Ο Καρπουζοκέφαλος

Παιδάκια μου.

Νομίζω ότι μάλλον συνειδητά δεν σας έχω γράψει πολλά πράγματα για τον "νουνό" αυτού του ιδιότυπου ημερολογίου σας.

Βλέπετε, ο παππούς σας ήταν πολύ ωραίος άνθρωπος και μου είναι πραγματικά δύσκολο να σας γράφω γι' αυτόν. Πάντως -τουλάχιστον μέχρι τώρα- σε σένα Σοφουλίτσα μου, που τον έζησες λίγο, σου μιλάω κανονικά για τον παππού Γιάννη. Η μαμά σας θα σας πει ίσως ότι δεν τον έχω θρηνήσει ακόμη -και με το "ακόμη" ίσως να εννοεί την ώρα που θα διαβάζετε αυτά τα γράμματά μου... Τουλάχιστον όχι όπως θα ήθελα εγώ.

Έφυγε περίπου τέτοιες μέρες πριν από δύο χρόνια από καρκίνο (είπαμε, έτσι ονομάζεται η αρρώστια, έτσι την λέμε και 'μεις, με το όνομά της!). Ελάχιστες ημέρες μετά ο μπαμπάς σας, αφού σιγουρεύτηκε πρώτα ότι η γιαγιά σας δεν θα πάθει τίποτα βαρύ από τον αφόρητο πόνο, αρρώστησε άσχημα και είχε 40άρια πυρετούς. Και πάνω στον πυρετό του έμαθε ότι θα αποκτήσει και δεύτερο παιδάκι, ότι ο μικρός Καρπουζοκέφαλος ήρθε σε "αντικατάσταση" του μεγάλου.
Και η αλήθεια είναι μικρέ μου, ότι όταν σε πρωτοείδα και είδα την ιδιότυπη "φαλάκρα" σου, ήταν σα να έβλεπα τον παππού σου: μία "χερσόνησος" μαλλιών μπροστά στο μέτωπο και δύο μεγάλοι κενοί "κόλποι" φαλάκρας δεξιά και αριστερά! Κλασικός Καρπουζοκέφαλος!!!

Ξεφεύγω όμως από το θέμα. Θα σας πω λοιπόν μερικά από τα πράγματα που ξέρω γι' αυτόν τον ωραίο τύπο:

Το πρώτο που θα σας πω είναι ότι πραγματικά ήταν ωραίος μάγκας! Αλλά όχι με την έννοια που έχει σήμερα αυτή η λέξη, με την σωστή, την παλιά έννοια. Ήταν κυριλέ άνθρωπος, κυριλέ μάγκας, ουσιαστικά μορφωμένος και πραγματικά ευγενής, αλλά πολύ πολύ ντόμπρος, πολύ εντάξει τύπος, άνθρωπος από αυτούς που λες "εγγύηση".
Αυτό βέβαια τον έκανε αρκετά απόλυτο σαν άνθρωπο, προφανώς διότι στο μυαλό του -και κυρίως στο βλέμμα του- τα πράγματα ήταν σχεδόν πάντα μονόδρομος: έπρεπε να κάνει το σωστό και μέσα του ο ίδιος ήξερε ποιο ήταν αυτό! Στους άλλους απλώς το έδειχνε με τον τρόπο του, με την συμπεριφορά του. Αν έβλεπε ότι κάποιος δεν το έκανε, τον αγριοκοίταζε (στην καλύτερη)...

Δεν θυμάμαι βέβαια ποτέ να μου είπε σε μένα τί πρέπει να κάνω, προφανώς το είχε κάνει, εγώ δεν το κατάλαβα και δεν το θυμάμαι. Έβλεπες την συμπεριφορά του και αποφάσιζες και εσύ. Πριν λίγες μέρες, όταν ο μπαμπάς σας βρέθηκε σε πραγματικά άσχημο σταυροδρόμι και πονούσε για τους φίλους του, σκεφτόμουν τί θα έκανε ο Καρπουζοκέφαλος, αλλά απάντηση δεν πήρα. Όχι ότι αν ζούσε θα μου έδινε.

Το άλλο που σίγουρα μπορώ να σας πω είναι ότι εσένα Σοφουλίτσα μου σε πρόλαβε, σε έζησε και σε λάτρεψε μέχρι τα δύο σου (περίπου) και ότι εσύ Γιώργο θα τον τρέλαινες! Ρωτήστε και τον Φιλιππάκο, τον ξαδερφούλη σας που τον έζησε περισσότερο, πόσο τρέλα είχε ο ένας για τον άλλο.

Κράτησα μόνο το χαμόγελο στο πρόσωπο του Φιλιππάκου,
για να δείτε χαρές, αν και τα ματάκια του ήταν όλα τα λεφτά!

Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχα ακούσει να λέει ότι τα μωρά του αρέσουν ακόμη πιο πολύ όταν είναι πολύ μικρά, τα λατρεύει πιο πολύ όταν ακόμη δεν μιλάνε! Βέβαια ο γιος του, το πειραχτήρι, του είπε ότι αυτό συμβαίνει γιατί έτσι δεν μπορούν να του φέρουν αντίρρηση και δεν τον τσατίζουν, αλλά ήξερα ότι δεν ήταν αυτό. Τον έβλεπες πως σε μύριζε, Σοφουλίτσα μου, και άνοιγε η καρδιά του, γυάλιζαν τα καταγάλανα μάτια του. Και κουνούσε το χέρι του αναφωνώντας "αααχ", που σήμαινε ότι ήθελε να σε δαγκώσει, αλλά δεν μπορούσε!! Αυτό το "αααχ" το θυμάσαι μέχρι τώρα... Το έχουμε βέβαια αποτυπώσει και σε βίντεο, νομίζω και σε φωτογραφία.

Απ' αυτήν την άποψη μικρέ μου, είσαι άτυχος, δεν τον πρόλαβες καθόλου. Όσο για το όνομά σου, που όλοι φαγώθηκαν ότι έπρεπε να είναι Γιάννης, αφού πλέον χάθηκε ο παππούς σου πριν την γέννησή σου, και σ' αυτό πάλι ο ίδιος ο Καρπουζοκέφαλος "αποφάσισε", μετά τον θάνατό του: ήξερα πάρα πολύ καλά (και 'γω άλλωστε το ίδιο πιστεύω) ότι θα έλεγε πως αυτό που "συμφωνήσαμε" από την αρχή, αυτό έπρεπε να τηρηθεί. Άρα Γιώργος και όχι Γιάννης. Μαγκιά του! Κι ας θύμωσε ο παππούς ο Γιώργος που επέμενε να σε πούμε Γιάννη (μόνο στην οικογένειά μας συμβαίνουν αυτά!).

Ένα ακόμη που πρέπει να ξέρετε είναι ότι τα νεύρα που έχετε σαν άνθρωποι είναι δικό του "δώρο"! Είχε την αντιπροσωπεία!!! Αν τον τσάτιζες, πράγμα όχι δύσκολο, μόνο με μετακόμιση σε άλλη πόλη σωζόσουν! ώς είναι ο Hulk που μεταμορφώνεται και γίνεται πράσινος; Ε, ένα τέτοιο πράγμα και ο Καρπουζοκέφαλος. Φυσικά εσείς νομίζετε ότι καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα σας μιλάω, επειδή έχετε δει εμένα ή νιώθετε κι εσείς λίγο Hulk καμιά φορά. Ένα θα σας πω: ερασιτέχνες είμαστε! Καμία σχέση. Μάλλον αυτό το γονίδιο φθίνει (ευτυχώς) με τα χρόνια. Που να βλέπατε τον δικό μου παππού. Ώρε γλέντια!! Ελπίζω τα εγγόνια μου (αν αξιωθώ να δω) να μην το έχουν το γονίδιο. Που ξέρετε, ίσως να βρεθεί και φάρμακο για την εξάλειψή του! Και μην βλέπετε που η μαμά σας έμαθε να ζει με το τέρας μέσα μου, δεν είναι τόσο εύκολο...

Το τελευταίο που θέλω να σας πω για τον Καρπουζοκέφαλο προς το παρόν (γιατί μπορώ να μιλάω ώρες γι' αυτόν), είναι ότι έζησε όπως ακριβώς ήθελε. Έκανε αυτό που τον ευχαριστούσε (μέσα στο πλαίσιο των αρχών του), αγνοώντας ιατρικές συστάσεις και λοιπά "πρέπει" που του περιόριζαν την χαρά για λόγους υγείας. "Μια ζωή την έχουμε"...

Πολύ ωραίο μεν, αλλά ο καρκίνος περίμενε στην γωνία... Και η κυρά-Σοφούλα, όσο και αν τον λάτρευε (κι αν τον λάτρευε λέει!), αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να το αποδεχτεί...

Στα 43 του έπαθε το πρώτο του καρδιακό επεισόδιο, αν και αθλητής νεότερος. Βέβαια, ακόμη πιο νέος, από την ηλικία των ... (άσε να μην το πω) κάπνιζε σαν φουγάρο ποταμόπλοιου. Τότε, λέει, καπνό σε καλάμια! Οπότε, κάποια στιγμή αυτές οι καημένες οι αρτηρίες του έφραξαν! Φυσικά, κατά τα δικά του δεδομένα, δεν χρειαζόταν αυτό να του στερήσει το τσιγάρο!!! Αλοίμονο! Κάναμε κι άλλο επεισόδιο και ένα μπαϊ-πας και ένα ανεύρυσμα αορτής και και και... Τέλος, πάντων, σαν οικογένεια είμασταν τακτικοί πελάτες νοσοκομείων και όχι μόνο για τον μπαμπά - και η κυρά-Σοφούλα δεν πήγαινε πίσω από επισκέψεις. Απλώς αυτή δεν προκαλούσε και τα προβλήματα με την συμπεριφορά της!

Ενώ λοιπόν λέγαμε ότι αυτός ο άνθρωπος, με τόσο τσιγάρο και τόσο άσχημη καρδιακή λειτουργία, πραγματικά ζει από τύχη (φρικιό της φύσης τον αποκαλούσα!), ήρθε να μας επισκεφτεί ο καρκίνος. Φυσικά στον ήδη κατάμαυρο πνεύμονα, που δεν επιδέχονταν επέμβαση. Τουλάχιστον τον τελευταίο ένα και χρόνο της ζωής του, έστω και  ταλαιπωρημένος από χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, τον ζήσαμε από κοντά, έρχονταν αναγκαστικά από την Έδεσσα αρκετά συχνά  και έμεναν μαζί μας. Τα Χριστούγεννα του 2008 ακόμη τα θυμάμαι. Ήρεμα και ζεστά στο σπίτι μας στην Θεσσαλονίκη, όλοι μαζί, με το Σοφουλάκι μωρό 7 μηνών (εκεί να δεις "αααχ").

Στεναχωρέθηκα φυσικά για τον θάνατό του -τέτοιος αποχωρισμός πάντοτε πονάει, ακόμη κι αν γαϊδουρέψεις σε ηλικία-, ήξερα όμως ότι αν μη τί άλλο, έζησε όπως ήθελε: χωρίς περιορισμούς. Πήρε τα ρίσκα του, εν γνώση του (μη βλέπετε που έλεγε βλακείες για να δικαιολογήσει το τουλάχιστον ένα πακέτο την ημέρα) και έχασε. Δυστυχώς όμως έχασε και η κυρά-Σοφούλα μαζί του, δεν ξέρω αν θα μπορέσει ποτέ να γίνει όπως πριν. Τον πόνο της δεν μπορώ καν να τον αναλογιστώ. Σαράντα χρόνια ήταν ο Γιαννάκης της...



Πάντοτε στο πάτωμα! Φανταστείτε ότι τραβάει τον Φιλιππάκο
με το κασκόλ του για να τον ρίξει πάνω του! Και γέλια ο άλλος...



Χάσατε όμως κι εσείς κουκλάκια μου. Χάσατε έναν παππού (ευτυχώς έχετε τον άλλον) που θα έπεφτε στα πατώματα και θα κουτρουβαλούσε μαζί σας, που θα τον βλέπατε να λάμπει μαζί σας, που θα έπαιζε μαζί σας τα πιο τρελά παιχνίδια (από πήρε ο μπαμπάς σας νομίζετε!).

Κι αν μεγαλώνατε κι άλλο, θα βλέπατε έναν παππού που θα σας μάθαινε με τον τρόπο του τί εστί άνθρωπος, τί σημαίνει ζεστασιά και τί στέκομαι στον φίλο.

Αυτός ήταν ο παππούς σας στα μάτια μου μικρά μου. Κι άλλα υπήρχαν, αλλά ήδη "μπεν-χουρ" το έκανα το γράμμα και θα βαρεθείτε. Και για όλα τα παραπάνω, κι άλλα πολλά, όταν τον σκέφτομαι μου έρχεται ένα μειδίαμα, δεν μου έρχεται να κλάψω που έφυγε νωρίς. Γιατί, με μία λέξη ήταν ΩΡΑΙΟΣ.
Φιλιά.

Κάποτε είπα σε κάποια γνωστή μου που είχε άσχημες θύμισες και συμπεριφορές από τον πατέρα της ότι είναι πραγματικά εντυπωσιακό και πολύ πιο αξιοθαύμαστο να βλέπεις ανθρώπους άσχημα μεγαλωμένους, στερημένους από αγάπη και φροντίδα, να μεταμορφώνονται σε υπέροχους ενήλικες! Αυτό είναι το δύσκολο, όχι να έχεις γονείς τον Καρπουζοκέφαλο και την γιαγιά σας και να εξελίσσεσαι σε φυσιολογικό άνθρωπο, όπως υποτίθεται ότι είμαι εγώ. Αυτό είναι εύκολο!

...ο Αϊ Βασίλης ήταν μπαμπάς!!!

"Εγώ το κατάλαβα", μας ανακοίνωσες μετά την σχολική σας χριστουγεννιάτικη γιορτή στον παιδικό σταθμό, "...ο Αϊ Βασίλης ήταν ... μπαμπάς"!!!

Για την παιδική σας γιορτή, την καλύτερη (με διαφορά) παράσταση που έχω δει ποτέ στην ζωή μου, θα σου γράψω σε επόμενο γράμμα μου. Τώρα θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για την θεϊκή σου δήλωση μετά την γιορτή.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Εγώ με τον Αϊ Βασίλη, για κάποιο λόγο, δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις από μικρός. Δεν ξέρω γιατί, έχω όμως την αίσθηση ότι ποτέ δεν πρέπει να πίστεψα στον Αϊ Βασίλη. Υποψιάζομαι ότι γι' αυτό φταίει ο θείος σας ο Κώστας: όντας μεγαλύτερος και ακόμη πιο κυνικός και ορθολογιστής (από παιδί ακόμη) από τον μπαμπά, φρόντισε να βάλει από νωρίς στην θέση του τον μπαμπά σας: φαντάζομαι ότι θα μου είπε κάτι του στυλ "Αϊ Βασίλης δεν υπάρχει, ο μπαμπάς και η μαμά μας παίρνουν τα δώρα, σκάσε και μην ζητάς τίποτα, δεν έχουμε λεφτά" (το τελευταίο είναι το αντίστροφο του Γ. Παπανδρέου - κλασικός ο θείος σας ο Κώστας!). Το σίγουρο είναι ότι δεν μου έλεγε τίποτα ο κύριος με τα κόκκινα.
Ποτέ δεν με ενόχλησε αυτή η βεβαιότητά μου για την ανυπαρξία του Αϊ Βασίλη, τουλάχιστον δεν θυμάμαι να έχω κανένα πρόβλημα. Δεν ξέρω και δεν θυμάμαι βέβαια αν ήμουν σπασικλάκι και έλεγα στα άλλα παιδιά στο σχολείο ή την γειτονιά την "αλήθεια", αλλά σίγουρα δεν είχα κανένα πρόβλημα να ξέρω ότι το δώρο μας (συνήθως κοινό με του θείου Κώστα) μας το είχαν αγοράσει οι γονείς μας κοπιάζοντας (έτσι έχει και μεγαλύτερη αξία). Έχω επίσης την εντύπωση ότι δεν είχαμε τότε πολλά-πολλά δώρα (ακόμη θυμάμαι το πειρατικό καράβι των playmobil για το οποίο παρακαλούσαμε γονατιστοί!!!), τουλάχιστον όχι κάθε Χριστούγεννα (είπαμε, "λεφτά δεν υπήρχαν"), αλλά δεν θυμάμαι και να με πείραζε. Αν δεν έχεις μάθεις να παίρνεις, δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν πάρεις και μία και δύο (και τρεις...) χρονιές δώρο. Αν σφίζεις από αγάπη και ζεστασιά...
Αυτά τα χωρίς πολύ σημασία για το παρελθόν του μπαμπά.

Πρέπει να σας πω λοιπόν ότι αναρωτήθηκα πολλές φορές (όπως πολλοί γονείς φαντάζομαι) για το εάν πρέπει να μάθετε την αλήθεια για τον Αϊ Βασίλη από μικρά ή όταν μεγαλώσετε, αφού ζήσετε λίγο την μαγεία. Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω αποφασίσει μέχρι την στιγμή που σας γράφω τί θα σας πούμε, η δε μαμάκα μάλλον θέλει να "παίξουμε" λίγο με την μαγική εικόνα.

Στο μεταξύ όμως, ο παιδικός σου σταθμός Σοφουλίτσα μας πρόλαβε και μας ζήτησε (εάν θέλαμε έλεγε το σημείωμα) να αγοράσουμε ένα μικρό δωράκι μέχρι 15 €, να το πηγαίναμε μυστικά από τα παιδιά μας στον σταθμό (με το ονοματάκι σας επάνω), ώστε, μετά την γιορτή σας, να σας το δώσει ο Αϊ Βασίλης. Ωραία ιδέα είπαμε, άντε να μη σε ξενερώσω είπα εγώ, πήγα και το αγόρασα κιόλας!

Η κόρη του ορθολογιστή Καρπουζοκέφαλου όμως τον έβγαλε ασπροπρόσωπο (και τρελά περήφανο για την νοημοσύνη της): ο Αϊ Βασίλης ήταν απάτη σου λέει, φέρανε έναν μπαμπά αντί για ... τον αληθινό!
- Γιατί Σοφουλίτσα λες ότι ήταν μπαμπάς ο Αϊ Βασίλης; (ρωτάμε εμείς δήθεν ανήξεροι).
- Είχε τρίχες στα χέρια του, όπως ο μπαμπάς (προφανώς μαύρες εννοούσες!)!!!
 Τί Αϊ  Βασίλης είναι αυτός σου λέει, αν έχει μαύρες τρίχες στα χέρια; Απατεωνιά!

Δεν έχω λόγια, λέρωσα πάνα πάλι!! 

Το έχει πει και ο Φοίβος! Κορυφαίοι στίχοι.

Υ.Γ.: Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν πιστεύεις στον Αϊ Βασίλη (μη χάσουμε και τα δώρα), απλώς αποκάλυψες την απάτη!! Βολικόόόό...

Καθηγήτρια Ελληνικής Γλώσσας του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη



Η φώτο από εδώ





Την τελευταία περίοδο κουκλίτσα μου νιώθω ότι μεγαλώνεις με ταχύτατους ρυθμούς.

