Χωρίς λόγια...

(Διαβάζεται πιο "εύκολα" αν ακούς αυτό ταυτόχρονα...)


Κυριακή 21/11, 18:53' μ.μ.:

- Έλα ρε, με πήρες. Τί κάνεις;

- Δεν είμαι καλά. Δηλαδή όχι εγώ, ο μικρός...

- Τί έγινε;

- Είχε ανησυχία όλη την εβδομάδα, την Πέμπτη είχε υπνηλία και του κάναμε εξετάσεις.

- ...

- Έχει όγκο στο κεφάλι του, καταλαμβάνει το μισό κεφάλι του !

- ...

- Δεν ξέρουμε αν είναι κακοήθης. Θα πρέπει να κατεβούμε Αθήνα για επέμβαση......

- ... 

 

Σήμερα, μετά το απίστευτο χθεσινό σοκ, προσπαθώ να κάνω λίγο πιο "ήρεμες" σκέψεις. Παρόλα αυτά:

1. Οργή. Ατελείωτη οργή. Όσος χρόνος και να περάσει, οργή θα νιώθω. Αυτά τα πράγματα απλώς δεν πρέπει να συμβαίνουν. Δεν πρέπει. Δεν θέλω κανένα ογκολογικό νοσοκομείο για παιδιά. Δεν πρέπει να υπάρχει, δεν με ενδιαφέρει πώς θα γίνει, πρέπει να εξαφανιστούν όλα. 

2. Πολύ κλάμα, μέσα και έξω μου. Ούτε ενός έτους παιδάκι, λίγο μεγαλύτερο από εσένα, αγοράκι μου, ανήμπορο να κάνει οτιδήποτε, ανίκανο να συλλάβει καν τί του συμβαίνει. Δεν υπάρχει καμία απολύτως λογική σ' αυτό.

3. Δύο ώρες πριν, Σοφουλίτσα μου, τσακωθήκαμε γιατί δεν τήρησες την "συμφωνία" και δεν ήθελες να κοιμηθείς μετά τα δυο "βιγλία" που συμφωνήσαμε να διαβάσουμε! Πόσο βλάκας μοιάζω τώρα στα ίδια μου τα μάτια. "Δεν τήρησες την συμφωνία"...

4. Σήμερα το πρωί, αγοράκι μου, σε κουνούσα ελαφριά στον ήχο της μουσικής και (χαμο)γελούσες, φαφουτάκι μου! Χάνομαι στο χαμόγελό σου...