Τώρα θέλω ένα κουταβάκι!

            "...Προφανώς αυτήν την στιγμή που τα διαβάζετε τις γραμμές αυτές, η Νεφελίτσα δεν ζει...".

    Έτσι σας έγραφα, ένα χρόνο πριν, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα την χάσουμε στα 10 της χρόνια.

     Δεν πειράζει. Ήταν ένα γλυκύτατο πλάσμα, που αγαπήθηκε (από όλους μας) και ταλαιπωρήθηκε (από εσάς και κυρίως απο σένα Γιώργο...)! 

Για του λόγου το αληθές!

 

 

 

    Φοβηθήκαμε με τη μαμά ότι θα το πάρετε δύσκολα. Ίσως βοήθησε το γεγονός ότι ήταν άρρωστη από καιρό. 

     Εσύ Σοφουλίτσα απάντησες "δεν πειράζει. Τώρα θέλω ένα κουταβάκι!" 

Και εσύ Γιώργο απλώς επανέλαβες το "που είναι Νεφέλίτσα;". Και το αφήσαμε εκεί. Για κουταβάκι Σοφουλίτσα μου, ούτε να το συζητάς. Καλά τα πήγαμε, μάλλον η μικρή ηλικία βοηθάει.

     Χθες σε άκουσα να λες σε έναν κύριο στη στάση του λεωφορείου μετά το σχολείο (που σε ρώτησε αν έχεις γατούλα γιατί κρατούσες μια ζωγραφισμένη γάτα από το σχολείο): "Είχα, αλλά έχει πεθάνει!", με απόλυτη άνεση και φυσικότητα...

     

        Αυτά ήθελα να σας πω, φιλάκια. Γυρίζω στα πεζά νομικά...