Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Η κυρά Σοφούλα και ο Καρπουζοκέφαλος




    Τον είδε λέει να έρχεται από μακριά, αδύνατος και "μάγκας", φορώντας ένα φανελάκι και με το πουκάμισο στον ώμο και τον ερωτεύτηκε αμέσως. Λίγο μετά αποφάσισε και ότι αυτόν τον άνθρωπο θα τον παντρευτεί μία μέρα!
    Κάτι τέτοιες "βλακείες" θα δείτε μόνο στον κινηματογρά-
φο, στην πραγματική ζωή σπάνια συμβαίνουν. Κι όμως η γιαγιά σας τον ερωτεύτηκε τον Καρπουζοκέφαλο με αυτόν τον τρόπο. Και έγιναν ζευγάρι. 
   Δεν έχει σημασία πως ήταν στην πραγματικότητα ή πως έμοιαζαν να είναι στα μάτια των άλλων, έχει σημασία όμως ότι στα μάτια τουλάχιστον τα δικά μου (δεν ξέρω για τον θείο και την θεία σας) έμοιαζαν να αγαπιούνται τρελά, όσα νεύρα κι αν είχε ο Καρπουζοκέφαλος (είπαμε, κληρονομικό χάρισμα το έχετε!). Η αλήθεια είναι ότι ίσχυε κιόλας, δεν ήταν μόνο ιδέα μου. Και αυτό σου δίνει μια υπέροχη αίσθηση ασφάλειας και ζεστασιάς όσο μεγαλώνεις.

     Οι γονείς της δεν ενέκριναν την σχέση, ουσιαστικά δεν ενέκριναν καμία σχέση, η Σοφουλίτσα είχε πάει από την Έδεσσα στην Θεσσαλονίκη για σπουδές, όχι για έρωτες. Άσε που υποψιάζομαι ότι ένας επιπρόσθετος λόγος ήταν ότι ο Καρπουζοκέφαλος, επίσης Εδεσσαίος, δεν είχε και πολύ καλό όνομα: ο μπαμπάς του ήταν αντάρτης και μετά τον Εμφύλιο σπαραγμό πάλευε να βρει δουλειά (παρά το γεγονός ότι ήταν -το '50- πτυχιούχος οικονομικής σχολής!!) για να ταΐσει την οικογένειά του... Αθάνατη Ελλάδα!
      Δεν είχε πάρει ακόμη το πτυχίο της και έμεινε έγκυος στον θείο σας. Εμφανίστηκαν μπροστά τους και τους είπαν ότι θα παντρευτούν, είτε με είτε χωρίς την ευχή τους. Κάποια στιγμή η κυρα-Σοφούλα μου είχε εκμυστηρευτεί ότι η εγκυμοσύνη της έδωσε το θάρρος να το κάνει. Βλέπεις τον μπαμπά της, αν και της είχε μεγάλη αδυναμία, τον φοβόταν, ήταν αυστηρός άνθρωπος. Τον γνώρισα λίγο, όσο ήμουν μωράκι, από όσα όμως έχω ακούσει, μάλλον δίκιο είχε...

      Όταν παντρεύτηκαν είχαν λέει μια νάυλον ντουλάπα στο νοικιασμένο σπίτι τους. Στην εποχή των γονιών σας, ο μέσος όρος των ζευγαριών, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις, έπρεπε να μπουν σε καινούργιο σπίτι, κατά προτίμηση ιδιόκτητο, με καινούργια έπιπλα, στην χειρότερη από Bo Concept... Όχι και πλαστική ντουλάπα! Δούλευε μόνο ο Καρπουζοκέφαλος. Την σχολή του δεν την τελείωσε ποτέ, ήδη την είχε παρατήσει πριν γνωρίσει την κυρα-Σοφούλα. Η κυρα-Σοφούλα, έγκυος και λεχώνα, διάβαζε για να πάρει το πτυχίο της. Ήταν αριστούχος με υποτροφίες κάθε χρόνο, αλλά ο Καρπουζοκέφαλος της "πρόσφερε" και πέμπτο έτος σπουδών. Ο χρόνος δικαίωσε τις επιλογές της, όχι πως το είδε ποτέ έτσι.
 

