Sometimes an angel, sometimes a devil, but always Σοφουλάκι!

Προχθές, κοριτσάκι μου, πραγματικά μεγαλούργησες.

Μόλις είχα επιστρέψει από το γραφείο και άκουσα να ουρλιάζετε και τα δύο. Πλησίασα στον "παιδότοπο" που σας έχουμε φτιάξει πίσω από τον καναπέ και είδα τον Γιώργο να θέλει να πάρει την ... σιδερώστρα σου (αυτό το παιδί!) και εσύ να ουρλιάζεις (σαν υστερική είναι αλήθεια) και να μην τον αφήνεις. Ο Γιώργος ούρλιαζε και έκλαιγε κι αυτός (όσο πήγαινε και πιο δυνατά) και εσύ συνέχιζες την υστερία.

Με εντυπωσιακή ηρεμία για τα δεδομένα μου (προφανώς διότι ήμουν χαρούμενος που είχα φύγει από την πρωϊνή επαγγελματική μου χαβούζα) πλησίασα και περίμενα όρθιος για λίγο μέχρι να γυρίσεις και να με δεις. Αφού με είδες, δεν πτοήθηκες καθόλου και συνέχιζες να λες στον Γιώργο "Αν νομίζεις ότι θα γίνει το δικό σου, μικρό, είσαι πολύ γελασμένο"! (που τα σκέφτεσαι να ήξερα!).

Μετά, σαν να είχα πάρει ναρκωτικά (ούτε τώρα που γράφω δεν με αναγνωρίζω!), άρχισα να σου μιλάω πολύ ήρεμα, παρά το γεγονός ότι και οι δύο τσιρίζατε. Για κάποιο λόγο πίστευα ότι αν σου μιλήσω ήρεμα θα σταματήσεις να ουρλιάζεις. Σου έλεγα ότι "μπορεί το παιχνίδι να είναι δικό σου, αλλά και εσύ παίρνεις παιχνίδια του Γιώργου" και  "θα ήθελες να ουρλιάζει και ο Γιώργος όταν του παίρνεις ένα παιχνίδι του και παίζεις;" και άλλα τέτοια "σοφά" και βαθυστόχαστα κι εσύ (φυσικά) συνέχιζες -μαζί με τον μικρό τενόρο- να εξασκείς τις δυνατότητές σου στις οκτάβες.

Και ξαφνικά, ενώ εσύ ούρλιαζες και εγώ σου έλεγα τις κατατονικές μου σοφίες, σταμάτησες και μου είπες το αμίμητο:

"Νομίζω μπαμπά πως έχεις δίκιο"!!

Και είχες και μία σοφία στο βλέμμα σου, όλο ηρεμία και γλύκα...

Και άφησες τον αδερφό σου να πάρει το παιχνίδι σου... Και μετά του έδωσες κι άλλα....

Τα έχασα (ο μικρός δεν κατάλαβε καν απο που του ήρθε το δώρο)!

Με έκανες να βουρκώσω... (και να τονίσω ότι δεν είμαι καθόλου εύκολος σ' αυτά!). Μουρμούριζα όλη την υπόλοιπη ημέρα, να 'σαι καλά κουκλίτσα μου. Σε έλιωσα στα φιλιά, ό,τι ήθελες με έκανες μετά!

Υ.Γ.: Το έχω ξαναπεί, πάντα οι γονείς φταίμε...

Βλαστοκύτταρα και βλαστο-απάτες!!

Υποτίθεται ότι με την μαμάκα διαβάζουμε...

Την τύφλα μας!!! Όταν σας λέω ότι δεν περνάς από σχολείο για να γίνεις γονιός...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Όταν είχαμε εσένα Σοφούλα μου στην κοιλίτσα αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι με το ομφαλοπλακουντικό αίμα της μαμάκας, τα κοινώς λεγόμενα τα βλαστοκύτταρα.

Έψαξε μάλιστα ο μπαμπάκας (ο "σοφός"!) και βρήκε ότι υπήρχε μόνο στην Αθήνα δημόσια τράπεζα, ενώ στην Θεσσαλονίκη μόνο ιδιωτικές. Αφου γεννήσαμε, μάθαμε και για τους κούριερ υγειονομικού υλικού, αλλά πλέον αχρείαστοι να 'ναι!!!

Μισή έρευνα έκανε όμως ο μπαμπάκας. Αυτό που δεν βρήκε (γιατί τότε κανείς δεν το έλεγε φυσικά) είναι ότι είναι παντελώς άχρηστο να διατηρήσεις τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σου σε ιδιωτική εταιρία...

Και δεν το έλεγε κανείς γιατί κάποιοι κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να πλουτίσουν εις βάρος της κοινωνίας και με την ανοχή της "Πολιτείας"!

Θα μπορούσα να σας πω ότι "Δεν πειράζει, μάθαμε από το λάθος μας, στο δεύτερο παιδί κάναμε το σωστό". Όμως δεν είναι έτσι: πειράζει και παρα-πειράζει, κάθε μονάδα ομφαλοπλακουντικού αίματος είναι σημαντική, όπως και κάθε μονάδα αίματος. Δεν είναι ανάγκη να έχετε χρειαστεί αίμα, εσείς ή κάποιος δικός σας, για να το καταλάβετε αυτό. Φαντάζομαι ότι μέχρι τώρα θα έχετε δει τον μπαμπά (και σπανιότερα την μαμά, γιατί οικογενειακώς ... λιποθυμούν στην θέα του αίματος!!!) να δίνει αίμα, όχι γιατί το χρειάζεται κάποιος "δικός" μας, γιατί απλά μας περισσεύει. Έτσι είναι και με τα βλαστοκύτταρα, εμείς δεν τα χρειαζόμαστε, κάποιος άλλος μπορεί ναι. Και για να τα λάβει, θα πρέπει να είναι αποθηκευμένα σε δημόσια και όχι ιδιωτική τράπεζα.

Δεν μιλάω καν για τα χρήματα που χάνονται άδικα από τους γονείς, όχι ότι δεν είναι σημαντικο ποσό (και σε περίοδο εξόδων γέννας), αλλά προφανώς δεν είναι αυτή η απάτη η πιο σημαντική για μένα. Η απώλεια χιλιάδων ή και εκατομμύρια μονάδων ομφαλοπλακουντικού αίματος είναι τραγική για μένα και φυσικά και λαμβάνει χώρα και την αφήνουν να συνεχιστεί αποκλειστικά και μόνο για το χρήμα...

Φυσικά στην περίπτωσή σου Γιώρργο κάναμε το αυτονόητο. Ήδη υπήρχε η Τράπεζα στο Νοσοκομείο Παπανικολάου και μετά την γέννησή σου ο μπαμπάς έκανε ταξιδάκι στην Εξοχή. Και μας είπαν και ευχαριστώ (για το αυτονόητο)!

Ελπίζω ότι την στιγμή που διαβάζετε αυτό το γράμμα μου δεν υπάρχουν στην Ελλάδα άλλες ιδιωτικές εταιρίες "φύλαξης", έχουν απαγορευτεί ή ακόμη καλύτερα, έκλεισαν γιατί ο κόσμος δεν απευθυνόταν σ' αυτές... Το εύχομαι, αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος!

Για περαιτέρω λεπτομέρειες, δείτε και:

http://www.dailymotion.com/video/xjrtw2_yy-yyyyyyyy-yyyyyyy_shortfilms

και (μεταξύ των άλλων) διαβάστε:

http://www.smallplanet.gr/index.php?page=shop.product_details&flypage=flypage-ask.tpl&product_id=62&category_id=32&option=com_virtuemart&Itemid=200053&lang=el

και

http://hcbb.bioacademy.gr/

Όντως δεν είμαι μπαμπάς έτσι!

