Η Νεφελίτσα μας...

Τόσο καιρό δεν σας έχω μιλήσει για την μικρούλα τετράποδη "αδερφούλα" σας.

Προφανώς αυτήν την στιγμή που τα διαβάζετε τις γραμμές αυτές, η Νεφελίτσα δεν ζει, ήταν όμως δίπλα σας από την πρώτη μέρα της ζωής σας και -πιστέψτε με- είχατε τρέλα μαζί της. Ειδικά εσύ Γιώργο, ως μωρό, έτρεχες από πίσω της και τρελαινόσουν μαζί της, νομίζω πιο πολύ από την Σοφουλίτσα. Ήταν ένας εύκολςο τρόπος να σταματήσεις να κλαις: να δεις την Νεφέλη να περνάει από δίπλα σου! Και για σένα πάλι Σοφουλίτσα λέγαμε ότι δεν μας χρειάζεται "μωρουλίνι-μπουσουλί" (είχαν ρίξει τότε στην αγορά μία κούκλα που μπουσουλούσε για να την ακουλουθεί το μωρό και να μάθει να μπουσουλάει!): είχαμε το "Νεφελίνι-μπουσουλίνι"- η Σοφία έτρεχε πίσω της!!

 Ήταν μικρούλα όταν την πήραμε. Από το δρόμο, συγκεκριμένα από μία αυλή σε ένα σπίτι στην Έδεσσα. Η μαμάκα της είχε γεννήσει τέσσερα μικρά και η γιαγιάκα που την είχε, δεν άντεχε στο μεγάλωμα όλων. Πρώτη φορά την είδα εκεί, στην Έδεσσα, έξω από το σπίτι της. Βγήκε και τρίφτηκε πάνω στο πόδι μου, λες και είμασταν γνωστοί από χρόνια, λες και είχα φαγητό να της δώσω. Έτσι όμως είναι η Νεφελίτσα μας, και κλέφτης να μπει στο σπίτι, αυτή θα τριφτεί στο πόδι του και θα του νιαουρίσει.

Ήταν η δεύτερη γατούλα μας με την μαμά. Η πρώτη ήταν η Πανωραία, μια κατάμαυρη γατούλα με άσπρο "παπιόν" και ελάχιστο άσπρο στην κοιλίτσα της. Την πάτησε κάποιος κάγκουρας που έτρεχε με αμάξι στην Έδεσσα, σε οικισμό που έπαιζαν και παιδάκια... Η καφρίλα δεν σέβεται τους ανθρώπους, τα ζώα (και μάλιστα μαύρα!) θα σεβαστεί...

Πίσω πάλι στην Νεφέλη μας. Όταν έμεινε η μαμάκα έγκυος σε σένα αρχικά Σοφουλίτσα μου, μας έπρηξαν όλοι οι φίλοι και γνωστοί ότι πρέπει να την "στείλουμε". Όλοι είχαν ακούσει για κάποια ξαδέρφη, κάποιου μπατζανάκη, κάποιας γειτόνισας την φίλη που είχε χάσει το παιδί της εξαιτίας του "μικροβίου της γάτας"!

Επειδή όμως εμείς δεν πιστεύουμε σε μαύρες μαγείες, ζώδια και λοιπά παραθρησκευτικά, αλλά μόνο στην δύναμη της λογικής και της επιστήμης, ρωτήσαμε την κτηνίατρό μας, ρωτήσαμε και τον γυναικολόγο μας και αμφότεροι μας είπαν ότι αν το ζώο μένει εντός σπιτιού και κάνει τα εμβόλιά του δεν υπάρχει κανένας κινδυνος από το "τοξόπλασμα" (το βακτήριο που έχουν ορισμένα ζώα). Άσε που, ακόμη κι αν είχε τοξόπλασμα η Νεφέλη, έπρεπε η μαμά να έρθει σε επαφή με τα κόπρανά της, πράγμα αρκετά δύσκολο, αφού την άμμο της την άλλαζα εγώ.

Το ίδιο και όταν ήταν να γεννηθείτε: πέσαν να μας φάνε οι φίλοι: "Ε, τώρα παιδί θα αποκτήσετε, τί το θέλετε το γατί". Οι γονείς σας όμως ήταν ανένδοτοι. Να πω την αλήθεια με ενοχλεί αφάνταστα η θεωρία "φύγε εσύ-έλα εσύ", η στάση δηλαδή ότι τώρα απέκτησα το παιδί μου και εσύ δεν έχεις θέση ανάμεσά μας. Δεν μας ταιριάζει και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να μάθετε κάτι τέτοιο ως τρόπο ζωής. Δεν έχουν τα έμψυχα όντα ημερομηνία λήξης, ούτε αποσύρονται όπως τα σκουριασμένα αυτοκίνητα. 

Η καημενούλα η Νεφελίτσα μας σήμερα ταλαιπωρείται: ήταν η απόλυτη αρχοντισσα του σπιτιού, την κανακεύαμε και την χαϊδεύαμε μέχρι να "λιώσει" και τώρα δέχεται απο εμάς ελάχιστα χάδια και από εσάς ... Ε, ας πούμε ότι εσύ Σοφία μου έμαθες πλέον πώς είναι να χαϊδεύεις απαλά. Εσύ Γιώργο ακόμη θεωρείς την ουρά παιχνίδι, αλλά που θα πάει, θα το μάθεις και 'συ! Στο μεταξύ η καημενούλα μόνο νιαουρίζει με παράπονο όταν την παιδεύεις, όταν ξαπλώνεις πάνω της λες και είναι κουρελού (βοηθάει και το τρίχωμα!) ή τις πειράζεις τα αφτάκια και τα μουστάκια... Η καημενούλα περιμένει να κοιμηθείτε, για έρθει να χορχουρίσει δίπλα μας, στον καναπέ.
Επίσης θα πρέπει να σημειώσουμε Σοφουλίτσα ότι εσύ έκανες το ανεκδιήγητο όταν ήσουν μικρή: η Νεφέλη έτρωγε και εσύ αποφάσισες να της τραβήξεις την ουρά! Αν ήταν άλλη γατούλα θα σε είχε σφάξει, η Νεφέλη απλά σου νιαούρισε, κάτι ανάμεσα στο παράπονο και -ας πούμε-απειλή!!!

Η ουσία πάντως είναι ότι από τη πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είναι πολύ ωραίο να μεγαλώνει το παιδί με ένα ζώο, αντιμετωπίζει πολύ πιο γλυκά τα ζωντανά όντα, αποκτάει άλλη σχέση με την ζωή και την ζωντανά της φύσης, έστω κι εντός διαμερίσματος.
Και ελπίζω, γιατί μόνο να ελπίζω μπορώ, ότι αγαπώντας όλα τα έμβυα όντα, θα εκτιμάτε έτσι περισσότερο και την ίδια την ζωή. Θα δείξει.