Γρίπες, γουρούνια, δολοφόνοι!!!



Η φώτο από εδώ


Πολύ καλό σύνθημα, το άκουσα στο ραδιόφωνο σήμερα!
Με εκφράζει απόλυτα, έτσι εκνευρισμένος που είμαι.

Δεν θυμάμαι να έχω εκνευριστεί περισσότερο σε προηγούμενη ασθένειά μου. Και εξηγούμαι:

Ο πυρετός παίζεται.

Άλλωστε πέρασε σχετικά γρήγορα, αν και έπιασε 39άρια.

Ο πόνος σε ολόκληρο το (ατελείωτο..!) μυικό μου σύστημα και τα οστά, επίσης παλεύεται.

Δύο μέρες πόνος, να μην μπορείς να βολευτείς το βράδι στο κρεβάτι λόγω πόνων, αλλά, μην τρελαθούμε κιόλας, δεν είσαι και στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ (θα σας πω και γι' αυτά, όχι ότι τα γνώρισα κι εγώ!).

Η αναταραχή στο στομάχι επίσης παίζεται.

Ένα απόγευμα διήρκησε και στο τέλος με οδήγησε να ξαλαφρώνω αγκαλιά με την τουαλέτα, την οποία άλλωστε αγαπούσα πολύ στα φοιτητικά μου χρόνια... (θα καταλάβετε τι εννοώ, μάλλον νωρίτερα από μένα!).

Το να έχεις όμως δύο παιδιά (από άποψη, όχι από "ατύχημα", αν και φαντάζομαι ότι δεν έχει καμία διαφορά) και να μην τα έχεις δει 4 μέρες τώρα, να τα ακούς μόνο στο τηλέφωνο (την μία να "κελαϊδάει", τον άλλο να κλαίει γιατί η μαμάκα του δεν του δίνει σημασία και μου μιλάει στο τηλέφωνο) και να μην ξέρεις και πότε θα τα δεις; Ε, όχι, αυτό πάει πολύ, το πατρικό μου ένστικτο μέσα, που ήθελα να τους στείλω στην γιαγιά για να μην τους κολλήσω.

Πέφτω να ξαπλώσω και δεν με παίρνει ο ύπνος (ίσως είναι που έχω ξεσκιστεί στην ξάπλα τόσες μέρες και δεν έχω συνηθίσει τόσο ύπνο!). Πάντως η ουσία είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Όλο το σπίτι είναι γεμάτο από πράγματά σας, τα οποία στην αρχή δεν μπορούσα και τώρα αρνούμαι να μαζέψω - θα γυρίσουν λέω... 

Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, μικρή μου, σε άκουσα χθες στο τηλέφωνο να λες στη μαμά σου:

"δεν θα πάμε στον μπαμπά;"

"όχι, δεν είναι ακόμη καλά και θα μας κολλήσει", σου είπε εκείνη.

"γιατί, αφού φοράει μάσκα"!

Έχεις και επιχειρήματα, αυτό είναι που με τρελαίνει! Το Σάββατο πριν φύγετε, βλέπεις, φορούσα μάσκα, προληπτικά, ελπίζωντας ότι θα περάσει και με ρώτησες γιατί την φοράω. Μόνο που τώρα βήχω σαν φυματικός 90χρονος... 

Αλλά το πιο βαρύ από όλα είναι ότι έρχεται η μαμά σας για λίγο (για να μου ετοιμάσει καμιά σουπίτσα και άλλα παρόμοια νοσηλευτικά) και αγκαλιαζόμαστε σαν ... συνυφάδες! Τα πρόσωπα μακριά και το κεφάλι μου να κοιτάει στον ουρανό, σαν τον άνθρωπο της βροχής (επειδή θα είναι πού παλιά ταινία για σας, σας βάζω και λινκ, να την δείτε, είναι καλή)!!!

Γι' αυτό σας λέω: Γρίπες, γουρούνια, δολοφόνοι!