Να μη ξεχάσω: είσαι μόνο 4½!

Κάθε φορά με αφήνεις άφωνο κουκλίτσα μου. Μα κάθε φορά.

Δεν θυμάμαι καν τί έβλεπες το Σαββατοκύριακο, κάποιο παιδικό σου είχα βάλει και ήσουν πολύ χαρούμενη. Μάλλον είχε στην ιστορία της η ταινία την αποχώρηση από το σπίτι κάποιου παιδιού - αν ναι, το Arthur έβλεπες- και στο τέλος μου λες με ύφος παιχνιδιάρικο, μάλλον για να δεις την αντίδρασή μου:

- Και 'γω θα φύγω από το σπίτι!

- Αγάπη μου, αν φύγεις από το σπίτι, ο μπαμπάς και η μαμάκα θα πεθάνουν από τη στεναχώρια τους. 

Μάλλον δεν έπρεπε να απαντήσω τόσο αυθόρμητα, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κάνω αυτό το λάθος, σας απαντάω όπως σκέπτομαι καμιά φορά.

Και μετά ξέσπασες σε κλάματα... Με λυγμούς.

Σε αγκάλιαζα και σε φιλούσα και δε σταματούσες, με  έκανες και βούρκωσα μικρούλι μου. 

Δεν ήξερα τί να σου πω, σου έλεγα ότι εννοούσα πως θα στεναχωρηθούμε πολύ, όχι ότι θα πεθάνουμε (αν και, μεταξύ μας βέβαια, εμένα δε με βλέπω να βγάζω δεύτερο εικοσιτετράωρο....).

Δεν ήθελα να σου πω ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ, φαντάζομαι ότι τώρα που τα διαβάζεις αυτά θα έχεις εξοικειωθεί περισσότερο με την αίσθηση της απώλειας και του μελλοντικού θανάτου μας. Είδες, συγκρατήθηκα ο βλάκας!

Κάθε φορά όμως λατρεία μου, κάθε μα κάθε φορά που ξεσπάς σε τέτοια κλάματα και μου δείχνεις πόσο μωράκι είσαι, κάθε φορά με αφήνεις άφωνο. Είπαμε, έχεις μεγάλο τσαμπουκά (παρά το τρελό σου νάζι!) και όταν μου δείχνεις ότι κάτω από το νεύρο κρύβεται ένα μωράκι, τα χάνω... 

Νομίζω ότι αυτό είναι το βασικό μου λάθος με σένα: σε θεωρώ πολύ μεγαλύτερη από ότι είσαι λόγω της ωριμότητάς σου και αυτό είναι πολύ άδικο.