Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Sometimes an angel, sometimes a devil, but always Σοφουλάκι!



Προχθές, κοριτσάκι μου, πραγματικά μεγαλούργησες.
Μόλις είχα επιστρέψει από το γραφείο και άκουσα να ουρλιάζετε και τα δύο. Πλησίασα στον "παιδότοπο" που σας έχουμε φτιάξει πίσω από τον καναπέ και είδα τον Γιώργο να θέλει να πάρει την ... σιδερώστρα σου (αυτό το παιδί!) και εσύ να ουρλιάζεις (σαν υστερική είναι αλήθεια) και να μην τον αφήνεις. Ο Γιώργος ούρλιαζε και έκλαιγε κι αυτός (όσο πήγαινε και πιο δυνατά) και εσύ συνέχιζες την υστερία.

Με εντυπωσιακή ηρεμία για τα δεδομένα μου (προφανώς διότι ήμουν χαρούμενος που είχα φύγει από την πρωϊνή επαγγελματική μου χαβούζα) πλησίασα και περίμενα όρθιος για λίγο μέχρι να γυρίσεις και να με δεις. Αφού με είδες, δεν πτοήθηκες καθόλου και συνέχιζες να λες στον Γιώργο "Αν νομίζεις ότι θα γίνει το δικό σου, μικρό, είσαι πολύ γελασμένο"! (που τα σκέφτεσαι να ήξερα!).

Μετά, σαν να είχα πάρει ναρκωτικά (ούτε τώρα που γράφω δεν με αναγνωρίζω!), άρχισα να σου μιλάω πολύ ήρεμα, παρά το γεγονός ότι και οι δύο τσιρίζατε. Για κάποιο λόγο πίστευα ότι αν σου μιλήσω ήρεμα θα σταματήσεις να ουρλιάζεις. Σου έλεγα ότι "μπορεί το παιχνίδι να είναι δικό σου, αλλά και εσύ παίρνεις παιχνίδια του Γιώργου" και  "θα ήθελες να ουρλιάζει και ο Γιώργος όταν του παίρνεις ένα παιχνίδι του και παίζεις;" και άλλα τέτοια "σοφά" και βαθυστόχαστα κι εσύ (φυσικά) συνέχιζες -μαζί με τον μικρό τενόρο- να εξασκείς τις δυνατότητές σου στις οκτάβες.

Και ξαφνικά, ενώ εσύ ούρλιαζες και εγώ σου έλεγα τις κατατονικές μου σοφίες, σταμάτησες και μου είπες το αμίμητο:

"Νομίζω μπαμπά πως έχεις δίκιο"!!

Και είχες και μία σοφία στο βλέμμα σου, όλο ηρεμία και γλύκα...
Και άφησες τον αδερφό σου να πάρει το παιχνίδι σου... Και μετά του έδωσες κι άλλα....
Τα έχασα (ο μικρός δεν κατάλαβε καν απο που του ήρθε το δώρο)!


Με έκανες να βουρκώσω... (και να τονίσω ότι δεν είμαι καθόλου εύκολος σ' αυτά!). Μουρμούριζα όλη την υπόλοιπη ημέρα, να 'σαι καλά κουκλίτσα μου. Σε έλιωσα στα φιλιά, ό,τι ήθελες με έκανες μετά!


Υ.Γ.: Το έχω ξαναπεί, πάντα οι γονείς φταίμε...

4 σχόλια:

  1. παλιότερα, όταν δεν ήμουν τόοοοοσο κουρασμένη, ότι κι αν γινόταν του μιλούσα όπως περιέγραψες, σα να είχα πάρει φάρμακα. Πάντα με άκουγε, ίσως όχι εκείνη τη στιγμή αλλά με άκουγε. Τώρα που από την κούραση δεν έχω καθόλου υπομονή έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο και να δω πως θα βγούμε.

    Εύγε στη Σοφούλα και στον σοφό μπαμπά της :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτά που παίρνετε, στείλτε μου και μένα, γιατί μερικές φορές, όταν η υστερία έρχεται από τρία πιτσιρίκια, η δικιά μου υστερία νιώθει πολύ καταπιεσμένη και δεν κρατιέται με τίποτα... Ευτυχώς όχι συχνά...
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μα ο τρόπος σου ήταν αυτός που την ηρέμησε και είδε μέσα από τη δική σου λογική.
    Όταν φωνάζουμε στα παιδιά για κάτι, απλά αντιγράφουν αυτό που βλέπουν -ύφος, τρόπο, τόνο- και όχι αυτό που εκκωφαντικά ακούν στα αυτάκια τους.
    Και βέβαια εμείς φταίμε, αρκεί να το αντιλαμβανόμαστε και να το διορθώνουμε.
    Εγωϊσμοί δεν χωρούν στην ανατροφή των παιδιών.

    Να χαίρεσαι τα αστεράκια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ mamma:
    μάλλον όταν αντιδράω ως γονιός μία στις 100 με ηρεμία, δεν δικαιούμαι συγχαρητήρια...

    @ Στέλλα:
    Αλήθεια, ακόμη και τώρα δεν ξέρω πως το έκανα...
    Συνήθως τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο σε δευτερόλεπτα!

    @ Θαλασσένια:
    Δεν μπορεί, μέχρι να πάει ο Γιώργος ... στρατό, θα έχω διορθωθεί! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή