Παπαγαλάκια

Αγοράκι μου,

σήμερα μάλλον ξεκίνησαν οι κολικοί σου!

Ας ελπίσουμε πως όχι (γιατί η ελπίδα είναι αθάνατη, όχι απλώς πεθαίνει τελευταία...), αλλά η αλήθεια είναι ότι σήμερα ήταν η πρώτη φορά που κοπανιόσουν και έκλαιγες ακόμη και μετά το φαΐ, αντί να κοιμηθείς.

Ο ύπνος σου ήταν περιορισμένος κατά την διάρκεια της μέρας και ήθελες συχνά να είσαι στο στήθος της μαμάς (είπαμε, δεν είναι πιπίλα!).

Το μεσημεράκι όμως, μετά την έξοδο με τον φίλο του μπαμπά και το φαγητό (γιατί οι γονείς σου δεν πτοούνται από το γεγονός ότι είσαι μόλις 17 ημερών! Τί ανεύθυνοι γονείς! Τί κάνει ο εισαγγελέας...! Που είναι το κράτος!) δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθείς.

Και επειδή μία μαμάκα την έχουμε και ξυπνάει και όλη την ώρα για γάλα (βλέπεις εμάς τα αγοράκια μας έχει αδικήσει η φύση σ' αυτόν τον τομέα), οφείλουμε να την προσέχουμε: σε πήρα λοιπόν από το κρεβατάκι σου και είπα στην μαμάκα να πάει να κοιμηθεί, ισχυριζόμενος δήθεν (ήθελα να πιω και δύο μπύρες ο έξυπνος πατέρας!) ότι εγώ δεν νυστάζω ούτως ή άλλως...

Καθόμουν λοιπόν στον καναπέ και σε κρατούσα στην αγκαλιά μου και στην αρχή ήσουν ακόμη ανήσυχος. Μετά όμως ο μπαμπάς σκέφτηκε το μεγαλείο των παπαγάλων και του ήρθε η ιδέα:

Μας σκέπασα και τους δύο με μία μικρή κουβερτούλα, επήλθε σκότος και επιτέλους ηρέμησες! 

Ενθουσιάστηκα τόσο (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι η ηρεμία σου οφείλεται αποκλειστικά στην ευρεσιτεχνία μου, αλλά τέλος πάντων!) και σκέφτηκα να έχω και αποδείξεις:



(Από αριστερά προς δεξιά εμφανίζονται: στο βάθος αριστερά η κούκλα της αδερφής σου, δίπλα της το μαλλί του μπαμπάκα και η παγκοσμίου φήμης πλέον κουβερτούλα που μας έσωσε) 

Λίγο αργότερα, μετά τις εθιμοτυπικές φωτογραφίες των επισήμων, σε έβαλα στην καλαθούνα σου και κοιμήθηκες για κανένα δίωρο. Ζήτωωωωωωω!

Υ.Γ.: Να 'ναι καλά το σωτήριο είδος των παπαγάλων! Πρώτη φορά με βοήθησαν τα τόσα ντοκιμαντέρ που έχω δει! Πόσα μαθαίνεις από το "Animal Planet"....

Απολογισμός πρώτης εβδομάδας

Αύριο κλείνεις μία εβδομάδα στο σπίτι μας μικρούλη μου.
Για μένα ήταν χάλια η εβδομάδα, έπρεπε να ξενυχτάω στο γραφείο.
Πληρώνω τα σπασμένα της αρχής της σεζόν, αλλά και του ότι όλο το καλοκαίρι ήθελα να το περνάω με την αδερφούλα σου, την μαμάκα και σένα (την αγαπημένη μου κοιλίτσα, που εξαφανίστηκε!)...
Δεν πειράζει όμως, δεν το μετανιώνω με τίποτα. Περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι, ούτως ή άλλως είχα το μυαλό σ' εσάς, δεν μπορούσα να δουλέψω. Τώρα όμως δεν έχω επιλογή...
Και αυτό έχει ως συνέπεια να μην σε χαρώ και πολύ μέσα στην εβδομάδα.
Από Παρασκευή μεσημέρι όμως, σε κάτσιασα στα φιλιά!!!!
Όταν δεν έβλεπε η αδερφούλα σου (μην παίζουμε και με την ζήλια...), σε φιλούσα στο βελούδινο κεφαλάκι, στα μαγουλάκια, στο μέτωπο.
Και για να μην το ξεχάσω, μια και αναφέρθηκα στην ζήλια:
Το μεγάλο μας στοίχημα με την μαμάκα είναι να κατορθώσουμε να την "γλυτώσουμε" από πιθανά επεισόδια ζήλιας από την αδερφούλα σου. Μέχρι στιγμής πάει πολύ καλά το πράγμα, όμως το καλύτερο το έκανε το εξωγήινο (η αδερφούλα σου) το πρώτο βράδυ που σε φέραμε σπίτι και κοιμηθήκατε μαζί στο δωμάτιό σας:
Είχατε ήδη κοιμηθεί και κάποια στιγμή ξύπνησες με κλάματα (μάλλον πείνας), οπότε τρέξαμε με την μαμάκα για να σε πάρουμε, όταν αντικρίσαμε την μαγική εικόνα: η αδερφούλα σου, που είχε ξυπνήσει από το κλάμα σου, ήταν όρθια -μαστουρωμένη από την νύστα!- και, πιάνοντας τα κάγκελα του κρεβατιού της, σου έλεγε ήρεμα "μην κλαις μπεμπούλη, μην κλαις"!!! Και το έλεγε με τόση ζεστασιά και γλύκα που βγήκα από το δωμάτιο κυριολεκτικά με δάκρυα συγκίνησης.
Φαντάζομαι τι χαρά δίνει στους γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους αγαπημένα μέσα στα χρόνια...
Άντε φάε τώρα και μετά ύπνο πάλι.

Υ.Γ.: Η (μελλοντική) νουνά σου είπε ότι το εξωγήινο θα σε θηλάζει σε λίγο...! Βολικοοοό....

Αχ αυτή η μυρωδιά...

Από όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις η πιο έντονα αναπτυγμένη σε μένα είναι η όσφρηση.

Για την όραση ούτε λόγος, 6,5 βαθμοί μυωπίας. Για ακοή, κληρονομικό χάρισμα η ψιλό-κουφαμάρα (στην διαπασών η μουσική για να την χαρώ). Αφή μέτρια, με την γεύση αρκετά καλά.

Έτσι, πάντοτε παραπονιόμουν ότι η μεγαλύτερη κατάρα στην σύγχρονη Ελλάδα είναι να έχεις έντονη όσφρηση: πολλοί συμπολίτες μας δεν αγαπούν το μπάνιο ή τα αποσμητικά, ενώ αγαπούν τον συγχρωτισμό με άλλους (πολλούς κατά προτίμηση) ανθρώπους στον ίδιο (κλειστό κατά προτίμηση) χώρο!

Η αγαλλίαση όμως που σου χαρίζει η μοναδική μυρωδιά ενός νεογέννητου, την οποία, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν είναι δυνατόν να την αλλάξω με καμία, σε αποζημιώνει για κάθε δυσοσμία που έχεις υποστεί μέχρι εκείνο το σημείο.

Ξαφνικά η έντονη όσφρηση γίνεται το τεράστιο δώρο!

Και αν το ευωδιαστό "γατάκι" που "νιαουρίζει" στην αγκαλιά σου είναι και δικό σου....

Καλή μας αρχή.

Υ.Γ.: Για κάποιους άλλους σήμερα ήταν η πρώτη ημέρα στο σχολείο. Για εμάς, η πρώτη ημέρα στο σπίτι. Για ... αγιασμό, ούτε λόγος φυσικά!

3070 κιλά. Να το αφήσω;

09.09.2010 - 13:40'.

Αφού έκανες τον πάντα γελαστό και ήρεμο Θωμά (τον γιατρό μας) να ιδρώσει και να εκνευριστεί, αφού δέθηκες και τέντωνες το σώμα σου σε θέση έκτασης (!!!) για να μην σε βγάλουν από την κοιλίτσα της μαμάκας, αποφάσισες να βγεις... Δηλαδή άλλοι το αποφάσισαν για σένα, μετά από 9+ μήνες! 

Σαν ποντικάκι είσαι αγοράκι μου!

Πρωτοτύπησες πάλι: είσαι το πρώτο νεογέννητο που έχω δει με τραβηγμένα τα μαλλιά στα δύο άκρα, υπό τύπον φαλάκρας!

Σαν να βλέπω τον παππού σου...

Αλλά το καλύτερο από όλα: όταν σε κρατάμε αγκαλίτσα εγώ ή η μανούλα, το κλάμα σταματάει αμέσως.

Το έχεις πιάσει το νόημα αμέσως...

Καλή μας αρχή.

Η τύχη του να είσαι άνθρωπος...

Κοριτσάκι μου,
είπα να αποφεύγω ανιαρά θέματα της επικαιρότητας σ' αυτά τα γραμματάκια μου προς εσένα, αλλά κάποιοι θέλουν να με τρελάνουν.
Άλλωστε, είναι δεδομένο ότι για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι θα πρέπει να βλέπουμε και τί γίνεται γύρω μας, έτσι δεν είναι κουκλίτσα μου;
Θα σου γράψω λοιπόν τί "βάβασα" και λίγες (ελάχιστες) σκέψεις μου πώνω σ' αυτό.
Έχουμε και λέμε: άκουσα χθες στο ραδιόφωνο (που όπως ξέρεις λατρεύω να ακούω) για την ιστορία κάποιου κυρίου ονόματι Νταν Μίλις από την (όχι και τόσο) μακρινή Αμερική.
Έτσι, διάβασα στο ηλεκτρονικό φύλλο της εφημερίδας "Τα Νέα", όπου προσέτρεξα, ότι:
"Αφήνει μπουκάλια με νερό στην έρημο για να μην πεθάνουν από την δίψα οι μετανάστες που προσπαθούν να τη διασχίσουν για να φτάσουν στις ΗΠΑ και καταδικάστηκε για ρύπανση. Το εφετείο ακύρωσε την περασµένη εβδοµάδα την καταδίκη του Νταν Μίλις.

Ο Νταν Μίλις είναι 31 χρόνων, γέννηµα - θρέµµα της Αριζόνας. Το 2008, ενώ έκανε πεζοπορία σ' ένα φαράγγι, βρήκε το πτώµα ενός κοριτσιού. Η 14χρονη Τζοσλίν από το Ελ Σαλβαδόρ ήταν η νεώτερη από τους 183 ανθρώπους που βρέθηκαν νεκροί εκείνη τη χρονιά στην περιοχή των συνόρων της Αριζόνας µε το Μεξικό. Είχαν υποκύψει στην εξάντληση από την αποπνικτική ζέστη. Φέτος έχουν βρεθεί µέχρι στιγµής στη Νότια Αριζόνα τα πτώµατα 214 ανθρώπων, πράγµα που καθιστά το 2010 µία από τις πιο φονικές χρονιές για τους µετανάστες που επιχειρούν να µπουν στο έδαφος των ΗΠΑ. Ο Μίλις είναι µέλος της οργάνωσης Νo Μore Deaths (Οχι Αλλοι Θάνατοι). Οι ακτιβιστές της οργάνωσης αυτής αφήνουν νερό και φαγητό στα µονοπάτια που ακολουθούν συνήθως οι µετανάστες. Η ανακάλυψη του πτώµατος της µικρής Τζοσλίν ενίσχυσε την πίστη του στην αξία της δουλειάς του, όµως λίγες ηµέρες αργότερα συνελήφθη από οµοσπονδιακούς πράκτορες, οι οποίοι του έκοψαν πρόστιµο για ρύπανση επειδή άφηνε τα µπουκάλια µε το νερό. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το φορτηγάκι του ήταν γεµάτο µε χρησιµοποιηµένα, άδεια µπουκάλια που ο Μίλις και η οµάδα του είχαν µαζέψει από την έρηµο… Αντί να πληρώσει το πρόστιµο των 175 δολαρίων, ο Μίλις προσέφυγε σε οµοσπονδιακό δικαστήριο διακινδυνεύοντας ποινή φυλάκισης έξι µηνών και πρόστιµο 10.000 δολαρίων..." (τα υπόλοιπα στα Νέα). 

Όπως βλέπεις μωράκι μου γλυκό, στην πορεία της ζωής σου θα βρεθείς μπροστά σε διάφορα ανάλογα (απλά ή περίπλοκα) διλήμματα: ποιο είναι το σωστό, ποιο το λάθος...
Η απάντηση νομίζω ότι πάντοτε θα βρίσκεται μέσα σου, θα ξέρεις πολύ καλά (τουλάχιστον στην πορεία της ζωής σου) ποιο είναι το σωστό: το ανθρώπινο, αυτό που πηγάζει από σένα σαν άνθρωπο, που βγάζει τον καλύτερο εαυτό σου. Ανεξάρτητα με το κόστος και το τί πιστεύουν διάφοροι (αυτόκλητοι ή μη) δικαστές είμαι σίγουρος ότι θα βρίσκεις πάντοτε τον ανθρώπινο δρόμο σου, όπως ο Νταν Μίλις.
Δεν θέλω να σε πρήξω με περισσότερα ηθικοπλαστικά, δεν το 'χω καθόλου άλλωστε. Πιστεύω ότι τα καλύτερα μαθήματα θα σου τα δίνουμε με τον τρόπο ζωής μας, όχι με λόγια. Και 'μεις με την μαμάκα έτσι μεγαλώσαμε.
Εξάλλου, το είπαμε από την αρχή: έχεις το 50% της μαμάκας, δεν μπορεί να μη λειτουργείς ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Φιλάκια
και
καλώς να τον δεχτούμε (επιτέλους!)

Ποιήματα

Λοιπόν, ο "μπεμπούλης" σου δεν λέει να βγει (ώστε να μας "κλέψει" όλο τον χρόνο μας) και 'γω αποφάσισα να εκδώσω μία μικρή ανθολογία από τα καλοκαιρινά "ποιήματά" σου !

Ένα Σαββατοκύριακο στα τέλη του Ιουλίου είχαμε αποφασίσει να πάμε στην Ασπροβάλτα, στην θεία της μαμάκας, για να ξεφύγουμε από τον καύσωνα της πόλης και να τρέξεις με την ησυχία σου στα γρασίδια.
Έλα μου ντε, που μέσα στην εβδομάδα σου είχα δείξει το site του Αρκτούρου για να δούμε φωτογραφίες με αρκουδίτσες που τόσο σου αρέσουν... Και σου είχα υποσχεθεί ότι ο μπαμπάς και η μαμά θα πάρουν τηλέφωνο (κάααποια στιγμή) στους ανθρώπους που φροντίζουν τις αρκουδίτσες για να τις επισκεφτούμε.
Την επόμενη ημέρα:
- Μπαμπά, θα πάρουμε τηλέφωνο στους ανθρώπους;
- Σε ποιους ανθρώπους;
- Που φροντίζουν τις αρκουδίτσες...
Όχι που θα το ξεχνούσες!!!
- Σοφία, ξέρεις έχουμε ένα πρόβλημα: δεν έχουμε βενζίνη στο αυτοκινητάκι μας (είχαμε πράγματι πέσει στις απεργίες των μεταφορέων). Αν βρούμε να βάλουμε βενζίνη θα πάμε στις αρκουδίτσες, εντάξει;
- Εντάξει (η αλήθεια είναι ότι όταν σου εξηγούμε κάτι, πάντα συμφωνείς, σαν εξωγήινο που είσαι).
Μετά από δύο μέρες λοιπόν, μπαίνουμε στο αμάξι, σε δένουμε στο καθισματάκι για να ξεκινήσουμε για την Ασπροβάλτα. Η μνήμη όμως ξυράφι:
- Μπαμπά, έχει βενζίνη το αυτοκινητάκι μας...;!!!
Ε, δεν γυρνάς τώρα τα βενζινάδικα για να φουλάρεις να πας και μέχρι το Νυμφαίο;!
Φυσικά και πήγαμε τελικά...

Εκεί λοιπόν, στο Νυμφαίο (τί φανταστικό δροσερό ταξίδι για περίοδο καύσωνα!), μου πέταξες και μία από τις καλύτερές σου ατάκες.
Μάλλον, όταν ήσουν μικρότερη, σου λέγαμε "θυμάσαι Σοφία που ...." ή "θυμάσαι τον ....".
Από τότε λοιπόν έχεις την συνήθεια να μας πετάς διάφορα "θυμάσαι μαμά/μπαμπά που πήγαμε/που είχα ...".
Στο Νυμφαίο λοιπόν σε κρατάω από το χέρι (λόγω πλακόστρωτου) και μου πετάς:
- Θυμάσαι μπαμπά που πήγαμε στο νοσοκομείο για να με γεννήσει η μαμάκα!!!!!!
Κατόρθωσα μόνο να ψελλίσω:
- Δεν νομίζω να το ξεχάσω ποτέ αυτό, Σοφούλα μου...
Όταν λέω ότι είσαι εξωγήινο....

Και το τελευταίο (για να κλείσουμε για σήμερα, μπας και δουλέψω λίγο).
Στο αυτοκίνητο έχουμε κάνει συμφωνία να ακούμε με την μαμά ένα τραγούδι δικό μας και μετά να ακούς ένα τραγούδι δικό σου (στo 6θέσιο cd-player του αυτοκινήτου υπάρχουν τρία δικά μας και τρία δικά σου cd...).Τελειώνει το δικό μας και λες:
- Ένα δικό μου!
- Ναι, λέει η μαμάκα.
- Δίκιο έχω, αυτο-επιβεβαιώνεσαι!!!
Να δω πότε θα το καρφώσω πουθενά το αυτοκίνητο...

Ε-ε-έρχεται!!!

Καλό μας μήνα, κοριτσάκι μου!
Αυτόν τον μήνα θα έχεις και ... επισκέψεις.
Θα σε επισκεφτεί ο "μπεμπούλης", όπως τον λες, εκτός αν αποφασίσει να βγει -σε παγκόσμια πρώτη!- σε δέκα μήνες...
Νομίζω ότι ο ερχομός του μικρού και η αντίδρασή σου - στάση σου απέναντι στην αλλαγή αυτή είναι το μεγάλο μας στοίχημα. Αν κατορθώσεις να αντεπεξέλθεις και σ' αυτό χωρίς προβλήματα (όπως στον ύπνο, την πιπίλα, τις πάνες κλπ.), δεν ξέρω τί άλλο να πω. 

Όπως σου εκμυστηρευτεί κατά καιρούς, με βάση τα όσα μας λες και κάνεις όλη αυτήν την περίοδο, έχω την υποψία ότι ... έχεις εξωγήινο DNA, δεν είναι δυνατόν να είσαι 100% άνθρωπος!!!

Σε ρωτάω:

- Τί είσαι Σοφία; 

- Εξωγήινο, μου απαντάς ήδη!!!

Αν λοιπόν ξεπεράσουμε και αυτό το "θέμα" χωρίς (έντονες τουλάχιστον) ζήλιες προς τον μικρό ή εμάς, θα είναι δεδομένο: 

ΕΙΣΑΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟ! 

Εγώ μαμάκα, είμαι από άλλο πλανήτη, από 'κει ψηλά!!!