Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Θυσίες πατέρα (που τον παιδεύουν τα τέκνα του)



    Και που λέτε έχετε μεγαλώσει πάάάάρα πολύ! 
   Εσύ Σοφουλίτσα μου έχεις ήδη γίνει 9 ήδη, ενώ ο "μπεμπούλης" σου, όπως τον λες, είναι 6,5, τον Σεπτέμβριο 7!

   Στο μεταξύ έχουμε κάνει τα πάντα: Η νοημοσύνη και η ωριμότητά σου Σοφουλίτσα μου έχει χτυπήσει κόκκινα, η ανάπτυξή σου Γιώργο μου, αλλά και η συναισθηματική σου νοημοσύνη είναι σε επίπεδα που ξεπερνάνε τα επίπεδα πίεσής μου όταν τσατίζομαι. Και όλοι ξέρουμε τί σημαίνει αυτό...

     Μέσα σε όλα, αλλάξαμε και σχολείο για την τρίτη και πρώτη σας αντίστοιχα. Πήγαμε σε άλλο σχολείο, που η μαμάκα για να στο πούμε Σοφούλα μου, αγχώθηκε σαν τρελή. Για τον ΓΙώργο δεν είχαμε άγχος, από το νηπιαγωγείο στην πρώτη, είναι ούτως ή άλλως νέα αρχή. Έλεγα λοιπόν εγώ στη μαμά ότι δεν χρειάζεται να αγχώνεται, ότι η Σοφία θα καταλάβει, όόόχι η μαμά, άγχος! Τελικά, όταν σας το ανακοινώσαμε, μόνο που δεν πανηγύριζες εσύ Σοφία μου. Και προφανώς το είχες πάρει χαμπάρι ήδη, λόγω των ερωτήσεων που σας κάναμε για το προηγούμενο σχολείο σας (πως σας φαίνεται, πως θα βαθμολογούσατε τις δασκάλες σας κλπ). Μια χαρά μας βγήκε κι αυτό τελικά.

    Κι εσύ όμως Γιώργο μου έχεις ξεφύγει λίγο. Από πέρυσι έχεις ερωτευτεί το ποδόσφαιρο! Αν είναι δυνατόν, το παιδί μου να τρελαίνεται για ποδόσφαιρο. Εγώ που βλέπω το πολύ δύο ποδοσφαιρικούς αγώνες το χρόνο, κυρίως διεθνείς! Έβλεπα δηλαδή, γιατί κι αυτό άλλαξε... Μεταξύ μας, αυτό μάλλον γονίδιο του παππού σου, του Καρπουζοκέφαλου ήταν, αυτός έπαιζε ποδόσφαιρο στα νιάτα του, πριν μαλώσει και βρίσει τον προπονητή του (όταν λέω σόι πάει το βασίλειο..). Έτσι, λοιπόν, Γιώργο μου, μας "ανάγκασες" να σε γράψουμε πέρυσι στο ποδοσφαιρικό τμήμα της ΧΑΝΘ, στο οποίο πηγαίνεις με τρελή χαρά. Πέρυσι, λίγο μετά τις πρώτες σου προπονήσεις (στις οποιες δεν είχα έρθει γιατί δούλευα), πήγαμε σε έναν φιλικό αγώνα και πείσθηκα πως ό,τι κι αν γίνει, το ποδόσφαιρο πρέπει να το συνεχίσουμε: παίζατε 14 παιδάκια και έβλεπες 13 από αυτά να τρέχουν ή να περπατάνε και ένα παιδάκι να χοροπηδάει από την χαρά του!!! Χοροπηδώντας πήγαινες πάνω-κάτω, φώναζες από χαρά όταν βάζατε γκολ, χτυπιόσουν όταν τρώγατε, το ζούσες όσο κανείς άλλος. Κατάλαβα ότι, ακόμη κι αν δε μου αρέσει, είναι μια δραστηριότητα που σε κάνει τόσο -μα τόσο- χαρούμενο, που θα πρέπει να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε. Από τότε βέβαια έχουμε μεγαλουργήσει, τσατίζεσαι όταν πρέπει να χάσεις προπόνηση, γυρίζεις τσατισμένος όταν δεν βάζεις γκολ... Δεν την παλεύω σου λέω!!! 

       Είναι ωραίο όμως: αν μου έλεγες κάποτε ότι θα πήγαινα σε αγώνα ποδοσφαίρου -έστω και παιδικό- δεν θα το πίστευα. Θα μου πεις, εδώ προχθές η Σοφουλίτσα με "ανάγκασε" να δω την παράσταση χορού της! Εγώ και χορό;;;;; (Παρεμπιπτόντως, μικρή μου, ήσουν μία κούκλα!)

           Τί θυσίες κάνει κανείς για τα παιδιά του...


    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου