Ο μπαμπάς και η μαμά εκπαιδεύονται

      Να ξεκινήσουμε με τις βασικές εξομολογήσεις: Ο μπαμπάκας όταν ήταν μικρός και πήγαινε σχολείο ήταν μεγάλος φύτουλας. Στο Πανεπιστήμιο ψιλοβαρέθηκε και διάβαζε μόνο αυτά που του άρεζαν και τώρα έχει σκιστεί και διαβάζει με τις ώρες, γιατί το επάγγελμα (τα είπαμε αυτά, μακριά εσείς!) είναι πολύ χαλαρό και χωρίς απαιτήσεις...

       Μετά από τόσα χρόνια και κάμποσα πτυχία (μεταξύ των οποίων και ξένων γλωσσών), πριν λίγες μέρες πήρα το πιο σημαντικό. Ή, τουλάχιστον, έτσι ένιωθα και νιώθω. Το πτυχίο "Gordon".

      Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το καλοκαίρι Σοφουλίτσα μου, ο μπαμπάκας είχε αρχίσει να απηυδεί, διότι ένιωθε ότι σε "έχανε" και δεν το είχε και πολύ. Πίστεψέ με, περισσότερο αποτυχημένος δεν μπορούσα να νιώσω σαν άνθρωπος. Το σημαντικό όμως ήταν ότι, όπως όλοι οι άρρωστοι, κατανοούσα ότι το σφάλμα ήταν δικό μου. Ήταν δεδομένο ότι από εμένα θα ερχόταν η λύση. Εσύ, ΕΥΤΥΧΩΣ, ήσουν και θα είσαι για πάντα η Σοφουλίτσα. Ένα παιδί, που σκέφτεται σαν παιδί, που πράττει σαν παιδί, που νευριάζει σαν παιδί, που γράφει τον μπαμπά του σαν παιδί. Αυτό το τελευταίο με έκανε Τούρκο. Και η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τώρα με κάνει... Απλώς τώρα κατανοώ ή προσπαθώ να κατανοήσω τα αίτια, ξέρω ή προσπαθώ να βρω το "φάρμακο". Πολλά είπα.

    Το καλοκαίρι λοιπόν είμασταν στο μπαλκόνι του πολύ-θα-ήθελα-προικόου-μου στο Παλιό στην Καβάλα με την Μαριαλένα. Και αυτή είχε θέμα με τον μεγάλο της, την μικρή "την είχε". Μου είπε λοιπόν για τα σεμινάρια της Gordon Hellas. "Έχω ήδη επικοινωνήσει μαζί τους, θα ξεκινήσει ενα τμήμα από Σεπτέμβριο, θα πάω", μου είπε. Διάβασα λίγο το site. Σας το λέω εξ αρχής, δεν το έχω καθόλου με όλα αυτά τα "σεμιναριακά", τα βιωματικά κλπ. Ο πνιγμένος όμως, από την σανίδα ή τα (λιγοστά) μαλλιά του πιάνεται. Νομίζω ότι χρειάστηκανε ελάχιστα λεπτά για να το αποφασίσω.

       Αρχές Οκτωβρίου άρχισαν τα μαθήματα. Αρχικά ήταν να πάω μόνος μου, τελικά όμως - ευτυχώς- ήρθε και η μαμάκα. Κάθε Κυριακή πρωί λοιπόν, για τρεις ολάκερες ώρες, οι γονείς σας πήγαιναν "για μάθημα", όπως σας λέγαμε. Σας παρκάραμε όπου βρίσκαμε (γιαγιά, κοπέλα-νταντά, στα φανάρια για μεροκάματο...) και πηγαίναμε.

        Δεν ήμουν καλός μαθητής, δεν διάβαζα καθόλου, προσπαθούσα όμως να συμμετέχω όσο μπορούσα περισσότερο, να απορροφώ όσα περισσότερα μπορούσα εκεί. Η μαμάκα ήταν και διαβαστερή και απέδιδε περισσότερο. Η Μαριαλένα θα μπορούσε να είναι η απουσιολόγος ή η σημαιοφόρος της τάξης!
      Εν τέλει, δεν ξέρω αν ήταν τα μαθήματα ή ότι πέρασες σε άλλη αναπτυξιακή φάση Σοφουλίτσα μου, το σίγουρο όμως είναι ότι η σχέση μας είναι στα καλύτερά της, νιώθω ότι έχεις μετατραπεί σε ένα γλυκύτατο πλάσμα. Νομίζω ότι ήταν και τα δύο.  

 

   Ο μπαμπάκας, που είναι γνωστό ότι είναι πολύ ... διαλακτικός άνθρωπος (εδώ γελάμε με την ψυχή μας), ήταν πολύ αυστηρός "κριτής" σου. Κοίτα να δεις κάτι άνθρωποι που κάνουν παιδιά...

      

      

     Βάλε και τα νεύρα μου και έχεις τον πράσινο Shrek που ουρλιάζει... Μούρλια τύπος.

Ο μπαμπάκας όταν τσατίζεται (σπανια!)

      Όλα αυτά, ότι δηλαδή ήμουν για δέσιμο,  δεν τα έμαθα στο σεμινάριο, τα ήξερα από πριν. Κι αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Εκεί έμαθα να τα διαχειρίζομαι, να πετάξω τα περισσότερα από όσα σκεφτόμουν, να κατανοήσω περισσότερο τί ακριβώς γίνεται στο μυαλουδάκι σας, να αφήσω τον Βασίλη εκτός. 

      Δεν είμαι εντυπωσιακά καλύτερος, προσπαθώ όμως. Ξέρω την άγνοιά μου, παλεύω με όσα έχω εφοδιαστεί. Και όπως σας έχω ήδη πει, γονιός δεν γεννιέσαι, μαθαίνεις να είσαι μαζί με τα καημένα τα παιδιά σου. Ελπίζεις μόνο να κάνεις τα περισσότερα σωστά. Ή, τέλος πάντων, όχι πολύ λάθος. 

     Η ουσία είναι ότι οι γείτονες μας ακούν πολύ λιγότερο, νομίζω τελευταία καθόλου. Και επειδή το θέμα φυσικά δεν είναι οι γείτονες, η ουσία είναι ότι περνάμε όλοι υπέροχα. Και εγώ νιώθω ερωτευμένος με την υπέροχη κορούλα μου. Φυσικά υπέροχη ήταν και πριν, ο μπαμπάκας ήταν για σφαλιάρες!