Κουκλίτσα μου,

χθες ξεκίνησες την σχολική σου χρονιά στον παιδικό και ο μπαμπάς δεν μπόρεσε να σε πάει! Τα νεύρα μου! Δεν ήταν βέβαια η πρώτη σχολική ημέρα της ζωής σου, σε εκείνη κατάφερα να τα παρατήσω όλα και να πάμε όλοι μαζί στο σχολείο. Ήταν όμως η πρώτη σου φετινή ημέρα και 'γω δεν ήμουν εκεί.

Έπρεπε να είμαι στην Καβάλα για δουλειά και μάλιστα δεν την τελείωσα κιόλας, θα ξαναπάω την Πέμπτη! Τα νεύρα μου ρε Σοφουλίτσα, παλεύω να προλάβω και να είμαι σε όλα σας τα γεγονότα, αλλά νιώθω ότι χάνω τις πιο σημαντικές σας στιγμές.

Μπορεί εσύ να μην κατάλαβες τίποτα από όλα αυτά, εμένα όμως μου στοίχησε...

Μου χρυσώνει το χάπι το ότι σκέφτομαι ότι ο μοναδικός λόγος που τρέχω στην δουλειά είστε εσείς και η μαμάκα σας, αφού με τα χρήματα δεν το έχω καθόλου (Γι' αυτό και η μαμά είναι ο υπουργός οικονομικών στο σπίτι. Αν περιμέναμε από τον μπαμπά, θα είχαμε χρεωκοπήσει πολύ νωρίτερα από κάτι γνωστές μας χώρες!).

Αλλά φοβάμαι ότι έτσι κινδυνεύει κανείς να κατρακυλήσει σε ένα ανούσιο κυνηγητό σαν τα χάμστερ στον τροχό, να τρέχει "για την οικογένεια" και στον δρόμο να έχει χάσει την οικογένεια... Είπαμε όμως, το παλεύω να βρω την ισορροπία...

Σήμερα βέβαια, δεύτερη ημέρα σου, πήγαμε μαζί στο σχολείο, χεράκι - χεράκι.

Τρελή χαρά ο μπαμπάς, κι ας είχε ψιλο-τρέξιμο μετά και έπρεπε να προλάβει τον χρόνο και και και ...

Περπατούσαμε όμως και μου μιλούσες ακατάπαυστα. Για τα πάντα! Για τον Μάξιμο που "έμαθε να μιλάει ελληνικά"  (λες και μιλούσε μόνο γερμανικά πριν!), για τη καινούργια τάξη και φυσικά για την ηχηρή απουσία την πρώτη ημέρα: έλειπε ο Β...... μας!!! 

Και σε πήρα και το μεσημεράκι από το σχολείο, την κοπάνησα νωρίς από το γραφείο.

Πριν αποκτήσω παιδάκια, έβλεπα μπαμπάδες να περπατάνε στον δρόμο πρωί - πρωί και να κρατάνε τα παιδάκια τους και μου άρεζε πολύ η σκηνή. Ήξερα ότι πολλοί από αυτούς δεν το χαίρονταν, άλλοι ήταν αγχωμένοι, άλλοι ίσως και να μην άκουγαν καν τί τους έλεγαν τα μικρά, όμως ήταν ωραία σκηνή από μόνη της: δύο άνθρωποι στην αρχή της ημέρας τους! Ο ένας συνήθως πιο βαρύς και το άλλο, "ανθρωπατάκι" όπως λέω, ανάλαφρο και χαρωπό.

Και έλεγα ότι θα έρθει και η ώρα μου και εγώ θα το διασκεδάζω. Και μέχρι στιγμής, το διασκεδάζω!

Στην φωτογραφία είσαι δύο μηνών, πριν ακόμη πας σχολείο!

Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις μπαμπά!

- Σοφία, αυτό το αυτοκίνητο αρέσει πολύ στον μπαμπά.

- Μα, αφού δεν έχει θέση πίσω για μένα και τον μπέμπη...!