Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Φυσαλίδα μου


     
     Δύο περιστατικά της εβδομάδας που πέρασε θέλω να σου μεταφέρω για να μη τα ξεχάσω μέσα στη βδομάδα που τρέχει σαν τρελή, κουκλίτσα μου.

     Το πρώτο ήταν όταν πήγαμε στο μικροβιολογικό την Τετάρτη να δώσεις για δεύτερη φορά αίμα μέσα σε δυο εβδομάδες.
   Παρένεθση εδώ: όλα τα στραβά μου τα πήρες, τις φλέβες μου που  πετάγονται, κάνουν μπαμ και βάζεις ακόμη και σωλήνα για να μου πάρεις αίμα δεν ήξερες; Εδώ θυμήθηκες να πάρεις από τη μαμάκα; 
    Κλείνει η παρένθεση.
   Έχουμε κάνει ειδικές συμφωνίες: θα σε ταλαιπωρήσουν μεν, αλλά μετά θα πάμε να πάρεις ένα βιβλίο ως δώρο για το ζόρι. Βλέπεις, την προηγούμενη φορά ήταν χαλασμένο το σωληνάριο και σε ταλαιπώρησαν μέχρι να το αντιληφθούν και πόνεσες. 
    Πάμε λοιπον, πρωί πρωί. Γκρίνια από τη στιγμή που ξεκινήσαμε από το σπίτι και για πέντε λεπτά (είπαμε, ζήτω το κέντρο) μέχρι το μικροβιολογικό. Γκρίνια μέχρι να μπούμε για λήψη αίματος. Αντίδραση και μέσα στην αίθουσα, καμία συνεργασία. Τελικά, μετά από υπερτιτάνιες προσπάθειες της κοπέλας που σου έπαιρνε αίμα (μιλάμε για πολλή υπομονή ρε Σοφουλίτσσα μου), κατόρθωσε να πάρει πέντε σταγονίτσες για την εξέταση, αν και έκανες τα πάντα για να την δυσκολέψεις: σου ζητούσε η καημένη να σφίξεις τη παλάμη σου (για να φανεί καμία φλέβα) και εσύ -παρά τα νεύρα- τίποτα. Το χέρι χαλαρό, με πείσμα βέβαια... Αχτύπητος συνδυασμός.
   Βγαίνουμε, κλαψουρίζεις, νιώθεις ετοιμοθάνατη! Σου παίρνουμε ένα σοκολατένιο να ξεχάσεις το δράμα σου και φεύγεις με τη μαμά για το σχολείο. Ο μπαμπάς σαν τον τρελό για τα Δικαστήρια. 
     Και στο δρόμο είπες το αμίμητο στη μαμάκα: "Να σου πω μαμά, εγώ έφταιγα που δυσκολεύτηκε η κυρία... Δεν την βοήθησα καθόλου"!!! 

    Να, τέτοια κάνεις και μένω άφωνος! Πόσο τα χάνω που βλέπω να μεγαλώνεις, να επεξεργάζεσαι... Τρέλα!


 ------


    Το δεύτερο ήταν προχθές στην Έδεσσα. 
    Ο αδερφούλης σου έχει "περίοδο", του φταίνε τα πάντα. Δεν θυμάμαι καν γιατί ουρλίαζει. Έχει μπει στη φάση των "terrible two's" και δεν παλεύεται ο άτιμος! Δεν έχει βέβαια την ένταση του "εξορκιστή" σου (μη ξεχνιόμαστε!), αλλά το κληρονομικό χάρισμα σε συνδυασμό με την ηλικία έχει κάνει κι εκεί τα θαύματά του... 
   Ενώ λοιπόν όλοι προσπαθούμε να κάνουμε κάτι "μαγικό", εμφανίζεσαι εσύ από το πουθενά με ένα σοκολατένιο πουράκι που σου έδωσε ο Φιλιππάκος. Στέκεσαι μπροστά στον παλαβό αδερφούλη σου, το σπας στα δύο και του δίνεις το μισό!!! 

   Αν δεν φοβόμουν ότι θα σας χαλάσω τη στιγμή σας, θα σου ορμούσα να σε λιώσω στα φιλιά. Όταν βλέπω την καλοσύνη της μαμάκας σου στις κινήσεις και τα λόγια σου τρελαίνομαι, το καλύτερο δώρο.
   Όχι ότι έπιασε βέβαια με τον "ψυχοπαθή"! Συνέχιζε να ουρλιάζει, μάλιστα στη συνέχεια ούρλιαζε γιατί ήθελε και τα δύο κομμάτια του σοκολατένιου... Πίστεψέ με, θα περάσει, μόνο ένας χρόνος ακόμη! Όποιος αντέξει μέχρι τότε...


Υ.Γ.: Το αστείο είναι ότι σου λέμε για τον "εξορκισμό" σου και σου κάνει εντύπωση! Λες και πέρασαν αιώνες!




Φιλάκια, "καληνύχτα γεια χαρά σου"

(και σε σένα πανέμορφε ψυχοπαθή!) 




    
    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου