Προχθές πήγαμε στο βιβλιοπωλείο "κάτω από τις κυλιόμενες σκάλες", όπως το λες, Σοφουλίτσα μου. Θα παίρναμε το βιβλίο που "κέρδισες" με την αξία σου γιατί γέμισες το "πολυμορφικό" ψυγείο μας. Παρά την πάροδο του χρόνου, η αγάπη σου για το διάβασμα βοηθάει να συνεχίσουμε το σύστημα επιβράβευσης.
Πήγαμε εκεί και κατευθείαν έτρεξες στο τμήμα με τα βιβλία με νεράϊδες και πριγκίπισσες (δυστυχώς και "βιβλία" με την Barbie, που τον μπαμπά τον εκνευρίζει, αλλά δεν βλέπω να την γλυτώνουμε!).
- Που πάς; ρωτάω ο αφελής πατέρας!
- Άσε, ξέρει ...., απαντάει η μαμά, που σε καταλαβαίνει αμέσως!
Αφού λοιπόν διάβασες-ξεφύλλισες περίπου 10 με 15 βιβλία με όλα τα παραπάνω θέματα, σου φέραμε τα 5-6 βιβλία από τα οποία έπρεπε να διαλέξεις αυτό που θα έπαιρνες (είμαστε δημοκρατικοί γονείς, δεν μπορείς να πεις!!!).
Πολύ γουστάρω που αγόρασες το παραπάνω βιβλίο (βέβαια, στα αγγλικά, ο πρωτότυπος τίτλος είναι "What Does Daddy Do?", αλλά να μην σχολιάσω...), που έχει και τέλεια, γλυκιά ιστορία από την Rachael Bright, αλλά και υπέροχες εικόνες από την Marjane Satrapi, που πολύ την αγαπάμε οικογενειακώς.
Πρώτη φορά την διαβάσαμε μαζί στον Αζδάρ. Στην αρχή το φοβόσουν λίγο το βιβλίο αυτό, είχε κάτι τερατόμορφα πλάσματα που συναντούσε με μεγάλη ηρεμία η ηρωίδα του βιβλίου, η Ματίλδη, αλλά σιγά-σιγά τα συνήθισες κι εσύ. Σου άρεσε και η ιστορία πολύ, οπότε μου ζητούσες να το διαβάσουμε ξανά και ξανά, πάντοτε όμως στην αγκαλιά μου, για να μην φοβάσαι!
Η αλήθεια είναι ότι η μαμά και ο μπαμπάς την ανακάλυψαν αργά την Marjane Satrapi, όταν βγήκε σε ταινία το "Persepolis", που μας άρεσε πολύ. Κυρίως μου άρεσε το γεγονός ότι, αν και ζούσε στο επίκεντρο των γεγονότων που εξιστορούσε, έδειχνε να αντιμετωπίζει τα πράγματα αρκετά αντικειμενικά, με την απαραίτητη απόσταση, αλλά ταυτόχρονα και με ιδιαίτερη ζεστασιά, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο σε κανέναν. 
Εκεί η γιαγιά της, που η πρωταγωνίστρια, η Μαργιάν, λατρεύει, της λέει το πολύ ωραίο: "Στη ζωή, θα συναντήσεις πολλούς παλιανθρώπους. Αν σε πληγώσουν, να λες στον εαυτό σου ότι το κάνουν από βλακεία. Αυτό θα σ' εμποδίσει να αντιδράσεις στην κακία τους. Γιατί δεν υπάρχει τιποτα χειρότερο απ' την πικρία και την εκδικηση." Το βιβλίο που διάλεξες προχθές όμως μου αρέσει ακόμη πιο πολύ γιατί "μας μοιάζει":
Η μικρή Ζωή ξυπνάει κάθε μέρα και πηγαίνει μαζί με τον μπαμπά της (που την φωνάζει πριγκίπισσα!) στο σχολείο. Εκεί με τους συμμαθητές της αρχίζει ένας διάλογος για τις δουλειές που κάνει ο πατέρας καθενός από αυτούς. Οι τρεις συμμαθητές της Ζωής περιγράφουν ο καθένας με περηφάνεια το επάγγελμα του μπαμπά τους και όταν ρωτάνε την Ζωή, αυτή σκέφτεται "τί κάνει ο μπαμπάς από την ώρα που με αφήνει στο σχολείο μέχρι που έρχεται να με πάρει;"
Είναι εξερευνητής, γιατί κάθε μέρα της λέει ότι εξερευνεί ένα βουνό από χαρτιά που τον περιμένουν στο γραφείο, είναι και ιππότης, γιατί κάθε μέρα πολεμάει το αφεντικό του, που είναι σκέτο τέρας, αλλά είναι και super ήρωας, γιατί κάθε μέρα σώζει ανθρώπους, άρα είναι "εξερευνητοσουπεριππότης"!!! Στο τέλος όμως η Ζωή θυμάται το πιο σημαντικό για τον μπαμπά της, "χαζούληδες": είναι ο μπαμπάς της!
Και ο μπαμπάκας σου λιώνει όταν το διαβάζουμε αγκαλίτσα...
Νομίζω ότι αν σε ρωτήσει κάποιος για μένα, θα πεις ότι κάθε μέρα πάω "στην δουλίτσα" ή "στο γραφείο"!
Ελπίζω μεγαλώνοντας να θυμάσαι το πιο σημαντικό...
