Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και οι ... "σοφοί" γονείς!


Είπα να δουλέψω, αλλά δεν αντέχω να μην σας πω γι' αυτό που είδα παιδιά μου:

Κινούμουν με την μοτοσικλέτα (δυστυχώς δεν έχω το φανταστικό για την περίπτωσή μας εικονιζόμενο κράνος, αλλά θα το βρω, που θα μου πάει!) και είδα δίπλα μου κάποα στιγμή μία "σοφή" μαμά να κρατάει στην μπροστινή θέση στην αγκαλιά της, με το ένα χέρι, το ενός περίπου έτους παιδί της και με το άλλο να κρατάει αναμμένο τσιγάρο, ο καπνός του οποίου φυσικά έλουζε το "παιδί"!! 

Με εκνευρίζει αφάνταστα η σκηνή αυτή, με τα παιδιά στην αγκαλιά των γονιών εν είδει αερόσακου, τώρα μου ερχόταν αν ουρλιάξω με την εικόνα της εγκληματίας με το τσιγάρο στο χέρι.

Τελικά, τώρα που το σκέφτομαι, πιο πολύ εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου, που δεν σταματάω δίπλα τους να τους κράξω!
Θα μου πείτε, ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του.
Αυτό λέω κι εγώ, για τον εαυτό του να αποφασίζει, όχι για τα παιδιά του

Και για να κλείσω, θα σας παραθέσω ένα αποσπασμα από μία πράγματι υπέροχη και ζωντανή ομιλία που είχα την τύχη να παρακολουθήσω και θέλω να την έχετε παντοτε υπόψη σας. Βλέπετε, πριν λίγα χρόνια βρέθηκα σε ένα συνέδριο σχετικά με τα τροχαία ατυχήματα, το οποίο έκλεισε με την ομιλία του γνωστού οδηγού αγώνων Ιαβέρη (κατά κόσμον Τάσο Μαρκουΐζο), ο οποίος με άφησε (όπως τους περισσότερους) άφωνο.
Είπε εκεί μεταξύ άλλων:

"...Ξέρετε με πόσα χιλιόμετρα έπεσε πάνω στην κολόνα της μπασκέτας ο μπασκετμπολίστας Μπόμπαν Γιάνκοβιτς;
Με τέσσερα (4) χιλιόμετρα την ώρα. Και έμεινε ανάπηρος, παραπληγικός.
Όταν λοιπόν το παιδί σας στέκεται λυμένο και όρθιο ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα και φρενάρετε ή τρακάρετε με περισσότερα από 4 χ.α.ω., ξέρετε τι είναι πιθανό να γίνει; Και πόσο συχνά πάτε με 4 χ.α.ω.; Και πόσο συχνά ο απέναντί σας πάει επίσης με 4 χ.α.ω.;

Όταν ένα ΙΧ κινείται με 50 χ.α.ω. και τρακάρει σε σταθερό σημείο (κολόνα), ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσει ο επιβάτης που δε φοράει ζώνη στο ταμπλό;
Με δύναμη 3 τόνων. Μπορείτε εσείς να σηκώσετε 3 τόνους; Ο Πύρρος Δήμας σηκώνει κάπου 240 κιλά… Είμαστε λοιπόν τόσο ηλίθιοι; Ναι, είμαστε. Αλλά αν ρωτήσεις γύρω σου, όλοι πιστεύουν ότι ξέρουν να «οδηγάνε». Ρε δεν πάμε στο διάολο, λέω εγώ.

Όταν η μαμά κρατάει το αγγελούδι της στην αγκαλιά, καθισμένη στο μπροστινό κάθισμα, ξέρετε με πόση δύναμη θα το συνθλίψει πάνω στο ταμπλό, αν γίνει ατύχημα με μόλις 50 χ.α.ω.;
Ε, τώρα πια ξέρετε. Με 3 τόνους. Θα βάζατε το παιδί σας να το συνθλίψει ένα φορτηγό 3 τόνων; Όχι; Ε, γιατί το κρατάτε στην αγκαλιά; Και μη μου πείτε ότι θα το συγκρατήσετε…"

Αυτά για σήμερα, άντε γιατί με εκνεύρισαν πάλι! Πίσω στη δουλειά τώρα.

Τα μαμούφ!

