Ποιος θα το περίμενε... (σίγουρα πάντως όχι εγώ!)

Το δηλώνω εξ αρχής: είμαι παντελώς (και απελπιστικά!) άσχετος με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το internet!

Μάλιστα, κάποτε (όποτε χαλούσε κάτι στο "χαζοκούτι" και έπρεπε να δουλέψω βιαστικά) φώναζα ότι οι υπολογιστές είναι "του Σατανά" (αν και δεν πιστεύω στην ύπαρξή του...).

Επίσης, δηλώνω εξ αρχής, ότι δεν τα πάω καθόλου καλά και με το γράψιμο: πρέπει να είμαι από τους λίγους (εάν όχι ελάχιστους) Έλληνες που δεν έχουν γράψει ποτέ, τίποτα.

Ούτε ένα τόσο δα ποιηματάκι, όταν ήμουν έφηβος, νέος (που δεν είμαι πια...) κλπ.

Είμαι πλήρως άμουσος, ίχνος τέχνης δεν διατηρώ μέσα μου, τουλάχιστον όχι για την δημιουργία της, διότι για την εκτίμηση κάποιων μορφών της, μάλλον κρυφο-επαίρομαι ότι "το κατέχω".

Θα μου πεις τώρα, γιατί τότε αποφάσισες "στα γεράματά" σου να γίνεις blogger;

Και μάλιστα κάθεσαι στο γραφείο μέχρι αυτήν την ώρα για να γράψεις...

Κι εγώ γιατί, μετά από όλες τις ανωτέρω δηλώσεις, να σε διαβάζω;

Δύο οι λόγοι (που αποφάσισα να γράψω, όχι για να με διαβάζεις):

Πρώτον, η πριγκιπέσσα μου, που ήρθε στη ζωή μας πριν δύο και κάτι χρόνια και με έχει κάνει να βλέπω την ζωή αλλιώς. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι πρέπει να μοιραστώ (έστω και μόνο με τον εαυτό μου, με την μορφή της αυτο-εξομολόγησης) τα συναισθήματά μου για την μικρή μου κορούλα (και σε λίγο καιρό και για τον μικρό αδερφούλη της), γιατί είναι φορές που τα νιώθω να με κατακλύζουν και πιέζουν για να βγουν - έστω και άγαρμπα.

Δεύτερον, το πρόωρο και σχετικά πρόσφατο "φευγιό" του "Καρπουζοκέφαλου", που, όσο περνάει ο καιρός, επιβεβαιώνεται το συμπέρασμά στο οποίο είχα καταλήξει λίγο μετά την εφηβεία μου (μετά από μικρο-αρνήσεις): ήταν ένας από τους πιο ωραίους τύπους που μπορούσες να έχεις στην ζωή σου, πόσο μάλλον να σε μεγαλώσει.

Δυστυχώς, σε θέματα υγείας ήταν ... "Καρπουζοκέφαλος", αν και δεν ξέρω την ακριβή έννοια που έδινε στον όρο αυτό, πάντα όμως πίστευα ότι εμπεριείχε και την ξεροκεφαλιά! Το αστείο είναι ότι έτσι με φώναζε κι εμένα...

Έφυγε λοιπόν ελάχιστες ημέρες πριν μάθουμε για την κυοφορία του δεύτερου εγγονού του, που ίσως να τον "κρατούσε" λίγο ακόμη, αν και μάλλον όχι για πολύ...

Είχε, βλέπεις, αυτό που ο κόσμος φοβάται να ονομάσει και το λέει με όλα τα άλλα ονόματα, εκτός από το δικό του: "αρρώστια", "κακό", "κακή αρρώστια", "επάρατη"¨(οι πιο ... λόγιοι!)! Μόνο "ουστ" δεν την λένε, λες και, αν δεν πεις ΚΑΡΚΙΝΟ, θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, δεν θα αποκτήσεις ποτέ, ή λες και, αν το πεις με το όνμομά του, θα κολλήσεις και 'συ!!!

Ο Καρπουζοκέφαλος λοιπόν έφυγε πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων από ΚΑΡΚΙΝΟ, και όχι από την "κακή αρρώστια".

Και το σίγουρο είναι ότι έζησε όπως ακριβώς ήθελε, δυστυχώς όμως χωρίς μέτρο για την υγεία του. Κρατάω όμως μόνο τα υπέροχα στοιχεία του (όπως κάνουμε με όσους αγαπάμε και φεύγουν), που ήταν ούτως ή άλλως κατά πολύ - πάρα πολύ - περισσότερα.

Και είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά μου θα είναι πανευτυχή αν του μοιάσω ως πατέρας, έστω και στο ελάχιστο...

Όταν μεγαλώσεις μικρή μου, θα καταλάβεις πόσο άτυχη ήσουν που τον έζησες τόσο λίγο και πόσο τυχερή, γιατί μου έδωσε όση (ή - εν πάσει περιπτώσει- την περισσότερη από την) ζέστη που θα λάβεις στην ζωή σου από μένα.

Φιλάκια λοιπόν μικρή μου πριγκιπέσσα, σου είπα πολλά και ασυνάρτητα για πρώτη μέρα.

Με περιμένει και η μανούλα σου στο σπίτι (εσύ θα κοιμάσαι, ως συνήθως...).