Δεν είναι (και) αργία; Είναι (μόνο) απεργία;

Σήμερα, κουκλίτσα μου, είχα ένα φανταστικό πρωινό. Να 'ναι καλά η Τρόϊκα που, λόγω "αποχής", δεν έπρεπε να πάω -πριν ακόμη ξυπνήσεις- στην "δουλίτσα" (όπως την λες και ακούγεται σχεδόν ανθρώπινη!).

Όταν ξύπνησες λοιπόν σε πήρα στο κρεβάτι μας (η μαμά είχε κοιμηθεί στις 07:00' στο σαλόνι, μετά από θηλασμό του μικρού) και μιλούσαμε χαμηλόφωνα για να μην ξυπνήσουμε κανέναν.

Ωραία είναι να μην χρειάζεται να ντύνομαι σαν τρελός όταν ξυπνάς και να μπορώ να σε κάνω αγκαλίτσα όσο θέλω.
Νομίζω ότι θα πρέπει να πρωτοστατήσω στις απεργιακές κινητοποιήσεις για καθαρά προσωπικούς λόγους!!! Να μένω τις πρώτες πρωϊνές ώρες (δεν συζητάμε για όλο το πρωϊνό!) με την οικογένειά μου...
Και αποφάσισα ότι θα βγαίνω στους δρόμους (μετά τις πρωϊνές αγκαλιές μας) με αυτό το σύνθημα:

"Τέρμα πια οι αυταπάτες,

ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες"

Στο τέλος όμως της συζήτησής μας μου πέταξες και κάτι που με προβλημάτισε
(ακολουθεί αυτούσιος ο διάλογος):
- Σοφία, ξέρεις ότι σε λατρεύω;
- Ναι.
- Ξέρεις γιατί σε λατρεύω;
- ......
(ήταν και πρωί, δεν έχεις και όλες τις απαντήσεις στις ηλίθιες ερωτήσεις του μπαμπάκα!)
- Γιατί είσαι το κοριτσάκι μου, το πρώτο μας παιδάκι!
- Το ... τ ρ ί τ ο ποιο είναι;!!!!!

Λατρεία μου, ξέρεις κάτι για την μαμάκα και δεν μου το λες;
Μάλλον όχι, παρ' όλα αυτά, ήταν πετυχημένο...




Η φώτο από εδώ.