Η καλύτερη Τσικνοπέμπτη της ζωής μου

Ως συνήθως εκτός θέματος, ή καλύτερα εκτός εποχής: οι Απόκριες πέρασαν εδώ και καιρό, ευτυχώς! Και λέω ευτυχώς, διότι, όπως θα καταλάβετε μεγαλώνοντας, δεν είναι από τις αγαπημένες μου εποχές. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο γραμματάκι μου.
Σ' αυτό θέλω να σας γράψω για την καλύτερη Τσικνοπέμπτη που πέρασα ποτέ. Την φετινή. Φυσικά για μένα είναι χάλια μέρα γενικά, όλη αυτή η "οργανωμένη" χαρά πάντοτε μου την έδινε (στραβόξυλο από παιδάκι, αλλά τί να λέμε τώρα...).

Και φέτος λοιπόν ξεκίνησα το απόγευμα να κάνω ό,τι κάνω κάθε απόγευμα, σίγουρα δε κάθε Τσικνοπέμπτη απόγευμα: να πάω στο γραφείο. Δεν πήγα με την μηχανή, άγνωστο γιατί, πήγα με τα ποδια (δεν ξέρω που μένουμε όταν διαβάζετε αυτές τις σειρές, αλλά όταν σας τις γράφω μένουμε στην πλατεία Αγ. Σοφίας, σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια από το γραφείο).

Πήγα λοιπόν γραφείο, έγραψα όσο μπορούσα και μετά η Μαρία (η νουνά σου μικρέ) κατόρθωσε να προκαλέσει αναστάσωση στο γραφείο: φόρεσε γυαλιά χειρότερα από τα δικά μου, μύτη μεγαλύτερη από την δική μου, φρύδια μεγαλύτερα από του Κων. Καραμανλή, ένα σούργελο γενικό και μου ανακοίνωσε ότι θα βγει.

Βαρέθηκα και 'γω να μείνω και να γράφω άλλο, μου την έδωσε.

Έφυγα μαζί της από το γραφείο. Πέντε μέτρα μετά πήρα τηλέφωνο την μαμά σας:

- Θέλεις να τα ετοιμάσεις και να βγούμε;

- Ναι, αμέ!

- Σε δέκα λεπτά είμαι εκεί.

Φόρεσα εσένα μικρέ στο μάρσιπο και φύγαμε και οι τέσσερις. Στην πλατεία Αγ. Σοφίας συναντήσαμε τους ποδηλάτες που σφύριζαν και έκαναν γύρους στην πλατεία με φασαρία, στον δρόμο γενικώς είχε πολύ κόσμο, παρά την ώρα (22:30) και οι περισσότεροι, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας μας κοιτούσαν με απορία: "που τα πηγαίνουν τα μικρά τέτοια ώρα;"!

Αποφασίσαμε με την μαμά να πάμε στον "Θανασάκη", το αγαπημένο μας μαγαζί.

"Πάμε με λεωφορείο", είπε η μαμά, που αγαπάει και τιμά τις δημόσιες συγκοινωνίες.

"Πάμε με τα πόδια", είπε ο μπαμπάς, που ή με την μηχανή ή με πόδια το έχει (Για μακρινές αποστάσεις, αυτοκίνητο).

"Εμείς τα αγόρια με τα πόδια", της είπα, "εσείς τα κορίτσια με λεωφορείο, να δούμε ποιοι θα φτάσουν πιο γρήγορα"!!

Η αλήθεια είναι ότι κλέψαμε λίγο! Εγώ δηλαδή έκλεψα, μικρέ μου. Με τα πόδια μόνος μου και εσένα στον μάρσιπο, ήταν πολύ πιο εύκολο να φτάσουμε γρηγορότερα. Η φατσούλα σου όμως ήταν υπέροχη σε όλη τη διαδρομή. Κοιτούσε μια από την μια και μία από την άλλη και 'γω έσκυβα για να σε δω από τα πλάγια του μάρσιπου. Πολιτισμικό σοκ! Που να μην έβγαινες και συχνά τί θα πάθαινες!

Μπήκαμε πρώτοι στο μαγαζί και οι γυναίκες μας ήρθαν μετά από 10 λεπτά.

Όλοι μας κοιτούσαν όταν μπήκαμε και όχι φυσικά γιατί ξαφνικά ο μπαμπάς έγινε πανέμορφος άντρας ξαφνικά!!! Πήγαμε στο μπαρ, χαιρετήσαμε τον Θανασάκη και καθήσαμε σε ένα τραπεζάκι. Ήσουν υπέροχος: κοιτούσες τον στολισμό, τον κόσμο, την φασαρία και δεν ανησυχούσες καθόλου. Υπέροχος.

Σε λίγο ήρθαν και οι γυναίκες μας. Σοφουλίτσα μου εσύ φυσικά τσάκισες τα αγγουράκια (σαλάτα ήταν και της έχουμε αδυναμία!) και τους ξηρούς καρπούς (τα γονίδια της μαμάκας!) που μας έφεραν, εμείς ήπιαμε με την μαμά λίγο (γιατί θηλάζουμε) κόκκινο κρασάκι και όλη αυτή την ώρα έμεινες στην αγκαλιά μου και με βομβάρδιζες με ερωτήσεις: για το μαγαζί, για τον κόσμο, για τα μπλε μαλλιά (περούκα) του νεαρού που στεκόταν δίπλα μας στο μπαρ, για όλα!

Φανταστική έξοδος.
Πολύ μ' αρέσει που σας ξενυχτάμε έτσι, που και που, που γίνεστε μέρος της ζωής μας χωρίς περιορισμούς, κι ας μας κοιτάνε οι υπόλοιποι σας τρελούς, κάνοντας μέσα τους (ή και από έξω τους) "τς τς τς! Γονείς είναι αυτοί;"!
"Ναι", είναι απάντηση, "πολύ ευτυχισμένοι γονείς είναι αυτοί!".

Στην επιστροφή η μαμάκα κρατούσε από το χέρι εσένα, Σοφουλίτσα μου, κι εγώ είχα αγκαλιά εσένα μικρούλι μου, που προς το τέλος κατόρθωσες μέσα στην φασαρία του μαγαζιού να κοιμηθείς, όπως και σε ολόκληρη την διαδρομή! Σε είχα αγκαλιά, περπατούσαμε και κοιμόσουν... Υπέροχο!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν θυμάμαι να πέρασα καλύτερη Τσικνοπέμπτη στην ζωή μου.