Προχές το βράδι γύρισα σπίτι σχετικά νωρίς (για τα δεδομένα μου). Φυσικά, δεν είχες κοιμηθεί, νυχτοπούλι μου, αν και ήσουν από ώρα στο κρεβάτι σου (φαντάζομαι πριν καμιά ώρα θα είχε κατορθώσει να σε βάλει η μαμά!). Μόλις με ακούς να κλείνω την πόρτα, φωνάζεις γλυκά: "Μπαμπά;"
- Ναι αγάπη μου.
Μου λες κάτι ακατάληπτα, που αποδεικνύουν ότι απλώς θέλεις βραδινή κουβεντούλα κι εγώ προσπαθώ να σε "αποφύγω" για να κοιμηθείς. Και μετά θυμάσαι τί θες να μου πεις:
- Μπαμπά, εσύ έχεις μαμά;
- Φυσικά, αγάπη μου, δεν έχω; Ποια είναι η μαμά μου;
- Η γιαγιά η Σοφία.
- Μπράβο το κορίτσι μου.
- Άρα, είσαι ακόμη παιδάκι, μου λες με πονηρό χαμόγελο...
- Ναι, αλλά λίγο μεγάλο παιδάκι, σου απαντάω κι εγώ με μικρό χαμόγελο, ενώ σκέφτομαι τί ωραίος συνειρμός ήταν αυτός.
- Τεράστιο!! με διορθώνεις και χάνεται το χαμόγελο από το στόμα μου...
Αγάπη μου, μερικά πράγματα δεν είναι ανάγκη να μου τα τονίζεις!!! Το ξέρω ότι γερνάω, δεν έκανα δύο γλυκά παιδιά για να μου το θυμίζουν στις 11 το βράδι!!! Γι' αυτό τα γέννησα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου