζωντας ότι θα περάσει και με ρώτησες γιατί την φοράω. Μόνο που τώρα βήχω σαν φυματικός 90χρονος... 

Αλλά το πιο βαρύ από όλα είναι ότι έρχεται η μαμά σας για λίγο (για να μου ετοιμάσει καμιά σουπίτσα και άλλα παρόμοια νοσηλευτικά) και αγκαλιαζόμαστε σαν ... συνυφάδες! Τα πρόσωπα μακριά και το κεφάλι μου να κοιτάει στον ουρανό, σαν τον άνθρωπο της βροχής (επειδή θα είναι πού παλιά ταινία για σας, σας βάζω και λινκ, να την δείτε, είναι καλή)!!!

Γι' αυτό σας λέω: Γρίπες, γουρούνια, δολοφόνοι!

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Δεν θα γίνετε μάνες;

Έτσι μας έλεγε, σε μένα και τον θείο σας, η γιαγιά σας, όταν είμασταν μικρά.
Και μετά προσέθετε αμέσως: Εμ, δεν θα γίνετε!!!
Ένα δίκιο το είχε: μάνα δεν έγινα ποτέ, κατά 99,99% δε, δεν το βλέπω να αλλάζει κάτι...
Είχε και ένα άδικο όμως η γιαγιά σας: δεν χρειάζεται να γίνεις μάνα, αρκεί να γίνεις και πατέρας.
Η ίδια άλλωστε (και ο Καρπουζοκέφαλος) θα έπρεπε να το γνωρίζουν καλύτερα από όλους: μεγάλωσαν τα τρία παιδιά τους ως παιδιά, όχι ως αγόρια, που τους επιτρέπονταν άλλα πράγματα και είχαν άλλα δικαιώματα και κορίτσι που δεν του επιτρέπονταν.

Τώρα θα μου πείτε πώς μου καρφώθηκαν όλα αυτά στο καρπουζοκέφαλό μου;
Είναι που είμαι άρρωστος από προχθές και χθες σας έστειλα μαζί με την μαμάκα σας στην γιαγιά την Γιωργία.
Και μου λείπετε πάρα πολύ, ειδικά σήμερα, γιατί χθες έβραζα στα 39άρια (πυρετό) και πονούσε όλο μου το σώμα, οπότε, είτε είσασταν στο σπίτι, είτε όχι, ελάχιστα θα το καταλάβαινα. Και η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ μου λείπει η μαμάκα σας, χωρίς την οποία δεν το αντέχω.
Παρόλα αυτά, η έλλειψη της ζωντάνιας σας εδώ μέσα, του γέλιου σας και η σκέψη ότι είστε αλλού και ότι θα κάνω άλλες δύο μέρες να σας δω, με τρελαίνει!

Κι ας μην γίνω ποτέ μάνα...