Η αλήθεια είναι ότι ο παιδικός σταθμός σε έχει αλλάξει αρκετά, μαθαίνεις πολλά πράγματα, "ζωντανεύεις" και μαθαίνεις και να επαναστατείς! Όχι ότι είχες πρόβλημα με αυτό το τελευταίο πριν, αλλά τώρα είναι λίγο πιο εύκολο, έχεις πολλά παραδείγματα από το σχολείο και πολύ τσαμπουκά μέσα σου, οπότε ο συνδυασμός είναι κυριολεκτικά εκρηκτικός.

Προχθές λοιπόν, μου περιγράφεις κάτι που "έπρεπε" να κάνουμε οπωσδήποτε και τον τρόπο που "έπρεπε" να το κάνουμε. Ούτε που θυμάμαι για ποιο πράγμα διαφωνούσαμε, θυμάμαι μόνο ότι τόλμησα (ο αθώος πατέρας) να διαφωνίσω μαζί σου, οπότε η απάντησή σου ήταν άμεση και με απόλυτο ύφος:

- ΜΗΝ ΑΝΤΙΡΕΙΣ!!! (Συγγνώμη αγάπη μου, δεν ξέρω αν το γράφω σωστά...)

Και φυσικά, εγώ δεν μπορούσα να φέρω αντίρηση, αφού μου το απογόρευσες με τόσο απόλυτο και ορθό τρόπο!

Κάθε φορά που ακούω μαργαριτάρια μου σηκώνεται η τρίχα, με τα δικά σου όμως λατρεία μου διασκεδάζω αφάνταστα! Και προφανώς θα υπάρχει υπέροχη συνέχεια...

Ένας γέρος θυμάται...



Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι θα μοιάζω,
αν ποτέ φτάσω σ' αυτήν την ωραία ηλικία!
Η φώτο από εδώ.



Παιδάκια μου,

σαν σήμερα πριν 17 χρόνια ξεκινήσαμε με την μαμάκα αυτό το υπέροχο ταξίδι, το οποίο μας έχει οδηγήσει σ' αυτό που είμαστε σήμερα οι 4 μας!

Τελευταία σκέφτομαι ότι αν τότε, πριν 17 χρόνια είχαμε κάνει αμέσως παιδί με την μαμάκα, τώρα θα έδινε Πανελλαδικές εξετάσεις (ωωωωωχ!), θα ήταν έτοιμο για το Πανεπιστήμιο...

Όπως μου είπε και η μαμάκα σας χθες το βράδι: "είμασταν δύο παιδιά και τώρα έχουμε δύο παιδιά!".

Από 'κει που δεν το περιμένεις σου έρχονται από την μαμά σας!

Κι όλα αυτά, διότι στις 9 Σεπτεμβρίου του 1994, με κάλεσε στο πάρτι του ένας συμφοιτητής μου που ελάχιστα γνώριζα! Η αλήθεια είναι ότι η μαμά σας με παίδεψε για 2,5  μήνες (έτσι φτάσαμε από το Σεπτέμβριο στον Νοέμβριο του '94), μου έκανε την δύσκολη στην αρχή, αλλά τέλος πάντων. Περασμένα, αλλά καθόλου ξεχασμένα.

Χρόνια μας καλά και καλή μας συνέχεια μας εύχομαι.

Σου έχω ξαναγράψει για την ημέρα που συνάντησα την μαμάκα Σοφουλίτσα μου. Το ωραίο είναι ότι στις 9/9/2010, 16 έτη μετά, την ίδια ημερομηνία που γνώρισα την μαμάκα, γνώρισα και σένα Γιώργο μου!!!

Δεν θα βαρεθώ να σας λέω αυτή την ιστορία παιδιά μου...

http://karpouzokefalos.blogspot.com/search?q=%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1

Η Νεφελίτσα μας...

Τόσο καιρό δεν σας έχω μιλήσει για την μικρούλα τετράποδη "αδερφούλα" σας.

Προφανώς αυτήν την στιγμή που τα διαβάζετε τις γραμμές αυτές, η Νεφελίτσα δεν ζει, ήταν όμως δίπλα σας από την πρώτη μέρα της ζωής σας και -πιστέψτε με- είχατε τρέλα μαζί της. Ειδικά εσύ Γιώργο, ως μωρό, έτρεχες από πίσω της και τρελαινόσουν μαζί της, νομίζω πιο πολύ από την Σοφουλίτσα. Ήταν ένας εύκολςο τρόπος να σταματήσεις να κλαις: να δεις την Νεφέλη να περνάει από δίπλα σου! Και για σένα πάλι Σοφουλίτσα λέγαμε ότι δεν μας χρειάζεται "μωρουλίνι-μπουσουλί" (είχαν ρίξει τότε στην αγορά μία κούκλα που μπουσουλούσε για να την ακουλουθεί το μωρό και να μάθει να μπουσουλάει!): είχαμε το "Νεφελίνι-μπουσουλίνι"- η Σοφία έτρεχε πίσω της!!

 Ήταν μικρούλα όταν την πήραμε. Από το δρόμο, συγκεκριμένα από μία αυλή σε ένα σπίτι στην Έδεσσα. Η μαμάκα της είχε γεννήσει τέσσερα μικρά και η γιαγιάκα που την είχε, δεν άντεχε στο μεγάλωμα όλων. Πρώτη φορά την είδα εκεί, στην Έδεσσα, έξω από το σπίτι της. Βγήκε και τρίφτηκε πάνω στο πόδι μου, λες και είμασταν γνωστοί από χρόνια, λες και είχα φαγητό να της δώσω. Έτσι όμως είναι η Νεφελίτσα μας, και κλέφτης να μπει στο σπίτι, αυτή θα τριφτεί στο πόδι του και θα του νιαουρίσει.

Ήταν η δεύτερη γατούλα μας με την μαμά. Η πρώτη ήταν η Πανωραία, μια κατάμαυρη γατούλα με άσπρο "παπιόν" και ελάχιστο άσπρο στην κοιλίτσα της. Την πάτησε κάποιος κάγκουρας που έτρεχε με αμάξι στην Έδεσσα, σε οικισμό που έπαιζαν και παιδάκια... Η καφρίλα δεν σέβεται τους ανθρώπους, τα ζώα (και μάλιστα μαύρα!) θα σεβαστεί...

Πίσω πάλι στην Νεφέλη μας. Όταν έμεινε η μαμάκα έγκυος σε σένα αρχικά Σοφουλίτσα μου, μας έπρηξαν όλοι οι φίλοι και γνωστοί ότι πρέπει να την "στείλουμε". Όλοι είχαν ακούσει για κάποια ξαδέρφη, κάποιου μπατζανάκη, κάποιας γειτόνισας την φίλη που είχε χάσει το παιδί της εξαιτίας του "μικροβίου της γάτας"!

Επειδή όμως εμείς δεν πιστεύουμε σε μαύρες μαγείες, ζώδια και λοιπά παραθρησκευτικά, αλλά μόνο στην δύναμη της λογικής και της επιστήμης, ρωτήσαμε την κτηνίατρό μας, ρωτήσαμε και τον γυναικολόγο μας και αμφότεροι μας είπαν ότι αν το ζώο μένει εντός σπιτιού και κάνει τα εμβόλιά του δεν υπάρχει κανένας κινδυνος από το "τοξόπλασμα" (το βακτήριο που έχουν ορισμένα ζώα). Άσε που, ακόμη κι αν είχε τοξόπλασμα η Νεφέλη, έπρεπε η μαμά να έρθει σε επαφή με τα κόπρανά της, πράγμα αρκετά δύσκολο, αφού την άμμο της την άλλαζα εγώ.

Το ίδιο και όταν ήταν να γεννηθείτε: πέσαν να μας φάνε οι φίλοι: "Ε, τώρα παιδί θα αποκτήσετε, τί το θέλετε το γατί". Οι γονείς σας όμως ήταν ανένδοτοι. Να πω την αλήθεια με ενοχλεί αφάνταστα η θεωρία "φύγε εσύ-έλα εσύ", η στάση δηλαδή ότι τώρα απέκτησα το παιδί μου και εσύ δεν έχεις θέση ανάμεσά μας. Δεν μας ταιριάζει και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να μάθετε κάτι τέτοιο ως τρόπο ζωής. Δεν έχουν τα έμψυχα όντα ημερομηνία λήξης, ούτε αποσύρονται όπως τα σκουριασμένα αυτοκίνητα. 

Η καημενούλα η Νεφελίτσα μας σήμερα ταλαιπωρείται: ήταν η απόλυτη αρχοντισσα του σπιτιού, την κανακεύαμε και την χαϊδεύαμε μέχρι να "λιώσει" και τώρα δέχεται απο εμάς ελάχιστα χάδια και από εσάς ... Ε, ας πούμε ότι εσύ Σοφία μου έμαθες πλέον πώς είναι να χαϊδεύεις απαλά. Εσύ Γιώργο ακόμη θεωρείς την ουρά παιχνίδι, αλλά που θα πάει, θα το μάθεις και 'συ! Στο μεταξύ η καημενούλα μόνο νιαουρίζει με παράπονο όταν την παιδεύεις, όταν ξαπλώνεις πάνω της λες και είναι κουρελού (βοηθάει και το τρίχωμα!) ή τις πειράζεις τα αφτάκια και τα μουστάκια... Η καημενούλα περιμένει να κοιμηθείτε, για έρθει να χορχουρίσει δίπλα μας, στον καναπέ.
Επίσης θα πρέπει να σημειώσουμε Σοφουλίτσα ότι εσύ έκανες το ανεκδιήγητο όταν ήσουν μικρή: η Νεφέλη έτρωγε και εσύ αποφάσισες να της τραβήξεις την ουρά! Αν ήταν άλλη γατούλα θα σε είχε σφάξει, η Νεφέλη απλά σου νιαούρισε, κάτι ανάμεσα στο παράπονο και -ας πούμε-απειλή!!!

Η ουσία πάντως είναι ότι από τη πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είναι πολύ ωραίο να μεγαλώνει το παιδί με ένα ζώο, αντιμετωπίζει πολύ πιο γλυκά τα ζωντανά όντα, αποκτάει άλλη σχέση με την ζωή και την ζωντανά της φύσης, έστω κι εντός διαμερίσματος.
Και ελπίζω, γιατί μόνο να ελπίζω μπορώ, ότι αγαπώντας όλα τα έμβυα όντα, θα εκτιμάτε έτσι περισσότερο και την ίδια την ζωή. Θα δείξει.

Γουστάρω είσοδο με ουρλιαχτά!



ουρλιαχτά από καρπουζάκια!



Διάβασα κάπου ότι όταν, λέει, μπαίνει στο σπίτι από την δουλειά ο μπαμπάς πρέπει να του δίνει η οικογένεια λίγο χρόνο πριν του "την πέσουν", πριν τον "φορτώσουν" με τα δικά τους!!! Βέβαια, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ισχύει και για τις μαμάδες αυτό. Δεν εργάζεται καμία;!;

Η καλύτερή μου είναι όταν μπαίνω μέσα και ακούω να ουρλιάζετε "μπαμπάάάάά" και να τρέχετε κατά πάνω μου. Και να μην ξέρω ποιον να πρωτο-αγκαλιάσω και πρωτο-φιλήσω!! Ξεχνάω τα πάντα και όλη η πίεση, όλο το άγχος του πρωινού 'ξαφανίζονται δια μαγείας. Αν τυχόν μπω στο σπίτι και κοιμάστε, μου την δίνει.

Σας παρακαλώ, μην μου δίνετε χρόνο... Αν μπορείτε να με ρίχνετε και κάτω, στο πάτωμα, ακόμη καλύτερα!

Μπαμπά γιατί τρελαίνεσαι;;;

Βγάλαμε κάτι φωτογραφίες σου χθες, κουκλίτσα μου. Ήσουν στο μαιευτήριο και σε έβγαλαν φωτογραφίες, όπως συνηθίζουν.


Έπαθα σοκ πάλι, σε κοιτούσα και αναστέναζα. Και εσύ, με απόλυτη φυσικότητα:
Μπαμπά, γιατί τρελαίνεσαι όταν με βλέπεις μικρή;

Τί να σου λέω τώρα... Από που να αρχίσω;...
Από το μέγεθός σου, από τα μικρά σου χεράκια και ποδαράκια, από τα μαλλιά που είχες από το ύψος των φρυδιών σχεδόν (μιλάμε για πολύ μαλλί-τρελή αποτρίχωση όταν μεγαλώσεις!), από το καθαρό βλέμμα σου, τριών ημερών μωράκι ή από το πετάρισμα της καρδιάς μου όταν σε πρωτο-είδα, όταν σε πρωτο-κράτησα, όταν μου πρωτο-έκλαψες, όταν σου πρωτο-τραγούδησα, όταν σε πρωτο-κοίμησα, όταν ... όταν...

Άντε πες μου εσύ, από που να ξεκινήσω;

Ο κολλητός από το κολυμβητήριο

Ξεκινήσαμε κολυμβητήριο παιδάκια μου!

Νομίζω ότι αυτή την φορά βρήκαμε πολύ καλή περίπτωση.

Με σένα Σοφουλίτσα είχαμε ξεκινήσει από νεαρή ηλικία (όχι τώρα που γέρασες!), πριν τα δύο σου.

Σε πηγαίναμε για μία σεζόν (μισή για την ακρίβεια) στο κολύμβητήριο κάτω από το γήπεδο της Τούμπας (βρήκες φανατικό μπαμπά, τί να σου πω!!), καθώς ήταν από τα λίγα που είχαμε μάθει ότι έκαναν μαθήματα baby-swimming.

Στην πορεία δεν μου άρεσε που έμαθα ότι στην ίδια πισίνα έμπαινε πολύς λαός-διαφόρων ηλικιών και ... είμαστε και κοριτσάκια! Μια φορά μάλιστα μάλλον την είχαν υπερ-χλωριώσει και έκαιγαν τα ματάκια σου, ήταν κατα-κόκκινα. Οπότε σταματήσαμε λίγο άδοξα την καριέρα μας!

Φέτος βρήκαμε τους "Ιχθείς" και είμαι πολύ χαρούμενος: ξεκινήσαμε όλοι: η Σοφία, που μπαίνει μόνη της και ο Γιώργος, που μπαίνει μαζί με τον μπαμπά (μπας και κουνήσει κανέναν μυ κι αυτός ο έρμος ο μπαμπάς). Ο δάσκαλός σας είπε ότι έχετε πολύ μεγάλη εξοικείωση με το νερό και τα δύο. Μετά τις τρελές καλοκαιρινές βουτιές μας, απορώ γιατί...

Το κολύμπι ήταν πάντοτε η λατρεία μου. Ξεκίνησα και 'γω από πολύ μικρός στην ανοιχτή πισίνα της Έδεσσας, στην οποία μάλιστα τότε κάναμε βραδυνή προπόνηση και τον χειμώνα. Και ήταν ανοιχτό κολυμβητήριο! Κι αν νομίζετε ότι κάνει κρύους χειμώνες στην Θεσσαλονίκη, που να δείτε στην Έδεσσα. Και -όσο και αν σας φαίνεται περίεργο- ο μπαμπάς στα 6-7 έτη του ήταν "πετσί και κόκκαλο", ίχνος λίπους δεν είχε στα πρώτα μαθητικά του χρόνια... Μη βλεπετε τώρα που μου έχουν μείνει τα κιλά από τις δύο εγκυμοσύνες (μόνο σε μένα, η μαμά σας έγινε πιο αδύνατη από πριν!)...

Οι κακές γλώσσες λένε ότι εκεί -στο κολυμβητήριο της Έδεσσας- γνώρισα και τον "κολλητό από το κολυμβητήριο". Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε καν πότε και πως γνωριστήκαμε με τον "κολλητό από το κολυμβητήριο", δεν θυμόμαστε καν πόσο χρονών ήμασταν. Μικρή σημασία έχει επίσης αν ήταν "ο κολλητός από το κολυμβητήριο", αν έγινε πριν ή μετά το κολυμβητήριο κολλητός κλπ. Σημασία έχει ότι με αντέχει (με δυσκολία) και τον αντέχω τόσα χρόνια, ολόκληρα γαϊδούρια πια.

Εύχομαι πραγματικά να βρείτε, στο κολυμβητήριο ή εκτός αυτού, Μάρκους, Τάσους, Μαρίες. Είναι το πιο ακριβό πράγμα, αληθινά ανεκτίμητο. Κι ας μένουν στην άλλη άκρη της χώρας ή στην άλλη άκρη της γης.

Ωραία μέρα..

Μωράκια μου,

Σήμερα είναι μια ωραία μέρα, από αυτές που ξυπνάς με μια γλύκα και δεν θες να τελειώσουν.

Ξυπνήσατε, Γιώργο μου, το πρωί -ευτυχώς όχι ξημερώματα- και η αδερούλα σου, από το διπλανό κρεβατάκι, σου ψυθίριζε!!! Ήταν τόσο όμορφο να σε ακούμε Σοφουλίτσα με την μαμάκα από το δωμάτιό μας. Φυσικά, μετά σκαρφάλωσες από το δικό σου στο κρεβατάκι του Γιώργου για να κάνετε αγκαλίτσες. Βλέπετε το δωμάτιό σας δεν είναι τεράστιο και αναγκαστικά τα δύο κρεβατάκια σας είναι ενωμένα σε σχήμα Γ. Έτσι το κατσικάκι μπορεί και σκαρφαλώνει στο δικό σου Γιώργο μου. Σε λίγο φαντάζομαι και 'συ το ίδιο θα κάνεις. Παίξατε λίγο στο κρεβάτι και όταν ακούσατε ότι η μαμά ήταν ξύπνια: "ΜΑΜΑΑΑΑΑ", ακούστηκε η Σοφουλίτσα. Ήταν ένα από αυτά τα υπέροχα πρωινά ξυπνήματα!

Μετά, αφού μαμά πήγε για μάθημα, μείναμε μαζί, όπως κάθε Σάββατο πρωί. Παίξαμε και διαβάσαμε, εσύ μικρέ νομίζω ότι αρχίζεις και κολλάς την "ασθένεια" της Σοφίας με το διάβασμα. Και φυσικά δεν αφήνεις κανέναν να γυρίζει τις σελίδες, πρέπει να τις γυρίζεις εσύ (πηδώντας δυο-τρεις)!

Το καλύτερο μικρέ μου το άφησες για μετά: είμασταν στην κουζίνα, σε είχα πάνω στον πάγκο και σας καθάριζα φρουτάκι. Φυσικά, γκρίνιαζες και ήθελες ένα κομμάτι, οπότε σου το δίνω και μου έκανες "ευχαριστώ", χτυπώντας με το χεράκι σου το στήθος σου!!! Σου το έχει μάθει η μαμάκα και ήταν υπέροχο αγοράκι μου! Και μετά, κάθε φορά που σου έδινα κομμάτι φρούτο, μου έκανες "ευχαριστώ"...

Αυτή η σκηνή μου θύμισε το τραγούδι του Αλκίνοου και θυμήθηκα μια ωραία διπλή ηχογράφηση που έχω βρει με τον Φοίβο

Σας λατρεύω (και δεν εννοώ τον Αλκίνοο και τον Φοίβο!)

και σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Το 'χω, το 'χω (μάλλον)!!!

Λατρεία μου!

είχα τρομάξει την τελευταία περίοδο. Λίγο ο φόβος μου για τα νεύρα μου και τον απότομο τρόπο μου κάποιες φορές, λίγο το γεγονός ότι ό,τι και να έκανες τελευταία ήθελες να το κάνεις "με την μαμά", νόμιζα ότι σε "χάνω", κουκλίτσα μου.

Έτσι εξηγείται και το τελευταίο γράμμα μου, μέσα στην μαυρίλα. Και φυσικά, από τότε, ούτε να σας γράψω μπορούσα.

Αλλά προσπάθησα στο μεταξύ. Στην αρχή ανεπιτυχώς βέβαια. Αλλά μετά θμήθηκα τον παλιό "καλό" μπαμπάκα (λέμε τώρα...!), χαλάρωσα και άρχισα να διασκεδάζω με τα καμώματά σου. Η αλήθεια είναι ότι σ' αυτήν την φάση κάνεις όόόό,τι μπορείς για να μας εκνευρίσεις με την μαμάκα (η οποία, όπως θα έχεις διαπιστώσει, είναι πολύ πράος άνθρωπος), αλλά σίγουρα, αν είμαι πιο χαλαρός (σα να πίνω ηρεμιστικά χάπια κάθε μέρα!), βγάζεις μικρότερη αντίδραση και είμαστε όλοι ευτυχισμενοι. Είμα σίγουρος ότι είναι φάση και θα περάσει.

Σήμερα όμως ήταν η καλύτερή μου! Γενικά νομίζω ότι οι ημέρες απεργίας με πάνε!

Η μαμά απεργούσε, αλλά είχε χωθεί για να πάει την θεία Γεωργία στο αεροδρόμιο (σιγά που θα πετούσε σήμερα!), οπότε έπρεπε να σε πάρω εγώ από τον παιδικό. Και επειδή και ο παιδικός υπολειτουργούσε, έπρεπε να σε πάρω νωρίς-νωρίς, στις 13:30. Έτσι, πήρα το κουκλάκι μου και περάσαμε μία ημέρα μαζί, μέχρι το απόγευμα στις 19:00 που επέστρεψε η μαμά.

Και αφού κάναμε μια βολτίτσα, έφαγα και βλέπαμε "ζωάκια" (animal planet), είχα και μία φαεινή ιδέα (λες και δεν σε είχα κακομάθει αρκετά μέχρι εκείνη την ώρα!): να κοιμηθούμε αγκαλίτσα το μεσημέρι, στο κρεβάτι μας! Σε ρώτησα αν θέλεις και δεν ήξερα τι θα μου απαντούσες. Δεν έχει ξαναγίνει και δεν έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι μαζί μας, οπότε δεν απέκλεια να μου έλεγες απλώς όχι!

Η αλήθεια είναι ότι για το θέμα αυτό είμαστε με την μαμά κάθετοι: από την πρώτη ημέρα κοιμάστε και τα δύο στο κραβατάκι σας, στο δωμάτιό σας. Το δωμάτιό μας είναι για μένα και την μαμά, εσείς μπορείτε αν θέλετε να χοροπηδάτε πάνω στο στρώμα μας και να παίζουμε "παιδότοπο" σ' αυτό, αλλά μέχρι εκεί.

Ξέρω ότι υπάρχουν δύο απόψεις γονιών στο θέμα αυτό: κάποιοι κοιμούνται με τα παιδιά τους μαζί και λένε ότι δεν δημιουργεί πρόβλημα στο ζευγάρι και άλλοι θεωρούν ότι δεν πρέπει. Παλιότερα ήμουν πολύ πιο κάθετος στο θέμα, το θεωρούσα πραγματική καταστροφή για το ζευγάρι, τεράστια βλακεία των γονιών και η αλήθεια είναι ότι είχα και παραδείγματα. Πλέον ξέρω ότι, όπως σε όλα τα θέματα, ο καθένας παλεύει με ό,τι θεωρεί σωστό, δεν νομίζω ότι υπάρχει μαύρο - άσπρο στην ανατροφή σας.

Ένα είναι δεδομένο: ότι τρελαίνομαι και μόνο στην σκέψη να κοιμηθώ μαζί σας αγκαλίτσα, αλλά κάνω πίσω γιατί φοβάμαι την συνέχεια. Φοβάμαι μην σας γίνει συνήθεια και πάμε αγκαζέ μέχρι το Πανεπιστήμιο ή τον στρατό του Γιώργου!

Παρ' όλα αυτά σήμερα ενέδωσα. Δηλώνω ένοχος, μάλλον ήθελα να "σβήσω" τα προηγούμενα ανομήματά μου. Δεν είναι σωστός τρόπος, το ξέρω, αλλά τώρα πετάω στα σύννεφα!!! Και το σημαντικότερο: "ζεστάθηκε" η μεταξύ μας σχέση, κοιμήθηκες με χαμόγελο δίπλα μου (έκανες βέβαια κάτι "κατσικιές" στην αρχή!) και στην συνέχεια ξύπνησες με το χεράκι σου κάτω από το μάγουλό μου !!! Ήσουν όλο γέλια όταν ξυπνήσαμε και 'γω ακόμη πεθαίνω, λιώνω...

Ελπίζω να κάναμε μια καλή επανεκκίνηση.

Που θα μου πάει, λατρεία μου, θα καταφέρω να ανατρέψω το κλίμα! Στο κάτω - κάτω, λίγα περισσότερα χάπια χρειάζομαι...

Τώρα έχω τρελή δουλειά και θα πέσει ξενύχτι αξημέρωτο, αλλά ποιος νοιάζεται!

Τα βρήκα με την κόρη μου!

Ασήκωτο.

Θα είμαι πολύ σύντομος στο γράμμα μου αυτό παιδιά μου.

Νιώθω πολύ άσχημα για να επεκταθώ.

Έπρεπε να περάσουν 3½ χρόνια για να καταλάβει ο μπαμπάς σας ότι δεν κάνει για μπαμπάς.

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αρετή ενός γονιού είναι η υπομονή.

Δυστυχώς ο μπαμπάς, που κολυμπάει στα νεύρα (κληρονομικό χάρισμα...), δεν το κατέχει το άθλημα της υπομονής...

Δεν φταίτε εσείς όταν εκνευρίζομαι, το έχω ξαναπεί, εγώ φταίω. Ακόμη και όταν είναι "αντικειμενικά" εκνευριστικό αυτό που κάνετε, εγώ φταίω. Και είναι συγκλονιστικό να βλέπω την μαμάκα σας να σας φέρεται με τόσο ωραίο τρόπο, τόσο υπομονετικά και γλυκά, παρά την κούρασή της, που με κάνει να κατανοώ πόσο λάθος είμαι.

Δεν ξέρω αν μπορώ να το παλέψω.

37 χρόνια νεύρα είναι αυτά. Ακόμη και η μαμά σας με αγάπησε με αυτά, με συνήθισε (δυστυχώς) με αυτά, ελάχιστα τα χαλιναγώγησε. Ίσως γιατί δεν χρειάστηκε πολύ, μαζί της είμαι πραγματικά πολύ ήρεμος.

Το σίγουρο είναι ότι σας αγαπώ πολύ για να μην προσπαθήσω.

Και όσο εγωισμό και φιλοδοξία μου λείπουν στον επαγγελματικό μου χώρο, αφού ποτέ δεν με ένοιαξε να γίνω ο καλύτερος, να αποκτήσω φήμη και όνομα, τόσο σαν μπαμπάς θέλω να γίνω ο καλύτερος που μπορώ να γίνω για σας.

Σίγουρα δεν θα είμαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, αλλά θα προσπαθήσω να γίνω ο καλύτερος δυνατός που θα μπορούσατε να έχετε εσείς.  

Τα είπα και ξαλάφρωσα, άντε να τα εφαρμόσω κιόλας...

Sometimes an angel, sometimes a devil, but always Σοφουλάκι!

Προχθές, κοριτσάκι μου, πραγματικά μεγαλούργησες.

Μόλις είχα επιστρέψει από το γραφείο και άκουσα να ουρλιάζετε και τα δύο. Πλησίασα στον "παιδότοπο" που σας έχουμε φτιάξει πίσω από τον καναπέ και είδα τον Γιώργο να θέλει να πάρει την ... σιδερώστρα σου (αυτό το παιδί!) και εσύ να ουρλιάζεις (σαν υστερική είναι αλήθεια) και να μην τον αφήνεις. Ο Γιώργος ούρλιαζε και έκλαιγε κι αυτός (όσο πήγαινε και πιο δυνατά) και εσύ συνέχιζες την υστερία.

Με εντυπωσιακή ηρεμία για τα δεδομένα μου (προφανώς διότι ήμουν χαρούμενος που είχα φύγει από την πρωϊνή επαγγελματική μου χαβούζα) πλησίασα και περίμενα όρθιος για λίγο μέχρι να γυρίσεις και να με δεις. Αφού με είδες, δεν πτοήθηκες καθόλου και συνέχιζες να λες στον Γιώργο "Αν νομίζεις ότι θα γίνει το δικό σου, μικρό, είσαι πολύ γελασμένο"! (που τα σκέφτεσαι να ήξερα!).

Μετά, σαν να είχα πάρει ναρκωτικά (ούτε τώρα που γράφω δεν με αναγνωρίζω!), άρχισα να σου μιλάω πολύ ήρεμα, παρά το γεγονός ότι και οι δύο τσιρίζατε. Για κάποιο λόγο πίστευα ότι αν σου μιλήσω ήρεμα θα σταματήσεις να ουρλιάζεις. Σου έλεγα ότι "μπορεί το παιχνίδι να είναι δικό σου, αλλά και εσύ παίρνεις παιχνίδια του Γιώργου" και  "θα ήθελες να ουρλιάζει και ο Γιώργος όταν του παίρνεις ένα παιχνίδι του και παίζεις;" και άλλα τέτοια "σοφά" και βαθυστόχαστα κι εσύ (φυσικά) συνέχιζες -μαζί με τον μικρό τενόρο- να εξασκείς τις δυνατότητές σου στις οκτάβες.

