Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Αυτή είναι ευτυχισμένη μέρα!





Νιώθω πραγματικά να κατακλύζομαι από συναισθήματα σήμερα, αν και είμαι κομμάτια από τη μέρα, μια και από το πρωί μέχρι τις ... 19:00'  μ.μ. ήμουν στα Δικαστήρια (και ανέβαλα και στο τέλος)!! Μετά έκανα μια γρήγορη στάση στο σπίτι, έδωσα σε όλους σας από ένα φιλάκι, δάγκωσα τα πλευρά και τα μάγουλά σας (αγαπημένη συνήθεια, θα σας πω άλλη φορά για το πόσο Hannibal είμαι) και επέστρεψα στο γραφείο, όπου μέχρι πριν πέντε λεπτά έγραφα ασταμάτητα. Είπαμε, είναι κυριλέ επάγγελμα...
Δε με απασχολεί όμως καθόλου: μπήκα σπίτι και εσύ Γιώργο έτρεχες με ουρλιαχτά "μπαμπά μου, μπαμπά μου!" κατά πάνω μου... Μετά κλαψούριζες ότι δεν θες να πάω στη δουλειά "όχι πας δουλειά" και στο τέλος μου είπες κλαίγοντας "εγώ αγκαλίτσα θέλω"! Άντε γράφε νομικές μ.....κίες μετά! Και κάνεις τόσο ωραίες αγκαλίτσες ρε φίλε...

Και συ Σοφουλίτσα μου, με κοιτούσες στο σπίτι με 'κείνο το γλυκό σου ύφος, μετά την χθεσινή μας έξοδο, σα να καταλαβαίνεις τα πάντα..
Χθες, μετά το κολυμβητήριο, βγήκαμε τα δυο μας "για χυμό και καφέ", όπως είπες στη μαμά. Μιλήσαμε για διάφορα και σου είπα ότι ο μπαμπάς πρέπει να πηγαίνει στη δουλειά του στην ώρα του και ότι εάν καθυστερήσει έστω και ένα λεπτό μια μέρα "καταστραφήκαμε" (αυτό το ένα λεπτό πριν τις 09:00 και το λεπτό μετά τις 09:00 θα είναι η αιτία του μελλοντικού μου καρδιακού επεισοδίου, να το δείτε). Γι' αυτό σου είπα και δεν γίνεται να μαλώνουμε το πρωί για το εάν θα φορέσεις το κίτρινο ή το κόκκινο φόρεμα, τα άσπρα ή τα ροζ παπούτσια και άλλα τέτοια... 
"Ναι μπαμπάκα, αύριο, μόλις μου πεις, θα σηκωθώ σφαίρα από το κρεβάτι", μου απάντησες χθες... Και μετά με (ξανα)έλιωσες: 
- Μπαμπά, πολύ μ' αρέσει να είμαι μαζί, αλλά δε μ' αρέσει να φωνάζΟΥΜΕ!
Δεν είπες "δε μ' αρέσει να φωνάζεις", είπες "να φωνάζουμε", σα να αναγνώριζες ότι είμαστε και οι δύο από την ίδια πάστα, κολυμπάμε στα νεύρα και αντιδρούμε υπερβολικά. Μόνο που, αγάπη μου, εγώ θα πρέπει να το ελέγξω πρώτος, εγώ να σε καλμάρω.
Και σήμερα, αφού σε άφησα νωρίς στο σχολείο και είχα λίγο χρόνο και κάθησα μαζί σου και σε χάζευα μέχρι να σε πάρουν οι δασκάλες από την καρέκλα σου, με χάϊδεψες στο πρόσωπο συγκαταβατικά και μου έδειξες με το χεράκι σου -κουνώντας το σαν να με αποχαιρετάς- ότι πρέπει να φύγω, δεν γίνεται να αργήσω...
Έχεις μεγαλώσει, έχεις ωριμάσει πολύ και με τρελαίνει να βλέπω πόσο γλυκό κοριτσάκι γίνεσαι. 

 Και ναι, ξέρω ότι πρέπει να βγαίνουμε πιο συχνά οι δυο μας και να  μιλάμε. Και για να μη φωνάζΟΥΜΕ, αλλά -κυρίως- και για να μη φωνάζΩ!



Η μαμάκα σας με κοιτούσε με συμπόνοια πριν φύγω... Άντε, το κλείνω, έρχομαι να σας δω να κοιμάστε. Αύριο έχω πολύ αγχωτική μέρα.





Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Το νησί





      Ο μπαμπάς, μέσα στα υπόλοιπα ιατρικά επεισόδια που είχε, έκανε στο τέλος του καλοκαιριού και μία μικρό-επέμβαση κήλης στην βουβωνική χώρα. Μου αρέσει να λέω ότι προκλήθηκε από τα οικεγειακά βάρη, αλλά η αλήθεια είναι ότι η μαμάκα είχε αγοράσει από την αρχή ελαττωματικό προϊόν και η εγγύηση έχει λήξει προ πολλού και δεν ξέρει τί να κάνει! Και φυσικά, τώρα της τα βγάζω, ένα-ένα...
       Την είχα αφήσει την κήλη για πάνω από ένα έτος, αλλά τώρα τελευταία με ενοχλούσε πλέον και είπα να σοβαρευτώ.
Εδώ είσαι στο "νησί" μας
   Είμαστε λοιπόν προχθές στον καναπέ Σοφουλίτσα και ξάπλωνες πάνω μου, είχες το κεφαλάκι σου στον μηρό μου. Σε χαϊδεύω στο πρόσωπο και σου λέω "Άντε πότε θα γίνω εντελώς καλά, να κάνουμε ποδήλατο μαζί, να πάμε στο "νησί" μας;" 
      Και παίρνεις ένα ύφος συγκαταβατικό, σαν να μου έλεγες "μη στεναχωριέσαι, θα γίνεις καλά" και μου χάϊδευες και το πρόσωπο... Χωρίς καν να μιλάς!
   
     Και -όπως καταλαβαίνεις- έλιωσα...





Αν δεν είναι αυτό νησί, τί είναι;!!
    Το νησί μας αποφάσισες κάποια στιγμή ότι είναι η ξύλινη προβλήτα που έχει δημιουργηθεί μετά την ανάπλαση του χώρου του λιμανιού στην Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή που κάναμε ποδήλατο στην παραλία μου ζητούσες να πάμε "στο νησί" και μέχρι να καταλάβω τί εννοούσες... Από τότε, κάθε φορά πηγαίναμε με το ποδήλατο μέχρι το νησί και κάναμε και μία μικρή στάση. Ανυπομονώ για την επόμενη φορά.







    

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Να μη ξεχάσω: είσαι μόνο 4½!


Κάθε φορά με αφήνεις άφωνο κουκλίτσα μου. Μα κάθε φορά.

Δεν θυμάμαι καν τί έβλεπες το Σαββατοκύριακο, κάποιο παιδικό σου είχα βάλει και ήσουν πολύ χαρούμενη. Μάλλον είχε στην ιστορία της η ταινία την αποχώρηση από το σπίτι κάποιου παιδιού - αν ναι, το Arthur έβλεπες- και στο τέλος μου λες με ύφος παιχνιδιάρικο, μάλλον για να δεις την αντίδρασή μου:
- Και 'γω θα φύγω από το σπίτι!
- Αγάπη μου, αν φύγεις από το σπίτι, ο μπαμπάς και η μαμάκα θα πεθάνουν από τη στεναχώρια τους. 

Μάλλον δεν έπρεπε να απαντήσω τόσο αυθόρμητα, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κάνω αυτό το λάθος, σας απαντάω όπως σκέπτομαι καμιά φορά.
Και μετά ξέσπασες σε κλάματα... Με λυγμούς.
Σε αγκάλιαζα και σε φιλούσα και δε σταματούσες, με  έκανες και βούρκωσα μικρούλι μου. 
Δεν ήξερα τί να σου πω, σου έλεγα ότι εννοούσα πως θα στεναχωρηθούμε πολύ, όχι ότι θα πεθάνουμε (αν και, μεταξύ μας βέβαια, εμένα δε με βλέπω να βγάζω δεύτερο εικοσιτετράωρο....).
Δεν ήθελα να σου πω ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ, φαντάζομαι ότι τώρα που τα διαβάζεις αυτά θα έχεις εξοικειωθεί περισσότερο με την αίσθηση της απώλειας και του μελλοντικού θανάτου μας. Είδες, συγκρατήθηκα ο βλάκας!

Κάθε φορά όμως λατρεία μου, κάθε μα κάθε φορά που ξεσπάς σε τέτοια κλάματα και μου δείχνεις πόσο μωράκι είσαι, κάθε φορά με αφήνεις άφωνο. Είπαμε, έχεις μεγάλο τσαμπουκά (παρά το τρελό σου νάζι!) και όταν μου δείχνεις ότι κάτω από το νεύρο κρύβεται ένα μωράκι, τα χάνω... 
Νομίζω ότι αυτό είναι το βασικό μου λάθος με σένα: σε θεωρώ πολύ μεγαλύτερη από ότι είσαι λόγω της ωριμότητάς σου και αυτό είναι πολύ άδικο.