Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Για την αποτρίχωση, ρε γαμώτο!




      Δε με λες και υποδειγματικό στην τήρηση αυτού του ημερολογίου!
   Αλλά, βλέπετε, εσεί δεν θα καταλάβετε ότι κάθε χρόνο σχεδόν, τέτοια εποχή, κάνω αποχή από το γράψιμο στο ημερολόγιο, γιατί ασχολούμαι με πιο πεζά κείμενα. Εσείς θα τα διαβάζετε ανεξαρτήτως χρόνου, αν ποτέ τα διαβάσετε...

   Αν λοιπόν τα διαβάσετε ποτέ, να ξέρετε ότι ο μπαμπάς σας σας λάτρευε με όλη του ψυχή, ότι έκανε σαν παλαβός για σας και ξενυχτούσε για πάρτη σας. Και ήταν πολύ υπναράς σαν άνθρωπος!

   Είμαι λοιπόν σπίτι τέτοια ώρα (είναι καλοκαίρι και είμαι πιο χαλαρός...), ακούω Gallaher, πίνω μπύρες, εσείς κοιμάστε μέσα και η μαμάκα είναι έξω με τις φίλες της. Έτσι μου ήρθε στο μυαλό η περσινή μας φάση με τα "καρδιοχτυπήματα" του μπαμπάκα: και τότε θυμάμαι ότι έμεινα εκείνο το βράδυ στο σαλόνι και σκεφτόμουν τη μαμάκα σας και εσάς, αν κάτι πήγαινε στραβά...

   Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Πέρυσι κάποια στιγμή είχε έρθει σε επαφή μαζί μου μια ασφαλίστρια για να κάνω ασφάλεια ζωής. Αν και ο μπαμπάς τα ξέρει πολύ καλά αυτά τα "ιδρύματα", μ' αυτά μαλώνει κάθε μέρα, είπε να κάνει την υπέρβαση και να ασφαλιστεί για να σας προσφέρει κάτι καλύτερο, αν έφευγε από αυτόν τον μάταιο κόσμο. Και επειδή ξέρει πολύ καλά ότι τα ιδρύματα αυτά λίγο θέλουν για να κρίνουν αναληθή την αίτησή σου για ασφάλιση, αν τους αποκρύψεις κάτι, της τα είπα όλα της τύπισσας! Και αυτή -φυσικά- τρόμαξε με το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό του μπαμπάκα! Και καρδιοπαθή μπαμπά (ο παππούς σας) και όγκους από μαμά και μπαμπά και συνεχή νοσοκομεία και αγχώδες επάγγελμα (σαν τα σκυλιά φεύγουμε...), ε, δεν είμαι και ο ιδανικός υποψήφιος προς ασφάλιση.