Και ξαφνικά, ενώ εσύ ούρλιαζες και εγώ σου έλεγα τις κατατονικές μου σοφίες, σταμάτησες και μου είπες το αμίμητο:

"Νομίζω μπαμπά πως έχεις δίκιο"!!

Και είχες και μία σοφία στο βλέμμα σου, όλο ηρεμία και γλύκα...

Και άφησες τον αδερφό σου να πάρει το παιχνίδι σου... Και μετά του έδωσες κι άλλα....

Τα έχασα (ο μικρός δεν κατάλαβε καν απο που του ήρθε το δώρο)!

Με έκανες να βουρκώσω... (και να τονίσω ότι δεν είμαι καθόλου εύκολος σ' αυτά!). Μουρμούριζα όλη την υπόλοιπη ημέρα, να 'σαι καλά κουκλίτσα μου. Σε έλιωσα στα φιλιά, ό,τι ήθελες με έκανες μετά!

Υ.Γ.: Το έχω ξαναπεί, πάντα οι γονείς φταίμε...

Βλαστοκύτταρα και βλαστο-απάτες!!

Υποτίθεται ότι με την μαμάκα διαβάζουμε...

Την τύφλα μας!!! Όταν σας λέω ότι δεν περνάς από σχολείο για να γίνεις γονιός...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Όταν είχαμε εσένα Σοφούλα μου στην κοιλίτσα αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι με το ομφαλοπλακουντικό αίμα της μαμάκας, τα κοινώς λεγόμενα τα βλαστοκύτταρα.

Έψαξε μάλιστα ο μπαμπάκας (ο "σοφός"!) και βρήκε ότι υπήρχε μόνο στην Αθήνα δημόσια τράπεζα, ενώ στην Θεσσαλονίκη μόνο ιδιωτικές. Αφου γεννήσαμε, μάθαμε και για τους κούριερ υγειονομικού υλικού, αλλά πλέον αχρείαστοι να 'ναι!!!

Μισή έρευνα έκανε όμως ο μπαμπάκας. Αυτό που δεν βρήκε (γιατί τότε κανείς δεν το έλεγε φυσικά) είναι ότι είναι παντελώς άχρηστο να διατηρήσεις τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σου σε ιδιωτική εταιρία...

Και δεν το έλεγε κανείς γιατί κάποιοι κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να πλουτίσουν εις βάρος της κοινωνίας και με την ανοχή της "Πολιτείας"!

Θα μπορούσα να σας πω ότι "Δεν πειράζει, μάθαμε από το λάθος μας, στο δεύτερο παιδί κάναμε το σωστό". Όμως δεν είναι έτσι: πειράζει και παρα-πειράζει, κάθε μονάδα ομφαλοπλακουντικού αίματος είναι σημαντική, όπως και κάθε μονάδα αίματος. Δεν είναι ανάγκη να έχετε χρειαστεί αίμα, εσείς ή κάποιος δικός σας, για να το καταλάβετε αυτό. Φαντάζομαι ότι μέχρι τώρα θα έχετε δει τον μπαμπά (και σπανιότερα την μαμά, γιατί οικογενειακώς ... λιποθυμούν στην θέα του αίματος!!!) να δίνει αίμα, όχι γιατί το χρειάζεται κάποιος "δικός" μας, γιατί απλά μας περισσεύει. Έτσι είναι και με τα βλαστοκύτταρα, εμείς δεν τα χρειαζόμαστε, κάποιος άλλος μπορεί ναι. Και για να τα λάβει, θα πρέπει να είναι αποθηκευμένα σε δημόσια και όχι ιδιωτική τράπεζα.

Δεν μιλάω καν για τα χρήματα που χάνονται άδικα από τους γονείς, όχι ότι δεν είναι σημαντικο ποσό (και σε περίοδο εξόδων γέννας), αλλά προφανώς δεν είναι αυτή η απάτη η πιο σημαντική για μένα. Η απώλεια χιλιάδων ή και εκατομμύρια μονάδων ομφαλοπλακουντικού αίματος είναι τραγική για μένα και φυσικά και λαμβάνει χώρα και την αφήνουν να συνεχιστεί αποκλειστικά και μόνο για το χρήμα...

Φυσικά στην περίπτωσή σου Γιώρργο κάναμε το αυτονόητο. Ήδη υπήρχε η Τράπεζα στο Νοσοκομείο Παπανικολάου και μετά την γέννησή σου ο μπαμπάς έκανε ταξιδάκι στην Εξοχή. Και μας είπαν και ευχαριστώ (για το αυτονόητο)!

Ελπίζω ότι την στιγμή που διαβάζετε αυτό το γράμμα μου δεν υπάρχουν στην Ελλάδα άλλες ιδιωτικές εταιρίες "φύλαξης", έχουν απαγορευτεί ή ακόμη καλύτερα, έκλεισαν γιατί ο κόσμος δεν απευθυνόταν σ' αυτές... Το εύχομαι, αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος!

Για περαιτέρω λεπτομέρειες, δείτε και:

http://www.dailymotion.com/video/xjrtw2_yy-yyyyyyyy-yyyyyyy_shortfilms

και (μεταξύ των άλλων) διαβάστε:

http://www.smallplanet.gr/index.php?page=shop.product_details&flypage=flypage-ask.tpl&product_id=62&category_id=32&option=com_virtuemart&Itemid=200053&lang=el

και

http://hcbb.bioacademy.gr/

Όντως δεν είμαι μπαμπάς έτσι!

Κουκλίτσα μου,

χθες ξεκίνησες την σχολική σου χρονιά στον παιδικό και ο μπαμπάς δεν μπόρεσε να σε πάει! Τα νεύρα μου! Δεν ήταν βέβαια η πρώτη σχολική ημέρα της ζωής σου, σε εκείνη κατάφερα να τα παρατήσω όλα και να πάμε όλοι μαζί στο σχολείο. Ήταν όμως η πρώτη σου φετινή ημέρα και 'γω δεν ήμουν εκεί.

Έπρεπε να είμαι στην Καβάλα για δουλειά και μάλιστα δεν την τελείωσα κιόλας, θα ξαναπάω την Πέμπτη! Τα νεύρα μου ρε Σοφουλίτσα, παλεύω να προλάβω και να είμαι σε όλα σας τα γεγονότα, αλλά νιώθω ότι χάνω τις πιο σημαντικές σας στιγμές.

Μπορεί εσύ να μην κατάλαβες τίποτα από όλα αυτά, εμένα όμως μου στοίχησε...

Μου χρυσώνει το χάπι το ότι σκέφτομαι ότι ο μοναδικός λόγος που τρέχω στην δουλειά είστε εσείς και η μαμάκα σας, αφού με τα χρήματα δεν το έχω καθόλου (Γι' αυτό και η μαμά είναι ο υπουργός οικονομικών στο σπίτι. Αν περιμέναμε από τον μπαμπά, θα είχαμε χρεωκοπήσει πολύ νωρίτερα από κάτι γνωστές μας χώρες!).

Αλλά φοβάμαι ότι έτσι κινδυνεύει κανείς να κατρακυλήσει σε ένα ανούσιο κυνηγητό σαν τα χάμστερ στον τροχό, να τρέχει "για την οικογένεια" και στον δρόμο να έχει χάσει την οικογένεια... Είπαμε όμως, το παλεύω να βρω την ισορροπία...

Σήμερα βέβαια, δεύτερη ημέρα σου, πήγαμε μαζί στο σχολείο, χεράκι - χεράκι.

Τρελή χαρά ο μπαμπάς, κι ας είχε ψιλο-τρέξιμο μετά και έπρεπε να προλάβει τον χρόνο και και και ...

Περπατούσαμε όμως και μου μιλούσες ακατάπαυστα. Για τα πάντα! Για τον Μάξιμο που "έμαθε να μιλάει ελληνικά"  (λες και μιλούσε μόνο γερμανικά πριν!), για τη καινούργια τάξη και φυσικά για την ηχηρή απουσία την πρώτη ημέρα: έλειπε ο Β...... μας!!! 

Και σε πήρα και το μεσημεράκι από το σχολείο, την κοπάνησα νωρίς από το γραφείο.

Πριν αποκτήσω παιδάκια, έβλεπα μπαμπάδες να περπατάνε στον δρόμο πρωί - πρωί και να κρατάνε τα παιδάκια τους και μου άρεζε πολύ η σκηνή. Ήξερα ότι πολλοί από αυτούς δεν το χαίρονταν, άλλοι ήταν αγχωμένοι, άλλοι ίσως και να μην άκουγαν καν τί τους έλεγαν τα μικρά, όμως ήταν ωραία σκηνή από μόνη της: δύο άνθρωποι στην αρχή της ημέρας τους! Ο ένας συνήθως πιο βαρύς και το άλλο, "ανθρωπατάκι" όπως λέω, ανάλαφρο και χαρωπό.

Και έλεγα ότι θα έρθει και η ώρα μου και εγώ θα το διασκεδάζω. Και μέχρι στιγμής, το διασκεδάζω!

Στην φωτογραφία είσαι δύο μηνών, πριν ακόμη πας σχολείο!

Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις μπαμπά!

- Σοφία, αυτό το αυτοκίνητο αρέσει πολύ στον μπαμπά.

- Μα, αφού δεν έχει θέση πίσω για μένα και τον μπέμπη...!

Δεν είσαι μπαμπάς έτσι!!!

Ρε Σοφουλάκι δεν παίζεσαι!

Σ' αυτές τις διακοπές μας έδωσες ρέστα, ξεσάλωσες.

Το καλύτερο όμως το είπες την δεύτερη ημέρα των διακοπών, δεν προλάβαμε καν να μπούμε στο χαλαρό κλίμα...

Το καλοκαίρι αφήνω αξυρισιές συνήθως (δεν έχουμε και πολλή επαφή με το επάγγελμα και χαίρομαι που είμαι πιο άνετος) και καμία φορά το μουσάκι το κάνω μούσι από την βαρεμάρα του καθημερινού ξυρίσματος (γουρουνότριχα ο μπαμπάς!).

Κάποια στιγμή, ενώ ζητούσα φιλάκι από σένα, σε είδα διστακτική και μου είπες ότι "τσιμπάει".

- Σοφία, να τα ξυρίσω;

- Ναι.

- Όλα; Και το μουσάκι; 

- Ναι.

- Η μαμά όμως δεν μ' αφήνει...

Έχουμε διάσταση απόψεων ανάμεσα στις γυναίκες μου, οπότε υπερτερεί η άποψη της βασίλισσας έναντι της πριγκίπισσας (άσε που όταν ξυρίζομαι είμαι σαν κώλος μωρού, οπότε ούτε εμένα μου αρέσει!!!).

Η μαμά όμως μας έδωσε την άδειά της (μάλλον νόμιζε ότι εκτός από κώλος, θα γίνω και ηλικιακά "μωρό", αλλά δεν της έκατσε...). Έτσι, την επόμενη ημέρα αποφάσισα να ξυριστώ "γουλί". Είχα από τον στρατό να ξυριστώ έτσι, μιλάμε για πάνω από δέκα έτη! Ξυρίζομαι πρωί-πρωί, πριν ξυπνήσεις (ο αδερφούλης σου μας ξύπνησε από τα χαράματα!) και όταν ξυπνάς έρχομαι στο κρεβάτι, δίπλα σου και ξαπλώνω (στο Παλιό φέτος κοιμόσουν στο υπνοδωμάτιο μαζί με τον Γιώργο, εσύ στο διπλό κρεβάτι και ο Γιώργος στο πάρκο, ενώ εμείς στο καθιστικό, στον καναπέ-κραβάτι).

Ανοίγεις τα μάτια σου, νυσταγμένα.

Κοιτάς ότι λείπει κάτι, μου χαϊδεύεις το πρόσωπο.

Και ο νυσταγμένος κεραυνός:

- Δεν είσαι μπαμπάς έτσι!!!

Πήρα μόνο ένα φιλάκι, άντε δύο, όσο και να τραγουδούσα...

Το τραγούδι και το βίντεο κλιπ τα σπάει!!!

Υ.Γ.: Τα μούσια (στην αρχή) και το μουσάκι στην συνέχεια επανήλθαν!!!



Καρπουζοκαλόκαιρο 2011...

Γυρίσαμε Θεσσαλονίκη κουκλάκια μου.

Ήταν ένα πολύ ωραίο καλοκαίρι που τελείωσε με τις κοινές μας διακοπές στο Παλιό (είπαμε, να 'ναι καλά ο παππούς και οι γιαγιά και οι φάμπρικες της Γερμανίας...).

Νιώθω πραγματικά πολύ γεμάτος, ήταν ένα φανταστικό δεκαήμερο:

1. Γιώργο, εσύ κατόρθωσες να περπατήσεις, κανονικά πλέον! Είχες ήδη ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη, σχεδόν μόλις μπήκες στους 11 μήνες σου, όπως ακριβώς και η Σοφία! Αυτή η παράλληλη διαδρομή σας... Τέλος πάντων, στο Παλιό μεγαλούργησες. Στην αρχή μετρούσαμε βηματάκια, μετά χαθήκαμε και πλέον έχεις τον ασταμάτητο... Το καλό και με σένα είναι ότι δεν κλαις όταν πέφτεις, όπως και η Σοφία. Μάλλον το κόλπο είναι ότι δεν ακούγονται "αααχ", "ωωωχ" και λοιπά άλλα από εμάς, οπότε δεν θεωρείς ότι έγινε και κάτι. Αν και όταν είσαι κουρασμένος, μόνο αγκαλιά θέλεις και το πέσιμο σου έρχεται βαρύ...

2. Σοφουλίτσα μου, εσύ έδωσες ρέστα στην θάλασσα! Δεν νομίζω να υπάρχει παιδάκι στην ηλικία σου που να έχει πιει περισσότερο θαλασσινό νερό -από στόμα και μύτη παρακαλώ- από σένα! Υποτίθεται ότι κυνηγούσες την μπάλα σου μέσα στην θάλασσα και σε έπαιρνα στα χέρια και σε πετούσα προς αυτήν... Από την στιγμή που είδα ότι γελούσες μετά την πρώτη (και ήθελες και άλλο!), ήπιαμε όλο το Βόρειο Αιγαίο!!! "Και έκανα και κουλουτούμπες" έλεγες στην νουνά σου όταν επιστρέψαμε.

Θα σου εξομολογηθώ όμως κάτι σημαντικό: Αυτό που μου άρεσε περισσότερο δεν ήταν ότι δεν είχες κανέναν φόβο με την θάλασσα, ότι ξαφνικά γύρισες ανάσκελα και χτυπούσες μόνη σου τα πόδια σου, ότι "κουτούρτισες" ώρες ολόκληρες στην θάλασσα που έλεγε και η γιαγιά μου. Όλα τα λεφτά ήταν το χαμόγελό σου όταν έβγαινες από την τεράστια βουτιά σου, τρία - τέσσερα μέτρα μακριά μου, και έβλεπα τα γυαλιστερά πάνω δοντάκια σου και λίγο από τα πάνω ουλάκια  σου... Έλαμπες κοριτσάκι μου!

3. Κάτι τελευταίο: Ρε μεγάλε, όταν λέμε λέμε διακοπές, δεν εννοούμε να μας ξυπνάς στις 07:00, άντε βία 07:30 το πρωί (το έκανες και 06:30 ένα πρωινό)!!!!

Θέλουμε να κοιμηθούμε με την μαμάκα, ειδικά όταν πίνουμε ένα μπουκάλι κρασάκι οι δυο μας το βράδι... (εμείς οι χαλαροί!) Έχει και ωραία κρασιά η περιοχή της Καβάλας...

Εντάξει, εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι αποφάσισε να βγει κι άλλο σου δόντι, αλλά μία οργάνωση βρε αδερφέ δεν βλάπτει!

ΌΧΙ ΔΟΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ - ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΒΑΛΑΣ.

Μην τους αφήσεις

Πέρυσι το καλοκαίρι το διάβαζα, πριν καν γεννηθείς.

Με είχε συνεπάρει η ιδέα του βιβλίου, ταίριαζε και με την ιδέα που είχα λίγους μήνες νωρίτερα, για την δημιουργία αυτών των γραμμάτων προς εσάς. Κυρίως όμως με συνέπαιρναν οι ιδέες του βιβλίου, ο λόγος του Σαβατέρ.

Δεν τον ήξερα, άκουσα γι' αυτόν στο ραδιόφωνο (νομίζω στην εκπομπή της Αναστασίας) και στη συνέχεια πήρα και το δεύτερο βιβλίο του.

Μου άρεσαν πολύ και τα δύο βιβλία, αλλά εγώ και δεν θέλω και δεν έχω το υποβαθρο να σου κάνω μαθήματα, νομίζω ότι όσα θα μάθετε -και ο καλύτερος τρόπος να τα μάθετε- είναι μέσα από την συμπεριφορά και την στάση της μαμάς και του μπαμπά. Και προς εσάς, αλλά -κυρίως- από την συμπεριφορά μας στους άλλους, τους όχι τόσο αγαπητούς μας, τους τρίτους, τους ξένους.

Όλα αυτά όμως είναι λίγο άσχετα με αυτά που θέλω να σου πώ σ' αυτό το γραμματάκι μου, απλώς συνειρμικά μου ήρθαν όλα τα παραπάνω, με βάση τις νουθεσίες του πατέρα προς τον γιο.

Ελπίζω μέχρι σήμερα να μην σε έχω πρήξει με συμβουλές, ή αν το έκανα, που είναι το πιθανότερο, να το αντέχεις μέχρι στιγμής. "Δεν θα γίνετε μάνες;" μας έλεγε η γιαγιά σου σε μένα και τον θείο Κώστα όταν είμασταν μικροί, "Θα καταλάβετε". Έτσι κι εσύ...

Αυτό που θέλω να σου πώ λοιπόν είναι να μην αφήσεις ποτέ κανέναν και για κανένα λόγο να σου πει ότι επειδή είσαι άντρας έχει λιγότερες δυνατότητες ως προς το μεγάλωμα των παιδιών σου, αν ποτέ επιθυμείς και κάνεις παιδιά.

Μην τους αφήσεις να πιστέψουν έστω και για ένα λεπτό ότι επειδή είσαι άντρας δεν μπορείς να τα ταΐσεις, να τα αλλάξεις, να τα κοιμήσεις, να τα ησυχάσεις όταν κλαίνε και κυρίως να μείνεις μαζί τους ένα Σαββατοκύριακο, μία εβδομάδα, ένα μήνα... Αν δεν μπορείς εσύ, ο μπαμπάς τους, δεν μπορεί και κανείς άλλος. Τελεία και παύλα.

Προφανώς μέχρι σήμερα θα έχεις αντιληφθεί την ιδιαίτερη εκτίμηση που τρέφω για το γυναικείο φύλο, το πόσο ουσιαστικά τις εκτιμάω. Έτσι με μεγάλωσαν η γιαγιά σου και ο Καρπουζοκέφαλος παππούς σου, να πιστεύω στην ουσιαστική ισότητα των δύο φύλων, όχι στα λόγια.

