Θα μου ... "βαβάσεις";

"Μπαμπά, θα μου βαβάσεις αυτό;"

Κάθε τόσο (ανά μισάωρο το λιγότερο), έρχεσαι και μου ζητάς (ή στην μαμάκα) να σου "βαβάσουμε" ένα ... "βιγλίο" που κρατάς στο χέρι. Η σχέση σου με το διάβασμα, τα "βιγλία" σου και τα παραμυθάκια είναι πραγματικά πολύ όμορφη.

Όταν ήσουν λοιπόν λίγο πιο μικρούλα (πριν τα δύο σου δηλαδή, όχι τώρα που είσαι ... έμπειρη στην λογοτεχνία!!!), είχες έρθει πάλι να μου ζητήσεις να "βαβάσουμε" ένα παραμύθι, που νομίζω ότι ήταν με την κοκκινοσκουφίτσα ("Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο τελευταίος λύκος").

Εγώ λοιπόν, επειδή αυτό το παραμυθάκι το είχαμε διαβάσει ήδη πριν από καμία ωρίτσα, αποφάσισα να σου πω ένα ... δικής μου έμπνευσης!

-Θέλεις να σου πω ένα άλλο παραμυθάκι;"

- Ναι (φυσικά).

-Ήταν, μία φορά και έναν καιρό, ένα αγοράκι, που το έλεγαν Βασίλη. Ο Βασίλης, όταν ήταν μικρός, είχε πάει σε ένα πάρτι, όπου κάποιος φίλος του του γνώρισε ένα κοριτσάκι, την Ελεωνόρα.

Κάποια στιγμή, αρκετή ώρα μετά, είδε την Ελεωνόρα να κάθεται μόνη της στο πάτωμα και να τρώει από ένα μπολ (πατατάκια έτρωγε, αλλά δεν στο λέμε!). Ο Βασίλης χάρηκε πολύ που είδε την κοπέλα να κάθεται στο πάτωμα, πάντοτε του άρεσε περισσότερο να κάθεται στο πάτωμα. Πήγε λοιπόν και κάθησε δίπλα στην Ελεωνόρα, αφού θυμήθηκε ότι την είχε γνωρίσει νωρίτερα.

Και αφού μίλησαν αρκετή ώρα, ο Βασίλης ρώτησε την Ελεωνόρα:

- Θέλεις να μου δώσεις το τηλέφωνό σου για να σε πάρω να βγούμε για κανά καφέ;

Και η Ελεωνόρα:

- Ναι, δεν θα είχα πρόβλημα! (Πολύ ωραία απάντηση, από τότε γελάνε οι δυο τους μ' αυτήν!!!)

- Θα ήθελες, ή δεν θα είχες πρόβλημα;

- Εεε, θα ήθελα.

Έτσι, ο Βασίλης και η Ελεωνόρα βγήκαν έξω (δύο-τρεις φορές) και έγιναν ζευγάρι. Αγαπούσε πολύ ο ένας τον άλλον και ήταν πολλά πολλά πολλά χρόνια μαζί, ώσπου αποφάσισαν ότι θέλουν να κάνουν ένα γλυκό παιδάκι, για να του δίνουν και σ' αυτό λίγη (τί λίγη δηλαδή...) από την αγάπη τους. Η Ελεωνόρα λοιπόν απέκτησε κοιλίτσα και μέσα σ' αυτήν μεγάλωνε το μικρό μωράκι τους, ώσπου μία μέρα πήγαν στο νοσοκομείο για το γεννήσουν.
Όταν έφεραν στον Βασίλη την μικρή κορούλα του, του κόπηκε η ανάσα...

Το μικρό μωράκι μεγάλωνε και μεγάλωνε και ήταν πολύ καλό και όμορφο κοριτσάκι. Ο Βασίλης και η Ελεωνόρα το αγαπούσαν "από δω ως τον ουρανό και πάλι πίσω" και χαίρονταν πάρα πολύ που έβλεπαν πόση ζεστασιά ανέπτυσε το κοριτσάκι τους.

Και, από τότε, έζησαν αυτοί ακόμη πιο καλά και εμείς ακόμη καλύτερα.

Το παραμυθάκι αυτό, που ίσως να ξεκίνησε πριν 16-17 χρόνια (έχω χάσει τον λογαριασμό), στο λέω σήμερα ξανά για να σου πω εν τέλει το εξής: είμαστε πολύ τυχεροί (και κυρίως εγώ) που ο Βασίλης πήγε σε 'κείνο το πάρτι!!!

Αν δεν είχε πάει, δεν θα είχε γνωρίσει την Ελεωνόρα, που είναι Η γυναίκα της ζωής του.

Και συ, λατρεία μου, δεν θα είχες αυτήν την υπέροχη μαμάκα.

Αυτά -ή περίπου αυτά- σκεφτόμουν χθες λατρεία μου, όταν έβλεπα και κυρίως άκουγα πόσο όμορφα σου μιλάει και σου συμπεριφέρεται αυτός ο άνθρωπος, Η γυναίκα της ζωής μου, η μαμάκα σου. Δεν εκνευρίζεται σχεδόν ποτέ (βέβαια, αν την εκνευρίσεις...), σου μιλάει με απίστευτη γλύκα και ατελείωτη υπομονή, μπαίνει στην θέση σου και προσπαθεί να σε κερδίσει με τον διάλογο και όχι με απόλυτα "έτσι θέλω". Είναι πολύ δύσκολος αυτός ο δρόμος, ειδικά για ένα παιδάκι 2 ετών, πολύ δε περισσότερο που έχεις και μία ... κληρονομική τσατίλα (από μένα, μην τα ξαναλέμε!!!). Με αυτόν τον τρόπο όμως (που εγώ απλώς παλεύω να εφαρμόσω), έχουμε κατορθώσει να σε κάνουμε ένα πολύ συζητήσιμο κοριτσάκι, που ευτυχώς επεξεργάζεσαι πολύ αυτά που σου λέμε.

Με αυτό το γραμματάκι μου όμως, δεν ήθελα να σου πω πόσο φανταστικό κοριτσάκι έχεις γίνει (αυτά στα είπα στα προηγούμενα και προφανώς και στα επόμενα γραμματά μου), αλλά πόσο πολύ, από αυτό που είσαι και θα γίνεις, το οφείλεις στην γλυκύτατη μανούλα σου.

Πόσο τυχεροί είμαστε που πήγε ο Βασίλης σε κείνο το πάρτι...