    Μετά από δύο ημέρες μου είπε ότι η "εταιρία" (σαν την CIA) θέλει να μου κάνει (δωρεάν) ένα πλήρη ιατρικό έλεγχο πριν με ασφαλίσει (τρόμος λέμε!!). Ok. Τον έκανα λοιπόν (και καρδιογράφημα και αιματολογικές και τεστ κοπώσεως) και βγήκα νικητής σε όλα! Μόνο που ο καρδιολόγος τους (που και αυτός τρόμαξε με το οικογενειακό μου ιστορικό) βρήκε ότι το τεστ κοπώσεως, που το έβγαλα χαλαρά (μεγάλος μαραθωνοδρόμος ο μπαμπάς, μέχρι και διακόσια μέτρα κάνει χωρίς το scooter καθημερινά!), είχε κάποια προβλήματα...
    Για να με ασφαλίσουν λέει, πρέπει να κάνω ή thalio ή αναίμακτη στεφανιογραφία (ωραία πράγματα!). Το καλό με όλα αυτά ήταν ότι μπαμπάς τα ήξερε από τον παππού, όπως επίσης ήξερε ότι κάποια στιγμή θα τα αντιμετώπιζε και ο ίδιος. Βλέπετε, όλα τα άλλα, τα "καλά", τα πήρα από τον παππού, αυτό θα μου ξέφευγε...! Απλώς, πίστευα ότι θα έρχονταν λίγο πιο αργά, να εκεί προς τα σαράντα πέντε, όπως και στον παππού. Ε, είπα, ήρθαν λίγο πιο νωρίς σε μένα, βελτιωμένη έκδοση γαρ!
     Μιλάω με μάγισσες, χαρτορίχτρες και καρδιολόγους και μου λένε ότι το καλύτερο είναι ένα Thalio (σε ποτίζουν ραδιενέργεια και σε σκανάρουν). Το κάνω, μαζί με εξετάσεις αίματος, και περιμένω αποτελέσματα. 
     Στο μεταξύ, με τη μαμάκα έχουμε κανονίσει να φύγουμε σε ένα ξεχασμένο νησί στην άκρη του πουθενά και φυσικά της έχω πει ότι αυτά τα κάνω για προληπτικούς λόγους. Νομίζω ότι κι εγώ δεν πίστευα ότι θα υπήρχε πρόβλημα, οι καρδιολόγοι μου έλεγαν ότι μάλλον οι γιατροί της εταιρίας αντέδρασαν υπερβολικά λόγω του ιστορικού μου. Παίρνω λοιπόν τα αποτελέσματα των αιματολογικών και τα βλέπω όλα τέλεια. "Σας έσκισα", σκέφτηκα. Παίρνω και τα αποτελέσμα του thalio. Σουπρίζζζζζζ: στένωση στον εμπρόσθιο κατιόντα κλάδο, με άγνωστο ποσοστό στένωσης!

     Δε λέω τίποτα στη μαμά σας, την μεθεπόμενη θα φεύγαμε για διακοπές οι δυό μας και δεν ήθελα να της τις χαλάσω. Δεν της λέω ποτέ ψέμματα, εκτός αν είναι να της κάνω κάποια έκπληξη. Και σκέφτηκα ότι κι αυτή έκπληξη θα ήταν! 
    Για να μη σας τα πολυλογώ, πήγαμε στο ξεχασμένο νησάκι μας, περάσαμε υπέροχα και γυρίσαμε. Το τί πέρασα που της το έκρυβα, δεν λέγεται. Αν θυμάμαι καλά ήταν Παρασκευή, τέλη Ιουλίου. Πήγα στην καρδιολόγο μου, μου είπε ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, για να δούμε πόση είναι η στένωση, είναι να κάνουμε μια στεφανιογραφία, κανονική (όχι αναίμακτη). Αυτό σημαίνει κάτι σαν χειρουργείο, αλλά να μη σας πρήζω με λεπτομέρειες. Επειδή όμως ήταν τέλη Ιουλίου και τον Αύγουστο νεκρώνουν όλα, έπρεπε να αποφασίσω να την κάνω δύο μέρες μετά (νομίζω ότι ήταν Παρασκευή και έπρεπε να μπω Δευτέρα). Δεν είχε έρθει και το τέλος του κόσμου (είπαμε, ο μπαμπάς τα περιμένει αυτά), αλλά έλα μου ντε που η μαμάκα δεν ήξερε τίποτα!

    Επιστρέφω σπίτι το μεσημέρι. Της λέω στο σαλόνι "έλα λίγο, θέλω να συζητήσουμε κάτι". "Ωχ" μου λέει. Βλέπετε, μετά από τόόόόσα χρόνια μαζί, τέτοιος πρόλογος ήταν ύποπτος. 
     Η αλήθεια είναι ότι το πήρε πολύ καλά, πολύ καλύτερα από ότι πίστευα. Και έτσι, την επόμενη μπήκα για στεφανιογραφία. Ψέμματα, Δευτέρα ήταν και μπήκα Τρίτη 31 Ιουλίου! Μπαμ-μπαμ. Τι Σαββατοκύριακα και χαζά! Το βράδι, αφού κοιμήθηκε και η μαμάκα σας, καθόμουν στο σαλόνι όπως τώρα, όχι όμως στον υπολογιστή, στον καναπέ. Και σκεφτόμουν...
   
    Το αποτέλεσμα της επομένης; Ξύρισαν τον μπαμπά σε μπούτι και χέρι (τελικά από το χέρι πέρασαν τα "μπουριά" για να δουν μέσα μου τί γίνεται) και στο τέλος το πόρισμα ήταν ότι η μαμά σας δεν θα γίνει χήρα τόσο εύκολα. Το thalio είχε κάνει λάθος!!! Οι αρτηρίες μου ήταν μια χαρά (έχω και πιστοποιητικό γιατρού γι' αυτό)! Και είχα αποκτήσει και ποδαράκι σαν κώλο μωρού, έφυγε όλη η γουρουνότριχα! Το καλύτερο το είπε ένας φίλος με sms την επόμενη-μεθεπόμενη που το ανακοίνωσα εκ των υστέρων: "κάλλιο στεφανιογραφία, παρά κωλονοσκόπηση"!!!
      Το ίδιο βράδι αργά επέστρεψα σπίτι από την κλινική, αγόρασα κοντοσούβλια και μπύρες (για να βουλώσω τις καθαρές αρτηρίες μου) και το γιόρτασα με τη μαμάκα! Εσείς κοιμόσασταν ήσυχα, όπως τώρα...




   Να μη σας πω ψέμματα: φοβήθηκα εκείνο το βράδι, πριν την στεφανιογραφία. Όχι για την ζωή μου, για εσάς και τη μαμά σας...










    

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Talkin' about my girl!




- Μπαμπά, αν έλθει ένα λιοντάρι θα το κάνεις χαααπ;
- Ναι.
- Ναι, δεν θα πειλάξει ούτε το κολίτσι μου, ούτε τα πλάματά μου!
- Ποιο είναι το κολίτσι σου;
- Η Σοφία μου!!!
 

Πως την γλύτωσες και δεν σε έλιωσα απο τα φιλιά, είναι θαύμα...







Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Μ' αγαπάθ!


  
   
   Είσαι μεγάλη μορφή μεγάλε! 
 Σου έχω ήδη πει ότι είσαι μεγάάάάάλος αγκαλίτσας, τουλάχιστον μέχρι τώρα!
Το πετυχημένο που κάνεις εδω και λίγο καιρό είναι που όταν μου λες (πολύ εύκολα είναι αλήθεια) "Θ' αγαπώ" και σου απαντώ "Σε λατρεύω" (ή στο λέω και μόνος μου), με διορθώνεις αμέσως με έντονο ύφος: "Μ' αγαπάθ"! 
Φυσικά, τί πάει να πει σε λατρεύω... Το σωστό είναι σ' αγαπώ, αυτό ξέρουμμε, αυτό εμπιστευόμαστε. Τί κι αν έχω προσπαθήσει να στο εξηγήσω, το σωστό πάντα είναι "Μ' αγαπάθ", με Θ στο τέλος, για να ακούγεται πιο εύηχα!!!
Ό,τι θες λοιπόν, σήμερα "θ' αγαπώ", αύριο μπορεί και να με αφήσεις να "θε λατρεύω".
     



Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Φυσαλίδα μου


     
     Δύο περιστατικά της εβδομάδας που πέρασε θέλω να σου μεταφέρω για να μη τα ξεχάσω μέσα στη βδομάδα που τρέχει σαν τρελή, κουκλίτσα μου.

