Αλήθεια, δεν μπορώ να σου περιγράψω, φιλαράκο, πόσο ζέστη παίρνω από σένα τους τελευταίους 17 μήνες. Το χαμόγελό σου είναι μόνιμο, πιο γελαστό παιδάκι δεν έχω ξαναδεί! Τελευταία όμως με λιώνει η αγκαλίτσα σου.
Η αγκαλίτσα σου δεν παίζεται με τίποτα. Σχεδόν κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό:
Μπαίνω στο σπίτι και παίζεις στο σαλόνι. Κάθομαι κάτω και σου λέω: "Καλά, μπήκα μέσα και δεν έχεις έρθει για αγκαλίτσα;!" και 'συ σκας τρελό χαμόγελο, τρέχεις και ανοίγεις τα χέρια... Λίγο πριν φτάσεις στην αγκαλιά μου, σχεδόν σκοντάφτεις και πέφτεις μέσα της...
Ποιο άγχος, ποιο επαγγελματικό στρες, ποια κρίση, ποιο πολικό ψύχος (μείον 2 είχε σήμερα το πρωί και ο τρελός ο μπαμπάς με μηχανή κινούνταν!)... Όλα εξαφανίζονται μόλις χάνεσαι στην αγκαλιά μου, ή μάλλον, μόλις χάνομαι στην αγκαλίτσα σου.
Παλιότερα, που ήσουν ακόμη πιο μικρός, έκανες κι ένα άλλο ασύλληπτο: αφού μας αγκάλιαζες, μας χτυπούσες και με το χεράκι σου στην πλάτη, καθησυχαστικά!!!!
Δεν παίζεσαι, σου λέω!
Σήμερα το απόγευμα ήμουν σε συγγενικό ζευγάρι που έχουν και τη μικρή Χριστίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις με είδε ήρθε μπροστά μου και μου είπε:
"Θε λατεύω" -σε λατρεύω- και με αγκάλιασε σφιχτά.
Με έλιωσε σου λέω γι αυτό κάαααατι καταλαβαίνω από ότι γράφεις.
Να τα χαίρεσαι βρε καρπουζοκέφαλε.
@Θαλασσένια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι σίγουρος ότι ξέρεις πολύ περισσότερα από κάάααατι!
Το καλύτερο αγχολυτικό, εγγυημενα! και για πολλά χρόνια ακόμα, μεχρι το νουμερο 17 που ξερω δηλαδή, σίγουρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλια!
@Αναστασία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι σίγουρος ότι έχεις απόλυτο δίκιο!!