Για τους "άλλους"

Θα σας τα γράψω τώρα, γιατί αλλιώς θα σκάσω.

       Είμαι σίγουρος ότι δεν μπορώ να καθορίσω απόλυτα τί σόι άνθρωποι θα γίνεται όταν μεγαλώσετε. Ούτε πως θα σκέφτεστε. Εύχομαι όμως να σκέφτεστε ως άνθρωποι. Και θα είμαι παντελώς αποτυχημένος γονιός (ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό) αν δεν καταλαβαίνετε τί σημαίνει αυτό.

      Δεν θα σας αναπτύξω λοιπόν με πολιτικές και κοινωνικές αναλύσεις γιατί δεν πρέπει να μισείτε τον μετανάστη, τον "άλλο", τον με οποιονδήποτε τρόπο διαφορετικό από εμάς, ούτε θα σας μιλήσω για τις τάσεις εμετού που μου προκαλεί, τόσο η άγνοια, όσο και η φιλοσοφία των νεοναζιστών των Χρυσών Αυγών και των επικίνδυνων ηλιθίων που τους "καταδικάζουν", αλλά αναγνωρίζουν σ' αυτούς και "κάποια δίκια".

      

      Σήμερα, έτσι εν θερμώ, θα σας πω πως και που ζούσατε όταν είσασταν μικροί, θα σας πω για τον μέχρι σήμερα τρόπο ζωής σας και τις αγάπες σας, την καθημερινότητά σας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, μέσα από περιστατικά που μπορώ να θυμηθώ. Σίγουρα δεν ήταν επιλογές σας όλα αυτά, αλλά δεν μπορεί να μη σας φανερώνει την αλήθεια: τον "εχθρό" τον αποφασίζουν άλλοι.
      Έχουμε και λέμε λοιπόν:
    1. Πρώτον, το αγαπημενο σας συγκρότημα είναι οι Gogol Bordello. Ok, ξέρω, εγώ φταίω γι' αυτό, σας έχω κάνει σαν τα μούτρα μου, όπως λένε και οι καλοί μου φίλοι. Το θέμα είναι πάντως ότι οι φίλοι σας οι Gogol είναι όλοι-μα όλοι- μετανάστες.

     Όμως η αλήθεια είναι παιδιά μου -και κυρίως Γιώργο μου- ότι το αγαπημένο σας τραγουδάκι είναι το Immigraniada (We comin' rougher) των Gogol. "Ιάντα θέλω", μου λες. Έχεις πάθει παράκρουση μεγάλε με τους Gogol και όταν πρώτη φορά είδαμε το βιντεάκι, μου λες με απορία "πλένει τζάμια"; Ναι, σου απαντάω, για να πάρει γάλα για τα παιδάκια του. Από τότε, κάθε φορά μου λες, "πλένει τζάμια ο Gogol, πάρει γάλα παιδάκια του".
     Κανείς από τους ανθρώπους που βλέπετε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν ήρθε εδώ για να γίνει Ωνάσης. Να ζήσει καλύτερα από εκεί που βρισκόταν πριν θέλει, να φάει και να ταΐσει τα παιδιά του θέλει, σαν τον "Gogol" που λες Γιώργο.
    
     2. Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια Σοφουλίτσα μου που είχαμε πάει στην παιδική χαρά που είναι κοντά στο σπίτι μας, πάνω από την Εγνατία. Την προτιμούσα αυτή από την άλλη, την πιο προσεγμένη (και κυριλέ), γιατί η πρώτη έχει συνήθως λιγότερο κόσμο. 
       Ήσουν περίπου 2 και κάτι ετών και πήγαμε για κούνιες. Στην παιδική χαρά ήταν, όπως συνήθως, μαζεμένα παιδάκια από τις πρώην σοβιετικές χώρες. Ήταν ως επί το πλείστον αγοράκια και έπαιζαν στην αρχή μπάλα στην άκρη της παιδικής χαράς. Όταν πήγαμε, στην αρχή μας κοιτούσαν επιφυλακτικά, είχαμε "εισβάλλει" στον χώρο, ήμασταν "βέροι Έλληνες" και δεν συνήθιζαν να βλέπουν να πηγαίνουν τα παιδιά τους εκεί. Μετά χαλάρωσαν, είδαν ότι δεν τους "απειλούσαμε" με ύφος "Ελληνάρα".
       Κάποια στιγμή λοιπόν θέλεις να πας στο γύρω-γύρω (πως λέγεται αυτό, ούτε που ξέρω!) και ήταν ήδη εκεί δύο μικρά, λίγο μεγαλύτερά σου παιδάκια. Ξαφνικά, βλέποντας τα υπόλοιπα ότι δεν έχουμε πρόβλημα "πρόσμιξης", ότι παίζεις και μιλάς μαζί τους, έγινες το επίκεντρο της προσοχής: μαζεύτηκαν όλα στο γύρω-γύρω. Και όταν ο πιο "αγριεμένος" πιτσιρικάς ήθελε να σε εντυπωσιάσει και γύριζε δύνατά το γύρω-γύρω, οι άλλοι τον μάζεψαν, του την είπαν "Ρε 'συ, πιο σιγά, το κοριτσάκι είναι μικρό!"...
       Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι όταν δεν εμπλέκονται οι κομπλεξικοί ενήλικοι με θέματα καθαρότητας και φόβων, μια χαρά τα βρίσκετε...
       

από εδώ

       3. Τρίτον, Σοφουλίτσα μου, στην όλο ζωντάνια γειτονιά μας στο κέντρο εργάζονται διάφοροι πλανόδιοι μετανάστες από χώρες της Αφρικής. Οι περισσότεροι πουλάνε cd, άλλοι τσάντες και είδη "εξωτικά" και μη. Ένας από αυτούς -τώρα συνειδητοποιώ ότι χαιρετιόμαστε σχεδόν κάθε μέρα και δεν ξέρω καν το όνομά του! ωραίος είμαι κι εγώ- σε έχει συμπαθήσει πολύ από την πρώτη στιγμή που σε είδε, από μικρούλα. Κάθε φορά που γυρίζουμε από το σχολείο ή κυκλοφορούμε στην γειτονιά  και τον πετυχαίνουμε στο δρόμο ή σε κάποια καρέκλα των Goody's να ξεκουράζεται από τον ποδαρόδρομο (cd πουλάει) σε χαιρετάει και λάμπει το πρόσωπό του: "Υιά σου Σοφία" σου λέει. Στην αρχή, επειδή γενικά δεν το έχεις με την κοινωνικότητα (από ποιον πήρες...), δεν του μιλούσες. Τώρα όμως έχετε γίνει φίλοι, κάνετε και "high five"!

  

       4. Για το τέλος σας άφησα το πιο βαρύ, αν και είπα να μη σας πρήξω. 
Θα σας αναφέρω την προσωπική ιστορία της οικογένειά σας (μια και η Ιστορία γενικά σε εντυπωσιάζει Σοφουλίτσα μου), μέσα από την πορεία των προπαππούδων και των παππούδων σας.

       Οι παππούδες σας λοιπόν είναι όλοι παιδιά προσφύγων. Ο προπάππος σας ο Βασίλης ήρθε από τα πριγκιπόνησα, στην θάλασσα του Μαρμαρά σε πολύ μικρή ηλικία, χωρίς γονείς. Η προγιαγιά σας η Παναγιώτα (που την γνώρισες λίγο Σοφουλίτσα μου) γεννήθηκε στο Λαύριο, όπου έδεσε το καράβι των προσφύγων γονιών της από την Αφησιά του Μαρμαρά και στη συνέχεια ανέβηκαν στην Σάρτη Χαλκιδικής, τη Νέα Αφησιά, που πάντοτε λάτρευε ως πατρίδα της κι ας μην είχε ζήσει ποτέ στην παλιά. Η προγιαγιά σας η Δέσποινα ήρθε από τον Πόντο, από την Σαφράμπολη. 

      Αυτοί είναι οι παππούδες μου και ξέρω αρκετά, για τις μαμάκας ξέρω μόνο ότι η μαμά της γιαγιάς Γεωργίας ήρθε από τον Πόντο και η μαμάκα έχει ακούσει από την γιαγιά της πολλές ιστορίες για τον "συνωστισμό", αλλά και πως στην αρχή προσπαθούσαν να σκάψουν την σκληρή γη με προσελάνινες τσαγιέρες που είχαν φέρει από τον Πόντο...

     Όλων αυτών η ζωή δεν ήταν ονειρεμένη, για τους Ελλαδίτες ήταν "τουρκόσποροι" και οι ίδιοι είχαν αφήσει και είχαν χάσει τα πάντα. Ήλπιζαν μόνο σε ένα καλύτερο αύριο εδώ, όπου τους έβγαλε ο δρόμος.

      Τα χρυσαυγουλάκια του μέλλοντος ή οι "δημοκράτες έμμεσοι υποστηρικτές" τους θα σας πουν ότι άλλο πρόσφυγας, άλλο μετανάστης. Προφανώς. Υπάρχουν όμως και κάποια κοινά: η απόγνωση της απομάκρυνσης από τον τόπο σου, η αρχή από το μηδέν, ο ξεριζωμός. Και θα πρέπει να είστε πολύ σίγουροι ότι εάν αύριο είναι προς το συμφέρον κάποιων, άνετα γίνεστε πρόσφυγες ή μετανάστες χωρίς να σας ρωτήσει κανείς. Και τότε δεν θα κάνει μεγάλη διαφορά εάν θα πάτε στου νονού ή του θείου Μάρκου το σπίτι ή στην μακρινή Ισλανδία! Πάλι από το μηδέν θα ξεκινήσετε.

      Επιπλέον, ο παππούς Γιώργος και η γιαγιά Γεωργία, έζησαν επί 20 χρόνια ως μετανάστες στη Γερμανία. Δεν ήθελαν, έπρεπε να ζήσουν, αυτοί και η οικογένειά τους. Ευτυχώς Σοφουλίτσα η γιαγιά σου λέει διάφορα από εκείνη την περίοδο για το πως ξεκίνησαν και πως ζούσαν. Η μαμάκα σας θα μπορούσε να είχε μείνει εκεί, αν δεν είχαν γυρίσει πριν τριάντα χρόνια ο παππούς και η γιαγιά (ευτυχώς για τον μπαμπά). Τότε τα παιδάκια της μαμάκας, ίσως εσείς δηλαδή, θα ήταν παιδιά μεταναστών και ίσως θα είχαν τα γερμανάκια -φιλαράκια των χρυσαύγουλων- να τα κυνηγάνε στο σχολείο και στο δρόμο, επειδή πρέπει η Γερμανία να είναι καθαρή και να ανήκει στους Γερμανούς... Ρωτήστε τη μαμάκα, έχει δει στην Γερμανία ναζί να κυνηγάνε "ξένους". Ευτυχώς δεν το έχει βιώσει η ίδια.

        Να θυμάστε επίσης ότι ο θείος Χάρης και η θεία Γιωργία, μαζί με την πολυ-αγαπημένη σου Ιωάννα, Σοφουλίτσα μου, αναγκάστηκαν να ζήσουν στην Γερμανία για 9 χρόνια και εσύ τρελαινόσουν από την χαρά σου όταν έρχονταν εδώ σε γιορτές και καλοκαίρια. Ο θείος Χάρης να δεις!!! 

      Είναι τραγικό τα παιδιά-εγγόνια-δισέγγονα προσφύγων και μεταναστών, σε μια χώρα προσφύγων και μεταναστών, να μη κατανοούν ότι όταν σε καλεί η ανάγκη δε ρωτάς κανέναν, απλώς φεύγεις και όπου βγει. Αυτή είναι η ιστορία σας, η ιστορία της οικογένειάς σας.

         Για το τέλος δείτε και τους "Βρωμοέλληνες" (www.dailymotion.com/video/xk636l_yyyyyyyyyyyy_people), είναι νομίζω διαφωτιστικό.

      Ελπίζω να μη χρειαστεί να τα διαβάσετε αυτά και να κουνάτε το κεφάλι σας λέγοντας ότι "από τότε" φαινόταν το πως καταντήσαμε οι Έλληνες. Ελπίζω επίσης να μη χρειαστεί να τα πείτε και στα παιδιά σας, ελπίζω τώρα που τα διαβάζετε να είναι αυτονόητη η ανεκτικότητα σε όλους. 
      Αν όμως σας δω να τα ξεχνάτε όλα αυτά, σκατά στα μούτρα μου και τα βιβλία που διαβάζουμε και εμείς και εσείς! 


      Ναι, είμαι οργισμένος με την καφρίλα, γι' αυτό προσέξτε "μη γίνω Τούρκος", όπως σας λέω όταν τσατίζομαι (πολύ παιδαγωγικό)!