Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Βραδινοί διάλογοι

Προχές το βράδι γύρισα σπίτι σχετικά νωρίς (για τα δεδομένα μου). Φυσικά, δεν είχες κοιμηθεί, νυχτοπούλι μου, αν και ήσουν από ώρα στο κρεβάτι σου (φαντάζομαι πριν καμιά ώρα θα είχε κατορθώσει να σε βάλει η μαμά!). Μόλις με ακούς να κλείνω την πόρτα, φωνάζεις γλυκά: "Μπαμπά;"
- Ναι αγάπη μου.
Μου λες κάτι ακατάληπτα, που αποδεικνύουν ότι απλώς θέλεις βραδινή κουβεντούλα κι εγώ προσπαθώ να σε "αποφύγω" για να κοιμηθείς. Και μετά θυμάσαι τί θες να μου πεις:
- Μπαμπά, εσύ έχεις μαμά;
- Φυσικά, αγάπη μου, δεν έχω; Ποια είναι η μαμά μου;
- Η γιαγιά η Σοφία.
- Μπράβο το κορίτσι μου.
- Άρα, είσαι ακόμη παιδάκι, μου λες με πονηρό χαμόγελο...
- Ναι, αλλά λίγο μεγάλο παιδάκι, σου απαντάω κι εγώ με μικρό χαμόγελο, ενώ σκέφτομαι τί ωραίος συνειρμός ήταν αυτός. 
- Τεράστιο!! με διορθώνεις και χάνεται το χαμόγελο από το στόμα μου...

Αγάπη μου, μερικά πράγματα δεν είναι ανάγκη να μου τα τονίζεις!!! Το ξέρω ότι γερνάω, δεν έκανα δύο γλυκά παιδιά για να μου το θυμίζουν στις 11 το βράδι!!! Γι' αυτό τα γέννησα...


Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Ο αγκαλίτσας


Αλήθεια, δεν μπορώ να σου περιγράψω, φιλαράκο, πόσο ζέστη παίρνω από σένα τους τελευταίους 17 μήνες. Το χαμόγελό σου είναι μόνιμο, πιο γελαστό παιδάκι δεν έχω ξαναδεί! Τελευταία όμως με λιώνει η αγκαλίτσα σου.

Η αγκαλίτσα σου δεν παίζεται με τίποτα. Σχεδόν κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό:
Μπαίνω στο σπίτι και παίζεις στο σαλόνι. Κάθομαι κάτω και σου λέω: "Καλά, μπήκα μέσα και δεν έχεις έρθει για αγκαλίτσα;!" και 'συ σκας τρελό χαμόγελο, τρέχεις και ανοίγεις τα χέρια... Λίγο πριν φτάσεις στην αγκαλιά μου, σχεδόν σκοντάφτεις και πέφτεις μέσα της...
Ποιο άγχος, ποιο επαγγελματικό στρες, ποια κρίση, ποιο πολικό ψύχος (μείον 2 είχε σήμερα το πρωί και ο τρελός ο μπαμπάς με μηχανή κινούνταν!)... Όλα εξαφανίζονται μόλις χάνεσαι στην αγκαλιά μου, ή μάλλον, μόλις χάνομαι στην αγκαλίτσα σου.

Παλιότερα, που ήσουν ακόμη πιο μικρός, έκανες κι ένα άλλο ασύλληπτο: αφού μας αγκάλιαζες, μας χτυπούσες και με το χεράκι σου στην πλάτη, καθησυχαστικά!!!!
Δεν παίζεσαι, σου λέω!