Όμως αυτό σημαίνει αυτόματα ότι μπορείς -και κυρίως οφείλεις στον εαυτό σου- να κάνεις ότι κάνει και η μητέρα των παιδιών σου. Και πίστεψέ με, ίσως είναι πιο κουραστική θεωρία από αυτήν του "εγώ έκανα το χρέος μου κατά την σύλλληψη", αλλά σε ανταμοίβει καθημερινά και μάλιστα πλουσιοπάροχα!

Μου την δίνει πολύ η βολική για πολλούς (άντρες και γυναίκες) ατάκα "το παιδί θέλει την μάνα του"! Τα νεύρα μου με πιάνουν όταν το ακούω! Και ξέρω πολύ καλά ότι κάθε φορά που κάνω τέτοιες συζητήσεις, οι μεν άντρες με μισούν και μου λένε ότι "χαλάω την πιάτσα", "η φύση έχει φροντίσει γι' αυτά τα πράγμα..." (ίσως να με θεωρούν και λίγο gay) και άλλες τέτοιες βλακείες. Οι δε γυναίκες, όσες δεν με ξέρουν καλά, με κοιτάνε και χαμογελάνε ειρωνικά, πιστεύωντας ότι τα λέω έτσι, χωρίς να τα πιστεύω και χωρίς να τα τηρώ. Θα πρέπει να ξέρεις όμως ότι, αν εξαιρέσεις την γέννα και τον θηλασμό (δηλαδή, για να λέμε και την αλήθεια, τις σημαντικότερες στιγμές των πρώτων ημερών ενός παιδιού!!!), σε τίποτα δεν υστερείς καλό μου παιδί από την γυναίκα σου, αν επιθυμείς και βρεις δίπλα σου μία γυναίκα κάποτε για να ζήσετε μαζί. Δεν την μειώνει αυτό την γυναίκα σου κι αν νοιώθει ότι την μειώνει, μάλλον κάτι δεν πάει καλά ανάμεσά σας...

Όλα αυτά στα λέω με αφορμή το ταξίδι που έκανε η μαμάκα σας το προηγούμενο Σαββατοκύριακο με την νουνά σου, τη νουνά της αδερφούλας σου και την "θεία από την Αγγλία-Δέσποινα" και πήγαν στην Χαλκιδικούλλλλα για μπανάκια.

Και πρέπει να σου πω ότι μου την δίνει ακόμη και που οι γύρω μας το θεωρούν "κάτι" το γεγονός ότι έμεινα μόνος μαζί σας για δύο μέρες... Ας μην επεκταθώ, νομίζω το νόημα το έπιασες.

Τέλος πάντων, για να το κλείσω λίγο πιο εύθυμα το γράμμα (και επειδή προφανώς σε έπρηξα και θα με βρίζεις για το "κήρυγμα") θα σου πω ένα περιστατικό που έγινε την πρώτη φορά που η μαμά σας άφησε την Σοφία (εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμη) μαζί μου και πήγε στον Βόλο, στην φίλη της, για ένα Σαβ/κο. Όταν μου το ανέφερε, εγώ πανηγύριζα, δεν είχα και πολύ δουλειά λόγω καλοκαιριού, τέλεια, ένα Σαβ/κο με το παιδί μου!

Οι γιαγιάδες μας λίγο τα έχασαν, αλλά δεν το έκαναν θέμα ("Δεν έχουμε συνηθίσει εμείς σε τέτοια, στα χρόνια μας..." - Όταν επισήμανα στην γιαγιά σου ότι έτσι μας έχουν μάθει με τον άντρα της, μου είπε ότι ναι μεν, αλλά και πάλι δεν το έχει συνηθίζει στην πράξη να συμβαίνει). Την καλύτερη αντίδραση βέβαια την είχε ο συνονόματος παππούς σου, που είναι και λίγο βαρύς ανατολίτης: "Αυτό να μην ξαναγίνει!", είπε επιτακτικά στην μαμά σου, αλλά το καλύτερο το άφησε για αργότερα:

Ανεβαίνει η μαμά κάποια στιγμή στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και στη συζήτηση πάνω της λένε ότι μία κοπέλα της παλιάς της γειτονιάς, που έκανε παρέα μικρή η μαμά μαζί της, είναι στα χωρίσματα με τον άντρα της.

- Γιατί έτσι; ρωτάει αθώα η μαμά.

- Μάλλον θα πήγαινε μόνη της στον Βόλο και θα άφηνε το παιδί της στον άντρα της, της λέει ο σοφός παππούς!

Κατουρηθήκαμε στα γέλια με την μαμά όταν μου το είπε!! Την έβαλε στην θέση της ο παππούς!

Υ.Γ.: Σοφουλίτσα, αν και αυτό το γράμμα απευθύνεται κυρίως στον αδερφό σου, διαβάζεται και αντίστροφα: Μην κάνεις το λάθος που κάνουν πολλές γυναίκες και θεωρούν ότι το παιδί είναι μόνο δικό τους, δική τους προέκταση, από κοινού το κάνατε με τον άντρα της ζωής σου...

Για την μητέρα ... που δεν βασανίζεται ποτέ!

Πριν κάποιες μέρες σας έγραψα για την ατάκα του Καρπουζοκέφαλου όταν έμπαινε στο σπίτι από την δουλειά: "Ήρθε ο πατέρας ο βασανισμένος", έλεγε κι ας μην δούλευε δα και στις οικοδομές (από μαστορικά από αυτόν πήρα, ούτε κατσαβίδι...).

Σήμερα, είπα να παραφράσω την ανωτέρω ατάκα. Προφανώς μέχρι σήμερα έχετε καταλάβει ότι είστε πολύ τυχέροι (το 50% είναι ένα καλό ποσοστό!) που έχετε αυτή την μαμάκα! 

Πιστέψτε με, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, αν δεν την είχαμε ή είχαμε μία άλλη.

Κι επειδή φαντάζομαι ότι θα έχετε γίνει (σε όποια ηλικία κι αν τα διαβάζετε αυτά) ιδιαίτερα καχύποπτοι και δύσπιστοι (αφού, όπως βλέπω, μέχρι στιγμής, όλα τα στραβά γονίδια από μένα τα έχετε πάρει!), σας ενημερώνω ότι αυτά δεν τα γράφω για να τα διαβάσει η ίδια και να την καλοπιάσω: πρώτον, ευτυχώς (μετά από τόόόόσα χρόνια) δεν χρειάζονται τέτοια καλοπιάσματα μεταξύ μας και δεύτερον, η μαμά σας σίγουρα δεν διαβάζει ότι γράφω! Εδώ και καιρό μου είπε με απολογητικό ύφος:

- Ξέρεις, δεν διαβάζω αυτά που τους γράφεις!

- Μην στεναχωριέσαι, αγάπη μου, ελάχιστοι το κάνουν!!!

Συνεπώς, παλιό-αμφισβητίες (γιατί ξέρω εγώ τί κουμάσια είστε!), δεν σας λέω τα παραπάνω γι' αυτόν τον λόγο. Σας το λέω γιατί έτσι είναι, κι όποιος διαφωνεί...κακό δικό του!

Λοιπόν, επειδή αυτή η θεά, έφτασε σε σημεία οριακά για τις αντοχές της (είπαμε, είμαι και κουφάλογο...), και αφού την κολλήσατε μέχρι και πνευμονία (πληρώσαμε πολύ ακριβά τον πρώτο σου έρωτα Σοφουλίτσα μου: πρώτα εσύ κόλλησες από τον Β......, μετά κόλλησες τον μικρό και στο τέλος η μαμάκα κόλλησε και της το γύρισε μέσα σε δυο μέρες και σε πνευμονία! Α, ρε Β....!), με ... βαριά καρδιά σας ενημερώνω ότι μεθαύριο φεύγουμε για διακοπές οι δυο μας.

Βέβαια, τώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα έχετε καταλάβει ότι, μπορεί να σας λατρεύουμε, να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί σας (ακόμη κι αν άλλοι διαφωνούν για τα ωράρια ή τους χώρους), αλλά με την μαμάκα μας είναι απαραίτητο να πάμε και καμιά εβδομάδα (και δύο και τρεις, αλλά....) διακοπές μόνοι μας. Μετά (Αύγουστο) θα πάμε και στης γιαγιάς και του παππού το σπίτι (στο προικώο του μπαμπά!) και θα γίνει χαμόςςς.

Μπορεί ο μπαμπάς να δουλεύει σαν τον χαμάλη τον χειμώνα, αλλά το καλοκαίρι είμαστε υπερπαραγωγές! Να 'ναι καλά ο παππούς και η γιαγιά που δούλευαν στις φάμπρικες της Γερμανίας και πήραν διαμερισματάκι σε παραθαλάσσιο (τέλειο) μέρος όταν γύρισαν, γιατί αν περιμένατε να αποδώσει το "κυριλέ" επάγγελμα του χαμάλη μπαμπάκα...σε βιντεάκι θα βλέπατε την θάλασσα τα καλοκαίρια!

Κλείνω το γράμμα μου αυτό (για να με βρίζετε ακόμη περισσότερο) με μια φανταστική φωτογραφία της μαμάκας από το καλύτερο μέρος που έχουμε ποτέ κρυφτεί για διακοπές - μόνο 10 μόνιμοι κάτοικοι και αυτοί μόνο το καλοκαίρι, ό,τι πρέπει για αντικοινωνικούς σαν κι εμάς (προφανώς θα σας έχουμε πάει κάποια στιγμή, αν όχι -είπαμε- ευτυχώς υπάρχει ο παππούς και η γιαγιά!!)...