Το νησί

      Ο μπαμπάς, μέσα στα υπόλοιπα ιατρικά επεισόδια που είχε, έκανε στο τέλος του καλοκαιριού και μία μικρό-επέμβαση κήλης στην βουβωνική χώρα. Μου αρέσει να λέω ότι προκλήθηκε από τα οικεγειακά βάρη, αλλά η αλήθεια είναι ότι η μαμάκα είχε αγοράσει από την αρχή ελαττωματικό προϊόν και η εγγύηση έχει λήξει προ πολλού και δεν ξέρει τί να κάνει! Και φυσικά, τώρα της τα βγάζω, ένα-ένα...

       Την είχα αφήσει την κήλη για πάνω από ένα έτος, αλλά τώρα τελευταία με ενοχλούσε πλέον και είπα να σοβαρευτώ.

Εδώ είσαι στο "νησί" μας

   Είμαστε λοιπόν προχθές στον καναπέ Σοφουλίτσα και ξάπλωνες πάνω μου, είχες το κεφαλάκι σου στον μηρό μου. Σε χαϊδεύω στο πρόσωπο και σου λέω "Άντε πότε θα γίνω εντελώς καλά, να κάνουμε ποδήλατο μαζί, να πάμε στο "νησί" μας;" 

      Και παίρνεις ένα ύφος συγκαταβατικό, σαν να μου έλεγες "μη στεναχωριέσαι, θα γίνεις καλά" και μου χάϊδευες και το πρόσωπο... Χωρίς καν να μιλάς!

   

     Και -όπως καταλαβαίνεις- έλιωσα...

Αν δεν είναι αυτό νησί, τί είναι;!!

    Το νησί μας αποφάσισες κάποια στιγμή ότι είναι η ξύλινη προβλήτα που έχει δημιουργηθεί μετά την ανάπλαση του χώρου του λιμανιού στην Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή που κάναμε ποδήλατο στην παραλία μου ζητούσες να πάμε "στο νησί" και μέχρι να καταλάβω τί εννοούσες... Από τότε, κάθε φορά πηγαίναμε με το ποδήλατο μέχρι το νησί και κάναμε και μία μικρή στάση. Ανυπομονώ για την επόμενη φορά.