Είσαι μία μαφία!!!
Με τρελαίνεις που ξέρεις ότι γελάω όταν το λες και συνεχίζεις και το λες και γελάς κάτω από τα μουστάκια σου!
Ξεκίνησα να στα δείχνω στον υπολογιστή για να σε πείσω να μην βάζεις το χέρι στο στόμα και έφτασες να τα λατρεύεις.
Τα είδαμε όλα τα dvd (αν και δεν έχεις δει τίποτα μέχρι τώρα, εκτός από ένα επεισόδιο στρουμφάκια), από το τέλος φυσικά (τί άνω-κάτω γονείς!) και τρελάθηκες που είδες και μαμουφάκι!
Προχθές το απόγευμα είδαμε και το τελευταίο (δηλαδή το πρώτο από τα τρία της σειράς!) και από την χαρά σου έπεφτες, κατά την διάρκεια της ταινίας, μια στην αγκάλια της μαμάς και μια στην δική μου.
Βέβαια, πλέον έχεις ερωτευθεί τον βραδύποδα και δηλώνεις "είμαι βραδύποδας!" κι ας υπάρχουν ενήλικες που δεν ξέρουν καν τί σημαινει αυτό που τους λες...
Τόσο πολύ έχεις εντυπωσιαστεί, που αν σου πούμε "καλά ρε Σοφία, θα πει ο βραδύποδας, δεν πίνεις το γάλα σου;" (κι άλλα παρόμοια κατά περίπτωση...), σκας χαμόγελο και το πίνεις στο πί και φί!
Είσαι μία μαφία....



Η φώτο από εδώ.

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Πληρωμένες απαντήσεις


- Ααααχ!
- Τί έγινε μπαμπά;
- Πόνεσε το γόνατό μου όπως σηκώθηκα, Σοφία μου...
- Μπαμπά, εσύ δεν πίνεις γάλα;!!!!

Έτσι για να μάθεις, μπαμπά.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Δεν είναι (και) αργία; Είναι (μόνο) απεργία;

Σήμερα, κουκλίτσα μου, είχα ένα φανταστικό πρωινό. Να 'ναι καλά η Τρόϊκα που, λόγω "αποχής", δεν έπρεπε να πάω -πριν ακόμη ξυπνήσεις- στην "δουλίτσα" (όπως την λες και ακούγεται σχεδόν ανθρώπινη!).
Όταν ξύπνησες λοιπόν σε πήρα στο κρεβάτι μας (η μαμά είχε κοιμηθεί στις 07:00' στο σαλόνι, μετά από θηλασμό του μικρού) και μιλούσαμε χαμηλόφωνα για να μην ξυπνήσουμε κανέναν.
Ωραία είναι να μην χρειάζεται να ντύνομαι σαν τρελός όταν ξυπνάς και να μπορώ να σε κάνω αγκαλίτσα όσο θέλω.
Νομίζω ότι θα πρέπει να πρωτοστατήσω στις απεργιακές κινητοποιήσεις για καθαρά προσωπικούς λόγους!!! Να μένω τις πρώτες πρωϊνές ώρες (δεν συζητάμε για όλο το πρωϊνό!) με την οικογένειά μου...
Και αποφάσισα ότι θα βγαίνω στους δρόμους (μετά τις πρωϊνές αγκαλιές μας) με αυτό το σύνθημα:
"Τέρμα πια οι αυταπάτες,
ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες"


Στο τέλος όμως της συζήτησής μας μου πέταξες και κάτι που με προβλημάτισε
(ακολουθεί αυτούσιος ο διάλογος):
- Σοφία, ξέρεις ότι σε λατρεύω;
- Ναι.
- Ξέρεις γιατί σε λατρεύω;
- ......
(ήταν και πρωί, δεν έχεις και όλες τις απαντήσεις στις ηλίθιες ερωτήσεις του μπαμπάκα!)
- Γιατί είσαι το κοριτσάκι μου, το πρώτο μας παιδάκι!
- Το ... τ ρ ί τ ο ποιο είναι;!!!!!

Λατρεία μου, ξέρεις κάτι για την μαμάκα και δεν μου το λες;
Μάλλον όχι, παρ' όλα αυτά, ήταν πετυχημένο...




Η φώτο από εδώ.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Golgate και πράσσειν άλογα...


Η αλήθεια, αγοράκι μου, είναι ότι οι κυρίες, στην πλειονότητά τους, θα εντυπωσιαστούν από το αστραφτερό χαμόγελο του κυρίου της φωτογραφίας.
Δεν έχουν δει όμως το μόνιμο και φαφούτικο δικό σου χαμόγελο, που εξαφανίζει πονοκεφάλους, κούραση, καθημερινό άγχος και ίσως να καταπολεμάει και την πιτυρίδα (λέμε τώρα!) ...
Δεν έχω δει άλλο μωρό, πιο χαμογελαστό από εσένα, φαφουτάκι μου! Ακόμη κι ένας άγνωστος να σου χαμογελάσει, χωρίς καν να σου μιλήσει, εσύ σκας χαμόγελα!
Προχθές πήγα να σου δώσω πιπίλα γιατί ξύπνησες (και ήταν νωρίς για να σηκωθεί η μαμάκα) και πριν προλάβω να σου την δώσω, με κοίταξες και έσκασες τρελά χαμόγελα!!!
Άντε μετά να μην καθυστερήσεις το πρωί στην δουλειά...


Η φώτο του (άγνωστου!) κυρίου από εδώ.

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Με αφορμή ένα "βιγλίο"


Όλοι (πλην του μικρού) καθισμένοι στο κρεβάτι του μπαμπά και της μαμάς, πριν την ανάγνωση του παραπάνω "βιγλίου" για πρώτη φορά (παρεμπιπτόντως: πολύ καλό, ο δε συγγραφέας "δοκιμασμένος").

Η Μαμά:
- Σοφία, μ' αγαπάς;
Η Σοφία:
- Ναι.
Η Μαμά:
- Γιατί;
Η Σοφία (απάντηση όλα τα λεφτά, με τρελό χαμόγελο και επίθεση στην αγκαλιά!):
- Γιατί είσαι η μαμάκα μου!!!!!

Σφάζεις χωρίς αναισθητικό κοριτσάκι μου...



Η φωτογραφία δανεισμένη από εδώ.  Η αγορά του "βιγλίου" με τον παραδοσιακό τρόπο: από βιβλιοπωλείο.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Αν έχεις το design στο αίμα σου...


Γιαγιάάάάά ... την βρήκα!!!
Έχεις γράψει όντως ιστορία.
Περαστικά σου γιαγιάκα, άντε να σηκωθείς στα πόδια σου, να τρως στα κρυφά, να εκνευρίζεις την μεγάλη κόρη σου και ... όποιος αντέξει!!!

Θα πάρω βρεμένη σανίδα...

Και πάνω που λες ότι συνήλθες από το σοκ των τελευταίων ημερών του 2010, τσουουουπ! Να σου το "δώρο" και μάλιστα την ημέρα της γιορτής σου.
Αλλά, μικρά μου, ας τα πάρουμε από την αρχή, ή τουλάχιστον από κει και για όσα και ότι γνωρίζω εγώ για την προγιαγιά σας.
Το αφηγηματικά ορθό μάλλον θα ήταν να ξεκινήσω λέγοντάς σας, παιδιά μου, ότι ήρθε ως έμβρυο μαζί με τους γονείς της στην μητέρα Ελλάδα από την θάλασσα του Μαρμαρά και γεννήθηκε στο λιμάνι που τους "ξεφόρτωσαν" το 1922, μετά την Καταστροφή (μέχρι να διαβάσετε αυτά μου τα γράμματα, σίγουρα θα σας έχω μιλήσει πολλές φορές για το θέμα αυτό...). Η ταυτότητά της λέει ότι είναι γεννηθείσα στην Αθήνα, φυσικά δεν λέει Λαύριο. Ούτε αναφέρει σε ποια μέρη πήγαν μετά το Λαύριο και που κατέληξαν...
Αυτό όμως που ξέρω εγώ είναι ότι είναι η γιαγιάκα μου, όπως σου λέω Σοφουλίτσα μου, όταν της "στραβομουτσουνιάζεις".
Αυτή με κράτησε και με πρόσεχε όταν η δική σας γιαγιάκα -σαράντα ημερών λεχώνα τότε- έπρεπε να φύγει στα Δολιανά Ιωαννίνων για τον πρώτο διορισμό της, αφού πρώτα (προφανώς) πλάνταξε στο κλάμα.
Με αυτήν και τον προπάππου σας έμεινα στην Θεσσαλονίκη και έκανα το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο για να δω την μαμά μου μετά από μήνες. Στο ταξίδι αυτό μου έχει εκμυστηρευτεί ότι έτρεμε μη συμβεί τίποτα, γιατί είχε κι εμένα αγκαλιά...
Αυτή με κρατούσε όταν η γιαγιά σας δούλευε. Και για να περνάει εποικοδομητικά η ώρα, μου υπαγόρευε κείμενα για να μάθω ορθογραφία!! Με τις ώρες στο μπαλκόνι, σαν σήμερα το θυμάμαι. Αυτή διάβαζε, εγώ έγραφα. Την τύφλα μου εγώ από ορθογραφία, αλλά αυτή τουλάχιστον προσπάθησε.
Ήταν αυστηρή γιαγιά, το θυμάμαι. Θυμάμαι ότι με την θεία και (κυρίως) με τον θείο σας χαιρόμασταν όταν θα μας "πρόσεχε" η άλλη μας γιαγιά, η Δέσποινα: εκείνη ήταν πιο μαλακός άνθρωπος, την "βολεύαμε".
Αυτή όμως μου έλεγε όταν έκανα αταξίες "Θα πάρω βρεμμένη σανίδα..."! (Μη φανταστείτε παιδιά μου, σπάααααανια, πολύ σπάααανια έκανα αταξίες!!!).
Δεν θυμάμαι να είχε πάρει ποτέ, αν και μάλλον τις είχα φάει μία ή δύο φορές (ναι, τότε "τις τρώγαμε" κιόλας πουλάκια μου!!!), αλλά όχι με "βρεμένη" σανίδα.
Αυτή έλεγε -και θυμάμαι ακόμη και σήμερα- το "πανταλόνι" και το "περούνι", αυτήν είδαμε με τον θείο να σηκώνεται όρθια από την πολυθρόνα της και να χτυπάει παλαμάκια μέσα στο σπίτι για το "Θα σπάσω κούπες", γιατί συγκινήθηκε και βούρκωσε που το τραγουδούσε πολύ ωραία η μαμά της!!!
Αυτή μας έφτιαχνε μάλλινα τερλίκια και έβαζε πάτους από παλιά τζην "πανταλόνια" για να μην γλυστράμε!
Θυμάμαι ότι όταν ντύθηκα για να πάω στην εκκλησία να βρω την μαμάκα σας (υπερπαραγωγή γαμπρός ο μπαμπάς, σε πέντε λεπτά ντύθηκε!), είπε το αμίμητο: "τί, μ' αυτά τα παπούτσια θα πας;"! Της ήρθαν λίγο σπορ βλέπετε...
Θυμάμαι ότι έφερε για το καινούργιο σπίτι του μπαμπά και της μαμάς όλα τα "σεμεδάκια" που έφτιαχνε τόσα χρόνια (η πρεσβυωπία, πρεσβυωπία και το τσιγγελάκι, τσιγγελάκι!) και έβαλε κι ένα (μόνη της φυσικά χωρίς να ρωτήσει κανέναν!) πάνω στην σαραντάρα LCD τηλεόραση στο σαλόνι (κάπου υπάρχει και φωτογραφία, αλλά δεν την βρίσκω)!!
- Βρε γιαγιά, κρύβει το επάνω μέρος της οθόνης!
- Είναι μεγάλη, πάλι βλέπεις... 
Και ναι, θυμάμαι και ότι τα τελευταία χρόνια κάνει όόόό,τι θέλει και εκνευρίζει τους πάντες, κυρίως την υπομονετικότατη κατά τα άλλα κόρη της και γιαγιά σας.
Τρώει στα κρυφά όόό,τι βρει, "κατόρθωσε" να ανεβάσει στα ύψη το σάκχαρό της.
Ίσως είναι αστείο να βλέπεις μεμονωμένα περιστατικά, αλλά σίγουρα είναι κουραστικό να έχεις την ευθύνη της καθημερινά.
Εγώ πάντως δύσκολα της θυμώνω, το ομολογώ. Βέβαια, με έχει εκνευρίσει κι εμένα πολλές φορές με τα καμώματά της, δεν είναι "εύκολος" άνθρωπος, το ομολογώ επίσης.
Είπαμε, όμως, είναι η γιαγιάκα μου. Κι ας είμαι ολόκληρο γαϊδούρι.
Προχθές όμως, μετά το μεσημεριανό ύπνο της, την βρήκαμε πεσμένη στο δωμάτιό της, στο πάτωμα. Ούτε που ακούσαμε τίποτα.
Και αύριο κάνει επέμβαση για να "φτιάξει" το κάταγμα...
Και δεν θα σας το κρύψω μικρά μου, φοβάμαι λίγο. Κι ας είναι 88 κι ας έζησε ήδη πολλά και έντονα.
Το καλύτερο όμως είναι ότι αυτή η γυναίκα έχει γεννήσει, εν έτει 1950, τρίδυμα, τα οποία έζησαν και τα τρία!!! Βεβαια, τότε ήταν 28 ετών...