Ενηλικίωση...

     

από εδώ

    Πριν δέκα μέρες "ενηλικιωθήκαμε" με τη μαμάκα σας (το ξέρω, είμαστε πολύ μικροί για τέτοια νούμερα, σας ευχαριστούμε παιδιά μου!!!). 

"Τί λες να σπούδαζε το παιδί μας τώρα, εάν είχαμε κάνει παιδί από το πρώτο χρόνο;", τη ρώτησα. 

Δε μου απάντησε, με κοίταξε με το βλέμμα "και που να πιούμε"....

      

  Έτσι απλά, πριν 18 χρόνια, εκεί κάτω, στην κάτω δεξιά γωνία της φωτογραφίας, βράδι, στο στενάκι που οδηγεί στον κινηματογράφο Αριστοτέλειο πριν την παράσταση των 9... 

  

   Την βγάλαμε στο σπίτι αυτή τη φορά. Σάββατο βράδι με κρασάκι και εσάς να το ξενυχτάτε μαζί μας. Η μαμά και ο μπαμπάς να διαβάζουν, εσείς να παίζετε μέχρι αργά το βράδι. Ωραία φάση, γλυκιά ρουτίνα, χωρίς φανφάρες.

   Μέχρι που και εσείς είπατε ότι νυστάξατε, λίγο μετά τις 11. Ακόμη κι εσύ Σοφουλίτσα μου, που είσαι νυχτοπούλι (για σένα Γιώργο, εντυπωσιάστηκα και μόνο που άντεξες μέχρι εκείνη την ώρα!)...

    Ωραία βραδιά.

 

     Σας εύχομαι και στα δικά σας παιδιά μου, όπως και με όποιον (κυριολεκτικά) επιθυμείτε. Να ξέρετε μόνο ότι υπάρχει, δεν είναι μύθος. 

     Σας αφήνω με μια πολύ αγαπημένη μελωδία, με διασκευασμένους ελληνικούς στίχους. Όποτε το ακούω, σκέφτομαι τη μαμάκα σας.