     Το πρώτο ήταν όταν πήγαμε στο μικροβιολογικό την Τετάρτη να δώσεις για δεύτερη φορά αίμα μέσα σε δυο εβδομάδες.
   Παρένεθση εδώ: όλα τα στραβά μου τα πήρες, τις φλέβες μου που  πετάγονται, κάνουν μπαμ και βάζεις ακόμη και σωλήνα για να μου πάρεις αίμα δεν ήξερες; Εδώ θυμήθηκες να πάρεις από τη μαμάκα; 
    Κλείνει η παρένθεση.
   Έχουμε κάνει ειδικές συμφωνίες: θα σε ταλαιπωρήσουν μεν, αλλά μετά θα πάμε να πάρεις ένα βιβλίο ως δώρο για το ζόρι. Βλέπεις, την προηγούμενη φορά ήταν χαλασμένο το σωληνάριο και σε ταλαιπώρησαν μέχρι να το αντιληφθούν και πόνεσες. 
    Πάμε λοιπον, πρωί πρωί. Γκρίνια από τη στιγμή που ξεκινήσαμε από το σπίτι και για πέντε λεπτά (είπαμε, ζήτω το κέντρο) μέχρι το μικροβιολογικό. Γκρίνια μέχρι να μπούμε για λήψη αίματος. Αντίδραση και μέσα στην αίθουσα, καμία συνεργασία. Τελικά, μετά από υπερτιτάνιες προσπάθειες της κοπέλας που σου έπαιρνε αίμα (μιλάμε για πολλή υπομονή ρε Σοφουλίτσσα μου), κατόρθωσε να πάρει πέντε σταγονίτσες για την εξέταση, αν και έκανες τα πάντα για να την δυσκολέψεις: σου ζητούσε η καημένη να σφίξεις τη παλάμη σου (για να φανεί καμία φλέβα) και εσύ -παρά τα νεύρα- τίποτα. Το χέρι χαλαρό, με πείσμα βέβαια... Αχτύπητος συνδυασμός.
   Βγαίνουμε, κλαψουρίζεις, νιώθεις ετοιμοθάνατη! Σου παίρνουμε ένα σοκολατένιο να ξεχάσεις το δράμα σου και φεύγεις με τη μαμά για το σχολείο. Ο μπαμπάς σαν τον τρελό για τα Δικαστήρια. 
     Και στο δρόμο είπες το αμίμητο στη μαμάκα: "Να σου πω μαμά, εγώ έφταιγα που δυσκολεύτηκε η κυρία... Δεν την βοήθησα καθόλου"!!! 

    Να, τέτοια κάνεις και μένω άφωνος! Πόσο τα χάνω που βλέπω να μεγαλώνεις, να επεξεργάζεσαι... Τρέλα!


 ------


    Το δεύτερο ήταν προχθές στην Έδεσσα. 
    Ο αδερφούλης σου έχει "περίοδο", του φταίνε τα πάντα. Δεν θυμάμαι καν γιατί ουρλίαζει. Έχει μπει στη φάση των "terrible two's" και δεν παλεύεται ο άτιμος! Δεν έχει βέβαια την ένταση του "εξορκιστή" σου (μη ξεχνιόμαστε!), αλλά το κληρονομικό χάρισμα σε συνδυασμό με την ηλικία έχει κάνει κι εκεί τα θαύματά του... 
   Ενώ λοιπόν όλοι προσπαθούμε να κάνουμε κάτι "μαγικό", εμφανίζεσαι εσύ από το πουθενά με ένα σοκολατένιο πουράκι που σου έδωσε ο Φιλιππάκος. Στέκεσαι μπροστά στον παλαβό αδερφούλη σου, το σπας στα δύο και του δίνεις το μισό!!! 

   Αν δεν φοβόμουν ότι θα σας χαλάσω τη στιγμή σας, θα σου ορμούσα να σε λιώσω στα φιλιά. Όταν βλέπω την καλοσύνη της μαμάκας σου στις κινήσεις και τα λόγια σου τρελαίνομαι, το καλύτερο δώρο.
   Όχι ότι έπιασε βέβαια με τον "ψυχοπαθή"! Συνέχιζε να ουρλιάζει, μάλιστα στη συνέχεια ούρλιαζε γιατί ήθελε και τα δύο κομμάτια του σοκολατένιου... Πίστεψέ με, θα περάσει, μόνο ένας χρόνος ακόμη! Όποιος αντέξει μέχρι τότε...


Υ.Γ.: Το αστείο είναι ότι σου λέμε για τον "εξορκισμό" σου και σου κάνει εντύπωση! Λες και πέρασαν αιώνες!




Φιλάκια, "καληνύχτα γεια χαρά σου"

(και σε σένα πανέμορφε ψυχοπαθή!)