Ο Καρπουζοκέφαλος

Παιδάκια μου.

Νομίζω ότι μάλλον συνειδητά δεν σας έχω γράψει πολλά πράγματα για τον "νουνό" αυτού του ιδιότυπου ημερολογίου σας.

Βλέπετε, ο παππούς σας ήταν πολύ ωραίος άνθρωπος και μου είναι πραγματικά δύσκολο να σας γράφω γι' αυτόν. Πάντως -τουλάχιστον μέχρι τώρα- σε σένα Σοφουλίτσα μου, που τον έζησες λίγο, σου μιλάω κανονικά για τον παππού Γιάννη. Η μαμά σας θα σας πει ίσως ότι δεν τον έχω θρηνήσει ακόμη -και με το "ακόμη" ίσως να εννοεί την ώρα που θα διαβάζετε αυτά τα γράμματά μου... Τουλάχιστον όχι όπως θα ήθελα εγώ.

Έφυγε περίπου τέτοιες μέρες πριν από δύο χρόνια από καρκίνο (είπαμε, έτσι ονομάζεται η αρρώστια, έτσι την λέμε και 'μεις, με το όνομά της!). Ελάχιστες ημέρες μετά ο μπαμπάς σας, αφού σιγουρεύτηκε πρώτα ότι η γιαγιά σας δεν θα πάθει τίποτα βαρύ από τον αφόρητο πόνο, αρρώστησε άσχημα και είχε 40άρια πυρετούς. Και πάνω στον πυρετό του έμαθε ότι θα αποκτήσει και δεύτερο παιδάκι, ότι ο μικρός Καρπουζοκέφαλος ήρθε σε "αντικατάσταση" του μεγάλου.
Και η αλήθεια είναι μικρέ μου, ότι όταν σε πρωτοείδα και είδα την ιδιότυπη "φαλάκρα" σου, ήταν σα να έβλεπα τον παππού σου: μία "χερσόνησος" μαλλιών μπροστά στο μέτωπο και δύο μεγάλοι κενοί "κόλποι" φαλάκρας δεξιά και αριστερά! Κλασικός Καρπουζοκέφαλος!!!

Ξεφεύγω όμως από το θέμα. Θα σας πω λοιπόν μερικά από τα πράγματα που ξέρω γι' αυτόν τον ωραίο τύπο:

Το πρώτο που θα σας πω είναι ότι πραγματικά ήταν ωραίος μάγκας! Αλλά όχι με την έννοια που έχει σήμερα αυτή η λέξη, με την σωστή, την παλιά έννοια. Ήταν κυριλέ άνθρωπος, κυριλέ μάγκας, ουσιαστικά μορφωμένος και πραγματικά ευγενής, αλλά πολύ πολύ ντόμπρος, πολύ εντάξει τύπος, άνθρωπος από αυτούς που λες "εγγύηση".
Αυτό βέβαια τον έκανε αρκετά απόλυτο σαν άνθρωπο, προφανώς διότι στο μυαλό του -και κυρίως στο βλέμμα του- τα πράγματα ήταν σχεδόν πάντα μονόδρομος: έπρεπε να κάνει το σωστό και μέσα του ο ίδιος ήξερε ποιο ήταν αυτό! Στους άλλους απλώς το έδειχνε με τον τρόπο του, με την συμπεριφορά του. Αν έβλεπε ότι κάποιος δεν το έκανε, τον αγριοκοίταζε (στην καλύτερη)...

Δεν θυμάμαι βέβαια ποτέ να μου είπε σε μένα τί πρέπει να κάνω, προφανώς το είχε κάνει, εγώ δεν το κατάλαβα και δεν το θυμάμαι. Έβλεπες την συμπεριφορά του και αποφάσιζες και εσύ. Πριν λίγες μέρες, όταν ο μπαμπάς σας βρέθηκε σε πραγματικά άσχημο σταυροδρόμι και πονούσε για τους φίλους του, σκεφτόμουν τί θα έκανε ο Καρπουζοκέφαλος, αλλά απάντηση δεν πήρα. Όχι ότι αν ζούσε θα μου έδινε.

Το άλλο που σίγουρα μπορώ να σας πω είναι ότι εσένα Σοφουλίτσα μου σε πρόλαβε, σε έζησε και σε λάτρεψε μέχρι τα δύο σου (περίπου) και ότι εσύ Γιώργο θα τον τρέλαινες! Ρωτήστε και τον Φιλιππάκο, τον ξαδερφούλη σας που τον έζησε περισσότερο, πόσο τρέλα είχε ο ένας για τον άλλο.

Κράτησα μόνο το χαμόγελο στο πρόσωπο του Φιλιππάκου,
για να δείτε χαρές, αν και τα ματάκια του ήταν όλα τα λεφτά!

Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχα ακούσει να λέει ότι τα μωρά του αρέσουν ακόμη πιο πολύ όταν είναι πολύ μικρά, τα λατρεύει πιο πολύ όταν ακόμη δεν μιλάνε! Βέβαια ο γιος του, το πειραχτήρι, του είπε ότι αυτό συμβαίνει γιατί έτσι δεν μπορούν να του φέρουν αντίρρηση και δεν τον τσατίζουν, αλλά ήξερα ότι δεν ήταν αυτό. Τον έβλεπες πως σε μύριζε, Σοφουλίτσα μου, και άνοιγε η καρδιά του, γυάλιζαν τα καταγάλανα μάτια του. Και κουνούσε το χέρι του αναφωνώντας "αααχ", που σήμαινε ότι ήθελε να σε δαγκώσει, αλλά δεν μπορούσε!! Αυτό το "αααχ" το θυμάσαι μέχρι τώρα... Το έχουμε βέβαια αποτυπώσει και σε βίντεο, νομίζω και σε φωτογραφία.

Απ' αυτήν την άποψη μικρέ μου, είσαι άτυχος, δεν τον πρόλαβες καθόλου. Όσο για το όνομά σου, που όλοι φαγώθηκαν ότι έπρεπε να είναι Γιάννης, αφού πλέον χάθηκε ο παππούς σου πριν την γέννησή σου, και σ' αυτό πάλι ο ίδιος ο Καρπουζοκέφαλος "αποφάσισε", μετά τον θάνατό του: ήξερα πάρα πολύ καλά (και 'γω άλλωστε το ίδιο πιστεύω) ότι θα έλεγε πως αυτό που "συμφωνήσαμε" από την αρχή, αυτό έπρεπε να τηρηθεί. Άρα Γιώργος και όχι Γιάννης. Μαγκιά του! Κι ας θύμωσε ο παππούς ο Γιώργος που επέμενε να σε πούμε Γιάννη (μόνο στην οικογένειά μας συμβαίνουν αυτά!).

Ένα ακόμη που πρέπει να ξέρετε είναι ότι τα νεύρα που έχετε σαν άνθρωποι είναι δικό του "δώρο"! Είχε την αντιπροσωπεία!!! Αν τον τσάτιζες, πράγμα όχι δύσκολο, μόνο με μετακόμιση σε άλλη πόλη σωζόσουν! ώς είναι ο Hulk που μεταμορφώνεται και γίνεται πράσινος; Ε, ένα τέτοιο πράγμα και ο Καρπουζοκέφαλος. Φυσικά εσείς νομίζετε ότι καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα σας μιλάω, επειδή έχετε δει εμένα ή νιώθετε κι εσείς λίγο Hulk καμιά φορά. Ένα θα σας πω: ερασιτέχνες είμαστε! Καμία σχέση. Μάλλον αυτό το γονίδιο φθίνει (ευτυχώς) με τα χρόνια. Που να βλέπατε τον δικό μου παππού. Ώρε γλέντια!! Ελπίζω τα εγγόνια μου (αν αξιωθώ να δω) να μην το έχουν το γονίδιο. Που ξέρετε, ίσως να βρεθεί και φάρμακο για την εξάλειψή του! Και μην βλέπετε που η μαμά σας έμαθε να ζει με το τέρας μέσα μου, δεν είναι τόσο εύκολο...

Το τελευταίο που θέλω να σας πω για τον Καρπουζοκέφαλο προς το παρόν (γιατί μπορώ να μιλάω ώρες γι' αυτόν), είναι ότι έζησε όπως ακριβώς ήθελε. Έκανε αυτό που τον ευχαριστούσε (μέσα στο πλαίσιο των αρχών του), αγνοώντας ιατρικές συστάσεις και λοιπά "πρέπει" που του περιόριζαν την χαρά για λόγους υγείας. "Μια ζωή την έχουμε"...

Πολύ ωραίο μεν, αλλά ο καρκίνος περίμενε στην γωνία... Και η κυρά-Σοφούλα, όσο και αν τον λάτρευε (κι αν τον λάτρευε λέει!), αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να το αποδεχτεί...