   Πολλά μπορώ να σας πω, αν και δεν ξέρω πως να περιγράψω με  λόγια την ζεστασιά που έβλεπα στα μάτια τους: ήταν σίγουρα ο ΘΕΟΣ της ("ο Γιαννάκης μου" έλεγε πάντοτε) και ήταν η γυναίκα της ζωής του - "το έτερον 1½ μου" έλεγε απίθανος!).  
      Επειδή όμως, όπως έχουμε ήδη πει, ο μπαμπάς σας συνδέει μέρη και μουσικές με σκηνές από την ζωή του, θα σας βάλω δυο-τρία τραγουδάκια, που όταν τα ακούω μέχρι και σήμερα μου έρχονται στο μυαλό οι παππούδες σας, αγκαλιασμένοι. Ο Καρπουζοκέφαλος να της τραγουδάει και να την κοιτάει στα μάτια και αυτή να λιώνει δίπλα του...

   Νομίζω ότι το "Πήρα τους δρόμους μια βραδιά" ήταν το σήμα κατατεθέν τους στα μάτια μου, ακόμη και τώρα που σας γράφω και το ακούω ταυτόχρονα, τους "βλέπω" (χάζεψε ο μπαμπάκας σας!). Φυσικά, καμία σχέση εμείς με Ελευσίνα, αλλά αυτό πολύ μικρή σημασία είχε γι' αυτούς. Αχ να βλέπατε πως έλεγε αυτό το "...κορίτσι μου, που ήταν καμάρι...".

    Όπως επίσης ξέρετε, καμία σχέση και με την Δραπετσώνα, αλλά ο "Sir Μπιθι" ήταν πολύ αγαπητός στο σπίτι. Σ' αυτό το τραγούδι πολλές φορές ο Καρπουζοκέφαλος σηκωνόταν να χορέψει (ναι, παππούς σας χόρευε, αυτό δεν το κληρονόμησα!) και η κυρα-Σοφούλα τον κοιτούσε λες και ήταν ο Baryshnikov! Μεγαλεία!
Αυτά και άλλα τέτοια άκουγε ο μπαμπάς στο σπίτι του όταν ήταν μικρός. Ακόμη και τώρα θυμάμαι να μου λέει η κυρα-Σοφούλα να βάλω κάτι στο πικάπ και να επιλέγω (10-12 ετών) τον διπλό δίσκο του Μπίθι (για βινύλιο μιλάμε πάντοτε), που μου άρεζε πάρα πολύ. Τον είχα λιώσει το δίσκο.

     
  Αλλά, για να γυρίσω στους παππούδες σας, θα σας πω ένα δύο τελευταία πραγματάκια: 
   
    Πρώτον, μακάρι να πάρετε έστω και ελάχιστη παρόμοια ζεστασιά από την σχέση μας με τη μαμάκα σας και μακάρι να σας οδηγεί σε ασφαλή μέρη αυτό. Νομίζω ότι είναι από τα σημαντικότερα συναισθήματα που μπορεί να χαρίσει σε κάποιον η οικογενειακή γαλήνη.
   
     Δεύτερον, μη έχετε ψευδαισθήσεις: η γιαγιά αυτή (που προφανώς, τώρα που διαβάζετε αυτό το γράμμα, είτε δεν ζει, είτε είναι αρκετά μεγάλη και αρκετά "χαμένη") ήταν ο απόλυτος κέρβερος στο σπίτι μας σε θέματα ήθους, τάξης και συγκρότησης. Ο λόγος της ήταν νόμος και όσες φορές τον παραβήκαμε με τον θείο σας ο πέλεκυς (και άλλα είδη - οικιακά, αλλά και υπόδησης...) έπεφτε βαρύς στα (τότε) κοκαλιάρικα μέλη του μπαμπά σας (είπαμε, τότε έπεφτε ξύλο)! Μη βλέπετε που μετά τον χαμό του "Γιαννάκη" της έχασε τη γη κάτω απ' τα πόδια της και εσείς (ειδικά εσύ μικρέ) της κάνατε και μαγκιές και σχεδόν φοβόταν τις αντιδράσεις σας! Εμάς μας αγριοκοιτούσε μόνο και ...
   
