Αυτή είναι ευτυχισμένη μέρα!

Νιώθω πραγματικά να κατακλύζομαι από συναισθήματα σήμερα, αν και είμαι κομμάτια από τη μέρα, μια και από το πρωί μέχρι τις ... 19:00'  μ.μ. ήμουν στα Δικαστήρια (και ανέβαλα και στο τέλος)!! Μετά έκανα μια γρήγορη στάση στο σπίτι, έδωσα σε όλους σας από ένα φιλάκι, δάγκωσα τα πλευρά και τα μάγουλά σας (αγαπημένη συνήθεια, θα σας πω άλλη φορά για το πόσο Hannibal είμαι) και επέστρεψα στο γραφείο, όπου μέχρι πριν πέντε λεπτά έγραφα ασταμάτητα. Είπαμε, είναι κυριλέ επάγγελμα...

Δε με απασχολεί όμως καθόλου: μπήκα σπίτι και εσύ Γιώργο έτρεχες με ουρλιαχτά "μπαμπά μου, μπαμπά μου!" κατά πάνω μου... Μετά κλαψούριζες ότι δεν θες να πάω στη δουλειά "όχι πας δουλειά" και στο τέλος μου είπες κλαίγοντας "εγώ αγκαλίτσα θέλω"! Άντε γράφε νομικές μ.....κίες μετά! Και κάνεις τόσο ωραίες αγκαλίτσες ρε φίλε...

Και συ Σοφουλίτσα μου, με κοιτούσες στο σπίτι με 'κείνο το γλυκό σου ύφος, μετά την χθεσινή μας έξοδο, σα να καταλαβαίνεις τα πάντα... 

Χθες, μετά το κολυμβητήριο, βγήκαμε τα δυο μας "για χυμό και καφέ", όπως είπες στη μαμά. Μιλήσαμε για διάφορα και σου είπα ότι ο μπαμπάς πρέπει να πηγαίνει στη δουλειά του στην ώρα του και ότι εάν καθυστερήσει έστω και ένα λεπτό μια μέρα "καταστραφήκαμε" (αυτό το ένα λεπτό πριν τις 09:00 και το λεπτό μετά τις 09:00 θα είναι η αιτία του μελλοντικού μου καρδιακού επεισοδίου, να το δείτε). Γι' αυτό σου είπα και δεν γίνεται να μαλώνουμε το πρωί για το εάν θα φορέσεις το κίτρινο ή το κόκκινο φόρεμα, τα άσπρα ή τα ροζ παπούτσια και άλλα τέτοια... 

"Ναι μπαμπάκα, αύριο, μόλις μου πεις, θα σηκωθώ σφαίρα από το κρεβάτι", μου απάντησες χθες... Και μετά με (ξανα)έλιωσες: 

- Μπαμπά, πολύ μ' αρέσει να είμαι μαζί, αλλά δε μ' αρέσει να φωνάζΟΥΜΕ!

Δεν είπες "δε μ' αρέσει να φωνάζεις", είπες "να φωνάζουμε", σα να αναγνώριζες ότι είμαστε και οι δύο από την ίδια πάστα, κολυμπάμε στα νεύρα και αντιδρούμε υπερβολικά. Μόνο που, αγάπη μου, εγώ θα πρέπει να το ελέγξω πρώτος, εγώ να σε καλμάρω.

Και σήμερα, αφού σε άφησα νωρίς στο σχολείο και είχα λίγο χρόνο και κάθησα μαζί σου και σε χάζευα μέχρι να σε πάρουν οι δασκάλες από την καρέκλα σου, με χάϊδεψες στο πρόσωπο συγκαταβατικά και μου έδειξες με το χεράκι σου -κουνώντας το σαν να με αποχαιρετάς- ότι πρέπει να φύγω, δεν γίνεται να αργήσω...

Έχεις μεγαλώσει, έχεις ωριμάσει πολύ και με τρελαίνει να βλέπω πόσο γλυκό κοριτσάκι γίνεσαι. 

 Και ναι, ξέρω ότι πρέπει να βγαίνουμε πιο συχνά οι δυο μας και να  μιλάμε. Και για να μη φωνάζΟΥΜΕ, αλλά -κυρίως- και για να μη φωνάζΩ!

Η μαμάκα σας με κοιτούσε με συμπόνοια πριν φύγω... Άντε, το κλείνω, έρχομαι να σας δω να κοιμάστε. Αύριο έχω πολύ αγχωτική μέρα.