Στα 43 του έπαθε το πρώτο του καρδιακό επεισόδιο, αν και αθλητής νεότερος. Βέβαια, ακόμη πιο νέος, από την ηλικία των ... (άσε να μην το πω) κάπνιζε σαν φουγάρο ποταμόπλοιου. Τότε, λέει, καπνό σε καλάμια! Οπότε, κάποια στιγμή αυτές οι καημένες οι αρτηρίες του έφραξαν! Φυσικά, κατά τα δικά του δεδομένα, δεν χρειαζόταν αυτό να του στερήσει το τσιγάρο!!! Αλοίμονο! Κάναμε κι άλλο επεισόδιο και ένα μπαϊ-πας και ένα ανεύρυσμα αορτής και και και... Τέλος, πάντων, σαν οικογένεια είμασταν τακτικοί πελάτες νοσοκομείων και όχι μόνο για τον μπαμπά - και η κυρά-Σοφούλα δεν πήγαινε πίσω από επισκέψεις. Απλώς αυτή δεν προκαλούσε και τα προβλήματα με την συμπεριφορά της!

Ενώ λοιπόν λέγαμε ότι αυτός ο άνθρωπος, με τόσο τσιγάρο και τόσο άσχημη καρδιακή λειτουργία, πραγματικά ζει από τύχη (φρικιό της φύσης τον αποκαλούσα!), ήρθε να μας επισκεφτεί ο καρκίνος. Φυσικά στον ήδη κατάμαυρο πνεύμονα, που δεν επιδέχονταν επέμβαση. Τουλάχιστον τον τελευταίο ένα και χρόνο της ζωής του, έστω και  ταλαιπωρημένος από χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, τον ζήσαμε από κοντά, έρχονταν αναγκαστικά από την Έδεσσα αρκετά συχνά  και έμεναν μαζί μας. Τα Χριστούγεννα του 2008 ακόμη τα θυμάμαι. Ήρεμα και ζεστά στο σπίτι μας στην Θεσσαλονίκη, όλοι μαζί, με το Σοφουλάκι μωρό 7 μηνών (εκεί να δεις "αααχ").

Στεναχωρέθηκα φυσικά για τον θάνατό του -τέτοιος αποχωρισμός πάντοτε πονάει, ακόμη κι αν γαϊδουρέψεις σε ηλικία-, ήξερα όμως ότι αν μη τί άλλο, έζησε όπως ήθελε: χωρίς περιορισμούς. Πήρε τα ρίσκα του, εν γνώση του (μη βλέπετε που έλεγε βλακείες για να δικαιολογήσει το τουλάχιστον ένα πακέτο την ημέρα) και έχασε. Δυστυχώς όμως έχασε και η κυρά-Σοφούλα μαζί του, δεν ξέρω αν θα μπορέσει ποτέ να γίνει όπως πριν. Τον πόνο της δεν μπορώ καν να τον αναλογιστώ. Σαράντα χρόνια ήταν ο Γιαννάκης της...



Πάντοτε στο πάτωμα! Φανταστείτε ότι τραβάει τον Φιλιππάκο
με το κασκόλ του για να τον ρίξει πάνω του! Και γέλια ο άλλος...



Χάσατε όμως κι εσείς κουκλάκια μου. Χάσατε έναν παππού (ευτυχώς έχετε τον άλλον) που θα έπεφτε στα πατώματα και θα κουτρουβαλούσε μαζί σας, που θα τον βλέπατε να λάμπει μαζί σας, που θα έπαιζε μαζί σας τα πιο τρελά παιχνίδια (από πήρε ο μπαμπάς σας νομίζετε!).

Κι αν μεγαλώνατε κι άλλο, θα βλέπατε έναν παππού που θα σας μάθαινε με τον τρόπο του τί εστί άνθρωπος, τί σημαίνει ζεστασιά και τί στέκομαι στον φίλο.

Αυτός ήταν ο παππούς σας στα μάτια μου μικρά μου. Κι άλλα υπήρχαν, αλλά ήδη "μπεν-χουρ" το έκανα το γράμμα και θα βαρεθείτε. Και για όλα τα παραπάνω, κι άλλα πολλά, όταν τον σκέφτομαι μου έρχεται ένα μειδίαμα, δεν μου έρχεται να κλάψω που έφυγε νωρίς. Γιατί, με μία λέξη ήταν ΩΡΑΙΟΣ.
Φιλιά.

Κάποτε είπα σε κάποια γνωστή μου που είχε άσχημες θύμισες και συμπεριφορές από τον πατέρα της ότι είναι πραγματικά εντυπωσιακό και πολύ πιο αξιοθαύμαστο να βλέπεις ανθρώπους άσχημα μεγαλωμένους, στερημένους από αγάπη και φροντίδα, να μεταμορφώνονται σε υπέροχους ενήλικες! Αυτό είναι το δύσκολο, όχι να έχεις γονείς τον Καρπουζοκέφαλο και την γιαγιά σας και να εξελίσσεσαι σε φυσιολογικό άνθρωπο, όπως υποτίθεται ότι είμαι εγώ. Αυτό είναι εύκολο!