        Και τρίτον, ότι η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ καν να φανταστώ τον πόνο της κυρα-Σοφούλας, δεν μπορώ καν να φανταστώ πως είναι να χάνεις τον άνθρωπο που λατρεύεις (όχι που απλώς συνήθισες να ζεις μαζί του - αυτό είναι άλλου είδους σχέση) μετά από 41 χρόνια σχέσης. Και μπορεί πολλές φορές να είμαι αυστηρός μαζί της, να της ζητάω περισσότερη συγκέντρωση από όση έχει (τέτοιος γάϊδαρος είμαι), αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν έβαλα τον εαυτό μου στη θέση της, μόνο με την υποθετική σκέψη του χαμού της μαμάς σας, πόνεσα και άλλαξα σκέψη αμέσως! Κάποια πράγματα δεν αντέχονται...




   Υ.Γ.: Αυτό το γράμμα μου σας το έγραψα επειδή πριν λίγο άκουσα το πρώτο από τα παραπάνω τραγούδια και τους θυμήθηκα πάλι μαζί...

 


Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Γιατί να μην γίνεται δικηγόροι...



   Πριν λίγο καιρό σε άκουσα, Σοφουλίτσα μου, να λες για πρώτη φορά ότι ξέρεις τί δουλειά κάνει ο μπαμπάκας:
- Είναι δικηγόρος! 
    
   Σίγουρα κάποιος στο "σφύριξε", μάλλον η Μαρία όταν είχες έρθει με την μαμά και τον Γιώργο στο γραφείο.
   Βέβαια, είμαι σίγουρος ότι δεν ξέρεις τί σημαίνει αυτό, ούτε καν στο περίπου, αφού ο μπαμπάκας δεν μιλάει για την δουλειά στο σπίτι (μιλάει πολύ στο γραφείο, στα Δικαστήρια, φτάνει!).

    Κι επειδή, η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων μου συνηθίζει να "σπρώχνει" τα παιδιά του προς την δικηγορία, αποφάσισα να σας δώσω ένα οπλοστάσιο από επιχειρήματα σε περίπτωση που αλλάξω γνώμη και θέλω και 'γω να σας κάνω σαν τα μούτρα μου.
      Γιατί τώρα μπορεί να λέω ότι δεν θέλω με τίποτα να σας σπρώξω και να γίνεται δικηγόροι (αν το κάνετε με τη θέλησή σας, όπως ο ανόητος ο μπαμπάκας, δικό σας πρόβλημα), αλλά επειδή ο άνθρωπος γερνώντας αλλάζει (συνήθως -αν όχι σχεδόν πάντοτε- προς το χειρότερο), καλύτερα να προσέχουμε από τώρα...! 



    Πρώτα όμως μία διευκρίνιση: όπως σας έχω πει ήδη, ο μπαμπάκας είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος και σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής του η τύχη τον βοήθησε με το παραπάνω: τον πλαισιώνουν οι καλύτεροι φίλοι που μπορεί να ευχηθεί κανείς, έχει βρει από μικρός τη γυναίκα της ζωής του, έχει σταθεί σε όλα του τυχερός (μόνο τζόκερ δε μας έκατσε, αλλά δεν πειράζει καθόλου).
    Έτσι και στον επαγγελματικό τομέα: αν και οικογενειακώς δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον χώρο της δικηγορίας, από νεαρός δικηγόρος ο μπαμπάκας βρέθηκε σε ένα γραφείο που σχεδόν υιοθετήθηκε! Βρέθηκε δίπλα σε έναν δικηγόρο που αποκαλεί ακόμη και σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά τον χαμό του, "Δάσκαλο". Ήταν (κυριολεκτικά) ο πνευματικός του πατέρας και ο χαμός του έκανε τον μπαμπάκα να "χαθεί" για λίγο (ρωτήστε τη μαμάκα, θα σας πει...). Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν έμαθε στον μπαμπάκα τί είναι το επαγγελματικό ήθος, του πρόσφερε απλόχερα γνώσεις και επαγγελματική στάση ζωής, αλλά κυρίως του παρείχε ασφάλεια και του έδειχνε απόλυτη εμπιστοσύνη στο μυαλό του μπαμπάκα. Και πιστέψτε με, η καφρίλα στον χώρο απέναντι στους νεαρούς συναδέλφους του μπαμπάκα ήταν και είναι, και τότε και τώρα, ατελείωτη! Δεν θα το πιάσω αυτό το θέμα, δεν θα τελειώσει το γράμμα μου...
     Το γεγονός λοιπόν ότι ο μπαμπάκας στάθηκε τυχερός δεν σημαίνει ότι είναι ευχάριστος χώρος, ούτε ότι όσα σας πω δεν ισχύουν.

   Λοιπόν, οι -κατά μπαμπάκα- λόγοι για να μην γίνετε δικηγόροι, τουλάχιστον όπως τους σκέφτομαι σήμερα, είναι:
1ος λόγος:
Χωρίς σχόλια...
    Αν νομίζετε ότι έτσι θα πολεμάτε το άδικο, στο 99% των περιπτώσεων δεν ισχύει.
      Η Δικαιοσύνη απέχει πολύ από την απονομή Δικαίου, του ηθικού δικαίου. Να μη σας πω ότι μεταξύ τους είναι μάλλον μαλωμένες! Ελάχιστες είναι οι φορές που νιώθεις πραγματικά υπερήφανος για τη συμμετοχή σου στην απονομή Δικαιοσύνης.
    Επί της ουσίας, θα αναγκαστείτε, για να επιβιώσετε, να ασχοληθείτε με άχαρες (στην καλύτερη) υποθέσεις, που περισσότερο ικανοποιούν το ινάτι κάποιου από τους διαδίκους (έχω χάσει πολλούς πελάτες γιατί τους εξηγώ ότι αυτό που επιδιώκουν δεν έχει λογική-ούτε νομική, ούτε οικονομική), παρά την ουσία του Δικαίου. Σαν τον Έλληνα διάδικο δεν έχει!
     Επίσης, και λυπάμαι που το λέω και σας απογοητεύω από τόσο μικρή ηλικία, αλλά πολλές φορές έχω αισθανθεί (άλλες νιώθω με βεβαιότητα) ότι όχι μόνο κάτι είναι σάπιο, αλλά και βρωμάει (από χιλιόμετρα...) στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...

2ος λόγος:
    Ο μπαμπάς ξενυχτάει μέχρι τις πρωϊνές ώρες για να σταθεί στα πόδια του, εσείς γιατί νομίζετε ότι θα το αποφύγετε;
    Αν έχετε στο μυαλό σας ότι είναι "κυριλέ" επάγγελμα, να το ξεχάσετε! Ό,τι βλέπετε στην τηλεόραση, απλώς δεν ισχύει. Ίσως οι παλιές γενιές δικηγόρων να είχαν την "τύχη" να εργάζονται λίγες ώρες και να αποκτήσουν τα προς το ζην (και παραπάνω) από αυτό το επάγγελμα, τώρα όμως... Μιλάμε για τρελό ξενύχτι (και τα -οικονομικά- αποτελέσματα προφανώς τα έχετε βιώσει).
   Κακός χαμός γίνεται εκεί έξω και το γεγονός ότι εσείς θα έχετε και ένα γραφείο "έτοιμο" (που ο μπαμπάς δεν είχε) δεν νομίζω να βοηθήσει αύριο που θα βγείτε στην πιάτσα: η κατάσταση στον χώρο όσο πάει και χειροτερεύει, σε λίγο δεν θα μείνει μαρίδα να φάει το ... "καημένο" (!!) το μεγάλο ψάρι!
    Συνεπώς, δεν βλέπω γιατί να κάνετε ένα επάγγελμα εξαιτίας του οποίου θα βλέπετε την οικογένειά σας μόνο στην ηλεκτρονική κορνίζα του γραφείου...

3ος λόγος:
    Σας μεταφέρω λόγια που μου είχε πει ένας πολύ παλαιότερός μου δικηγόρος: "Αυτό το επάγγελμα είναι πληρωμένο άγχος: ο πελάτης σε πληρώνει για να κοιμάται ήσυχα και να αγχώνεσαι εσύ!".
    Διόρθωση από τον μπαμπάκα: Αν δεν γίνετε μοσχαροκεφαλές ισχύει σίγουρα το δεύτερο μισό: αγχώνεσαι του κερατά! Αν είστε "δεν βαριέσαι", το επάγγελμα δεν θα σας κλείσει καμία αρτηρία λόγω πίεσης, δεν θα σας προκαλέσει καρδιακές δυσλειτουργίες, θα κοιμάστε τα βράδια... Πόσες φορές την εβδομάδα αξίζει να επιστρέφεις σπίτι σου και να παλεύεις να αφήσεις το άγχος της δουλειάς πίσω; Να χοροπηδάς με τα παιδιά σου και να σε σφίγγει "κάτι", αυριανό, μεθαυριανό, οι προθεσμίες της της επόμενης ή μεθεπόμενης εβδομάδας...; Πρέπει να ξέρετε ότι ένα από τα μεγαλύτερα άγχη του μπαμπάκα είναι να μην ακολουθήσει την τύχη τόσων άλλων στο χώρο: να μην φύγει πάνω από βιβλία και δικόγραφα, άγρα μεσάνυχτα στο γραφείο, χωρίς να τον πάρει κανείς χαμπάρι...
   Σημείωση: αν γίνετε μοσχαροκεφαλές, μπορεί να σας είναι ευκολότερο το επάγγελμα, αλλά θα τις φάτε από εμένα! Και δεν σας έχω δείρει ποτέ μέχρι σήμερα!
   Όσον αφορά το δεύτερο τμήμα του ρητού, ο παλιός καλός συνάδελφος δεν ήξερε ότι με τον καιρό, δεν είναι "πληρωμένο άγχος", αλλά "κακο-πληρωμένο άγχος". Σε τέτοιες εποχές που ζούμε όμως, ας μη θέτουμε τέτοια ζητήματα... Κι ας είναι τυχερός ο μπαμπάκας.
   Αν θέλετε πάντως την γνώμη μου, δεν αξίζει, ούτε το πληρωμένο, ούτε το κακο-πληρωμένο άγχος... Δεν αξίζει να μην κοιμάσαι τα μισά βράδια της ζωής σου από άγχος. Και όχι τίποτα άλλο, αγαπάω και πολύ τον ύπνο!
 
4ος λόγος:
    Μπορεί ο μπαμπάκας να έχει αποκτήσει εξ αρχής (ευτυχώς) επαγγελματική εξειδίκευση (να 'ναι και πάλι καλά ο Δάσκαλος) και να μη κάνει γενική δικηγορία, αλλά πρέπει να ξέρετε ότι αυτό το επάγγελμα (και πάλι, αν δεν θες να γίνεις μοσχαροκεφαλή!) έχει πολύ, πολύ διάβασμα!
    Προφανώς το έχετε καταλάβει από τα βιβλία στο γραφείο, αν και αυτό είναι λίγο παραπλανητικό. Επί της ουσίας όμως θα σας πω το εξής: ο μπαμπάκας σ' αυτήν την φάση, που είναι δικηγόρος μόλις 12ετίας, έχει διαβάσει πολύ περισσότερο ως δικηγόρος απ' όλη την προ της δικηγορίας ζωή του. Και πιστέψτε με, ο μπαμπάκας διάβαζε πολύ στο σχολείο, ήταν τρελό φυτό (ρωτήστε την γιαγιά). Μιλάμε για τρελό διάβασμα, πολλές αγορές βιβλίων, συνεχείς αλλαγές και ανάγκη για διαρκή ενημέρωση... Άστα-βράστα που λες κι εσύ Σοφουλίτσα.
    Δεν λέω, προφανώς και σε άλλα επαγγέλματα έχει διάβασμα, αλλά εδώ είναι και συνεχώς ανανεούμενη η ύλη, αϊ-σιχτίρ που θα έλεγε και ο Καρπουζοκέφαλος! Σε συνδυασμό δε με τα υπόλοιπα παραπάνω, ξανά άστα-βράστα...



Εδώ ο Γιώργος με σαλιάρα-γραβάτα 
μέσα από το γιλέκο (πολύ γέλασα μεγάλε)!
Για τον κώδικα ενδυμασίας δεν σας 
αναφέρω καν! Η αλήθεια είναι ότι με τον 
καιρό την θεωρείς κάτι σα στολή εργασίας, 
όπως ο δύτης την δική του ας πούμε.
    

      Αυτά για την ώρα παιδάκια μου. Υπάρχουν σίγουρα κι άλλα (θα τα πούμε και στη πορεία), όπως ας πούμε ότι κάποτε το επάγγελμα ήταν αξιοσέβαστο, ίσως γιατί αποτελούνταν από αξιοσέβαστους ανθρώπους, που δεν έβγαζαν ο ένας τα μάτια του άλλου και σίγουρα δεν έβγαζαν τα μάτια των συνανθρώπων τους... Σήμερα είμαστε πιο πολλοί από τα περίπτερα, που έλεγε και ο Δάσκαλός μου, και αυτό έχει οδηγήσει σε εξαθλίωση τους δικηγόρους, τις περισσότερες φορές σε υποβάθμιση του ρόλου τους, αλλά και σε πραγματικά επικίνδυνες πρακτικές.
    Αλήθεια, δεν σας το συνιστώ, κι ας ξεκινήσετε όντως με το υποτιθέμενο αβαντάζ ενός "στημένου" γραφείου (αν ζει μέχρι τότε το γραφείο), αβαντάζ που ο μπαμπάκας δεν είχε. Φοβάμαι άλλωστε, ότι τα αρνητικά θα αυξάνονται με το χρόνο... 


    Βέβαια, για να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη, είναι ένα επάγγελμα που και σφαιρική μόρφωση σου δίνει (αν ξεστραβώνεσαι) και συγκινήσεις (σπανίως, είναι η αλήθεια) και κυρίως αυτή την αίσθηση -σε κάποιες περιπτώσεις- ότι πραγματικά βοηθάς κόσμο, ότι ο άλλος ακουμπάει πάνω σου και σε εμπιστεύεται με την ζωή του, γιατί και η πιο "μικρή" υπόθεση, για τον πελάτη είναι αλήθεια ότι είναι η υπόθεση της ζωής του. Και, στις λιγοστές περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό και το εισπράττεις από τον πελάτη (εννοώ, με ουσιαστική ευγνωμοσύνη, πράγμα επίσης σπάνιο) εγώ τουλάχιστον νιώθω πραγματικά υπέροχα. 
   
  
   Η επιλογή, σε κάθε περίπτωση, δική σας.


             Φιλιά, 

       ο μπαμπάκας
 (που θα αγωνιά στο μέλλον)



Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Μία - μία μας "πάει"!


   Πρέπει να ξέρετε μικρά μου ότι στον μπαμπάκα (τώρα που είναι νέος, όχι όταν θα τα διαβάζετε όλα αυτά και θα τρέχω ολοταχώς προς το Αλσχάιμερ!), κάθε μέρος, όπως και κάθε τραγούδι, του φέρνει στο μυαλό συγκεκριμένες καταστάσεις και πρόσωπα, συγκεκριμένη σκηνή από την ζωή του. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλούς, η μαμά, ας πούμε, δεν το έχει, αν συμβαίνει και σε σας, από μένα το πήρατε κι αυτό το κουσούρι!
   Για παράδειγμα, όσες φορές κι αν περάσω -μόνος ή με τη μαμάκα- με το αμάξι από την είσοδο των Τεμπών θυμάμαι εσένα Σοφουλίτσα, που ήσουν 1½ έτους και έκανες εμετό μέσα στο αμάξι, στην επιστροφή μας από τον Βόλο. Κακάκια είχε κάνει ο μπαμπάς, ήταν και αργά το βράδι... Άστα-βράστα, που λες και συ Σοφουλίτσα. Κάθε φορά λοιπόν που περνάω από εκεί, τον ήχο του εμετού σου και το απλανές βλέμμα σου μετά θα θυμάμαι... 

   Στο προκείμενο λοιπόν. Πριν δυο περίπου εβδομάδες κατάλαβα ότι έχουμε "χαθεί" λιγάκι τα δυο μας Σοφία μου και είπα στη μαμάκα ότι το Σαβ/κο θα σε έπαιρνα να βγαίναμε μόνοι οι δυο μας.
   Έτσι κι έγινε. Πήγαμε Κυριακή απόγευμα βολτούλα οι δυο μας μαζί, για καφέ (ο μπαμπάς) και χυμό (η Σοφία). Ήταν άψογα: περάσαμε από το μαγαζί με τα ροζ μάφιν που είχες εντοπίσει, φυσικά και σου έκανα το χατίρι και αγοράσαμε (το ζήτησες όσο πιο γλυκά μπορούσες!!!), κάναμε βόλτα στο κέντρο, φάγαμε το μάφιν σε ένα παγκάκι... Κάποια στιγμή είναι η αλήθεια ένιωσα λίγο σαν "μπαμπάς του Σαββατοκύριακου", σαν αυτούς τους πονεμένους πατεράδες που βλέπουν τα παιδιά τους μόνο (και αν) μέσα στο Σαββατοκύριακο, λόγω διαζυγίου... Σου ανέφερα και κάτι σχετικό και σου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που υπάρχουν γονείς που δεν είναι μαζί.
   Στο τέλος καθίσαμε στο καφέ από το οποίο περνάμε το πρωί για να πάμε στο σχολείο (αυτά είναι τα καλά του κέντρου στη Θεσσαλονίκη: όλα είναι δίπλα σου) και πάντοτε, μέχρι τώρα φυσικά, μου θύμιζε το ραντεβού που είχα κάνει εκεί με έναν πελάτη μου, ο οποίος -η αλήθεια είναι- μας ... "πρόσφερε" πολλά "γάλατα" στην οικογένεια (και κούκλες και ρούχα και ταξίδια...).
   Όσο σημαντικό κι αν ήταν το προηγούμενο ραντεβού όμως, αυτό μαζί σου κουκλίτσα μου δεν παιζόταν! Ήσουν μέσα στα γέλια, μου πέταξες απίθανες ατάκες, κάναμε αγκαλίτσες, πετούσα στα ουράνια. Καθίσαμε και παρείγγειλες μόνη σου "ένα χυμό και πατατάκια!"
  - Δεν συμφωνήσαμε σε πατατάκια.
  - Ναι, αλλά είδα δίπλα (στις κυρίες που έπιναν μπύρα) και θέλω...
   Ο σερβιτόρος δεν μπορούσε (ούτε αυτός) να αντισταθεί στην γλύκα σου (δεν ήσουν και δικό του παιδί να σκέφτεται την υγεία σου!) και σου έφερε μια μπωλάρα πατατάκια (δεν θα τον πετύχω πουθενά εξω!). Τα βρήκαμε στην πορεία, έφαγες λίγα, γελάσαμε πολύ. 
   Στο τέλος μου είπες (και έλιωσα): Μπαμπά, περνάω πολύ ωραία μαζί σου!!! Φέρτε πάνες... Τέλεια ήταν.



από εδώ

    Βέβαια,για να μη ξεχνιόμαστε, την επόμενη Κυριακή σκοτωθήκαμε οι δυο μας...
    Αχ, Σοφουλίτσα μου, τί παιδάκι είσαι! Μία - μία μας πάει με σένα... Σαν την υπηρεσία στον Στρατό είσαι (που τέτοια τύχη εκεί βέβαια)!