Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Πάντα οι γονείς φταίνε


Δεν μπόρεσα να σου γράψω τίποτα από την Δευτέρα και μετά, λατρεία μου.
Η αλήθεια είναι ότι την Τρίτη το βράδι είχαμε ένα επεισόδιο, από αυτά που ο μπαμπάκας ονομάζει "Εξορκιστής".
Βλέπεις, εκτός από το 50% που διαθέτεις από την μαμάκα, έχεις κατορθώσει να συγκεντρώσεις και τα "καλύτερα" γονίδια του μπαμπάκα: ένα από αυτά (το χαρακτηριστικότερο!), τα ..."κληρονομικά" νεύρα του.

Μπορεί με την μαμάκα να το περιγράφουμε (στους φίλους και όχι σε σένα φυσικά) με χιούμορ και μονολεκτικά να αναφερόμαστε στις σκηνές αυτές ονομάζοντάς τες "Εξορκιστή" (θα την δούμε μαζί κάποια στιγμή στο μέλλον αυτήν την ταινία και μάλλον θα γελάμε όταν η "δαιμονισμένη" θα γυρίζει το κεφάλι της όταν μπαίνει στο δωμάτιο ο εξορκιστής!), αλλά η αλήθεια είναι ότι μόνο το κεφάλι σου δεν στριφογυρίζεις όταν νευριάζεις, μωράκι μου!!!

Είναι αλήθεια βέβαια ότι, μετά από ώρες διαβάσματος (μιλάμε για πολλά βιβλία!), έχουμε κάνει σοβαρότατες προόδους και κυρίως έχουμε κατορθώσει να προσαρμόσουμε την "τακτική" μας απέναντί σου (με εντυπωσιακά αποτελέσματα από πλευράς σου), παρόλα αυτά όμως, ο μπαμπάκας προχθές το χειρίστηκε παντελώς λάθος. Μάλλον το 50% σου (αυτό του μπαμπάκα...) συνάντησε το 100% μου, το οποίο έχω κατορθώσει εδώ και έτη να καταχωνιάσω... Ή μάλλον, έτσι πίστευα!
Δεν είναι δυνατόν όμως να πεισμώνεις με ένα παιδάκι που πεισμώνει, εκτός αν είστε συνομήλικοι!! Που -και στην περίπτωση πεισμώνεις εσύ με ένα παιδάκι που είστε συνομήλικοι- θα ονειρευόμουν η εξέλιξη των ειδών να με ξάφνιαζε θετικά και εσύ κουκλίτσα μου να αντιδρούσες χωρίς εμπλοκή από το 50% μου.

Το δεδομένο λοιπόν είναι ένα (στο οποίο, παρά το γεγονός ότι είμαι "μικρός" μπαμπάς -μόνο σε διάρκεια, δυστυχώς- έχω καταλήξει ότι ισχύει σχεδόν σε κάθε περίπτωση): σε κάθε "διένεξη" με εσάς (τα φώτα της ζωής μας), την ευθύνη την έχουμε εμείς, οι γονείς.
Είτε κάναμε κάτι λάθος, είτε δεν προλάβαμε να κάνουμε το σωστό πριν δημιουργηθεί το πρόβλημα... Είναι όμως δεδομένο, πάντα εμείς φταίμε, ό,τι και να σας λέμε, εμείς ή άλλοι, οι γνωστοί (τηλεοπτικοί ή μη) κατήγοροι των νέων, της "καντάντιας" τους κλπ...
Την Τρίτη το βράδι λοιπόν κουκλίτσα μου, ο μπαμπάκας έκανε ένα ακόμη λάθος, ένα από τα πολλά που θα κάνει μαζί σας, όσο μεγαλώνετε... ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
Μαθαίνει όμως και ο μπαμπάκας.
Βλέπεις, όταν πηγαίναμε η μαμάκα και εγώ στο σχολείο, δεν είχαμε μάθημα για το πώς θα γίνεις καλός γονιός. ΕΥΤΥΧΩΣ όχι, γιατί τότε θα είχαμε καταστρέψει στα σίγουρα την γενιά σου...
Και επίσης, πρέπει να ξέρεις ότι, όσα βιβλία και να διαβάσουμε, πάντοτε μέτριοι μαθητές θα είμαστε, καθώς πάντοτε οι απαιτήσεις του μαθήματος διευρύνονται, μεταβάλλονται, εμπλουτίζεται το πεδίο γνώσης και πάει λέγοντας...

Πριν κλείσω, έχω να σου και δύο ακόμη πραγματάκια:
Πρώτον, ότι ελπίζω να μην πέσει αυτό το γράμμα στα χέρια του (ή του αδερφούλη σου) κατά την διάρκεςια της εφηβείας σας... Την βάψαμε!

Δεύτερον, ότι μετά τον καβγά μας έκανα δύο ώρες για να κοιμηθώ από τις τύψεις...

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

"Έγινε χαμόςςς"




Κουκλίτσα μου!


Χθες το απόγευμα γυρίσαμε από το Παρασκευοσαββατοκύριακο στην Θάλασσα (έτσι λες όλα τα μέρη που πάμε το καλοκαίρι, ακόμη κι αν ξέρεις το τοπωνύμιό τους). Ο μπαμπάς πλέον το κλείνει το "μαγαζί" και φεύγει με τις γυναίκες της ζωής του για να τις χαρεί.

Χθες το απόγευμα λοιπόν περιέγραφες (μόνη σου, στον εαυτό σου και λίγο στους "θεατές" σου...) τις βουτιές που έκανες στην άκρη της θάλασσας και έλεγες, κουνώντας το χεράκι σου με περισσή γλύκα: "έγινε χαμόςςς" (τόνιζες και το ςςς)! Το πρωί μάλιστα μου έλεγες ότι και ο μπεμπούλης θα κάνει βουτιές, θα του μάθεις εσύ!!!

Αναρωτιέμαι, εσύ είσαι πολύ έξυπνο ή εμείς είμασταν πολύ "καθυστερημένοι" στην ηλικία σου; Είσαι δύο ετών και με τρελαίνεις με αυτά που ακούω!

Σε χάζευα όλο το τριήμερο (δυστυχώς τότε έχω το χρόνο να σε παρατηρώ πιο ήρεμα, αν και το "παλεύω" κι αυτό για να αλλάξει) να μιλάς ακατάπαυστα, να κουνάς τα χεράκια σου με νάζι, να ξεχειλίζεις από γλύκα και ζεστασιά...

Κανονικά, θα έπρεπε να αναρωτιώμουν που την βρήκες τόση ζεστασιά. Ξέρω όμως: είναι από το "καλό" 50%, της μαμάκας σου!!!

Σου το έχω ξαναγράψει (αλλού, πιο "συμβατικά") ότι είμαι σίγουρος για το ποιόν σου: έχει ένα φανταστικό 50% που θα επικρατήσει.

Λατρεία μου, δεν σε χορταίνω. Μέσα στην εβδομάδα δεν μπορώ να σε χαρώ όσο θέλω. Σε βλέπω λίγο το μεσημέρι και λίγο (σπάνια) το βράδι. Περνάμε όμως ένα τριήμερο μαζί και μου παίρνεις το μυαλό. Και σε μία εβδομάδα, που θα πάμε "Θάλασσα" για ένα δεκαήμερο, θα "γίνει χαμόςςς"...

Σ' αφήνω όμως τώρα για να επιστρέψει ο μπαμπάς "στην δουλίτσα", όπως λες και 'συ.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Ποιος θα το περίμενε... (σίγουρα πάντως όχι εγώ!)


Το δηλώνω εξ αρχής: είμαι παντελώς (και απελπιστικά!) άσχετος με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το internet!

Μάλιστα, κάποτε (όποτε χαλούσε κάτι στο "χαζοκούτι" και έπρεπε να δουλέψω βιαστικά) φώναζα ότι οι υπολογιστές είναι "του Σατανά" (αν και δεν πιστεύω στην ύπαρξή του...).

Επίσης, δηλώνω εξ αρχής, ότι δεν τα πάω καθόλου καλά και με το γράψιμο: πρέπει να είμαι από τους λίγους (εάν όχι ελάχιστους) Έλληνες που δεν έχουν γράψει ποτέ, τίποτα.

Ούτε ένα τόσο δα ποιηματάκι, όταν ήμουν έφηβος, νέος (που δεν είμαι πια...) κλπ.

Είμαι πλήρως άμουσος, ίχνος τέχνης δεν διατηρώ μέσα μου, τουλάχιστον όχι για την δημιουργία της, διότι για την εκτίμηση κάποιων μορφών της, μάλλον κρυφο-επαίρομαι ότι "το κατέχω".

Θα μου πεις τώρα, γιατί τότε αποφάσισες "στα γεράματά" σου να γίνεις blogger;

Και μάλιστα κάθεσαι στο γραφείο μέχρι αυτήν την ώρα για να γράψεις...
Κι εγώ γιατί, μετά από όλες τις ανωτέρω δηλώσεις, να σε διαβάζω;

Δύο οι λόγοι (που αποφάσισα να γράψω, όχι για να με διαβάζεις):

Πρώτον, η πριγκιπέσσα μου, που ήρθε στη ζωή μας πριν δύο και κάτι χρόνια και με έχει κάνει να βλέπω την ζωή αλλιώς. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι πρέπει να μοιραστώ (έστω και μόνο με τον εαυτό μου, με την μορφή της αυτο-εξομολόγησης) τα συναισθήματά μου για την μικρή μου κορούλα (και σε λίγο καιρό και για τον μικρό αδερφούλη της), γιατί είναι φορές που τα νιώθω να με κατακλύζουν και πιέζουν για να βγουν - έστω και άγαρμπα.

Δεύτερον, το πρόωρο και σχετικά πρόσφατο "φευγιό" του "Καρπουζοκέφαλου", που, όσο περνάει ο καιρός, επιβεβαιώνεται το συμπέρασμά στο οποίο είχα καταλήξει λίγο μετά την εφηβεία μου (μετά από μικρο-αρνήσεις): ήταν ένας από τους πιο ωραίους τύπους που μπορούσες να έχεις στην ζωή σου, πόσο μάλλον να σε μεγαλώσει.
Δυστυχώς, σε θέματα υγείας ήταν ... "Καρπουζοκέφαλος", αν και δεν ξέρω την ακριβή έννοια που έδινε στον όρο αυτό, πάντα όμως πίστευα ότι εμπεριείχε και την ξεροκεφαλιά! Το αστείο είναι ότι έτσι με φώναζε κι εμένα...
Έφυγε λοιπόν ελάχιστες ημέρες πριν μάθουμε για την κυοφορία του δεύτερου εγγονού του, που ίσως να τον "κρατούσε" λίγο ακόμη, αν και μάλλον όχι για πολύ...
Είχε, βλέπεις, αυτό που ο κόσμος φοβάται να ονομάσει και το λέει με όλα τα άλλα ονόματα, εκτός από το δικό του: "αρρώστια", "κακό", "κακή αρρώστια", "επάρατη"¨(οι πιο ... λόγιοι!)! Μόνο "ουστ" δεν την λένε, λες και, αν δεν πεις ΚΑΡΚΙΝΟ, θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, δεν θα αποκτήσεις ποτέ, ή λες και, αν το πεις με το όνμομά του, θα κολλήσεις και 'συ!!!
Ο Καρπουζοκέφαλος λοιπόν έφυγε πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων από ΚΑΡΚΙΝΟ, και όχι από την "κακή αρρώστια".
Και το σίγουρο είναι ότι έζησε όπως ακριβώς ήθελε, δυστυχώς όμως χωρίς μέτρο για την υγεία του. Κρατάω όμως μόνο τα υπέροχα στοιχεία του (όπως κάνουμε με όσους αγαπάμε και φεύγουν), που ήταν ούτως ή άλλως κατά πολύ - πάρα πολύ - περισσότερα.
Και είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά μου θα είναι πανευτυχή αν του μοιάσω ως πατέρας, έστω και στο ελάχιστο...
Όταν μεγαλώσεις μικρή μου, θα καταλάβεις πόσο άτυχη ήσουν που τον έζησες τόσο λίγο και πόσο τυχερή, γιατί μου έδωσε όση (ή - εν πάσει περιπτώσει- την περισσότερη από την) ζέστη που θα λάβεις στην ζωή σου από μένα.
Φιλάκια λοιπόν μικρή μου πριγκιπέσσα, σου είπα πολλά και ασυνάρτητα για πρώτη μέρα.
Με περιμένει και η μανούλα σου στο σπίτι (εσύ θα κοιμάσαι, ως συνήθως...).